Ethan's POV
Η σιγή που επικρατούσε στο δωμάτιο σχεδόν με τρόμαζε. Λες και θα έβγαιναν μαύρες σκιές από τους βρώμικους τοίχος να με πνίξουν.
Ένιωθα σαν μικρό παιδί, φοβόμουν. Γιατί?
Συγκεντρωσου Ήθαν, μην αφήσεις τους φόβους σου να μπουν στο μυαλό σου. Πρέπει να σκεφτείς κάποιον τρόπο να φύγεις από εδώ.
Παρατήρησα εξονυχιστικά το δωμάτιο για κάτι να ακουμπήσω τις ελπίδες μου πάνω του.
Το μόνο φως που έμπαινε στο δωμάτιο ήταν εκείνο από τα μπαλωμενα με σανίδες ξύλου παράθυρα. Μύριζε μούχλα και έκανε αρκετό κρύο σαν να βρισκόμουν σε υπόγειο. Σιδερένια ράφια με σκονισμένα πράγματα πάνω τους κοσμούσαν τον χώρο. Ύστερα το μάτι μου έπεσε σ' ένα ράφι με ένα μαχαίρι.
Να κάτι που μπορώ να διαχειριστώ δίχως να πάθω πανικό.
Η προσπάθεια μου όμως να φτάσω πιο κοντά στο ράφι ήταν άσκοπη και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα παρατήσω. Ξεφυσηξα κουρασμένα ενώ σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν σαν δρομείς στο πρόσωπο μου. Είχα αγχωθεί πολύ, το μέγεθος του δωματίου και τα σφιχτά δεσμά μου σχεδόν με δυσκολευαν να αναπνεύσω.
Κοίταξα πάλι το πληγωμένο πόδι μου που συνέχιζε να τρέχει αίμα από τη πληγή του. Έτσι, πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου ότι θα πεθάνω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους είτε από αιμορραγία είτε από βασανιστήρια του Hen. Ίσως και από το άγχος μου.
Δεν θα έπρεπε να ήμουν εγώ σε αυτή την θέση αλλά το αντίθετο. Θα έπρεπε αυτός να ήταν δεμένος εδώ και να τον βασάνιζα για κάθε φίλο μου που πλήγωσε, για τους γονείς μου που δολοφόνησε μπροστά στα μάτια μου.
Σκέφτηκα πως θα ήταν να του έκοβα τα δάχτυλα ένα-ένα και να μπειγω μαχαίρια στο αρωματισμενο σώμα του
Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και κοίταξα το μουχλιασμένο και γκρίζο ταβάνι.
Αίμα λεκιασε το ταβάνι και δεν άργησε να στάξει πάνω μου. Κόκκινες κηλίδες προσγειώθηκαν στα χείλη μου, έκανα να τις αγγίξω με την άκρη της γλώσσας μου. Τότε συνειδητοποίησα πως ήταν παιχνίδι της φαντασίας μου.
Το μυαλό μου "διψαγε" για αίμα. Αναμνήσεις από τις παλιές μου συνήθειες τον τρυπησαν σαν καρφια. Οι φωνές ελεους λίγο πριν τον θάνατο και το κόκκινο υγρό που έτρεχε σχεδόν σαγηνευτικα από την ταλαιπωρημένη σάρκα τους μού έφερνε κυμματα νοσταλγίας. Πήρα μια τρεμάμενη ανάσα και κεντρισα την μάτια μου στο αιχμηρό αντικείμενο.
Ξεκίνησα να κουνιέμαι επαναλελλημενα πέρα δώθε με αποτέλεσμα να πέσω κάτω μαζί με την καρέκλα, συνέχισα να κουνιέμαι μέχρι να φτάσω κοντά στην σιδερένια ντουλάπα. Η ησυχία του δωματίου ταραχθηκε απο βήματα που ερχόντουσαν απο τον πάνω όροφο, ηταν πολλά και στιβαρά σαν να είχε εισβάλει ένας ολόκληρος στρατός.
''Ροσελ.'' Ψέλλισα. Δεν ήμουν σίγουρος αλλά θα μπορουσα να πιστευω οτι θα βγω απο εδω περα. ''Ροσελ!!!'' Φωναξα αυτη τη φορα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει. Υστερα ησυχια απλοθηκε σε ολο το δωματιο.
Ειχε σιγουρα περασει ενα δεκαλεπτο απο τοτε που ακουσα τα βηματα οταν η πορτα ανοιξε και η Γαβρι μπηκε μεσα.
''Τον βρηκα'' Ειπε στον ασυρματο με δακρυα στα ματια και τον εκλεισε. Για κατι δετερολεπτα κοιταχτηκαμε σαν να ζητουσαμε ο ενας τον αλλων. Και αυτο εγινε αφου ετρεξε να με αγκαλιασει με λαχταρα διχως να πει τιποτα.
''Γαβρι πρεπει να φυγουμε απο εδω. Υπαρχει ενα μαχαιρι σε εκεινο το ραφι, παρ'το και λυσε με.''
Χωρις περεττερο σκεψεις σηκωθηκε , αρπαξε το κοφτερο μαχαιρι και αρχισε να σκιζει τα σχοινια. Δεν αργησε να με λυσει και αφου κοιταξα τα σημαδια στους καρπους των χεριων μου, την αρπαξα και την τραβηξα προς την εξοδο του δωματιου.
''Οχι Ηθαν.'' Ψιθυρισε και αφησε το χερι μου. ''Πρεπει να τον σκοτωσουμε.'' Συνοφριωθηκα, οι λεξεις που ξεστομισε ηταν ανηκουστες για την Γαβρι. Προσεξα το δεξι της χερι που κρατουσε ακομα το μαχαιρι, τα μαυρα μαλλια της καλυπταν την μια πλευρα του υγρου προσωπου της απο τα δακρυα.
''Γιατι κλαις?''
''Πρεπει να τον σκοτωσουμε.'' Αποκριθηκε. ''Και μετα ας φυγουμε, Ηθαν. Ας τα αφησουμε ολα πισω. Τους τσακωμους μας, το παρελθον μας, τον πονο μας. Παμε να εξαφανιστουμε μαζι.''
Ενα αυθορμητο αχνο χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο μου και αυτη ανταποκριθηκε με ενα ιδιο χαμογελο. Δεν της απαντησα, αντι αυτου της αρπαξα το χερι ξανα και τρεξαμε στους παγωμενους διαδρομους.
''Αφου δεν ξερεις που ειναι η εξοδος.'' Το γελιο της αντηχουσε σαν παραφρονη γλυκια μελωδια . Με οδηγησε εκεινη αυτη τη φορα και ενω βλεπαμε οπλισμενους αντρες αδιαφορουσαμε. Το φως της εξοδου δεν αργησε να φανει, οταν βγηκαμε εξω ,ομως, αντικρισαμε μια αιφνιδιαστικη εικονα.
''Πες αντιο στον γιο σου κυριε Χεν.'' Το οπλο φλερταρε με το κροταφο του Hen και η Ροσελ διχως φοβο στεκοταν απο πανω του κρατωντας το οπλο στα λεπτεπιλεπτα χερια της. Εκεινος αντιθετα ηταν δεμενος οπως εγω πριν καποια λεπτα.
Οπλισε το οπλο συνεχιζοντας να τον σημαδευει.
''Οχι Ροσελ! Μη το κανεις.'' Φωναξα και με κοιταξε αναυδη.
Πλησιασα προς το μερος της και πηρα το οπλο.
''Ηθαν τι κανεις;'' Απορησε η Γαβρι.
''Αυτο που επρεπε να κανω εδω και καιρο.'' Σημαδεψα το προσωπο του Hen τωρα χαμογελουσε. ''Αντιο πατερα.'' Ειρωνια και υστερα πυροβολισμος. Το σωμα του επεσε αψυχο στο εδαφος με σπασμους που αργοτερα σταματησαν. Κηλιδες αιματος υπηραν στην μπλουζα μου μα δεν με ενοιαζε γιατι μολις ειχα λυτρωσει τους γονεις μου και την παιδικη μου ψυχη απο τον πονο που ειχε προκαλεσει ο Hen.
Οι μαλακες της παλαμες αγγιξαν τους ωμους μου και γλυκα ψυθιρισε στο αυτι μου ''Παμε να φυγουμε.''
Ηταν η πιο ομορφη κολαση.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Αλοχα! Ναι ειμαι ζωντανη απλα το λυκειο με πνιγει στις υποχρεωσεις.
Για οσους δεν ξερουν παω Β λυκειου οπου αυτο σημαινει οτι....προετοιμαζομαι.
Αγχωνομαι μονο που το λεω.
Τεσπα φλυαρω. Για το βιβλιο:
Μην με χτυπησετε αλλα δεν νομιζω πως μπορει να εξελλιχθει η ιστορια, οποτε σημερα εγραψα το προτελευταιο κεφαλαιο που σημαινει οτι μενει ο επιλογος και μετα τελος.....
Ελπιζω να καταλαβαινετε οτι ο συνδυασμος ελλειψης χρονου και στορυ δεν βοηθανε πολυ. Παρ ολα αυτα θα αφησω ενα ομορφο τελος -για εμενα τουλαχιστον- που θα μπορει να αφησει και εσας ως αναγνωστες να φανταστειτε την ιστορια.
Συγγνωμη για τυχον ορθογραφικα λαθη ή που το κειμενο ειναι χωρίς τονους αλλα το εγραψα απο υπολογιστη:3
Σας αγαπαω<3
V&C