Play the music and enjoy reading~
When the night falls-
By Eddy Kim
---------
You know,
There was a certain joke about the universe which I personally liked. It's a weird phrase yet it is true. It says that, "No mortal butt has ever touched the universe." They say,
But here I Am floating steadily in the middle of nowhere, in the unending scenario of our universe. All the sparkling stars that looks yellowish and shiny on our earth totally changed into different ashtonishing hues that litterally sparks and is actually on fire.
True stars looks like these huh?
Well,
You heard me right,
Nasa outer space nga ako. Nasa kawalan.
Nakalutang na para bang nasa tubig lamang ang aking katawan. Maybe it's the gravity that makes the magic.
Ang bawat galaw ng aking daliri ay nag-iiwan ng bakas ng kumikinang na maliliit na bagay at nagmimistula itong makintab na linya. Isa ba itong pixie dust?
Sa pagtataka ay napalingon ako sa aking paligid, the star dust is scattered everywhere just like how I expected it! Para bang makikislap na glitters at tila lumulutang sa hangin tulad ko.
'Am I in the outside of the earth?' tanong ko sa aking sarili.
'Bakit buhay pa ako? Hindi ba't patay na ako kung nasa galaxy ako?'
I slowly gasped at the thought of it. Ang creepy nito kung iisipin, why on earth--- I mean in the universe am I here?
Nang mapagtantong hindi ito makatotohanan at napakalayo sa realidad ay agad konh sinibukang galawan ang kamay at braso, Totoo ngang bumabakas ang bawat galaw na ginagawa ko. Namangha lamang ako lalo at napatitig muna sa aking mga kamay at nang mapagtantong walang mali sa akin dahil maayos ang aking pag-galaw.
Muli akong napatulala at napaisip pa, 'Bakit parang humihinga ako? Wag mong sabihin na isa akong alien kaya ganito!'
Halos manlaki ang aking mga mata sa sariling naiisp. Nahihibang na yata akl! Teka, epekto ba ito ng alak? Hindi na ulit ako iinom! Napapikit na lamang ako habang nakangangako sa sarili na hindi na mag lalasing pa. O baka kagagawan nanaman ni Fruga?
'Si Fruga nga ba? Hindi ba't natulog na iyon? Ang alam ko'y tumabi ako kay Zoe at niyakap ito. Teka, parang ginapang ko na rin siya!' Mabilis akong ginapang ng hiya dahil sa naalala. Hindi ko yata gustong bumalik sa realidad dahil sa aking ginawa.
'Mali. Teka lang, kailangan kong gumising----gigising ako? Nakatulog ako?' Dagdag ng aking nahuguluhang isip.
'Wag mong sabihing---- Nasa panaginip nanaman ako?'
Dinapuan agad ako ng kaba at pagkataranta sa katawan. Bigla akong nag panic dahil nasa panaginip ako at naaalala ko nanaman!
Kung nasa panaginip ako ay malamang narito si Zoe... Zoe, nasaan ang isang Zoe?
With the heart pounding realization, I tried looking around, hoping to see the other Zoe. Ang sabi niya sa akin ay parati siyang nasa panaginip ko. Besides, Fruga mentioned that he lives in my dreams!
My chest started to ache as the mysterious feelings overwhelms me. It feels like something is pinching my heart, makirot ang bawat pag hinga ko at hindi na rin ako mapakali.
Sheesh.
Napahawak ako sa aking dibdib upang pakalmagin ang nag-wawalang puso, Doon ko lamang nasilip ang aking suot-suot. It's a dress, it's somewhat unfamiliar at hindi ko alam kung saan ko ito nakita. My feet is bare, walang suot na sapatos o kahit ano. Napansin ko rin ang walang-hanggang paligid at tila walanh katalusang lugar na aking kinalalagyan, nakakatakot ito kung iisipin.
'I'm alone, and it's a scary place to be left alone and all.' I said to myself as I let out a small sigh.
"Adora." A familiar voice sudden spoke. Halos mapunit ang aking labi dahil sa pagkaka-kagat ko rito ng marinig ang pamilyar na boses. His footsteps can be heard and I can say that he is approaching me, malakas ang bawat echo at para bang nakakulob kami sa isang saradong lugar.
My eyes suddenly lit up when I heard his voice. It soothes my worried mind.
'He's here. I'm not alone. I'm with him.' Masayang sambit ng aking isip.
Napangiti ako at pinakawalan ang kagat-kagat na labi. Kahut anong mangyari ay kilalang kilala ko na ang boses nito at sigurado akong siya nga ito kaya naman mabilis na aking lumingon sa aking likod.
My short hair swayed slowly and my dress smoothly followed my every move. It's because of the lack of gravity, But it did not bother me at all.
My eyes found him from afar. He's slowly walking towards me. I can definitely day it is him, His tall and lean figure shows it all. wala siyang literal na nilalakaran ngunit para bang lumulutang na rin lamang ito sa invicible na sahig.
His hands were inside his pockets and he's wearing another pair of luxurious suit! Unbelievable. Napaka-pogi at parang galing lamang ito sa isang business meeting. Mukhang mayamang pogi ang isang 'to. Hindi kk yata kakayaning makita itong parating ganito ang hitsura. It'll be the death of me for sure!
A sly smile is plastered on his face, para bang alam niya kung anong iniisip ko. Halos masamid naman ako ng mapagtanto ito, Agad sinubukang itago ang-pagkamanghang namuo sa aking mukha.this is embarassing!
"You love these kind of things don't cha? Do you have a thing with suits? Kakaiba ka talaga." He flashed his unneeded smirk. Wow, He looks--- like a complete ass. Well, with great looks.
"Cute." He added as he scan my whole frame, Napakunot agad ako at palihim na hinihila pababa ang lumulutang na laylayan ng dress. Shame on you universe!
Dapat ay iirapan ko ito dahil sa kayabangang sinabi, ngunit ang pogi nito kaya't wala akong masabing iba. Just wow. Wow. Ang pogi masyado, Wala akong laban dito.
"Wala ka man lang bang gustong sabihin? Ang manhid mo naman na ngayon. It's really rare for you to visit me now." He said with quite the mocking tune. His trashing attitude keeps on growing. Parang ang sarap yatang tanggalin ng sungay nito ngayon.
I snapped back, ano kamo? Such a conceited ass. Kung hindi lang ito si Zoe ay masasakal ko ito. But well, it's Zoe and I'm drawned to my Zoe.
"What do you mean rare? The last time I checked sinabi mo sa aking lagi kitang kasama sa panaginip ko. Are you changing your statements now Sir?" I said. Bigla akong nahiya dahil maaari niyang mamisunderstood ang aking sinabi! Why am I even saying these to him?
"Silly little girl. Ni-hindi mo na nga ako nakikilala." He said, Laughing half-heartedly.
He took another step towards me and we're face to face, Tila nabatona ako sa aking pwesto at hindi mapagtanto kung paano gagalaw paatras . Para akong na-paralyze. Ano 'to? Ni-hindi pa nga ako nakaka-adjust sa panaginip ko at may kissing scene na agad!
"Oh! Teka lumayo ka muna!" Iniwas ko ang mukha ko sakaniya at halos mabali Na ang leeg ko kaka-layo.
"Dyan ka lang sa haral ko ha, dyan lang!" Kabado kong sabi habang hinaharangan ang dibdib nitong halos kasing tangkad ko lamang. This guy is unbelievably tall to be true.
"Heck, I'd love to stay infront of you." He swiftly held my hand and took it near his face. Halos mamanhid ang aking mukha at tila nakukuryente sa bawat sensasyong namamayani sa akingkatawan. His face were soft and warm.
Hindi tulad ngkamay kong halos manlamig na dahil sa kabangdinadanas. Nag-katinginan kami at napalunok ako ng makita ang nakakapaso nitong mga tingin.
He closes his eyes and his eyebrows were visibly crumbled, para bang ninanamnam ang pagkakataon, for some reason-- he look sad and somewhat lonely.
Mag kasama kami ngayon, but his expression is telling me something else--- something heart-wrecking.
"Y-you looks like you need my company rignt now. Am I r-right?" Lakas loob kong pagtatanong. I unintentionally stuttered as I speak. Expected ko na rin ang makapal mukha nitong isasagot pero minabuti ko pa ring tanungin na siya.
To confront ones problem and worries would sometimes be the best option to pick.
"Tama ka Adora. I'm surprised you knew." He said without looking at me. May munting ngisi ang kaniyang labi ngunit kitang kita pa rin ang kakaibang pagka-lungkot at pangungulila sa kaniyang kabuuang ekspresyon.
His sad state will hunt me down. It hurts me, Unexpectedly deep. It's very new for me. Hindi ako sanay na ganito si Zoe. He doesn't suit this kind of loneliness in him.
"What do you want me to do then?" I willingly asked. Gusto ko mang bawiin ang sariling sinabi ay hindi na pwede. Nag-suggest na ako at wala na iyong bawian kahit isang katutak na kahihiyan ang aking dala-dala.
"Stay." He murmurred.
Napasinghap ako ng tahimik habang pilit na pinoproseso ang narinig. It's making me lose my mind, My heart is going crazy with him!
The way he brush my palm on his cheeks brought warm tenderness in me. I just can't explain why!
"Wag mo'kong iwanan." He added. Para bang pinisil nanaman ang aking puso. Ang titigan siyang ganito ay hindi ako sanay, Hinding hindi ako masasanay.
"Kung kaya ko lang, ayokong umalis sa tabi mo." I said as I let my inner self speak up for me. Maski ako ay hindi na natutuwa sa nakikita, Ang panoorin siyang malungkot at nagmamakaawang huwag akong umalis ay masakit. If I could stay alittle much longer then I would. Just for him, Kahit na matindi ang mga kayabangang lumalabas sa bibig niya ay hindi ko siya matitiis. He is Zoe.
He let out a shallow before opening his eyes ones again. His gazing stares weren't enough to hide the pain he have.
Dahan dahan niyang pinipisil ang aking kamay bago ito nilagay sa harap ng kaniyang labi at dahan-dahang dinampian ng mararahang halik ang likod ng aking palad. Dinalas ako ng kakaibang kilabot sa buong katawan. His kisses sent nuclear bomb to my heart. The electrifying touch of his lils were deadly yet very welcomed to my heart.
I feel flusttered at his sudden move. I feel quite happy yet sad.
'Why do I feel sad?' I asked to myself. Takhang takha sa sariling nararamdaman. Bago ko pa man mahanapan ng dagot ang tanong sa sarili ay naunahan na ako ni Zoe magkasalita.
"I'm happy---" Napatingi ako sa kamay nitong unti-unting nanginginig habang marahang hawak-hawak ang akin. Hindi ko na magaeang tumingin muli sa mga mata niys matapos itong makita. Bakit? Why are you trembling like this?
"I'm happy, you remembered me today." There was a sudden crack on his voice. Bigla itong yumuko at muling nilagay ang aking palad sa kaniyang pisngi.
Napalunok ako ng wala sa oras. Parang ang hirap hirap isiksik sa isip ko na ang lalaking kaharap ko ay nagmistulang isang babasaging baso na madaling mabuwag. No, Please don't be like this. I can't take this much Zoe...
This is Deja vu, just like what 'Zoe' did to me. They truly are the same person.
Napangiti ako despite all the knocking heartaches I am getting right now.
"Don't cry Zoe." I said. Gumapang ang isa kong kamay mula sakaniyang dibdib papunta sa leeg nito.
"I don't want you to leave." He said, nangungusap ang bawat pagbigkas nito.
"I won't." I gently caressed the skin of his neck with my thumb while trying to show him that I'm still here.
"Kailangan kita, stay with me always." He addedas a plea. parang isang bata na iiwan. Sheesh, I never thought that he could be this fragile!
"I'm always with you." Sinasagot ko ang bawat sinasabi nito, he wants my comfort. I'll give him my sincerest one then, Naniniwala akong deserve niya ito.
"Remember me," mahina itong humikbi, he squeezed my hand. Pakiramdam ko'y pinipiga rin ang puso ko sa nakikita. I want to cry for him too. Hindi ko man maintindihan ang ugat ng lahat ng sakit na bumabalot sa aking puso ay alam kong mas matindi pa rin ito para kay Zoe na nasa kalaganayang ito mismo.
"I always do." Tears quietly escaped through my eyes. Para bang dahan dahan ngunit tuloy tuloy ang pagbagsak ng aking luha.Gusto kong pigilan ngunit hindi ko magawa. I just can't.
I feel hurt for him. I feel sad for so many reason. I want to stop him from crying, it's killing me.
"Love me," garalgal ang boses nito, hindi na tumitingin sa akin at patuloy ang pag tulo ng kaniyang mga luha.
Sa panandaliang iyon ay napa-tulala ako sa kaniya. Ano, love him?
His face were flustered as his nose becomes red. Hindi nito magawang tumingin sa akin dahil sa kaniyang nasabi.
My heart started to beat faster and faster every second. Parang hinahabol ng Sinabi niya ang aking puso, and it seems like my heart got caught by him.
I unconciously started to trace a line from neck to his nape. Sheesh, lumapit na ako sa kaniya ng hindi ko namamalayan.
Huminga ako ng malalim, at pilit na nag-isip ng matino. Bigla kong naalala ang sinabi ni Fruga. It's not about what my mind says, it's about what my heart speaks.
Sundin ang puso, at masasabi ko ngang ito ang sinasabi ng akin puso---
"I do." Short but full of meaning. Almost a whisper but speaks a thousand feelings. My heart have spoken what I truly feel.
Hindi ko na yata kayang mag-panggap ulit na hindi. Ngayong naamin ko na sa aking sarili ay hindi ko na ma-imangine kung paano ito babalewalain pang muli. Holding back my own feelings were hard. But I think keeping my sanity intack is harder now.
His eyes glistened at my sudden answer and purposely met my gaze. Pakiramdam ko'y mapapaurong ako dahil sa nakita, Ang mga intense na bagay ay hindi ko talaga forte--- Parang bibigay na ang aking mga tuhod.
His eyes are all red from crying, halos namamaga ito at para bang nakakita siya ng munting liwanag sa kalagitnaan ng dilim dahil sa akin.
His jet black marbled eyes, I can see the loneliness. Ramdam ko ang sakit sa mga mata nito kahit hindi pa niya sabihin. I feel hurt because of it. Nasasaktan ulit ako para sa kaniya.
I'm happy to know that he's opening up for me, but I don't like the fact that he's crying to this extent. Masakit sa puso ko iyon, I don't like that.
"Say it, Adora." His eyes were intently starring at my lips. Hindi ko talaga kinakaya ang lakas ng loob nito para gawin ang mga ganiyang bagay na sa tv ko lamang nakikita!
I might burn here!
"Sabihin mong mahal mo ako--- Dahil hindi ko na yata kaya Adora, I might want to die now." Another tear fell from his eyes. He sadly smiled before turning his gaze away again. Para bang hindi niya sinasadyang sabihin iyon sa akin.
"Zoe." I uttered when he gently removed my hands from his nape. Binitawan niya rin ang kamay ko at napayuko.
It hurts.
Tumalikod ito sa akin at humawak sa kaniyang bewang, para bang nag-iisp ng malalim. Lumayo ito sa akin ng ilang hakbang at lalo lamang yumuko.
Napatingin ako sa aking mga palad, basa ang isa kong kamay dahil nakasapo ito kanina sa kaniyang pisngi habang umiiyak siya.
It's the precious tears that he cried.
"Zoe, you belong to my world. Alam mo namn diba?" I said, tinutukoy ang kaniyang 'other half'. Napalunok ako bago tinuloy ang sasabihin. "You also belong here--- in my heart. Therefor---" Muli akong napapikit dahil sa tindi ng kabog ng aking puso.
"Therefor, I love you." I said. I finally said it. I do love him. Him and his other half have that special thing within me. It's because they are one, they are the same person.
I confessed to my Zoe.
He took three consecutive deep and heavy breath before his head turned towards me. A smirk is plastered on his face, kaso pilit iyon. Kahit anong kapilyuhan ang ilagay niya sa kaniyang labi ay hinding hindi na mawawala ang lungkot at sakit sa kaniyang mga mata.
"Mayday. Mayday, Adora." He whispered, biglang nag-iba ang paligid at dumilim nanaman.
I can't see anything, it's dark, seriously dark.
"Zoe!" Natataranta kong sigaw bago ako tuluyang nagising at napabalikwas at napa-upo.
Sheesh,
I woke up.
-------
Guys eto na! Mag handa na kayo ng tissue niyo HAHAHA!
Zoe in her dream is starting to move his way! The drama is on the way na rin.
Thank you for reading, I hope you enjoy the chapter. 🍑😊
Any question regarding sa story? Go lang hihi😄
- Kyuuumie.