I hopped my way to his car. I am sooo excited for this!
Usually, I won't be this excited especially that it's first day of school. But not this day. Masaya ako ngayon kasi sure na ako sa gagawin ko. And later I will tell him about it. I don't care if I will look stupid or what, basta I want him to know about it.
As our driver stopped the car near his, I immediately went out of it to go to him.
I am already 18, but my parents won't allow me to have and drive my own car.
I turned 18 last summer. I didn't want to celebrate it with a grand party. Just a simple dinner with my family will do. Naisip ko, ano pang saysay ng pagdidiwang ko rito nang grande kung hindi ko naman siya escort. Joke lang. I really just want to make it simple.
I excitedly, yet still carefully made my way to his car. I bet I look silly right now.
Kung makikita lang ako ng best friend ko ngayon, I'm sure pagtatawanan niya ako because this isn't my usual self. But don't get me wrong, I am not changing myself for him. Kapag excited ako ay ganito naman talaga ako, sadyang hindi lang madalas kaya, for sure aasarin ako ng best friend ko.
Nang malapit na ako sa kotse niya ay saka lamang ako dinaluhan ng kaba. This is it. Come on, Kysler, you can do it.
Pumwesto ako sa tabi ng car door ng driver's seat niya. Hindi sa harap dahil matatamaan niya ako once na buksan niya yung pinto. I'm not that dumb.
I heard how he unlocked the door so I prepared myself. I tucked the messy hair on my face behind my ears. Bahagya ko ring dinama ang noo at sentido ko kung may pawis man doon. Kalalabas ko lang ng kotse at hindi naman gaanong mainit sa parking lot ngunit pinagpapawisan ako. Dahil sa kaba.
Binuksan na niya ang pinto at lumabas. Hindi niya ako napapansin. Nilagpasan niya ako at lalakad na sana palayo sa kotse niya at papasok sa campus nang tawagin ko siya.
"Vinze!" I called him and he looked at my way. Nagtatanong ang kanyang mukha kaya naisipan kong diretsuhin na siya.
I smiled a little and told him, "I like you." Like lang muna baka matakot, eh.
Lalong naguluhan ang mukha niya at lumalim ang pagkakakunot ng noo niya.
Too handsome.
I smiled again, and this time, wider. "I said, I like you."
This time, he clenched his jaw and combed his hair with his long fingers as a sign of frustration. He's getting frustrated with me, I'm kinda liking it.
But damn, how can I concentrate with this confession if he keeps doing that, looking so hot and handsome.
"Natalie? What? I mean... why are you telling me this?" I felt my cheeks heated with the way he called me.
People call me Kysler because it's literally my first name but he prefers calling me Natalie. Maybe because it's how my parents introduced me to him, but whatever, I liked it.
"I said I like you because I like you," I stated.
Bahagya siyang umiling and licked his lower lip. Too handsome.
"Whatever you're playing this time, spare me from it." With that, he left me with my mouth slightly open. Did he just? Reject me? Hell no.
Mabilis ko namn siyang sinundan para hindi na mawala sa paningin ko.
"Hey... Vinze. I wasn't playing anything. I'm serious." Hinahabol ko siya ngayon habang pumapasok kami ng campus. He's not even running pero napapagod na akong kumeep up sa kaniya. Ang haba ba naman ng binti dahil sa tangkad niya.
Hindi niya pa rin ako pinapansin at patuloy lang siyang naglalakad na parang walang naririnig. Maraming tao ngayon dahil nga first day ng pasukan kaya mas nahihirapan akong habulin siya.
"Hoy! Wait lang." Yes. I called him that. Bahala na, napaka-pabebe pala nito.
Hindi niya pa rin ako nilingon at pinansin. Binilisan ko ang lakad ko upang mas makalapit sa kaniya nang sa gayon ay mahila ko ang braso niya. Ngunit bago ko pa siyang maabot ay may nakabangga na sa akin.
"Aw!" Napaupo ako sa sahig at masakit iyon sa balakang. Saglit ngunit madiin kong naipikit ang aking mga mata dahil sa sakit na ininda.
"Shit! Miss, I'm sorry. Okay ka lang?" Iminulat ko ang aking mga mata para makita kung sino ang nakabangga sa akin. Nakalahad sa harap ko ang kamay niya upang tulungan akong makatayong muli. Ang gwapo naman nito. Bakit dumarami ata ang gwapo rito? Pero 'di hamak naman na mas gwapo pa rin si Vinze.
"Okay lang. Sorry rin." Akmang kukunin ko na ang kamay niyang nakalahad sa akin nang hawakan ako ng ibang kamay at siyang tumulong sa akin upang makatayo.
"She's with me." He said. Mamamatay na 'ko sa kilig kaso joke lang ayoko pa pala, I'm with him daw, eh.
"Oh. Sorry, dude." At bumaling siyang muli sa akin. "I'm sorry again, miss...?" With a tone waiting for me to answer him with my name.
Bago pa ako makasagot ay itong nakahawak sa kamay ko na ang sumagot. "I don't think that's necessary. Let's go." At hinila niya akong tuluyan papasok.
"Ayie. I'm with you pala, eh." Pang-aasar ko sa kaniya habang naglalakad kami at hawak niya pa rin ang kamay ko.
"Shut up." Sagot niya at naramdaman kong bibitaw na siya sa pagkakahawak sa kamay ko kaya ako naman ang humawak sa kanya nang mahigpit.
"You're abusing the situation." Nakakunot noo at seryosong saad niya nang maramdaman niya ang ginawa ko.
"Sus. Ikaw kaya ang nagsimula. Hayaan mo na, baka mabangga ulit ako, concerned ka pa naman sa'kin." Nakangiti kong sabi sa kaniya.
Tumigil siya saglit kaya napatigil din ako. Hinarap niya ako para irapan. "Since when have you ever become this 'feeling close'? And excuse me, your parents have been good to me, I am just returning the favor to their daughter."
Inirapan ko rin siya. Ang tigas ng mukha kong mang-irap ngayon na ako ang kaka-confess lang sa kaniya, 'di ba. "Whatever you say. Tara." At ako na ang naunang naglakad.
Since it's the first day of academic year today, may pa-event ang school namin and we are all required to stay in the field for the event. Even the college students are required too that's why we're still together. The good thing is hindi naman required na magkakahiwalay ang students from different departments. Kaya kahit na senior high school ako at college siya ay magkasama pa rin kami.
Hindi na magkahawak ang kamay namin nang marating namin ang field dahil pinilit niya at hinayaan ko na lang baka masakal 'to sa 'kin, hindi pa nga ako gusto.
Sa kanya ako sumasama dahil wala akong ibang kilala kundi siya. Absent ngayon ang best friend ko dahil nasa bakasyon pa siya. Hindi rin naman ako close sa mga naging classmates ko noon kaya hindi ko magawang sumama sa kanila. Feeling close na kung feeling close pero kay Vinze lang ako willing maging feeling close.
Pwede ring sa mga kaibigan niya para mas mapalapit pa ako kay Vinze.
Nasa harap namin ngayon ang mga kaibigan niya. Dahil nakasunod lang ako sa kanya ay hindi ko alam na imi-meet pala niya ang kaniyang mga kaibigan.
Nakatingin lang ang mga ito sa amin ni Vinze na para bang naguguluhan. Tinignan ko si Vinze ngunit parang wala naman siyang balak na ipakilala ako sa mga kaibigan niya.
Nginitian ko sila. "Hi!" Bati ko sa kanila. Kilala ko naman na sila dahil sila ang palagi kong nakikitang kasama ni Vinze. Minsan ko na rin silang nakikita sa business-related events kapag sinasama ako ng parents ko.
Nginitan din nila ako at tumingin kay Vinze nang nakakaloko. Siniko siya ng isa sa kanila na sa pagkakaalam ko ay si Kenneth.
Bumuntong hininga si Vinze at tumingin sa akin. "It's Kysler." He introduced me as Kysler, not as Natalie that he usually calls me.
"Man, hindi mo manlang ba kami ipapakilala?" tanong ni Earl sa kanya.
Sinamaan siya ng tingin ni Vinze at humalukipkip. "It's unnecessary." Hindi na nga siya kailangan dahil kilala ko naman sila. But for formality and para hindi sila magulat na kilala ko sila, I think it's still necessary.
Ako naman ang sumiko sa kanya at sinamaan siya ng tingin. "Anong unnecessary ka na naman."
Humarap muli ako sa mga kaibigan niya at ngumiti nang malapad. "Hello ulit, I'm Kysler Natalie." I introduced myself as a sign that they should introduce themselves as well.
"Hi. I'm Russel." Maikling pakilala niya at bahagyang ngumiti rin sa akin.
"Aye aye, I'm Kenneth." Ngiting ngiting sagot niya at sumaludo pa. Ang cute.
"Hmm.. Natalie." Si Earl naman ang nang-aasar na sumagot at kinuha pa ang kanang kamay ko upang halikan ang likod ng aking palad. Ngunit bago niya iyon mailapat sa kanyang labi ay kinuha na iyon ni Vinze.
"I introduced her as Kysler. Call her Kysler." Madiing sabi ni Vinze matapos niyang kunin ang aking kamay.
Humalakhak si Earl na para bang nagwagi siya. "Chill, man. I'm Earl, by the way." At nginitian din ako. Bahagya lamang akong ngumiti sa kanya bilang pagsagot. He's weird.
Nakatayo lamang kami sa kanina na rin naming pwesto rito sa field. Nagsasalita ngayon ang president ng aming university at sobrang nabo-bore na 'ko. Siya ang palaging may pinakamahabang nasasabi kapag may event kaya dapat ay masanay na kami. But I just can't. Kaya kinalabit ko si Vinze sa kan'yang braso upang kausapin siya.
Nakahalukipkip siya habang seryosong nakatingin sa unahan.
Kung tutuusin ay dapat lang na sobrang kinikilig ako ngayon dahil for 7 years ay never akong naglakas loob na lumapit sa kaniya nang ganito. Siguro ay nakalapit na ako sa kaniya ngunit iyon ay para lamang sa picture tuwing may business events at kapag nagkaimbitahan ang aming mga pamilya.
Bored siyang tumingin sa akin. "What?"
Nakatungo siya sa akin dahil sa diperensiya namin ng height. Kung siya ay 6'2, ako naman ay 5'5 lamang kaya talagang malayo ang tangkad namin. Naiimagine ko na ngayon kung gaano ka-cute ang aming itsura.
Nakahalukipkip siya at bahagyang nakatungo upang mas makatingin sa akin na nasa tabi niya at nakahawak sa sleeve ng shirt niya at bahagya ring nakatingala naman sa kanya upang maglebel ang paningin nami—
"I said, what is it?" He snapped at me that made me go back to reality.
Umiwas ako ng tingin sa kanya dahil sa pagkapahiya. Naramdaman ko ring bahagyang uminit ang aking pisngi dahil dito. Jusko naman Kysler, kung ano ano kasing iniisip mo.
"Gusto ko lang ulit sabihin na ano.. uh... ano.. seryoso ako." Nahihiya kong sinabi kahit pa pangatlong beses ko na iyon sinabi sa kaniya para sa araw na ito. Saka ko lamang nagawang ibalik sa kaniya ang aking paningin.
Nakita kong nagkibit siya ng balikat at muli nang tumingin sa unahan. "Bahala ka. Basta, I'm telling you, wala kang mapapala sa akin."
Maliit na lamang akong ngumiti at tumango at saka tuluyang tumingin na sa ibaba dahil sa sakit na naramdaman sa kanyang mga kataga.
Break time ngayon at dito magsisimula ang pagpapa-ibig ko sa kanya.
"Hi! Makiki-table ako, ha?" Sabi ko kay Vinze at sa mga kaibigan niya. Kahit naman feeling close na ako sa kaniya kanina ay hindi pa rin tama na basta lang akong uupo at makiki-table sa kanila nang hindi nagpapaalam. Kung ako rin naman ay hindi ko hahayaang may basta bastang sasali sa table namin nang hindi nagpapaalam. Nakakabastos naman iyon.
"Madami pang table d'ya—"
"Sure!" Bago pa matapos ni Vinze ang pagpapalayas sa 'kin ay pinutol na siya ni Kenneth.
"Thanks!" Ngumiti pa ako nang malapad, doon ko na lang itinago 'yung kaunting sakit na pinaranas sa 'kin ni Vinzeler.
Okay lang 'yan Ky, magtiis ka muna sa ngayon. Ano pa't sinimulan mo ito kung susuko ka rin naman agad.
Habang tahimik kaming kumakain, ay biglang nilapag ni Vinze ang utensils niya na gumawa ng medyo malakas na ingay sa aming table. Natigil din kaming lahat sa pagkain at napatingin sa kanya.
"Natalie, what are you really up to? I told you already, I don't have time to play along with you," may diin at seryosong seryoso ang tinig niya. "Come on, you're already 18, act your age." Saad niya habang nakatingin pa rin sa pagkain niya.
"And how many times do I have to tell you? I'm serious, I like you. And I won't stop this just because you told me to. Not at all." Sagot ko naman. Pinipigilan ko lang tumulo ang mga luha ko. Ang sakit.
Magpakatatag ka Kysler, simula pa lang 'yan.
Humarap naman ako sa mga kaibigan niya. "Thanks again for letting me stay here. I got to go." At sa pangalawang pagkakataon ngayong araw, pineke ko ulit ang ngiti ko.
Pagtalikod na pagtalikod ko, nagsimula nang magbagsakan ang mga luhang pinipigil ko kanina.
"You're rude, Vinzeler." Rinig ko pang komento ni Russel gamit ang napakaseryosong tinig.
"It's true though, I just don't want to give her false hopes."
And with that, I ran as fast as I could away from the cafeteria, I've hurt enough. I had enough. Sobrang sakit. Sa ibang araw naman yung iba.