(Anne Marie-Friends)
-Μα δεν γίνεται να είμαι ερωτευμένη με τον Μάριο... Είναι κάτι σαν κολλητός μου..., ψέλλισα.
Δεν μπορώ να το πιστέψω...
Εγώ να θέλω τον Μάριο? Πριν μερικά χρόνια δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω μπροστά μου...
-Συνδύασε το βρε αγάπη μου... Είστε συνέχεια μαζί, σου φέρεται με τον καλύτερο τρόπο... Είστε κατά κάποιο τρόπο τα ετερόνυμα που όλοι λένε ότι έλκονται, εξήγησε η Άντα με απαλή φωνή.
-Καταρχάς για να είμαστε ετερόνυμα πρέπει να τσακωνόμαστε και να διαφωνούμε σε όλα όπως κανεις εσύ με τον Αχιλλέα, είπα με σηκωμένο φρύδι και εκεί ξεφυσιξε.
-Πρώτον δεν μιλάμε για μένα και τον Αχιλλέα, μιλάμε για σένα και τον Μάριο... Και δεύτερον Επειδή είστε υποχωρητικοι δεν σημαίνει ότι δεν είστε αντίθετοι σαν χαρακτήρες...
-Και πώς είναι τόσο σίγουρο ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του? Μπορεί απλά να παθαίνω μια κρίση και να μου αρέσει...
Προσπαθώ απελπισμένα να βρω μια δικαιολογία... Δεν μπορεί, δεν γίνεται να είμαι ερωτευμένη μαζί του...
-Άμα απλά σου αρεσε δεν θα ένιωθες όπως μου είπες ότι ένιωσες όταν σε φίλησε... Και αν αυτό δεν σου φτάνει σαν επιχείρημα για να σε πεισει, θυμήσου πως ένιωθες με τον Πάνο.
Την κοίταξα σκεπτικη.
Δεν λέω το αντίθετο, ήμουν ερωτευμένη με τον Πάνο αλλά δεν ήθελα να ξυσω "παλιές πληγές"...
Παρ' όλα αυτά έχει δίκιο... Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα είχα και όταν πρωτοφιληθηκα με τον Πάνο...
-Εντάξει έχεις δίκιο, ακριβώς έτσι είχα νιώσει και τότε... Αλλά ας μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα... Δεν είμαστε ακόμα καθόλου σίγουρες, είπα κλείνοντας το θέμα...
***
Δεν έχω όρεξη για τίποτα...
Όλη την ώρα σκέφτομαι ότι είπαμε με την Άντα...
Δεν θέλω να το παραδεχτώ αλλά έχει δίκιο... Νομίζω έχω αρχίσει να έχω συναισθήματα για τον Μάριο...
Μα πως θα μπορούσε να δουλέψει κάτι μεταξύ μας?
Πρώτον οι γονείς μας τα έχουν και δεύτερο και σημαντικότερο εκείνος δεν θα γυρνούσε ποτέ να με κοιτάξει με αυτόν τον τρόπο...
Προφανώς και δεν είμαι σίγουρη για αυτό αλλά και πάλι.
Ο πατέρας μου, η Αναστασία πως θα αντιδράσουν?
Πωωω σκέφτομαι λες και τα έχουμε...
Δεν θα αντιδράσουν κάπως Γιατί δεν θα τα φτιάξουμε ποτέ.
Όσο και αν με ενοχλεί αυτό είναι η αλήθεια.
Και αυτή η "ιδέα" πρέπει να μου φύγει αμέσως από το μυαλό.
Ερωτευμένη δεν είμαι, άλλωστε πως θα μπορούσα τόσο γρήγορα να τον ερωτευτώ?
Ναι, μου αρέσει, δεν μπορώ να πω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό.
Αλλά αν δεν αρχίσω να τον βλέπω πάλι σαν φίλο θα έχουμε πρόβλημα...
-Εεεε είσαι Καλά? η Αντα, που ήταν ακόμα εδώ, με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
-Ε? Ναι. Γιατί να μην είμαι? ρώτησα περίεργη παίζοντας το χαλαρή.
-Αφού σου μιλάω τόση ώρα και εσύ κοιτάς το κενό. Και να σου πω Κάτι? Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεσαι... Το θέμα είναι Γιατί δεν μου το λες... Νομίζεις ότι αν παραδεχτείς αυτό που σκέφτεσαι θα το βγάλω βουκινο? Ιωάννα αν δεν μιλάς σε κάποιον για αυτά που σε προβληματίζουν θα μπουχτισεις. Και θυμάσαι τι έγινε την τελευταία φορά που σου συνεβει αυτό... Ξέρεις ότι είμαι εδώ και μπορείς να μου μιλήσεις...
Ξεφυσιξα και την κοίταξα.
- Το ξέρω ρε Άντα... Το θέμα είναι ότι για να το πω σε εσένα πρέπει πρώτα να το χωνέψω εγώ...
***
Με τα παιδιά αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπαράκι σε μια διπλανή περιοχή.
Με την Άντα βαφτηκαμε, ισιώσαμε τα μαλλιά μας και βάλαμε αυτά τα ρούχα.
Άντα 👇
Εγώ 👇
Στο τσαντάκι μου έβαλα λεφτά και κινητό, το κλειδί του δωματίου θα το κρατήσει η Άντα.
Μπήκαμε στο αμάξι αμίλητοι, εγώ και η Άντα πίσω ενώ τα αγόρια μπροστά.
Το μόνο που ακουγόταν σε όλη την διαδρομή ήταν η μουσική που παιζόταν στο Ραδιόφωνο, η όλη κατάσταση ήταν πολύ άβολη.
Όταν φτάσαμε στο μπαράκι μπήκαμε μέσα και κάτσαμε σε ένα στρογγυλό τραπεζάκι.
-Τι να παραγγείλω? ρώτησε ο Αχιλλέας που δεν κάθισε όπως εμείς οι υπόλοιποι.
-Ουισκι σκέτο, είπε αμέσως ο Μάριος.
-Εγώ μια βοτκα, είπε η Άντα μετά.
-Και εγώ το ίδιο, πετάχτηκα συγκλίνοντας με την επιλογή της κολλητής μου.
-Οκευ... Εσύ έλα μαζί μου να με βοηθήσεις, είπε ο Αχιλλέας στην Άντα και εκείνη στριφογυρισε τα μάτια της.
Τι?! Και να αφήσει εμένα και τον Μάριο μόνους μας?!
-Γιατί Εγώ? Πάλι?! παραπονέθηκε.
Ασε την εδώ πλιζζζζζζζ.
-Γιατί έτσι. Τελείωνε, αποκρίθηκε απότομα εκείνος και η κολλητή μου με το ζόρι σηκώθηκε και τον ακολούθησε.
Όχι όχι όχι όχι όχι μην το κάνεις αυτό στην κολλητή Σου!
Διακριτικά με το βλέμμα μου προσπάθησα να την πείσω να μείνει μαζί μου αλλά εκείνη με ένα απολογητικό ύφος σηκώθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς το μέρος που ήταν ο Αχιλλέας.
Γιατί μου το κάνεις αυτό ρε Άντα?!
Δεν μιλουσε κανείς μας. Το βλέπω να πεθαίνω είτε από ντροπή είτε από αμηχανία.
-Ιωάννα? άκουσα την φωνή του και γύρισα το βλέμμα μου σε αυτόν.
-Τι έγινε? ρώτησα προσπαθώντας να δείχνω ψύχραιμη.
-Εεε σχετικά με αυτό που έγινε σήμερα
-Ξέρω, τον διέκοψα. Μου εξήγησες, κατάλαβα για ποιον λόγο το έκανες μην ανησυχείς... Καταλαβαίνω, συμπλήρωσα.
Παρ'όλο που ένιωθα ένα βάρος στο στήθος μου κράτησα σταθερή την φωνή μου και χαμογέλασα.
-Χαίρομαι. Δεν θα ήθελα να χαλάσει η φιλία μας, εξήγησε και χαμογέλασε.
Τέλεια. Και άλλο χτύπημα.
Δεν θέλει να χαλάσει η φιλία μας.
Είναι όντως φιλία αυτό που έχουμε αν εκείνος μου αρέσει?
Ή αν ειμαι ερωτευμένη μαζί Του?
Πφφφ δεν ξέρω.
Η κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη το ίδιο και τα συναισθήματα μου.
Πως πρέπει να συμπεριφέρομαι από εδώ και πέρα?
Δεν θέλω να πονάω ρε γαμωτο.
Αλλά όλη αυτή η φάση μόνο σε αυτό οδηγεί.
Στον πόνο...
Γειαααααα σαςςςςςςς
Τι κάνετε?
Εγώ προσπαθώ (όπως πάντα 😐)
Λοιπόν η Ιωάννα επιτέλους παραδέχτηκε ότι έστω ο Μάριος της αρέσει 😇
Αλλά ο Μάριος πέταξε μια κεραμίδια στο κεφάλι της που θα την θυμάται για πάντα...😢
Πιστεύετε πως έχει δίκιο που λέει ότι ή κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πόνο?😈
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘