-Ile? - spytałam lekko zdezorientowana
-30 - odrzekła z uśmiechem
-Zgoda, ale zostawisz go i zdejmiesz naznaczenie
-Masz szczęście, że ona tutaj jest. Zastanawia mnie jak to się dzieje, że kobiety zawsze bronią tych, którzy na to nie zasługują - podeszła do chłopaka, położyła dłoń na bliźnie, wyszeptała coś i kiedy zabrała dłoń nie było śladu po bliźnie
-Nie zasługujesz na nią i jej dobro - zabiła go spojrzeniem i podeszła do mnie
Wyciągnęła w moim kierunku swoje dłonie, a więc podałam jej moje. Teraz mogłam ją normalnie dotknąć, lecz twarzy nie widziałam nadal. Kazała mi zamknąć oczy, a więc zrobiłam to. Czułam jak uchodzi ze mnie życie, jak powoli wysysa ze mnie każdą nawet maluteńką cząsteczkę szczęścia. Stawałam się coraz słabsza, ledwo stałam na nogach, aż w końcu upadłam. Wtedy kobieta mnie puściła, a gdy otworzyłam oczy nie widziałam już upiora, a ładną dziewczynę. Wróciła do swojego pierwotnego wyglądu.
-Dziękuję, że zwróciłaś mi ciało, ale dalej uważam, że lepiej było go zabić. Bo teraz jeszcze pozbawił cię lat - opuściła pokój
Josh natychmiast do mnie podbiegł pomóc mi wstać.
-Co ty zrobiłaś najlepszego idiotko?!
-Uratowałam cię - odpowiedziałam półszeptem
-Kosztem własnego życia. Przypomnieć ci, że nie jesteś nieśmiertelna jak my. Zabrała ci 30 lat życia. To dużo jak dla człowieka
-Przynajmniej umrę w miarę młodo i nikt nie nazwie mnie waszą babcią - zaśmiałam się
-A teraz przepraszaj i dziękuj - dodałam po chwili stanowczym głosem
-Przepraszam, że twierdziłem, że jesteś słaba oraz dziękuję za uratowanie. Jednakowoż jesteś głupia bo ja już przeżyłem 400 lat i to dla mnie wystarczający, a ty ledwie 19. W dodatku teraz nie masz siły nawet sama wstać - westchnął
-Wracamy bo już świta, a przed tobą jeszcze tłumaczenie się przed Nickiem - nie mógł powstrzymać się od śmiechu
Josh wziął mnie na ręce i opuściliśmy hotel. Przez całą drogę drażnił mnie tym, że czeka mnie długa rozmowa. O proszę jak mu humorek wrócił.
-Na ciebie też będzie wściekły to co się tak szczerzysz? - rzuciłam ironicznie nie mogąc już znieść tego jego uśmiechu
-Owszem, ale ty nie dostaniesz taryfy ulgowej jak ja - znów zaczął się śmiać
Około południa dojechaliśmy do domu, a mnie czeka teraz nie łatwa rozmowa. Liczyłam, że może Nicka nie ma i siedzi w pracy, ale nie. Auto stoi na podjeździe, czyli zaraz usłyszymy kazanie. Choć ja i tak najdłuższe.
Weszliśmy do domu. Nick siedział w salonie, robił coś na laptopie. Początkowo nawet na nas nie zwracał uwagi. Za bardzo chyba nie przejął się naszym zniknięciem. Dlatego postanowiliśmy wejść do pomieszczenia, w którym siedział i przerwać jego aktualnie zajęcie.
-Chcę wiedzieć, dlaczego zniknęliście na prawie dwa dni czy nie chcę? - rzucił oschle nie odrywając się od komputera
-Raczej nie chcesz, ale musisz to wiedzieć bo Larissa zrobiła coś idiotycznego - Josh usiadł obok niego
-Dawaj mała, w razie czego powstrzymam go od zabicia ciebie - szatyn wybuchnął śmiechem, a ja zgromiłam go spojrzeniem. Zaś Nick podejrzliwie nam się przyglądał
-Czy 30 lat dla człowieka to jest dużo? - nie wiedziałam jak zacząć
-Co za durne pytanie? Oczywiście, że tak - odparł brunet
-A więc ja oddałam moje 30 lat - powiedziałam szeptem
-Co zrobiłaś?! Jak oddałaś 30 lat swojego życia! Komu i dlaczego? - zdenerwował się, a tak chciałam tego uniknąć
-Żeby ratować Josha - złapał się za głowę
-Wiesz, że on ma 400 lat, a ty 19 i nawet nie dożyjesz starości
-Może to i dobrze, starość jest smutna. Sama świadomość, że w każdej chwili może skończyć się twoje życie jest przykre. A zresztą nie nazwą mnie waszą babcią - wyszczerzyłam się
-Bracie, zawsze w każdej chwili możemy ją przemienić i wydłużyć jej życie - Josh poklepał Nicka po ramieniu
-Masz w zupełności rację, dobra wybaczam ci twoją głupotę dziewczyno - posłali sobie podejrzane uśmiechy
-Nie zgadzam się, ja też mam tutaj coś do powiedzenia!
-Nas się o zdanie nie pytałaś czy możesz pozbawić się 30 lat życia, więc nie wymagaj wzajemności, a jak będziesz protestować zrobię to tu i teraz - ostatnie zdanie wyszeptał mi na ucho
-To jaka twoja decyzja? Bo nie ukrywam, ale kusi mnie by to zrobić - uśmiechnął się zadziornie
-Zabierać ode mnie te kły - uciekłam do swojego pokoju, a mężczyźni zaczęli się śmiać
Właściwie sama nie wiem, dlaczego podjęłam taką decyzję. Przecież nie znam ich wystarczająco długo. Są dla mnie obcymi osobami, a mimo wszystko zapragnęłam go ratować. Gdyby chodziło o moją rodzinę nie byłoby to dziwne. W końcu cóż to jest oddać 30 lat życia by uratować bliską ci osobę. Lecz ja oddalam swoje lata w zamian za życie wampira, którego ledwo znam i nie ukrywając, ale za kawał drania. Każdy w mojej sytuacji pewnie pozwoliłby umrzeć Joshowi, ale ja tak nie potrafię. Nie umiem przejść obok jeśli komuś dzieje się krzywda. Nikt nie chce koczyc swojego życia i ja to najlepiej rozumiem. Więc dlaczego on miałby umrzeć skoro mogłam go uratować. Ja jestem śmiertelna i w każdej chwili coś możne mi się stać oraz będę zmuszona pożegnać się ze światem. Oni są nieśmiertelni, więc takiego problemu nie maja. Zresztą i tak twierdzą, że w każdej chwili mogą mnie przemienić i wydłużyć moje życie. Ale lepiej dla nich by to były tylko żarty. Polubiłam ich, a jeden z nich ma nawet rozkochać moje serce. Jednakże nie chce być taka jak oni. Mimo wszystko wampir nie kojarzy mi się z niczym dobrym i ta dwójka udowadnia mi to na każdym kroku. Za dużo zła się za nimi ciągnie, a ja nie chce by to zło pochłonęło również moją dusze i serce.
Nie chcę być taka jak oni.