Μετά από 2 ώρες διαβάσματος και αφού η ώρα έχει πάει 6 αποφασίζω να κατέβω κάτω και να μιλήσω στην γιαγιά μου για αυτό που με 'τρωγε εδώ και καιρό. Το όνειρο που είδα.
Κατεβαίνω τις σκάλες και την βλέπω να κάθεται στο σαλόνι.
"Γιαγιά μου, θα ήθελα να σου μιλήσω." της ακουμπάω το χέρι μαλάκα. Ίσως να ξέρει τι έχει συμβεί.
"Πες μου κορίτσι μου οτι θες." μου λέει με το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δει ποτέ απο αυτήν.
"Να πριν κάτι μέρες είχα δει ένα παράξενο όνειρο με την μαμά που μου έλεγε να προσέχω γιατί μπορεί να συμβεί κάτι σε κάποιο άτομο που αγαπώ, αλλά το πιο παράξενο ήταν πως μου είπε οτι είχα εναν αδελφό. Θα σε παρακαλούσα πάρα πολύ να μου πεις οτι ξέρεις χωρίς να μου κρύψεις την αλήθεια."
Η γιαγιά μου κοκάλωσε δεν ήξερε τι να πει. Τώρα πλεόν είμαι σίγουρη οτι κάτι ξέρει.
"Κορίτσι μου, πλέον είσαι μια ηλικία που χρειάζεται να ξέρεις, σε εναν χρόνο γίνεσαι ενήλικη. Η αλήθεια είναι οτι η μητέρα σου ήταν έγκυος σε πρώτο παιδί που ήταν αγόρι όμως το έχασε και μετά απο έναν χρόνο ήρθες εσύ. Η αλήθεια είναι οτι μητέρα σου όντως πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθώς ερχόταν απο την δουλειά της. Αυτό δεν στο κρύψαμε. Τώρα γι αυτό που σου είπε, απλά πρόσεχε τα άτομα που αγαπάς κορίτσι μου και να μην στεναχωρείς κανέναν."
"Δεν θα σου πω οτι είμαι ευχαριστημένη που έμαθα αργά την αλήθεια αλλά τουλάχιστον μου την είπες έστω αργά και σε ευχαριστώ. Ξέρω οτι η μαμά με αγαπάει και προστατεύει απο κει πάνω. Γιαγιά κάτι τελευταίο, δεν θα ήθελα να μάθει ο μπαμπάς για την συζήτηση που είχαμε. Συγγνώμη, πρέπει να πάω πάνω να ετοιμαστώ θα βγω με τον Blake."
"Εντάξει αγάπη μου καλά να περάσεις και να προσέχεις."
Πότε πέρασε η ώρα ούτε που το κατάλαβα. Ντύθηκα εντελώς όπως να 'ναι και βγήκα απο το σπίτι, τον είδα ήταν εκεί και με περίμενε, ήταν τόσο όμορφος. Δεν μου μίλησε απλά ήρθε εκεί και με αγκάλιασε, δεν ήθελα φύγω απο κει ένιωθα τόσο ασφαλής, μόνο με αυτόν ένιωθα καλά, με αυτόν ήθελα να είμαι, να είμαστε μαζί, να περπατάμε, να συζητάμε πάλι για το μέλλον, να ζηλεύουν όλες και όλοι επειδή θα ήταν δικός μου και εγώ δική του. Θα έδινα τα πάντα για να ήμασταν μαζί.
Στο αυτοκίνητο δεν μιλήσαμε πολύ, απλά κοιταζόμασταν τίποτα άλλο, προσωπικά δεν με χάλαγε τον θαύμαζα.
"Εε Sel με ακούς;"
Κούνησα το κεφάλι μου και είδα πως είχαμε φτάσει σε μικρό φαστφουντάδικο. Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και προχώρησα προς το μαγαζί χωρίς αυτόν. Αφού μπήκα μέσα απαλή μουσική jazz πλημμύρισε τα αφτιά μου, ο φωτισμός τόσο τέλειος, μπλε, το αγαπημένο μου χρώμα. Βρήκα ενα τραπέζι προς το βάθος και έκατσα εκεί μετά απο λίγο ήρθε ο Blake, έκατσε απέναντί μου.
Μετά απο ένα τέταρτο, αφού είχε έρθει και το φαγητό μας, καθόμασταν και συζητούσαμε, γελάγαμε περνούσαμε ωραία.
"Θες να φύγουμε;" είχε απλώσει το χέρι του στο δικό μου και το χάϊδευε τρυφερά.
"Ναι, δεν έχω θέμα."
Έσκασε ενα χαμόγελο και έκανε νόημα στην σερβιτόρα να έρθει, αυτή μας πλησίασε μασώντας την τσίχλα της σαν κατσίκα ελευθέρας βοσκής κοίταξε πρώτα εμένα με το πιο ξινό της βλέμμα και μετά έκανε τα γλυκά μάτια στον Blake. Δεν άντεξα άλλο σηκώθηκα και έφυγα.
"Εγώ πάω στο αυτοκίνητο όταν τελειώσεις με την δουλειά σου έλα."
Φουριόζα άνοιξα την πόρτα του μαγαζιού και είδα πως έβρεχε, έτσι εγώ έμεινα έξω απο το αυτοκίνητο στην βροχή περιμένοντας τον κύριο μέσα να κάνει την δουλειά του με την ξινή.
"Βρε επιτέλους μας θυμήθηκες; τι τιμή είναι αυτή; ελπίζω να τσίμπησες τηλεφωνάκι τουλάχιστον μην παραπονιέται και η κοπέλια." είχα γίνει κόκκινη απο τον θυμό και ακόμη να ανοίξει το αυτοκίνητο.
"Gabriela." Τον κοιτούσα εντελώς μπερδεμένη και αυτός γελούσε
"Συγγνώμη;"
"Λέω έτσι την λένε την κοπέλα, ντροπή να μην την γνωρίζεις."
Αυτό ήταν. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόταν ενα πιο δυνατό χαστούκι, έτσι για την πλάκα.
"Άκου να σου πω φίλε μου, δεν με νοιάζει τι κάνεις, με ποια το κάνεις και πως θα το κάνεις. Εγώ η μητέρα δεν είμαι, ούτε η κοπέλα σου οπότε είσαι ελεύθερο παλικάρι να κάνεις οτι σκατά γουστάρεις."
"Όταν ζήλευεις είσαι πολύ γλυκιά, μου αρέσεις ετσι."
Εδώ ο κόσμος καίγεται ο άλλος τον χαβά του, με πλησίαζε σιγά και απειλητικά ώσπου με έχωσε στην αγκαλιά του. Δεν λέω δεν με χάλασε αλλά ας βάλουμε και κάποια όρια. Ένιωθα την ανάσα του κοντά στον λαιμό μου, είχε στηριχθεί εκεί. Δεν έκανα κάτι για να τον σταματήσω, οι ανάσες μου είχαν γίνει κοφτές και γρήγορες, μακάρι να μην το έχει αντιληφθεί σκέφτηκα. Ένιωσα το πρήξιμο στα χέρια μου και σιγά σιγά το οξυγόνο να λιγοστεύει έπρεπε να τον σταματήσω. Ο βροχή ευτυχώς όση ωρα γινόταν αυτό είχε σταματήσει.
"Blake, σε,σε παρακααλω πάμε να φύγουμε δεν νιώθω καλά."
"Συγγνώμη, μπες μέσα να ξεκινήσουμε."
Για άλλη μια φορά η διαδρομή ηταν σιωπηλή που θα μου πάει θα το συνηθίσω και αυτό. Οι ρόδες στάθμευσαν.
"Ευχαριστώ για απόψε πέρασα υπέροχα."
"Και 'γω Sel. Έτσι θέλω να συνεχίσουμε."
"Καληνύχτα Blake."
"Καληνύχτα μικρή."
Του χάρισα ενα φιλί στο μάγουλο και έτρεξα στην πόρτα. Άνοιξα, πήγα πάνω και ξάπλωσα χαρούμενη τα όσα είχαν γίνει.
🔹γεια σαςςς αναναδεςςς🍍ελπιζω να είστε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
🔹μαθαμε αρκετά πιστεύω😏
🔹παμε να γεμίσουμε τον ουρανουλη μας τώρα😇
🔹μεχρι το επόμενο φιλουμπεςςς💋🔹ινσταχχχχ: @_mairouu_