"Bana kitap okumayacak mısın can?"
"Keyfim yok. Bugün erken uyuyacağım."
"Bana öğretmiş olsan ben kendim okurdum şimdi."
"Sen demedin mi öğrenirsem bana kitap okumazsın iyisi mi öğrenmeyeyim."
"Dedim demesine de..."
"Eee?"
"Sen gidince bana kim kitap okuyacak, ben onun derdine düştüm."
"Yazın bitmesine daha bir ay var."
"Bana kitap okuyabileceğin bir ay ama sesini duyamayacağım on ay olacak. Şimdi ben sevinsem mi iyidir, üzülsem mi can?"
"Gece gece hüzünlenecek bir şey buldun yine. Uyutmayacaksın anlaşılan. Getir kitabı..."
"Aha işte yanımda."
"Oh, uzandın da bir güzel, keyifler gıcır tabii."
"Uzanmazsam keyfi çıkmıyor."
"...Birden gözüm pencereden giren ışıkla aydınlandı. Bahsi geçen konuşma dün geceden arta kalan kırıntılarıyla aklımın hortumunu tıkıyordu."
"Hortum mu?"
"Hortum ya, ne tuhaf teşbih!"
"Benim aklımın hortumu da sık sık tıkanır can. Şaşırdım bu benzerliğe."
"Senin aklının hortumu neden tıkanıyor, söyle bakalım?"
"Bazen bir şey girer aklıma, sonra çıkmaz, sonra peşinden gelenlere de yol vermez. Ta ki biri çeşmeyi açana kadar..."
"Açılacak bir çeşme varsa şanslısın."
"O çeşme sensin, can."