Sandigan
" Chief inimbitahan tayo ni Bentoy sa kasal ng kapatid niya bukas , dalo daw tayo" Wika sa akin ni Raven ng makapasok siya sa unit ko. Hindi ko siya binalingan ng tingin habang diretso siyang naglakad palapit sa akin.
"May operasyon ako bukas kaya hindi ako puwede, Boss." Kadalasan noon ay hindi ko na binibigyang pansin ang mga kilos niya ngunit ewan ko ba at naapektuhan ako sa simpleng pagyuko niya ngayon.
Binitawan ko muna saglit yung cellphone ko sabay baling sa kanya ng atensyon ko.
Why is it so hard to deal with this man? Ever since I knew he's breathing, I am tasked to deal with all his actions and queries. 'Yung pinagtataka ko nga lang ay nagagawa kong tiisin lahat ng mga ginagawa niya.
Mahal ko eh. I thought to myself
" Hindi ba puwedeng ako na lang muna Chief. I badly miss you so much. I left all my works in the company just so I would be with you. Hell, I don't even give a damn about it now because my priority is you. And I wanted you to be at the wedding so that you would think about it too. Hindi yung ako na lang ang napaplano ng kasal" That made me look at him big time.
" A wedding huh" Noon pa 'to sinasabi sa akin ni Raven.
" You think I'm just playing here? Oh come on Jord. We're not getting younger. I want to start a family with you" I can't believe we are talking about marriage now.
" But how, Raven. Anong sasabihin mo sa pamilya ni Denise ha. Na mahal mo siya kahapon tapos mahal mo na ako ngayon. You cannot play with a woman's feelings and make your situation an excuse to cover up the fact that you did it." I took my bag on top of the table but he shielded himself before I would be able to get it.
" Tell me what to do and I'll fucking do it, Jord." Kalmado niyang wika sa akin na para bang gusto niyang ibahin din ang nararamdaman ko ngayon.
" I never thought this day would come, Raven. Na pareho tayong nakakulong sa sitwasyong ang hirap gawan ng solusyon." The Aldamantes are the talk of the month. And I'm sure that my name is not given an excuse. That I'm not an exeotion either. Simula nung isapubliko ni Raven ang kanyang kondisyon pati na rin ang relasyon niya sa akin ay hindi na naging madali ang lahat. News had spread like a virus.
Kailan ba naging madali ang lahat.
Naipagkasundo kami noon kahit labag sa kagustuhan namin hanggang sa gumising nalang kami pareho sa katotohanang mahal namin ang isat isa. Kalakip din non ang pagkawala ng memorya niya at nahulog sa ibang babae. Tapos ngayong nagbalik muli ang kanyang memorya, tila ba maslalong naging mahirap ang lahat.
" I fucking hurt you beyond what I cannot take anymore. I have hurt you beyond my control because I failed. I am failing Jord." Mahina niyang wika sa akin dahilan para maibalik ko muli ang aking bag sa mesa.
" Tell me Jord, am I failing as man too?" He whispered.
I silently prayed that I haven't heard what he said.
" A-anong oras yung kasal niya bukas?" Tanong ko. Sumilay naman ang isang patagong ngiti sa labi ni Raven.
" Tomorrow at eight, Chief but we need to fly tonight at seven for Davao" He said. I slowly nodded in reply.
Umalis na muna ako pagkatapos. Hinatid ako ni Raven, alam ko rin namang hindi siya susuko hanggang sa payagan ko siyang ihatid ako.
I was walking down the hospital's ramp when Denise approached me. She was wearing her usual white doctor's lab gown with a stethoscope around her neck
" Jordan, puwede ba kitang makausap?" Mahinahon niyang saad sa akin. I can see something in her eyes that I couldn't even figure out.
" Denise okay ka lang ba?" Tanong ko sa kanya. I know that out job is very tiring but not this tiring to the point that she looks pale.
" I'm not okay Jordan. And that's the truth. I am hurting so bad inside" She honestly spoke.
Naglakad kaming pareho papunta sa doctors' conference room kung saan pribado kaming makakapag-usap.
The moment we sat, nagsimula na siyang umiyak sa harapan ko.
Napangiwi pa siya ng maslumapit ako sa kanya.
" I'm sorry Jordan, alam kong ang dami kong naging kasalanan sayo. I don't even have the right to speak with you now but you know I love him. Sumugal ako, Jordan. Kahit alam kong malabong magustuhan niya ako kapag bumalik na ang kanyang alaala. I want him to fall inlove with me more that how he fell in love with you. And I'm sorry" Nagpatuloy parin siyang umiyak. Ewan ko ba. Hindi ko din alam kung ano bang nangyayari sa akin at lati ako'y naluluha na rin.
" He loved me so damn much, Jordan. Those days when he completely forgot about you, he had given me everything love has to offer. He made me fall madly inlove with him every single day. At bawat araw na lumipas, maslalo akong nahuhulog sa kanya. Mahal na mahal ko siya, Jordan" Tears where falling down my eyes already. Babae din ako, kaya alam ko kung ano ang nararamdaman ni Denise ngayon.
" Jordan, I'm having his child inside me" pareho kaming umiiyak sa harap ng isa't isa. Pareho kami ng lalaking minahal at pareho din kaming nasaktan. Pero iba na kung bata ang pinag-uusapan. Ibang iba na.
" Denise, alam na ba 'to ni Raven?" Tanong ko sa kanya. Umiling siya.
" Natatakot akong sabihin, Jordan. Kahit hindi ko sabihin alam niyang posibleng may mabuo kami. Patawarin mo ako Jordan, pero sa loob ng ilang buwang kasama ko siya, minahal namin ang isa't isa." Patuloy parin siyang umiiyak.
Oh god. Bakit ganito. Nasasaktan na ako ng sobra. Pero hindi ko kayang maging makasarili ngayon.
" I-ilang buwan na, Denise" Gusto kong humagulgol sa iyak. Gusto kong ipakita na sobra sobra akong nasasaktan.
" Two months, Jordan. I confirmed it with my OB doctor" And I completely lost it.
Huminga ako ng malalim bago ko siya muling lingunin.
Sa lahat ng puwede kong gawin para sa isang tao, ang pinakamahirap ay ang magparaya.
Kahit na sobrang ikadudurog ng puso ko.
" Kailangan mong sabihin kay Raven ang tungkol sa bata, Denise. You both need to talk about it most specially that a child is involved." Dahil alam kong kailangan ka niyang panagutan, Denise. And I cannot do anything about it anymore. He needs to take accountability of what he has done.
I stood up. Aalis na sana ako ng biglaang magsalita si Denise.
" Jordan, salamat" Mahina ang kanyang pagkakasabi ngunit dama kong nasasaktan din siya sa nangyayari.
Halos hindi na ako makalakad ng maayos habang naglalakad. Hindi ko narin masyadong nakikita ang dinaraanan ko dahil sa mga namumugtong tubig sa aking mata hanggang sa hindi ko na namamalayang napaupo na pala ako dahil sa sakit na aking nararamdaman.
Naramdaman ko na lang na may malalakas na brasong yumakap sa akin.
" Hush, Jordan." It was Ethan's voice. He embraced me and comforted me.
" I am here, Jord. I will wipe all your pains. All your fears. I will not let anyone hurt you anymore" Ang sakit na pala.
Tumingin ako sa kanya. Ang seryoso ng mukha niya habang nakatingin ng diretso sa aking mga mata.
" He doesn't deserve you, Jordan. He doesn't even know how to take good care of you. Puro salita lang ang alam ng Aldamanteng 'yun." Kitang kita ko ang pag-igting ng panga niya habang nakatingin sa akin ng diretso.
Tinulungan niya akong tumayo at siya na rin ang naghatid sa akin sa condo ko.
Nagpresinta siyang samahan ako ngunit tinanggihan ko. Gusto kong malag-isa muna ngayon.
Napatingin ako sa kabuuan ng aking bagong condo. Maybe I need a lifetime break from all of this. I badly want just want to go home with ny family.
I feel so lonely. And this pain I am feeling right now is completely killing me.
Ilang pagpaparaya pa ba ang kailangan kong gawin. Iniwan ko na sa kanya ang lahat lahat. Even my condo, ako na mismo ang umalis. Raven is just so cruel. His love is so cruel. Our situation is just so damn cruel.
Napatingin ako sa aking orasan.
It's already six in the evening and I know that I needed to pack up my things for the wedding.
Minsan tuloy napapaisip ako, bakit yung ibang tao, malayang magmahal. Malaya nilang napapanindigan ang kanilang pagmamahalan ng wala masyadong problema. Bakit yung akin, nakakasakit na ng damdamin.
Tinali ko ang aking buhok at nagsuot ng isang faded blue na shirt at puting shorts pagkatapos kong maligo. Inayos ko na rin ang mukha pagkatapos kong iblower ang buhok ko at itali.
Nagmake up ako para matakpan ko ang namumugtong eyebags sa aking mata dahil sa kaiiyak ko kanina.
Alam kong malapit ang pamilya ni Denise sa pamilya ni Bentoy kaya nasisigurado kong dadalo siya ng kasal bukas. At inihanda ko na ang sarili sa puwedeng maging kinalalabasan ng lahat ng mangyayari bukas.
Ilang minuto lamang ang nakakalipas ng marinig kong may nagdoor bell sa labas.
I took all my things and readied my smile for him before I open the door.
" Hi" Wika ko habang nakangiti.
" Hi" Ngiti niya ring tugon sa akin.
" So shall we?" Nakangiti parin niyang tugon.
" Tara na nga Boss. Baka maleyt pa tayo" I used my usual tone on him to hide the my feelings.
I love you, Boss. And I will always do.
Even though the world says we're not meant for each other.
A part of me will always believe that what we had is pure and true.
Hindi man ikaw ang makakasama ko hanggang sa pagtanda ko, itong puso ko, hindi ka parin makakalimutan.
Sana, pagkatapos ng lahat ng ito. Magawa nating maging masaya kahit hindi kasama ang isa't isa.
Mahal na mahal kita, Aldamante.
Sumakay kaming pareho sa eroplano kasama ang iba pang mga dadalo sa kasal.
Kahit hindi ko siya lingunin, kitang kita ko kung papaano ako titigan ni Raven. Ilang beses pa siyang napatingin sa akin bago niya ako titigan.
" Huwag mo akong titigan Boss, matutunaw ako niyan" Tanging sagot ko.
" I want your hug, Chief." Ayan na naman siya.
I nodded.
" Nanlalambing na naman 'tong Aldamanteng 'to eh" Buti na lang at nakashades ako para kahit papaano ay hindi niya mapansin yung mga mata ko.
Niyakap niya ako. Sa buong isang oras, halos nakadikit lang siya sa akin. Ni hindi niya ako binitawan.
" Chief" Bulong niya sa kalagitnaan ng biyahe namin.
" Hmm" Wika ko.
" I want your kiss" Wika na naman niya.
" Then kiss me, Boss." I want yours too.
" Make it worth it, Boss" Because this might be the last time I will ever get to be this close with you.
This might be the last time I would ever get to kiss you.
I may not be able to do this because the next time we see each other, you might be a married man.
And a good father.
" I miss you, Chief" Bulong niya.
" I miss you too Boss" And I will miss you more when I get to leave for good.
Sana 'pag alis ko, huwag mong kakalimutan lahat ng magagandang alaala na ginawa natin.
Even though we will miss each other.