"မမ သားကို တံခါးဖြင့္ေပးပါ "
အခန္းထဲက စစ္ရဲ႕ အသံကို ျခဴး လ်စ္လ်ဴရႈ ထားလိုက္သည္။
အခန္းေ႐ွ႕မွာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျခဴး ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။
"မမျခဴး..."
"ေနရိပ္ ေမာင္ေလး ျပန္လာၿပီလား..."
"ဟုတ္ကဲ့မမ...မမ သြားအိပ္ေတာ့ေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ စစ္ကို
ၾကည့္ေပးထားပါ့မယ္..."
"ေမာင္ေလး ေနရိပ္ စစ္ကို အျပင္ေပးထြက္လို႔
မျဖစ္ဘူးေနာ္။ စစ္က ေတာင္းပန္ၿပီ ေျပာလာရင္လည္း ေမာင္ေလး ခြင့္ျပဳလို႔ မရဘူးေနာ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ရတဲ့ သူ႔ကို အျခားသူ လက္ထဲ ထည့္ေပးဖို႔
ကြၽန္ေတာ္ အသည္းက မမာဘူး မမ..."
"မမ ေနရိပ္ကို ယံုပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့...စစ္က..."
"ကြၽန္ေတာ့္ တာဝန္ထားပါ မမ၊ မမ သြားအိပ္ေတာ့ေနာ္...
ကြၽန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲ ဝင္ေတာ့မယ္..."
"ဟုတ္ၿပီ ေမာင္ေလး မမ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္..."
ေခါင္းပဲ ညိမ့္ျပၿပီ မမျခဴး အခန္းထဲ ဝင္သြားတဲ့အထိ ေနရိပ္
ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ခြင့္လႊတ္ပါမမ၊ စစ္ဆီက အမုန္းေတြကို
ေျပေပ်ာက္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ႐ွိလို႔ပါ။
ခ်ေလာက္...
တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ စစ္ အားရဝမ္းသာ လွည့္ၾကည့္မိသည္။
ၾကည့္မိသည့္ မ်က္လံုးကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္သည္။
ေမ်ွာ္လင့္မိတဲ့ စိတ္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳး ခ်င္သည္။
အခန္းထဲ ဝင္လာသူက စစ္သိပ္မုန္းတဲ့ ေနရိပ္။
စစ္သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီ ျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္လံုး မ်က္ႏွာက
ေနရိပ္ရဲ႕ ရင္ကို ဓားထက္ထက္နဲ႔ အစိမ္းလိုက္ထိုးလိုက္သလို
ရင္ထဲမွာ စူးနင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
ဒီေလာက္ေတာင္ မုန္းေနခဲ့တာလား စစ္ရယ္။
မုန္းနိုင္ပါတယ္ ကိုယ္ကလည္း လြန္ခဲ့တာကို။
"စစ္"
သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ တစ္ခ်က္ပဲ လွည့္ၾကည့္ၿပီး
ေက်ာခိုင္းထိုင္ေနတဲ့ စစ္ကို သူ တိုးလ်စြာ ေခၚလိုက္သည္။
သို႔ေပမဲ့ စစ္လွည့္မၾကည္။
"စစ္...ငါ ေျပာစရာရွိတယ္ "
စစ္က လွည့္မလာ။ စကားလည္း မျပန္။
သူ႔ကို ႐ွိတယ္လို႔ပင္ မထင္။
"စစ္...ငါမင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ မင္းအမုန္းေတြကို
ေတာ့ ဝမ္းသာအားရ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ အေပးအယူ
တစ္ခုလုပ္မယ္။ မင္းကိုငါ အခြင့္အေရး တစ္ခုေပးမယ္၊ အဲ့ဒီ
အခြင့္အေရး ကို မင္းအသံုးခ် ၿပီးရင္ ငါ့ကို မုန္းေနတဲ့ မင္းစိတ္ကို ေခ်ဖ်က္ ေပးရမယ္။ "
ေနရိပ္ေျပာေနတဲ့ စကားကို စစ္နားထဲမွာ နားမေထာင္ပဲ
ုၾကားေနရသည္။ မင္းကို မုန္းတဲ့စိတ္ကို ငါေျဖလို႔ မရဘူးေနရိပ္။အိမ္မက္ မက္မေနနဲ႔။မင္းေပးမဲ့ အခြင့္အေရး ဆိုတာလည္းငါမလိုခ်င္ဘူး။အကုန္ေျပာရရင္ ငါမင္းဆီက ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။ငါ မင္းနဲ႔ မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး ေနရိပ္။
ထိုစကားေတြကို စစ္ ရင္ထဲကပဲ ေျပာလိုက္မိသည္။
ေနရိပ္ကို စစ္ လံုးဝစကား မေျပာခ်င္။
"စစ္...ငါမင္းကို အစ္ကိုမာန္နဲ႔...."
"ေတာ္စမ္း ေနရိပ္ မင္းပါးစပ္က ကိုႀကီး နာမည္ကို ေခၚရဲတယ္မင္းပါးစပ္နဲ႔ ကိုႀကီး နာမည္နဲ႔ မတန္ဘူး "
ရက္စက္တယ္လိုက္တာ ေျပာရက္လိုက္တာ စစ္ရယ္။
အစ္ကို မာန္ နာမည္ကို ငါေျပာရံုေလး မင္းၾကားရံုေလးနဲ႔
ငါ့ကို စကားမေျပာ လံုးဝ လွည့္မၾကည့္တဲ့ မင္းက ခ်က္ခ်င္း
ထလာၿပီး ငါ့ကို ရန္ေတြ႔တယ္။ အစ္ကိုမာန္ဆိုတဲ့ ေနရာက
ငါ့အတြက္ဆိုရင္ ငါေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေသသြားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။တစ္ခါေလာက္ေတာ့ မင္းရင္ထဲက အစ္ကိုမာန္႔ရဲ႕ ေနရာကိုငါ့ကို ေပးပါ့လား စစ္ရယ္။
"စစ္ရယ္ ငါေျပာတာ နားေထာင္ပါဦး ငါ အခုပဲ အစ္ကိုမာန္နဲ႔
ေတြ႔ခဲ့တယ္..."
ေနရိပ္က အစ္ကိုမာန္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့။ ကိုႀကီးငါ့ကို
သတိရေနမလား။ ငါ ကိုႀကီးကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ။
"ကိုႀကီး ငါ့ကို ဘာမွာလိုက္ေသးလဲဟင္ "
စစ္ စိတ္ကို တစ္ထစ္ေလ်ာ့ၿပီး ေနရိပ္ကို အရဲစြန္႔ၿပီး
ေမးၾကည့္မိသည္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသိရက္နဲ႔။
"ဟင့္အင္းး"
သိရက္နဲ႔ ေမးၾကည့္မိသည္။အေျဖကို ၾကားလိုက္ရေတာ့လည္း ရင္ထဲ ပိုနာသည္။ ကိုႀကီးဆီမွာ ငါ့အတြက္ ေနရာေလးတစ္ေနရာေလးေတာင္ မ႐ွိခဲ့ဘူးလား။
"ဒါေပမဲ့..."
"ဟင္...ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လဲ...ေနရိပ္.."
စစ္ သိခ်င္စိတ္ကို လံုးဝ ထိန္းမရခဲ့။ ဒါဟာ ရင္ထဲမွာ
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကိုႀကီးတစ္ဦးတည္းအတြက္ ခံစားခ်က္။
"ငါမင္းကို အစ္ကိုမာန္နဲ႔ ေပးေတြ႔မယ္ "
"မင္း...မင္း...တကယ္ေျပာတာလား။ ကိုႀကီးက ငါ့ကို
ေတြ႔ခ်င္တယ္တဲ့လား။ ငါေပ်ာ္လိုက္တာ ေနရိပ္ရယ္...ငါ..ငါ
မင္းေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူးကြာ..."
ဝမ္းသာအာရ သူ႔ကို ေျပးဖတ္ၿပီး ေျပာေနေသာစစ္။
မင္းေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ ငါ့မ်က္ရည္နဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးခဲ့တာ မင္းမသိခဲ့
ေလသလား။စစ္ကို ခပ္ဖြဖြ ျပန္ဖတ္ၿပီး က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို လက္တစ္ဖတ္နဲ႔ သုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"မေန႔ညက မင္းနဲ႔ အစ္ကိုမာန္ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ
အစ္ကိုမာန္မင္းကို ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္..."
"ဟုတ္လား...ငါ ကိုႀကီးကို အျမန္ သြားေတြ႔ရမယ္
ငါၾကာေနရင္သူ စိတ္မ႐ွည္ပဲ ျပန္သြားလိမ့္မယ္..."
အ႐ူးတစ္ပိုင္း ေျပာေနေသာစစ္၊
စစ္ရဲ႕ အေပ်ာ္ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ ေနရိပ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္ရသူအတြက္
ေပးဆပ္မဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ျပည့္လို႔။
အခန္းထဲက ေျပးထြက္ေတာ့မယ္ စစ္ကို ေနရိပ္
လွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။
"ခဏေလး စစ္ ငါစကား ေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး..."
"ငါ ျပန္လာမွ ေျပာပါကြာ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ မေတြ႔ရမွာ ၾကေနတာပဲ."
"မရဘူး စစ္ ငါမင္းကို အခုေျပာမွ ရမွာ..."
"ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္ ေျပာကြာ.."
"ငါ့ကို မုန္းေနတဲ့ မင္းရဲ႕အမုန္းေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးပါ..."
"မင္းက တစ္ခုေပးၿပီး တစ္ခုျပန္ေတာင္းမယ္ဆိုတာငါသိပါတယ္ ငါမင္းကို မုန္းတဲ့ အမုန္းထက္ ငါ့ကို ကိုႀကီးနဲ႔ ေပးေတြ႔ခဲ့တဲ့
မင္းရဲ႕ ေက်းဇူးက ပိုပါတယ္။ဘာလိုလဲ ဆိုေတာ့ ငါက ကိုႀကီးကိုသိပ္ခ်စ္လို႔။ မင္းေက်းဇူးက ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေတြ ထုတ္ေဖာ္ျပဖို႔ အခြင့္အေရးေပးခဲ့လို႔။ငါမင္းကို မုန္းတယ္ဆိုတာ မင္းငါ့ကို အတင္းအက်ပ္ရယူခဲ့လို႔။ မင္းသာ ငါ့ကို ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုမ်ိဳး မဆက္ဆံ ေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါ ငါမင္းကိုေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ဆက္ဆံမွာပါ "
"Ok ငါကတိေပးပါတယ္..."
"ဒါဆို.ငါသြားေတာ့မယ္ "
"ေပ်ာ္ပါေစ စစ္"
"အင္း.."
အခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားေသာ စစ္။
သူ႔ရဲ႕ အသည္းႏွလံုး တစ္စံုလံုးကိုပါ ႏႈတ္ယူ
ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။
ဝမ္နည္းတဲ့စိတ္ ဆံုးရွံဴး သြားၿပီးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိတဲ့အခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က
မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့။ငိုပါေစေတာ့ ဒီတစ္ညပဲ သူငိုပါေစ။
မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ မင္းကို ျပန္ႀကိဳးစားခြင့္ေလးမ်ားရမလား
ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ငါအသက္႐ွင္ပါရေစ။
မင္းစိတ္နဲ႔ငါအသက္႐ွင္ပါရေစ။
**********************************
"ကိုႀကီး...."
ကိုႀကီး ဘယ္မွာလဲ။ေတြ႔ရမဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့
စစ္ကိုႀကီးကို မေတြ႔။ ကိုႀကီးမလာေသးတာ ေနမွာ။
စစ္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ဆယ္ငါးမိနစ္ ေလာက္ၾကာတဲ့ထိ
ကိုႀကီးမလာ။ ကိုႀကီး ျပန္သြားတာမ်ားလား။ ဟင့္အင္းး
ကိုႀကီး မလာေသးတာ ေနမွာပါ။ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္
ကိုႀကီးကို ေစာင့္ေနတုန္းပဲ။ဒီညမွ အခ်ိန္ေတြက ပိုၾကာေနသလို။နာရီဝက္ အၾကာ။
ကိုႀကီးမလာေတာ့ဘူးထင္တယ္
မဟုတ္ဘူး ကိုႀကီးျပန္သြားတာ
ေနရိပ္နဲ႔ သူ စကားေျပာေနတာ ၾကာသြားလို႔ ကိုႀကီး
မေစာင့္ပဲျပန္သြားတာေနမွာ။ဒါမွမဟုတ္ ေနရိပ္ သူ႔ကို ေနာက္လိုက္တာလား။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သား ကိုႀကီးကို
ဆက္ေစာင့္ေနဦးမွာပါ။ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့
သူ မသုတ္မိေတာ့။တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကမ္းေျခမွာ စစ္ရဲ့
႐ိွုက္ငိုသံေတြက ပဲ့တင္ထပ္လို႔။
"ေနရိပ္ ညီ..."
ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ကိုႀကီးရဲ့အသံ။
"ကိုႀကီး..."
"ခ်ာတိတ္လား။ မျဖစ္ႏိုင္တာ။sorry ေနရိပ္ ကိုယ္ေသာက္တာ မ်ားသြားၿပီထင္တယ္ ကိုယ္ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ...sorry ကိုယ္ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္..."
"ရပါတယ္ ကိုႀကီးရယ္ ကိုႀကီး လာတဲ့အထိ သားေစာင့္ေနမွာမို႔"
ေျပာျပီး သူ႔ကို ေျပးဖတ္လာသည္။ဟင္...သားေစာင့္ေနမွာတဲ့။
ဒါဆို သူေ႐ွ႕က သူျမင္ရတာကအမွန္လား။ ခ်ာတိတ္လား။
သူ သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူ႔လက္နွစ္ဖက္စလံုးက ခ်ာတိတ္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္ဖတ္မိသည္။
"ခ်ာတိတ္လားဟင္..."
"ဟုတ္ပါတယ္ သားပါ ကိုႀကီး..."
"ကိ္ုယ္ ေနရိပ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး..."
"သားကို ေနရိပ္ လႊတ္လိုက္တာပါ သားေနရိပ္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္သိလား ကိုႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ ေပးခဲ့လို႔..."
"ခ်ာတိတ္ရယ္..."
သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး ငိုေနေသာ ခ်ာတိတ္ကို
သူ မေခ်ာ့မိ။သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ
ငိုေနခဲ့တာ ျဖစ္လို႔။
မာန္နဲ႔စစ္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး လြတ္ထြက္သြားမည့္အလား ခပ္တင္းတင္း ဖတ္ထားျကသည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္က လိႈက္ဖိုကာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြက ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ေယာက်ာၤးဆိုတာမငိုရဘူးလို႔ မာန္ စစ္ကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သူေျပာခဲ့တာမွားခဲ့ေပၿပီ။သူကိုယ္တိုင္ ငိုမိေနၿပီေလ။
"ကိုႀကီး..."
"ဟင္.."
"သား ကိုႀကီးကို ခ်စ္တယ္.."
"ခ်ာတိတ္ရယ္..."
"သားကို ျပန္ခ်စ္ပါလို႔..သား..."
မာန္ စစ္ရဲ႕ စကားအဆံုးကို မေစာင့္ေတာ့။
စစ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးက ထြက္လာမဲ့ စကားေတြက
လွလွေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ဝမ္နည္းေစမဲ့ စကားေတြ
ဒီကေလးႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးက မထြက္လာေစခ်င္ေတာ့။
အသက္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္တဲ့ စကားလံုးေတြ
ထြက္လာမဲ့ စစ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
သူႏႈတ္ခမ္း တစ္စံုနဲ႔ေပါ့။
စစ္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ က်ေရာက္လာတဲ့ ကိုႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို
စစ္ မျငင္းဆန္မိ။ စစ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုႀကီးရဲ႕ အနမ္းကို
ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့သည္ေလ။
နမ္း႐ိႈက္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲ ျပည့္တတ္လာတဲ့ အခ်စ္ဆိပ္ တို႔က
မာန္႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေတာ့ သာသာ နဲ႔ေတာင္ မရခဲ့တဲ့
ထိုခံစားခ်က္ ခ်ာတိတ္နဲ႔မွ ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔သည္။မာန္ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ သူ ထိုကေလးကို လိုခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ ႐ွိခဲ့သည္။
"အင့္...ကိုႀကီး..."
"ခ်ာတိတ္..."
နမ္းေနရင္း ႐ႈန္းထြက္သြားေသာ ခ်ာတိတ္။
"ကိုႀကီး...သားကို ဒီတစ္ည ကိုႀကီးရဲ႕ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ေပးပါ။
မမျခဴးေျပာတာ သား စဥ္းစားမိတယ္။ မမသာသာ အတြက္
သား စဥ္းစားရမယ္။ ဒီတစ္ည ၿပီးရင္ သားကိုႀကီးကို ေမ့ပ့ါမယ္"
"ခ်ာတိတ္ရယ္...ကိုယ္ေလ..."
ဒီတစ္ႀကိမ္ စတင္ နမ္း႐ိႈက္သူက စစ္။
မနမ္းတတ္ နမ္းတတ္နဲ႔ နမ္းေနတဲ့ ထိုကေလးေလးကို
မာန္က တစ္ဖန္ ျပန္နမ္း႐ိႈက္ေတာ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ထံုမႊန္း
ေနေသာ ထိုသူႏွစ္ဦးကို တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကမ္းေျခႀကီးက
အရႇက္သည္းစြာ ျကည္႕ျပီ ရသ မ်ိဳးစံု ခံစားလို႔။
အနမ္းေတြ သိပ္သည္းလာတာနဲ႔အမ်ွ မာန္အတြက္
ႏႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ေတာ့။
မာန္႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ထိုကေလးရဲ႕ လည္တိုင္ေလးဆီသို႔
ေနရာေရြ႕ရင္ ျဖည္းညႇင္းညင္ညာ ယုယစြာ ျမတ္ႏိုးမႈမ်ာစြာနဲ႔
နမ္း႐ိႈက္ေနမိသည္။ ထိုကေလးေလး ကို သူလႊတ္မေပးခ်င္
ထိုကေလးေလးရဲ႕ ေနရာတိုင္းကို သူ ထိေတြ႔ခ်င္မိသည္။
ေသြးသားေတြ ပ်င္းျပစြာ ေတာင္းဆိုလာေတာ့
မာန္နဲ႔စစ္ ရပ္တည္မေနႏိုင္ေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လဲက်
သြားတာက ထိုသဲေသာင္ျပင္ေပၚဆီ။
ထိုကေလးေလးရဲ႕ လည္တိုင္မွတစ္ဆင့္ ျဖဴေဖြးဥႏု ေနသည့္
ရင္အံုေသးေသးေလးဆီသို႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေနရာအေရြ႕
သူ မလြန္ဆန္ေတာ့ သူစိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့။
"ကို...ႀကီး.."
တုန္ယင္ တိုးလ်စြာ ထိုကေလးေလးဆီက
အသံထြက္လာေတာ့သူ အသိေတြ ျပန္ဝင္လာသည္။
မူးေဝေနတဲ့ စိတ္ေတြကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္ထိန္းကာ သူ
ူထိုကေလးေလးဆီက ခြာလိုက္သည္။ ဆယ္ငါးႏွစ္အရြယ္ ထိုကေလးေလး ကိုသူ အခြင့္အေရး အမ်ားျကီး ယူမိသြားၿပီ။ ဒါတင္မက သူ လြန္က်ဴး မိေတာ့မလို႔။
"ကိုႀကီး.."
ထိုကေလးေလးကို သူျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔
ခပ္ဖြဖြေလး ဖတ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားမိသည္။
"Sorry ခ်ာတိတ္ ကိုယ္ အခြင့္အေရး မယူခဲ့သင့္ဘူး.."
" ကိုႀကီးရယ္...သားက.."
"ခ်ာတိတ္က အရမ္းငယ္ေသးတယ္ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ ဘဝကို
အမဲစက္ မစြန္းေစခ်င္ဘူး ခ်ာတိတ္ရဲ႕ ဘဝေလးကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခ်ာတိတ္ေလးရဲ႕ ဘဝေလးမပဲ့ေႃကြ မပ်က္စီးေစခ်င္ဘူး ကိုယ့္ဘက္က ေနာက္ဆံုးသစၥာပါခ်ာတိတ္ေလးရယ္...ဒီတစ္ညသာ ခ်ာတိတ္က ကိုယ့္ခ်စ္သူဆိုကိုယ့္ခ်စ္ရသူကို အေကာင္းဆံုး အရာေတြပဲ ေပးခ်င္တာပါ ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးရယ္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္သာ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ခ်စ္သူအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ အခြင့္အေရးေတြ ကိုယ္လက္လြတ္ မခံေတာ့ပါဘူး..."
သူ႔ရင္ခြင္မွာ ၿငိမ္သက္သြားေသာ ခ်ာတိတ္ေလး။
အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ထင္တယ္။ ကေလးေလးရယ္ သိရဲ႕လားဟင္
အိပ္ေနတာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလဲဆိုတာ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူအပိုင္လိုခ်င္မိပါရဲ႕ သို႔ေပမဲ့။
ခ်ာတိတ္ရဲ႕ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းၿပီး
ခ်စ္သူဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို မာန္ အဆံုးသတ္လိုက္သည္။
ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်ာတိတ္ေလးကို သူေပြ႔ခ်ီၿပီး
ခ်ာတိတ္ေလးရဲ႕ အခန္းေလးဆီသို႔။
အခန္းေ႐ွ႕မွာ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနေသာ ေနရိပ္။
ခ်ာတိတ္ အလာကို ေမ်ွာ္ေနပံု ရသည္။
ေနရိပ္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကေလးဘဝေလး ေပ်ာ္ပါေစ။
"ညီ..."
"အစ္ကို မာန္"
စစ္ကို ေပြ႔ခ်ီလာေသာ အစ္ကိုမာန္။
"ညီ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခ်ာတိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကို ေတြ႔ခြင့္
ေပးခဲ့လို႔ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ခ်ာတိတ္ကို ညီ့လက္ထဲ အပ္ခဲ့ပါရေစခ်ာတိတ္ကို ကိုယ္မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးလိုက္ပါ.."
"ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး အစ္ကိုမာန္ ကြၽန္ေတာ္က စစ္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ စစ္အတြက္ လုပ္ေပးခဲ့တာပါ စိတ္ခ်ပါ ကြၽန္ေတာ္စစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ထပ္ႀကိဳးစားဦးမွာ မလို႔ စစ္ ေပ်ာ္ေစရမွာပါ "
မာန္႔လက္ထဲက စစ္ကို ေနရိပ္က ေျပာင္းယူ ေပြ႔ခ်ီလိုက္ေတာ့
မာန္႔ရင္ထဲက တစ္စံုတစ္ရာကို ဆြဲထုတ္ယူသြားသလို
ခံစားလိုက္ရသည္။ကိ္ုယ္မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို
အခန္းပိတ္ သိမ္းထားရေအာင္ ခ်ာတိတ္က အ႐ုပ္မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္ တစ္ေန႔ေတာ့
ကိုယ္ဒီအ႐ုပ္ေလးကိုအပိုင္ရ ပါရေစ။
"ကိုယ္ သြားေတာ့မယ္။ ညီ့ကိုလည္း
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ခ်ာတိတ္ကိုေတာ့ မႏႈတ္ဆက္ေတာ့ပါဘူး။ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္အသက္ဆက္႐ွင္ ပါရေစ "
မာန္ ထြက္သြားေတာ့ ေနရိပ္ ရင္ခြင္ထဲက စစ္ကိုယ္ေလးက
တုန္ယင္စြာ လႈပ္႐ွားလာသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္အင့္အင့္ ငို႐ိႈက္
သံေလး။ ငါ့ရင္ခြင္မွာ ငိုလိုက္ပါ စစ္ရယ္။
စစ္ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး သူ အိပ္ယာေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။
မ်က္လံုးေတြကို အတင္းဖိပိတ္ထားတဲ့ စစ္မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနသည္။ အိပ္ယာေပၚ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ကို အျခားတစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းသြားၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေနရွာ သည္။
စစ္ကိုယ္ေလးေပၚကို ေစာင္ေလး လႊမ္းျခံဳးေပးၿပီး
စစ္ရဲ႕ တစ္သိမ့္သိမ့္ တုန္ေနတဲ့ ပုခံုးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး
ပုပ္ေပးမိသည္။ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီေကာင္ငယ္ေလး
အငိုတိ္တ္ေကာင္းပါရဲ႕။
@စံုေတာင္ ငိုခ်င္တယ္ ျဗဲ@
"you,me and he " fic က စံု႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို
အသက္သြင္းေပးၾကတဲ့ စံု႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
role player ေလးေတြပါ သူတို႔ကိုလည္း ခ်စ္ေပးၾကပါလို႔။
စာဖတ္သူ အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္
စံုစံု#