Μετά απο μια εβδομάδα...
Εδώ και μια εβδομάδα είμαι στο ορφανοτροφείο.
Η άλλη με έχει χτυπήσει δύο φορές. Μια γιατί άργησα να γυρίσω το βράδυ που είχα πάει για τσιγάρα και την αλλη γιατί παρακοιμηθηκα.
Η Βάνα έχει καιρό να πατήσει στο ίδρυμα. Δεν την έχει δει κανείς εδώ και καιρό...
Με τα κορίτσια τα πάμε πολύ καλά. Έχουμε γίνει όντως αδελφουλες... Δεν το περίμενα αυτό.
Μόνο που...
Τα κορίτσια εδώ και πόση ώρα με έχουν αγκαλιά λες και πάω στον πόλεμο. Όπως κάθε μέρα...
"Εμ κορίτσια σταματάμε λίγο γιατί μου έχετε γίνει σαν βδελλες;"Ρωτάω ενω αφήνω ενα γελακι.
"Σορι αλλά έχουμε να σε δουμε τοσα χρόνια και νιώθουμε ακόμα απαίσια για τότε."Λέει λυπημένα η Βερόνικα.
"Εεε ελάτε τώρα. Μια χαρά ολα. Εχει περάσει μια εβδομάδα που είμαι εδώ και ολα πάνε καλα."Λέω.
"Ρε ήταν τόσα πολλά."Λέει έτοιμη να βάλει τα κλάματα η Ηρώ.
"Ναι αλλά αυτά ανοίκουν στο παρελθόν. Πως να σας το πω... Η Ελισάβετ πέθανε. Πέθανε και δεν μου λείπει καθόλου."Απαντάω ειλικρινά.
"Πως γίνεται αυτό; Δεν θες να θυμάσαι τίποτα; Πως γίνεται να ξεχάσεις;"Ρωτάει η Μαρία. Εγω ξεφυσαω και κάθομαι στο κρεβάτι μου.
"Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα. Ήμουν ενα θύμα. Όμως τώρα άλλαξα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι πως να σας το πω... Αναίσθητη. Δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας!"Λεω λιγο πιο δυνατά.
"Αν δεν νοιαζοσουν τότε γιατί βοήθησες την αδελφή μου;"Ρωτάει η Χριστίνα.
"Γιατί μας συγχωρεσες;"Ρωτάει η Ηρώ.
"Γιατί... Δεν ξέρω. Την Στέλλα θα ήταν πολύ ηλίθιο εκ μέρους μου να την αφήσω μόνη της σε μξα δύσκολη στιγμή. Και εσάς γιατί... Καταλαβατε το λάθος σας. Και... Ίσως να... Σας... Ο απλά το έκανα."Λέω και γελανε.
"Οοο απλά πες πως μας αγαπάς."Λέει η Μαρία.
"Δεν μου αρέσουν τα ψέματα."Λέω με ενα στραβό χαμόγελο.
"Πως μας συγχωρεσε πάντως τόσο γρήγορα;"Ρωτάει η Ηρώ απευθυνόμενη στα κορίτσια.
"Εγώ πιστεύω πως κάποιος όμορφος και γοητευτικός βοήθησε σε αυτό."Λέει τραγουδιστά η Χριστίνα.
"Είναι ερωτευμένη!"Λένε όλες μαζί.
"Τι? Εγω? Πως σας ήρθε αυτό στο μυαλό?"Ρωτάω φωνάζοντας.
"Λοιπόν μας συγχωρεσες με μια συγνώμη πράγμα που μας έδειξε οτι είσαι συναισθηματικά εβαλοτη."Λεει η Μαρία.
"Επείσης φοράς ενα βραχιόλι με μια καρδιά και ενα Ε. Σίγουρα δεν θα σου το πείρε ούτε ο Γιώργος ούτε ο Άλεξ ούτε κανένας απλός φίλος σου."Λεει η Βερόνικα.
"Και από οτι είπες δεν θα αφήνεις κανέναν μα λέει Ελισάβετ. Το βραχιόλι έχει πάνω ενα Ε. Ελισάβετ. Άρα αυτός που σου το έδωσε είναι ερωτευμένος μαζί σου όπως και εσύ μαζί του για να τον αφήνεις να σε λέει έτσι."Συναιχιζει η Ηρώ.
"Επείσης έχεις μια πιπιλια στον Λεμό λες και σου επεκτάθηκε καλαμάρι."Λέει η Χριστίνα.
"Τι? Πριν 10 μέρες την έκανε; Μα καλά αυτος ο άνθρωπος στόμα χταποδιού έχει;"Ρωτάω καθώς σηκωνομαι και οι τέσσερις αρχίζουν να γελανε.
"Χαχαχαχα είδες; Έχεις αγόρι! Είσαι ερωτευμένη!"Τσιριζει η Μαρία.
"Δεν είναι αγόρι μου πια. Και δεν θεωρείται αγόρι..."
"Ιιιιι είναι γκέι; Ιιιιι είσαι λεσβία!"Φωνάζει η Ηρώ.
"Όχι! Απλα άντρας 27 χρόνων δεν ειναι αγόρι! Είναι άντρας! Αχχχ και τι άντρας..."Λεω και ξαπλωνω στο κρεβάτι.
"Περίμενε. Μας τα λες όλα. Πρώτα όμως να γίνουμε άνθρωποι."Λέει η Μαρία και εγω χαμογελαω λιγάκι.
Ποια; Εγω;
Να ετοιμαζομαι να μιλήσω για γκομενους. Που ναι δεν εχω σπάσει στο ξύλο...
Πάω στο «μπάνιο» και βάζω τους μαύρους φακούς επαφής μου ενα σκισμένο τζιν μαύρο με μια αλυσίδα. Μαύρο μακρί μπλουζάκι και από πάνω ενα κόκκινο καρό πουκάμισο. Δεν είναι δικά μου. Ειναι όλων των κοριτσιών εδω. Τα δικά μου δεν μου τα έχει φέρει κανένας ακόμα. Αλλα και να τα φέρει θα τα δώσω στα κορίτσια.
Ξεφυσαω και Βάζω μαύρα αθλητικά και κάθομαι με αυτά πάνω στο κρεβάτι μου.
"Ζε-Ρε Ζέτα όχι με τα παπούτσια πάνω στο κρεβάτι! Θα σε δει και θα αρχίσει να βγάζει πάλι καπνούς η άλλη!"Φωνάζει η Μαρία.
"Έλα μωρέ τώρα. Μια χαρά είμαι. Η Άλλη τώρα δεν θα έχει έρθει στο ίδρυμα."Λέω χαλαρή.
"Καλά."Λέει και κάθετε ξαι εκείνη μαζι μου. Τότε έρχεται και η Χριστίνα μαζί με την Βερόνικα και την Ηρώ.
Μόλις με βλέπουν τρέχουν στο κρεβάτι μου για να τους πω για τον... Χρήστο...
"Λοιπόν αδελφουλα. Πες μας τώρα τα πάντα για το πρόσωπο."Λεει η Χριστίνα και ανασηκώνει τα φρύδια της.
"Εμ ναι. Τον λένε Χρήστο. Είναι ψιλός... Ξάνθος... Με πανέμορφα γαλάζια μάτια και γυμνασμενο σώμα... Και ενα χαμόγελο όλα τα λεφτά... Φιλάει υπέροχα και στην αγκαλιά του νιώθω... Ολοκληρωμένη. Ασφάλεια."Λέω ενώ εκείνος έρχεται στο μυαλό μου.
"Και; Τι δουλειά κανει; Είπες πως είναι μεγάλος."Λέει η Ηρώ ανιπομονα.
"Εμ ναι. Είναι... Μπάτσος."Λέω και εκείνες κοιτάζονται μεταξύ τους σοβαρά. Ξαφνικά αρχίζουν να γελανε σαν καρακάξες.
"Ρε που είναι το αστείο;"Ρωτάω και εκείνες συνεχίζουν να γελανε.
"Έλα πες μας τώρα σοβαρά. Τι δουλειά κάνει;"Ρωτάει σχεδόν σοβαρά η Βερόνικα.
"Μα σας είπα. Μπάτσος."Λέω. "Με είχε συλλάβει μια φορά οταν λυστευα έναν πουστη και γενικά έγιναν και αλλά... Και με χώρισε γιατί είπε πως απλά ήθελε να πάρει την παρθενία μου. Δεν του εκατσα και με χώρισε. Την ίδια μέρα με παράτησε και ο Γιώργος."Λέω κάπως στεναχωριμενη.
"Οοοοο έλα εδώ." Μου λέει η Βερόνικα και με αγκαλιάζουν.
"Ζέτα! Ένα αγόρι σε ζητάει."Λέει η κ. Βάσω μια κύρια στο ορφανοτροφείο όταν μπενει μέσα.
"Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ!"Φωνάζουν όλες μαζί.
"Σταματήστε εσείς."Τους λέω ενώ γελάω. "Έρχομαι."Λέω στην κ. Βάσω
Τα κορίτσια με κοιτάνε με ένα πονηρό χαμόγελο και εγω στρυφογυριζω τα μάτια μου.
Κατεβενω κατω και όταν βγενω στο προαύλιο βλέπω τον Άλεξ και τον Μάνο να με περιμένουν στην είσοδο.
"Αδέλφια μου;"Ψυθιριζω ίσα ίσα να το ακούσω εγώ. Αμεσως τρέχω κοντά τους και πηδαω στην αγκαλιά του Μάνου.
"Αλεξ Μάνο ποσό μου λειψατε!"Λεω ενώ νιώθω τέλεια που τους βλέπω.
"Ελα μικρό μου πως κανείς ετσι; Οταν σε είχαν ένα μήνα μέσα δεν μας είχες δει για καιρό. Γιατί λυγίζεις τωρα;"Ρωτάει με ενα χιουμοριστικό τρόπο ο Άλεξ.
"Γιατί τότε ησασταν δίπλα μου. Δεν με είχατε εγκατέλειψει."Απαντάω και φεύγω από την αγκαλιά του Μάνου.
"Μας λείπεις σε όλους. Να το ξέρεις. Ο Γιώργος πάει να πεθάνει."Λέει ο Μάνος.
"Να φανταστείς έχει κρατήσει πολλλλα απο τα ρούχα σου και κοιμάται έχοντας τα αγκαλιά για να μυρίζει το Άρωμα σου."Λέει ο Άλεξ.
"Να μην με άφηνε."Απαντάω στεγνά.
"Ζετακι μην κάνεις την σκληρή σε εμάς. Εμείς σε ξέρουμε καλύτερα από την παλάμη μας. Καιγεσαι τωρα να δεις και τον Γιώργο και τον Χρήστο."Λέει ο Μάνος.
"Δεν είναι αλήθεια."Απαντάω και κοιτάζω αόριστα.
"Ναι ναι. Να ξέρεις πως τα αλλά μισά ρούχα που δεν κράτησε ο Γιώργος τα πείρε ο Χρήστος."Λέει ο Άλεξ και γελανε.
"Τι συνέβει; Γιατί με άφησαν και οι δύο τους;"Ρωτάω πληγωμένα.
"Θα μάθεις όταν έρθει η ώρα."Μου λέει γλυκά ο Άλεξ.
"Ζέτα! Ζέτα!"Ακούω την φωνή της Μαρίας. Γυρναω και την βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου τρέχοντας.
"Τι έγινε;"Την Ρωτάω.
"Εκείνος ήταν; Ήρθε; Σου μίλησε; Σε φίλησε;"Με βομβαρδίζει με ερωτήσεις.
"Όχι. Αυτά τα χαμένα είναι."Λεω και με το χέρι μου δειχνω τον Μάνο και τον Άλεξ. "Τον Άλεξ τον θυμάσαι λογικά."Λεω.
"Ξεχνιέται;"Ρωτάει ειρωνικά.
"Γιατί τι έγινε;"Ρωτάω.
"Θα σου πω αργότερα."Μου Ψυθιριζει.
"Εεε να μάθω και εγω;"Ρωτάει.
"Οχι!"Απανταμε ταυτόχρονα.
"Τέλος πάντων. Από εδώ ο Μάνος. Φίλος μου."Της λέω και εκείνη δείνει το χέρι της. Ο ίδιος ανταποδίδει την χειραωια και την συνοδεύει με ενα χαμόγελο.
"Μαρία."Συστήνεται.
"Μάνος. Χάρηκα."Λεει και η Μαρία κοκκίνιζει.
Ρε ήντα ζητενεται επα ε κοπέλια;
Πρέπει να σταματήσω να γνωρίζω τις φιλες μου με τις φιλες μου.
"Ποσό χρόνων εισαι;"Την ρωτάει.
"Σε δέκα μέρες κλείνω τα 17."Λέει ντροπαλά.
"Αααα εισαι και εσύ μικρή. Σαν την Ζέτα."Λέει και του χωνω μια «μπουνιά» στο μπράτσο.
"Γιατί εσύ πόσο εισαι;"
"Εγώ είμαι γέρος. 21."
"Εεεε παιδιά ειμαι και εγώ εδω!"Λεει ο Άλεξ.
"Ναιιιι δυστυχώς είσαι."Λέω ξεφυσοντας και εκείνος μου ρίχνει μια «φαπα».
"Ζέτα ε τα πράγματα σου να πάρεις."Λέει ο Μάνος κάποια στιγμή και μου πετάει μια μεγάλη μαύρη τσάντα στα μούτρα.
"Πάντα ευγενικός και κομψός."Ειρωνευομαι.
"Δέτα!"Ακούω την γλυκιά φωνή της Στέλλας. Τρέχει κοντά μου σέρνοντας ένα αρκουδάκι και έχοντας στην πλάτη της την τσάντα της.
"Έλα μικρή μου."Της λέω.
"Αγηθα για τοθ θγωλειο. Θα με φας εθυ;"Ρωτάει κάνοντας puppy face.
"Ναι μικρή μου θα σε πάω."Της λεω και παίζω με την μυτουλα της.
"Ποιοί είναι αυτοι;"Ρωτάει εννοώντας τα αγόρια.
"Είναι κατι φίλοι μου. Ο Μάνος και ο Άλεξ."Λεω συστήνοντας τους.
"Γεια σου μικρούλα."Λέει ο Μάνος.
"Πως σε λένε;"Ρωτάει ο Άλεξ ενώ σκύβει για να είναι στο ύψος της.
"Θτελλα."Απαντάει χαρούμενη.
"Στέλλα. Τι ωραίο όνομα. Ξέρεις ότι στα εβραϊκά σημαίνει αστέρι;"Ρωτάει ο Άλεξ.
"Αλήθεια;" Ρωτάει ενθουσιασμένη.
"Ναι."
"Δηλαδή ειμαι αθτερι θαν την μαμά και τον μπαμπά;"Ρωτάει χαρούμενη ενω ο Άλεξ αλλάζει 372024820 χρώματα.
"Ναι αστερακι μου. Πόσο χρονών εισαι;"Την ρωτάει για να αλλάξει θέμα.
"Είμαι μεγάλη φια! 4!"
"Α ναι! Είσαι πολύ μεγάλη!"Λεω ο Άλεξ και αφήνει ενα γελακι.
"Εθυ πόθο χλονων ειθαι;"
"Εγω ειμαι λίγο μεγαλύτερος. 21."
"Ναι στο ίδιο δημοτικό θα είσαστε του χρόνου."Λεω γελώντας. Εγω με την Μαρία και τον Μάνο γελάμε η Στέλλα με κοιτάζει περίεργα και ο Άλεξ δολοφονικά.
"Εγω θρέφει να φάω σχολείο."Λέει η μικρή.
"Εσύ Ζέτα σχολείο δεν έχεις;"Ρωτάει ο Μάνος και κοιταζομαστε με την Μαρία.
"ΣΧΟΛΕΙΟ!"Λεμε ταυτόχρονα. Τρέχουμε μέσα και παμε στο δωμάτιο μας.
"Κορίτσια έχουμε σχολείο!"Φωνάζει η Μαρία.
"Το ξέρουμε."Απαντάει η Χριστίνα.
"Τέλεια. Εγώ παίρνω τα πραγματα μου και φεύγω τρέχοντας να πάω και τη Στέλλα στο νήπιο."Λέω.
"Τα λέμε σχολειο."Λέει η Βερόνικα ενω φεύγω.
Κατεβενω τρέχοντας την σκάλα και πάω πάλι στην είσοδο. Η Στέλλα με τον Άλεξ και τον Μάνο να μιλάει στο κινητό.
"Στέλλα μου ελα παμε στο σχολείο. Θα πάμε με την μηχανή σήμερα."Της λέω.
"Ναι!"Φωνάζει χαρούμενη.
"Δεν θα είσαι με τα καλά σου!"Φωνάζει ο Άλεξ."Μικρή κοπέλα εσυ με μικρό κοριτσάκι! Θα σκοτωθειτε!"Φωνάζει.
"Ελα μωρέ τώρα βλακειες! Ασε που όταν έχω μικρό παιδί πάνω προσέχω!"Λέω.
"Καλά."Λέει και ξεφυσαει.
"Ωραία. Παμε Στέλλα μου. Τα λέμε αγόρια."Λέω καθώς φεύγω με την μικρή.
"Πελιμενε λιλο."Λέει και τρέχει στον Άλεξ. Του δίνει ενα φιλακι στο μάγουλο και ο Άλεξ λιώνει.
"Ειθαι πολύ ομοφος."Του λέει και κοκκίνιζει.
"Και εσύ κοριτσάκι μου. Είσαι πολύ όμορφη και γκυκιά."Λέει και τις δίνει ενα φιλακι στο μάγουλο.
"Εγώ δεν εχω;"Παραπωνιεται ο Μάνος.
Εκείνος σκύβει και μικρή του δίνει ενα φιλακι.
"Και εθυ Ειθαι ομοφος αλλα ο αλεκθ ειναι πιο πολύ."Λέει.
"Χα!"Τον κοροϊδεύει ο Άλεξ και η μικρή τρέχει κοντά μου.
"Παμε;"Της λεω και εκείνη γνέφει θετικά. Αναιβενει με την βοήθεια μου. Την βάζω μπροστά μην την πάρει και κανένας αέρας και προσεχτικά αρχίζω να οδηγαω.
Μετα από δέκα λεπτά φτάνουμε και την κατεβαζω και παμε στον παιδικό σταθμό.
"Θεία Ζέτα!"Ακούω μια γνωστή παιδική φωνή. Γυρναω και βλέπω την Δανάη να είναι έξω από τον παιδικό σταθμό με τον Χρήστο και μια ξανθιά-ο θεός να την κάνει κοπέλα να της κρατάνε το χέρι....
Γεια σας αστεράκια μου ⭐♥💝
Ήντα κάμετε;😂💘❤
Εγω έσπασα το χέρι μου... 😭
Αλλα μπορώ να γράφω στο κινητό. Μόνο ❤😶
Τα κάνει όλο και πιο χαλιά ο Χρήστος... 😒
Πως λέτε να αντιδράσει η Ζέτα;🤐🤔
Διαβάστε και την αλλη μου ιστορία "In love with my bodyguard"♥⭐
Τα λέμε σύντομα αστεράκια μου ❤♥⭐
Μέχρι το επόμενο...
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!😂♥⭐
Η Καταλίνα σας♥⭐❤