Ze vinden me aardig, en laten me in. Maar het lijkt alsof ik stilsta voor de deur. Een stap maar, zo moeilijk is het niet. Maar nu lijkt het alsof ik mijn eigen wereld van kennissen die ik daarvoor had opgebouwd, moet verlaten. Het voelt alsof ik zal achtergelaten zal worden door anderen, die ik zelf nog niet eens vertrouw.
Ik ken hun gezichten, en namen sluipen al bij me binnen, maar voor de rest, lijken het voor mij onbekende schimmen. Duistere figuren, die ik niet eens ken. Of toch een lichte schijn, van een engel of een held. Een nieuwe wereld, is waar ik nu in binnentreed. Mischien is het niet zo erg, vanaf dat ik alleswetende beter weet.