duisternis

18 2 0
                                    

De pijnen die me vanbinnenuit verslinden zijn niets voor de angst die zich meester van mijn lichaam maakt als ik tegenover de duisternis sta. De duisternis laat me niet vrezen voor zijn kenmerken, maar omdat ik mijn eigen stem moet gebruiken, om gezien te worden. Mijn woorden klinken als fluistertonen, terwijl mijn zinnen weergalmen als mijn schreeuwen. Hoe duisterder het wordt, hoe harder ze weerklinken, maar hoe kleiner in wordt. Ik wordt gekleineerd door de duisternis recht voor me, ik wordt vernederd door de schaduw in het dal.

More Than Just A SMILEOù les histoires vivent. Découvrez maintenant