Μεριά Ζέτας
Ανοίγω τα μάτια μου και ενας πονοκέφαλος συνοδευόμενος με μια ζάλη με διαπερνανε.
Μα καλα τι έγινε εχτες;
Το μόνο που θυμάμαι είναι να είμαι με τον Χρήστο και μετα... Κενό.
Συνονομαι και πάω στην ντουλάπα. Βαζω μια μαύρη φόρμα και ενα άσπρο φουτερ αφού κρυωνω.
Χτενιζω λίγο τα μαλιά μου και κατεβενω κάτω.
Στο σαλόνι είναι μόνο ο Γιώργος και ο Χρήστος...
"Καλημέρα..."Λεω ζαλισμενα.
"Ζέτα; είσαι καλά; Ζαλιζεσαι; Θες νερό χυμό τιποτα;"Ρωτάει ο Γιώργος.
"Ενα ντεπον θέλω γιατί το κεφάλι μου πάει να σπάσει."Λεω και κάθομαι στον καναπέ. Ο Γιώργος τρέχει στην κουζίνα και μετα απο δευτερόλεπτα επιστέφει κρατώντας ενα ποτήρι και ενα ντεπον.
Μου τα δίνει και πεινω το ντεπον και το νερό και ξανα απλωνομαι στον καναπέ σαν χταπόδι.
"Εμ τι έγινε εχτες; Γιατί το μόνο που θυμάμαι είναι να καθόμαστε με εσένα Χρήστο και μετα τίποτα αλλο."Λέω.
"Εμ απλά λυποθυμησες. Ο γιατρός είπε πως ειναι γιατί δεν εφαγες καλα και σου έπεσε η πίεση."Λέει ο Χρήστος.
"Ααα οκ."Λέω ψυχρεμα.
"Εμ Γιώργο φεύγεις λίγο που θέλω να μιλήσω με την Ελισάβετ..."Λέει ο Χρήστος ενώ κοιτάζει το πάτωμα.
"Ναι..."Λέει και τον πλησιάζει. Του Ψυθιριζει κατι στο αυτί αλλά δεν ακούω. Μετα πιγενει μέσα και ο Χρήστος με πλησιάζει χωρίς όμως να με κοιτάζει.
"Ελισάβετ..."Λέει σιγανα.
"Έγινε κάτι;"Τον Ρωτάω. Ακόμα δεν με κοιτάζει. Μόνο το πάτωμα.
"Θέλω... Θέλω να χωρίσουμε."Λεει και νιώθω να χάνω ενα χτύπο απο την καρδιά μου.
"Τί;"Ρωτάω χωρίς να μπορώ να το διαχειριστώ.
"Σε Βαρέθηκα. Μόνο να σε γ@μησω ήθελα. Δεν μου καθεσε άρα θέλω να σταματήσουμε."Λέει ψυχρά. Δάκρυα απειλούν να βγούν απο τα μάτια μου όμως δαγκωνω τα χείλη μου μα γρατζουναω τον εαυτό μου εμποδίζοντας τα.
"Φύγε..."Είναι το μόνο που λέω ενώ έχω κλείσει τα ματια μου σφιχτά.
Σηκωνωμαι απότομα και τρέχω στο δωμάτιο μου. Κλείνω την πόρτα με δυναμη και αρχίζω και χτυπάω τον σάκο του μποξ...
"Γαμωτο! Γαμωτο! Μπ@στ@ρδε! Πουστ#!"Φωνάζω ενώ χτυπάω τον σάκο με δύναμη πληγωνόντας τα χέρια μου.
"Μ@λ@κ@! Ηλίθιε! Κ@ριολη! Σε μισώ! Σε μισώ! Σε μισώ!"Φωνάζω ενω πεφτω στο κρεβάτι μου ενώ Ουρλιαζω.
"Ζέτα!"Φωνάζει ανυσηχα ο Γιώργος καθώς μπενει στο δωμάτιο μου.
Με βάζει στην αγκαλιά του και με χαϊδεύει τρυφερά ενώ προσπαθεί να με ηρεμήσει.
"Με παράτησε! Με παράτησε! Μονο την παρθενία μου ήθελε!"Φωνάζω.
"Αδελδουλα μου ησύχασε. Θα πάθεις τίποτα."Λέει.
"Δεν με αγαπούσε! Με έκανε να νιώσω όμορφα πράγματα που πάντα ήθελα να αποφυγω!"
"Αν θες να κλάψεις κανε το. Θα σου κάνει καλό."Μου λέει.
"Οχι! Οχι! Δεν θα ξανα κλάψω για κανεναν! Δεν θέλω να κλαίω!"Φωνάζω ενώ βγενω από την αγκαλια του και σπάω οτι και αν ηταν στο κομωδινο μου.
"Ζέτα θα πάθεις τίποτα!"Φωνάζει.
"Παρατά με! Θέλω να φύγω..."Λέω πιο σιγά.
"Ζέτα δεν θα πας πουθενά!"Μου λέει αυστηρά.
"Γιατί; Δεν μπορώ να είμαι μέσα σε αυτούς τους τέσερις τοίχους!"
"Μίλησα! Και σταματά να φέρνεις όλη την ώρα αντιρρήσεις! Μια ζωή μόνο αυτό κάνεις! Δεν θα μπορούσες να ήσουν σαν τα αλλά κορίτσια της ηλικιας σου; Είσαι μια απογοήτευση!" Μου φωνάζει και νιώθω να σπάω σε χίλια μικρά κομμάτια.
"Δεν με θες;"Ρωτάω με σπασμένη φωνή.
"Όχι! Σε Βαρέθηκα!"Λέει και φεύγει κοπανωντας την πόρτα πίσω του. Δεν νιώθω τα πόδια μου...
Παιφτω στο πάτωμα και προσεύχομαι να είναι μόνο ένας εφιάλτης...
Δεν είναι όμως...
Δεν με θέλει... Με μισεί ο αδελφός μου...
Πάω στο μπάνιο και ρίχνω λίγο Νερό στο πρόσωπο μου.
Ανοίγω το ντουλαπάκι και παίρνω τους μαύρους φακούς επαφής μου. Τους βάζω και πάω πάλι πίσω στο δωματιο μου.
Κλειδωνω την πορτα και ξαπλωνω στο κρεβάτι μου. Κανένας δεν με αγαπάει...
Πως πίστεψα οτι με αγαπάει κάποιος;
Η μαμά μου δεν ζεί.
Ο πατέρας μου με παράτησε.
Τα κορίτσια στο ορφανοτροφείο...
Οι κύριες στο ορφανοτροφείο...
Ο Γιώργος αν και δεν ήθελε ποτε να το παραδεχτεί με θεωρεί υπεύθυνη για το οτι καταλήξαμε στο ορφανοτροφείο...
Αν δεν ήμουν εγώ ο Γιώργος θα ζούσε μια ευτηχησμενη ζωή με τους γονείς μας...
Ο Χρήστος... Ο χειρότερος από όλους...
Νόμιζα πως όντως μπορεί να με αγαπάει... Ποσό ανόητη είμαι...
Γιατί να με αγαπήσει κάποιος εμενα;
Αλλαζω τα ρούχα μου. Βάζω μια μαύρη μπλούζα φουτερ και τα μαύρα μου Άρβηλα. Κάνω τα μαλιά μου μια ψιλή κοτσίδα παίρνω το κινητό μου τα ακουστικά μου λεφτά κλειδιά σπιτιού κλειδιά μηχανής τα βάζω στην τσάντα και φεύγω από το δωμάτιο μου.
Στην έξοδο του σπιτιού παίρνω το μαύρο μου μπουφάν και φεύγω. Συνδεω το κινητό μου με τα ακουστικά μου και αναιβενω στην μηχανή ακούγοντας μουσική.
Δεν ξέρω που ακριβώς πάω αλλά αυτή την φορά είμαι εντός Αττικής..
Λυκαβητό... Αναιβενω και κοιτάζω την θεά... Όλη την Αθήνα...
Τόσο μεγάλη πολύ με τόσο πολλους ανθρώπους άντρες γυναίκες παιδιά ηλειωμενοι νέοι... Αλλα κανένας από αυτούς δεν νοιάζεται για εμενα.
Ο ήχος του κινητού μου με βγάζει απο τος σκέψεις μου.
"Ο Γιώργος..."Λέω χαρούμενη.
"Ναι;"Ρωτάω ενθουσιασμένη.
"Ζετα που είσαι;"Ρωτάει σχετικά ψυχρεμα.
"Λυκαβητό. Αν θες έρχομαι!"Λεω χαρούμενη.
"Ελα σπίτι και θα πάμε μαζί κάπου."Λέει με μια λύπη στην φωνη του;
"Εντάξει αδελφέ μου έρχομαι. Είσαι καλα;"
"Ναι. Ελα σπίτι."Λέει και το κλείνει.
Αναιβενω στην μηχανή μου και παταω τέρμα το γκάζι. Σύντομα έχω φτάσει στο σπίτι.
Κατεβαινω και τρέχω προς το σπίτι.
Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω τον Γιώργο λυπημένο να κάθετε στον καναπέ.
"Γιώργο."Λεω όταν Μπενω στο σπίτι.
"Που ήσουν;"Ρωτάει απότομα.
"Μια βόλτα να ηρέμησω."Λέω απλά.
"Ελισάβετ..."
"Ζέτα. Γιατί με λες Ελισάβετ;"
"Ελισάβετ είναι το όνομα σου."
"Ναι αλλά μου θυμίζει άσχημες μέρες..."
"Για αυτό σε λέω έτσι. Θα τις ξανα ζήσεις."Λέει και μένω στήλη άλατος.
"Τ-τι θες να πεις;"
"Θα σε αφήσω πίσω στο ίδρυμα. Πρέπει να γίνεις άνθρωπος! Δεν είναι συμπεριφορά αυτή κοπέλας! Είσαι μια απογοήτευση! Εξ αιτίας σου με εγκατέλειψε και εμένα και έχασα την μαμά μου! Θα γυρίσεις εκεί πίσω!"Φωνάζει και νιώθω να σπάω.
"Εντάξει..."Λέω. "Βάλε με εκεί πίσω. Δεν θέλω να σε πονάω. Συγνώμη."
"Μην μιλάς. Απλά φεύγουμε. Τα πράγματα σου θα σου τα στείλω με τα παιδιά." Λέει και σηκώνεται.
Πονάω...
Θα με αφήσει... Όχι εκεί πίσω...
Φεύγουμε από το σπίτι και πάμε πρός το αμάξι. Κάθομαι στην θέση του συνοδηγού και εκεινος του οδηγού.
Ακουμπαω το κεφάλι μου στο παράθυρο να δαγκωνω τα χείλη μου για να μην κλάψω.
Με άφησε ο Χρήστος και ο Γιώργος με παρατάει...
"Γιατι;"Ρωτάω και με κοιτάζει. "Γιατί σήμερα; Σήμερα που με παράτησε ο Χρήστος; Γιατί τώρα ενώ εχτες ήμασταν καλά; Εσύ δεν είπες πως είχα πρόβλημα με την πίεση; Γιατί με εγκαταλειπεις; Γιατί τωρα; Σήμερα; Και γιατί σε αυτό το ορφανοτροφείο;"Ρωτάω ενώ καυτά δάκρυα κοιλανε απο τα μάτια μου.
"Κλαις;"Ρωτάει σαστισμένος.
"Τι να κάνω ενώ με αφήνεις... Με χώρισε ο Χρήστος... Όλα σε μια μέρα... Με μισείς και αυτό πονάει..."Λέω ενώ τα σκουπίζω.
"Δεν σε μισώ..."
"Μα αυτό μου είπες."
"Όχι απλά σε θεωρώ υπεύθυνη για ότι μου συναιβει."Λέει χωρίς να με κοιτάζει.
"Γιατί; Γιατί σε αυτό το ορφανοτροφείο;"
"Γιατί πρέπει να βάλεις μυαλό."Λεει και ξεκινάει να οδηγάει.
Σκουπίζω τα δάκρυα μου και προσπαθώ να εμποδισω τα νέα που απειλούν να βγούν.
Μετα από λίγο φτάνουμε... Το κοιτάζω και χιλιαδες άσχημες αναμνήσεις με κατακλύζουν...
Δεν πρέπει κανένας να με δει να κλαίω... Θα πρέπει να κρυψω τις αδυναμίες μου για να μην τις χρεισημοποιησει εναντίον μου...
"Πάμε."Λέω αποφασιστικά.
"Πάμε Ελισάβετ."Λέει αποτομα. Προσπαθώ να μην λυγησω ξανά όμως οσα έζησα σήμερα...
Οχι Ζέτα. Δεν είσαι πια η Ελισάβετ. Είσαι η Ζέτα. Σκληρή. Δεν φοβάσαι τίποτα. Δεν σε αγαπάει κανένας και δεν αγαπάς κανένα.
Περνάμε τιν μεγάλη γκρι σιδερένια πόρτα.
Πλέον το ορφανοτροφείο είναι μόνο για κορίτσια. Τα αγόρια που ήταν εδω τα έστειλαν μακριά...
Μέσα υπάρχουν κάποια κοριτσάκια που γελανε κανοντας σκινακι. Λίγο πιο πέρα ενα κοριτσάκι μαζι με ενα αλλο παιζουν με τις κούκλες του.
Στα παγκάκια οι παλιές μου «συγκατοικοι» με κοιτάζουν με συμπόνια.
Λογικα δεν θα εχουν καταλάβει πια είμαι λογο τον φακών. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ενα κοριτσάκι να είναι μονο του πίσω από ενα δέντρο και να κλαίει...
"Ελισάβετ προχωρά."Λέει ο Γιώργος. Πμενουμε μέσα στο ορφανοτροφείο. Ενα ρίγος με διαπερνάει. Οταν οι μπάτσοι με έστελναν συνήθως καθόμουν και περίμενα έξω τον Γιώργο...
Τον κοιτάζω και βλέπω πως και εκείνος νιώθει περίεργα...
14 χρόνια εδω μέσα.
Μόλις μπενουμε στο κτήριο αναιβενουμε την μεγάλη σκάλα και φτάνουμε στο γραφείο νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά.
"Γιώργο... Αν χρειαστω βοήθεια θα με βοηθήσεις;"Ρωτάω κοιτάζοντας τον.
"Δεν θα χρειαστείς. Θα γίνεις άνθρωπος."Λέει και για μια ακόμα φορά δεν με κοιτάζει στα μάτια.
Χτυπάει την πόρτα και χωρίς να περιμένει απάντηση μπενει μέσα. Το ίδιο κάνω και εγώ.
Η κ. Λίλα μεγάλωσε. Γέρασε...
Μας κοιτάζει. Εμενα όπως είναι προφανές δεν με αναγνωρίζει και κοιτάζει τον Γιώργο εξεταστικα.
"Γιώργο;"Ρωτάει έκπληκτη. "Γιώργο Παπαδημητρίου;"
"Γεια σας κ. Λίλα."Λέει.
"Λαμπρινή. Μεγάλωσα λίγο για να με λέτε Λίλα."Λέει.
"Το είδαμε."Λέω.
"Γιώργο ποια ειναι αυτή η ανεδεστατη? "Φωνάζει.
"Η αδελφή μου. Η Ελισάβετ."Απαντάει ψυχρά.
"Ελισάβετ; Ακόμα δεν εβαλες μυαλό;"Φωνάζει.
"Γιατί εσύ εβαλες;"Περναω στην αντεπίθεση.
"Ελισάβετ μιλά καλύτερα!"Με μαλώνει.
"Τι έπαθαν τα μάτια σου; Γιατί είναι μαύρα;"
"Γιατί αντανακλάται η ψυχή μου."
"Σας την αφήνω. Να την κάνετε άνθρωπο. Μην την αφήνετε να βγενει το βράδυ. Αν τολμήσει και το σκάσει ξέρετε εσείς."Λέει εντελώς ψυχρά και σκληρά.
Δεν αναγνωριζω τον αδελφό μου...
"Μάλιστα. Κάτσε εδω να υπογράψεις τα απαραίτητα χαρτιά."Λέει.
"Εγώ πάω έξω."Λεω και φεύγω.
Καταιβενω στο προαύλιο. Έχει βραδιάσει. Ολα τα κορίτσια θα είναι στα δωμάτια τους.
Βγάζω ένα τσιγάρο και το βάζω κατω απο τα χείλη μου. Το αναβω και αφήνω τον εθιστικο καπνό να μπει μέσα μου.
"Ελισάβετ;"Με φωνάζει ο Γιώργος.
"Τι θες;"Ρωτάω σκληρά. Εκείνος δεν λέει τίποτα απλά με πλησιάζει.
"Ότι και αν σου είπα να ξέρεις δεν ήταν αλήθεια. Σε αγαπάω αδελφουλα μου."Λέει και με αγκαλιάζει.
"Τοτε γιατί με αφήνεις;"
"Επειδή σε αγαπάω. Αυτό μονό να θυμάσαι. Θα σε πάρω πίσω μόλις φτιάξουν τα πράγματα."
"Μααα δεν σε καταλαβενω! Γιατί με πληγωσσς;"Φωνάζω.
"Έπρεπε! Δεν Καταλαβενεις. Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σου! Σε αγαπάω και εγώ και ο Άλεξ και ο Χρήστος..."Λέει και φεύγει.
"Τότε δεν ξέρετε να αγαπάτε!"Φωνάζω. Ξεφυσαω και πηγενω στον κήπο. Αναιβενω σε ενα δέντρο και σκαρφαλωνω ως την σκεπή.
Μόλις φτανω εκεί αναβω ένα άλλο τσιγάρο για να χαλαρωσω...
Έχω να αντιμετώπισω για μια ακόμα φορά την δύσκολη πλευρά της ζωής...
Γεια σας αστεράκια μου ♥⭐❤
Επείσης αναιβηκε καινούργια ιστορία. Πιγενετε στο προφίλ μου να την διαβάσετε 😚♥⭐😁😁
Ο Γιώργος και ο Χρήστος είναι βλακες η μου φαίνεται;😠💋
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;😁♥⭐
Τι λέτε να κάνει η Ζέτα μας;❤
Τα λέμε σύντομα αστεράκια μου⭐♥💟