Chapter 19
Tamara's POV
Tatlong araw matapos ang nangyari ay nilibing na rin namin si Kuya James. Dumating ang daddy ko galing japan. Nagkita na si Papa at si Kenzie. Habang si Kenjie (Uno) ay hirap pa rin kaming suyuin dahil nakalakihan na niya si Kuya James.
"Kenjie gusto mo bang kumain?" Umiling ito at lumayo sa akin.
"Anong gusto mong kainin. Do you like soup, i will cook for you?"
"No!.. i want to see my daddy." sabi nito at gusto na niyang umiyak.
Bigla ko siyang niyakap at tumulo nalang ang luha sa aking mata. Ayaw kung makita ang anak kung nasasaktan. Hindi ko kayang makita siyang umiiyak.
Dinala ko siya sa kwarto nito ay pinatulog na muna. Nong nakatulog na siya ay dahan dahan akong lumabas ng kwarto. Sakto na naman na parating si Kenzie.
"Okay ka lang ba?" Tumango ako.
"Magpahinga ka na muna." Umiling ako.
"Titignan ko pa si Patrick." sabi ko. Akma na akong maglalakad pero pinigilan niya ang kamay ko. "I'm really sorry Tamara." pero tinanguan ko lang siya ay naglakad palayo. Dinala kami ni Kenzie sa dating bahay niya sa maynila. Ayaw ko sanang dalhin pa sila dito pero pinilit kami ni Kevin. Baka daw kasi balikan kami ng mga iba pang nakatakbo.
Papunta na ako sa loob ng kwarto nila Patrick at Peter ng maramdaman kung nagising ito sa kanyang pagkakatulog.
"Nay..." sambit nito. Bigla ko itong nilapitan at niyakap.
"Nay umiiyak ka po ba?" tanong ni Patrick sa akin habang yakap yakap ko ito. Hindi ko mapigilan ang sarili kung wag maiyak. Dahil na rin sa sabay sabay na pumapasok ang mga katanongan sa isip ko. Paano kung hindi ako matanggap ni Kenjie. Paano ko sasabihin sa bata ang katotohanan. Paano ko ipapaliwanag ang laht sa kanya. At heto si Patrick handa akong tulungan para sa lahat.
"Nay...kung ano man po ang problema ninyo. Nandito po ako para makinig sa inyo. Di po ba Good Listener ako." sabi nito at sa isang iglap napangiti niya ako.
"Oo naman anak. Isa ka sa mga nagbibigay sa akin ng lakas." niyakap kung muli ang bata.
"Sige na matulog ka na ulit. Lalabas muna si nanay." sabi ko at humiga na muli si Patrick.
Kenzie's POV
Sa nakaraang araw hindi iilang besis kung sinuyo at kinausap si Tamara. Pero parang hindi pa ito ang tamang panahon para kausapin ito. Alam kung nag aadjust pa rin ang bata sa amin tatlong taon siyang nawalay at hindi kami nakilala.
"Kamusta ka na pare?" tanong sa akin ng mga kaibigan ko.
"Hindi ko alam kung paano ako haharap sa familya ko. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan humingi ng tawad sa kanila. Lalong lalo na kay Tamara."
"Pare, maiintindihan ka naman siguro ni Tamara kung ipapaliwanag mo sa kanya ang lahat. Oo sa una mabibigla siya, dahil sa simula hindi niya alam ang tunay mong trabaho. Hindi niya alam na undercover ka. Pero kung mag uusap kayo at sasabihin mo sa kanya ang lahat. Hindi siya magdadalawang isip na patawarin ka. Just be honest to her."
Napaisip ako sa sinabi ni Lenard. Tama siya kailangan kung sabihin sa kanya ang totoong pagkatao ko. Yung wala akong tinatago sa kanya. Pero paano ko gagawin yun kung galit pa rin siya sa akin. Hinawakan ko ang sentido ko.
"Basta ang gawin mo kausapin mo siya at humingi ka ng tawad. We learn lesson from our mistake. At yun ang nangyari diba."
Pagkatapos naming magusap ni Lenard ay umuwi din ako agad. Napansin kung may tao pa sa labas ng verandah pagpasok ko. Tinignan ko ito at nakita kung nakatulog dito si Tamara.
Dahan dahan akong lumapit sa kanya at binuhat ito. Nong hindi ito nagising ay inakyat ko ito sa taas sa kwarto nito. Nilapag ko siya sa kama at kinumutan.
Umupo ako sa tabi nito at pinapanood ko siya habang natutulog.
Paano mo nakaya ang lahat ng mag-isa Tamara. Hinawakan ko ang mukha nito. You still look beautiful mahal ko. Ang tagal kung hinintay na makita kang muli. Ang tagal kung nag tiis na hindi ka puntahan para lang mailigtas kita. Kayo ng anak natin. Ngayung natapos na ang lahat. Gusto ko sanang magsimula tayong muli.
Hinalikan ko siya sa noo at pisngi bago ko siya iniwang nakatulog sa kama nito. Nilingon ko pa siya bago ako Lumabas.
Tamara's POV
Minulat ko kaagad ang mata ko ng marinig kung lumabas na si Kenzie sa loob ng kwarto ko. Nagising ako ng ibaba niya ako sa kama. Hindi na ako makapalag dahil naibaba na niya ako. Pero bigla siyang Umupo sa kama at hinawakan ako sa pisngi. At first biglang nanlamig ang buong katawan ko sa ginawa nito.
Alam ko na masinasabi ito. Dahil nakikita ko sa mga mata nito na kahit na hindi siya nagsasalita may sinasabi ito. Nakikita ko sa mata nito ang lungkot. Pinipigilan ko ang sarili kung wag maluha. Dahil alam ko na masasaktan lang din ako kung ipagpapatuloy ko.
Paggising ko kinabukasan agad kung tinungo ang kwarto ni Kenjie. Pero pagpasok ko palang wala na ito sa loob ng kwarto niya. Lumabas ako at nagpunta sa baba. Pero sabi ng maid hindi rin niya nakita.
Bigla akong nag aalala. Tatakbo na sana ako sa taas para magbihis ng makita kung may pumasok sa front door. Nakita kung pumasok si Kenzie kasama ang mga bata.
"Kenjie!" tinakbo ko ito at niyakap. ”Pinag alala mo si Mommy, saan ba kayo ang punta?" tanong ko sa bata. Pero si Kenzie ang sumagot.
"Sinama ko lang sila sa opisina. Ang sarap kasi ng tulog mo kaya hindi ka na namin ginising. At nakalimutan ko rin mag paalam sa mga maid."
Hinaplos ko ang mukha ni kenjie. Pero nakatingin lang siya sa akin. Tinignan ko si Kenzie pero nakangiti ito sa akin.
"Ma'am, Sir nakahanda na po ang lunch ninyo." yun ang bumasag sa katahimikan namin. Biglang nag si takbuhan ang tatlong bata. Nakita kung hinila ni Patrick si Kenjie.
Naiwan kaming dalawa ni Kenzie doon. Tumingin ako sa kanya.
"Hintayin nyo ako..." tumakbo ito na parang bata.
Sinundan ko sila at umupo ako sa tabi ni Patrick.
"Ma..Wala pang kanin ni Kenjie oh." sabi ni Patrick sa akin.
"Oh.." kinuha ko at binigyan si Kenjie ng kanin.
"Ano pa ang gusto mo anak." Bigla siyng tumingin sa akin. Pero tinuro niya ang gusto niya. Napatingin pa ako sa tatlong nakita ko ang mga reaction nila.
Pagkatapos naming kumain umakyat sa taas ang mga bata at naiwan kaming dalawa ni kenzie. Aakyat na sana ako ng bigla niya akong hinawakan sa kamay.
"I think kailangan na nating magusap." natahimik ako dahil bigla akong kinabahan sa seryosong mukha nito.
Tumango naman ako. Tsaka siya lumabas at sinundan ko ito. Pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse.
Hindi ko alam kung paano niya ako napapayag na sumama sa kanya. Pero sumama na rin ako sa kanya. Hindi nalang ako umimik.
Kalahating oras kaming nag biyahe pero hindi pa rin kami humihinto. Kaya medyo nag alala na ako.
"Ken mukhang napapalayo na tayo sa maynila. Saan mo ba ako dadalhin?"
"Magrelax ka lang. Kung ang inaalala mo ang mga bata okay sila."
Tinignan ko lang ito pero ganon pa rin ang expression ng mukha nito. Hindi ito nakangiti pero parang blangko lang.
Wala pang 15 mins ay tumigil ang sasakyan namin sa isang mataas na bahagi ng Burol. Bumaba si Kenzie kaya sinundan ko ito. naglakad ito malapit sa peak ng burol.
"Anong ginagawa natin dito?" tanong ko sa kanya.
Pero hindi pa rin ito umimik. Bagkus ay tumayo lang siya at pinagmasdan ang tanawin.
"Kenzie naman. Kung wala kang sasabihin sa akin umalis na lang tayo...." tatalikod na sana ako ng bigla niyang hilain ang kamay ko at kinulong niya ako sa kanyang bisig.
"I'm so sorry Tamara." habang mahigpit niya akong yakap yakap. Hindi ako makawala sa pagkakayakap nito. Para bang pakiramdam ko nagpapaalam ito sa akin.
"Sorry dahil naglihim ako, sorry dahil nasaktan kita, Nasaktan ko kayo." pero yakap yakap pa rin niya ako.
Pero nong lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin tinignan ko siya sa mata.
"Naglihim ka sa akin, inilihim mo sa akin kung sino ka talaga, hindi mo maaalis sa akin ang hindi magalit dahil sa simula palang nagtanong na ako."
Hinawakan niya ang kamay ko ng mahigpit.
"Kaya ako humihingi nga tawad sayo." bigla siyang lumuhod sa harap ko at nakita ko ang pagtulo ng luha niya. Bigla kung hindi napigilan ang sarili kung maluha.
Gusto kung isumbat lahat sa kanya ngayun din.
"Sabihin mo na ang lahat ng gusto mong sabihin Tamara. Tatanggapin ko kung ano man ang parusang ibibigay mo sa akin. Sampalin mo ako, suntukin mo ako. Kahit ano tatanggapin ko."
"Kailan mo pa alam na hawak nila ang anak ko. Kailan mo pa alam??" di ko na napigilan ang sarili kung tanungin siya.
"N-nong huli tayong magkita sa harap ng bahay." yumuko ito. at hindi siya makatingin sa akin ng diretso.
"Ganon mo katagal tiniis na hindi sabihin sa akin."
"Pero hindi ko alam na kapatid mo si James. I've known james long time ago pero hindi ka niya nakwento sa akin."
Yes hindi ko nga nakwento sa kanya because James didn't allow me to get to know him. Ganon siya kagalit sa mundo. But the last few words he said before siya bawian ng buhay. i love you sis. Para akong binagsakan ng mabigat na bagay. Hindi ko inakalang sa paglayo ni Kuya sa amin ni Daddy ay ganon din daw siya nag aalala sa ming dalawa. Nakasulat lahat ng ito sa Diary nito na iniwan niya kay Kenjie.
”Alam kung nag alala ka sa Bata. Ako rin naman Tamara. Alam mo bang hindi ako makatulog sa kakaisip kung anong gagawin namin. Hindi ko rin alam kung anogn nangyayari sayo. Mahal kita Tamara. Pero hindi ko kayang nasasaktan ka. Kaya lalayo muna ako sa inyo ng anak natin." bigla akong natahimik sa sinabi nito.
"Lalayo ako pero hindi ibig sabihin iiwan ko kayo, lalayo lang ako para makapagisip ka. Para makasama mo si Kenjie at maliwanagan siya. Ayokong mapupunta sa puntong kakamuhian niya tayong dalawa dahil sa pagpapabaya natin. Gusto kung ipakita mo sa kanya kung gaano mo siya kamahal. By showing him those things he missed habagn lumalaki siya." Tumayo ulit ito at niyakap ako.
"I promise pagbalik ko hinding hindi na ako lalayo pa sa iyo. Pero promise me na may babalikan pa ako." napatango nalang ako sa kanya.
"Halika na ihahatid na kita." Nong akmang maglalakad na siya ay pinigilan ko siya.
"Kung lalayo ka ba, may mababago kaya? ito ba talaga agn gusto mong gawin?" sunod sunod kung tanong sa kanya."
"I don't want to do this Tamara, pero it's for the best. at alam kung kailangan mag adjust ng dalawa. Alam kung bata rin si Patrick pero kailangan mong ipaintindi sa kanya ang nangyayari. Matalino siya pero ang nararamdaman nila ay hindi mo kontrolado. Mga bata lang yan. Emotion gets deeper when you not focusing into it. kaya mas magandang lalayo muna ako. Don't worry nasa tabi mo lang ako."
Habang sakay kami ng kotse pabalik ng maynila ay hindi pa rin kami nagiimikan ni Kenzie.
Will this be the last chance i have to get him back. Will i ever see him again. Pero its for the best sabi niya nga. Sa susunod na pagkikita natin Kenzie, i also promise that i will be here waiting for you still the TAMARA na nagpapantasya sayo habang natutulog ka. hahaha
till we meet again Kenzie...
*****************
super sorry sa delayed na Update...Masyado na akong na occupied sa trabaho ko. at gabing gabi na ako kung dumating sa bahay. i only get a chance to write pag walang bata dito sa house..pero no worry 3 days off ako this week tapusin na natin ito... i think 1 more chapter at matatapos na tayo...excited na ba kayo?
HAPPY ENDING? OR SAD ENDING? YOU DECIDE>?
This is a work of fiction. Kung may pagkakahawig man sa Pangalan, characters, business, lugar, events or kahit na anong pangyayari. Isa lang itong Produkto ng pag iisip ko. Any Resemblance sa actual Persons, living or dead is purely coincidental.
© itsmeenayumi
Vote and Comment please thank you for Reading