Maybe the reason why people talk about whirlwind romance is because they really exist. At 25, I know I will put myself in this stupidity.
"Aarrrggghhh!"
Napasabunot ako sa buhok ko. Lahat ng kalasingan na meron ako kagabi ay naglahong parang bula. Ngayon ko lang napagtanto lahat ng ginawa ko. Para tuloy gusto kong sampalin ang sarili ko.
"You're so stupid Sab."
I never knew I could be so reckless and stupid like this. I know, walang klarong usapan na namagitan sa aming dalawa ni Gene kagabi but the fact that I kissed her is a proof of me being an idiot.
What am I gonna do now?
I can't take take what I said and what I did. I just know I couldn't. But fuck, I fell for Gene. Hard. And fast. I never expected this. Never in my wildest dreams.
"Are you okay Ma'am?"
Napalingon ako kay Mia. Andito na ako sa shop pero ang katinuan ko ay naiwan sa bar kagabi. I'm so doomed.
"H-ha? Yes. I'm fine. Okay lang ako, Mia."
"Si Gene po ba?"
Mabilis akong napalingon dito. Pati si Leslie at Clara ay lumapit na din sa amin.
"Nakita namin ang nangyari kagabi, Ma'am. Ang astig talaga ni Gene. Kaya siguro nabaliw si Ma'am Vannah dun."
Mabilis namang tinampal ni Leslie sa batok si Mia na ikinatahimik ng isa. Alam kong kilala nila si Gene since madalas sila dito ni Vannah. Hindi ko tuloy alam kong mahihiya ako sa isiping nakita nila ang nangyari kagabi.
"Sa totoo nga Ma'am, parang mas may gusto pa sayo si Gene kesa kay Ma'am Vannah. Puro ikaw ang tinatanong dati kapag nakatalikod si Ma'am Vannah."
I admit na nagulat ako sa nalaman ko. Hindi ko alam kung ikatutuwa ko ba o hindi.
"Huwag niyo sanang masamain Ma'am ha, pero may gusto ba kayo kay Gene?"
Napayuko ako sa tanong ni Clara. Three years na ang shop at alam kong kahit papaano ay established na din ito. Three years ko na ding kasama sina Mia pero ngayon lang kami nakapag-usap ng ganito. Mas malapit kasi sa kanila si Vannah.
"Hindi puwede. Alam niyo naman kung bakit, hindi ba?"
Napatango naman si Clara sa sagot ko. Oo, hindi talaga kami pwede ni Gene. Masyadong malabo.
"Ang tanong ko naman Ma'am is kung gusto niyo siya. Hindi ko tinanong kung magiging kayo. Magkaiba po iyon."
Nasa loob ako ng opisina pero naiisip ko pa din ang sinabi ni Mia. Oo, magkaiba nga iyon. Puwede ko naman talaga siyang gustuhin kahit hindi maging kami. Pero pwede nga ba?
Si Elvis. Ang tagal niyang nanligaw bago ko siya nagustuhan. Pero bakit kay Gene, ang dali lang? Hindi pa kami pero nahalikan na niya agad ako. Samantalang kay Elvis, lagpas kalahating taon after ko siyang sagutin bago ako nagpahalik. Damn, what is happening to me right now? Hindi na ito normal.
I was interrupted by a sudden knock on the door.
"Come in."
Isang nakangiting Gene ang pumasok sa loob ng opisina ko. Damn, she looked so striking handsome!
She immediately cupped my chin and gave me a chaste kiss na nagpawala agad sa katinuan ko.
"Hey pretty."
She handed me a boquet of flowers. It looked a bit disorganized and messy kaya alam kong siya ang nagbalot nito.
"I missed you, Sab."
Napapikit ako sa narinig. Damn, hindi dapat ako magpadala.
"Uh, you don't miss me?"
There's a sense of mockery and tease on her voice. Tiningnan ko siya ng mabuti, bawat galaw ng bibig pati na ng kaniyang mga mata.
"We need to stop this, Gene."
Nakita kong nawala ang mga ngiti sa labi niya. She shot me an intense glare.
"Come again, Sab?"
"I said, let's stop this. Last night was a mistake. I should have not said those things."
I can still remember the intensity of our kiss last night and I know it will do no good to me if I'll let my stupidity rule over my sanity.
"What are you talking about, Sabrina?"
"Eto. Tayo. Itigil na natin ito habang maaga pa. I can't be with you, you know that."
Nakita kong nag-igting ang kanyang mga bangang at kumuyom ang kanyang kamao.
"Is this about Vannah?"
"This is not just about Vannah, for Pete's sake! May boyfriend na ako, Gene!"
Mas lalong umigting ang kanyang mga bagang.
"Are you fucking sure about this? Because the next time you'll ask me again, I won't ever let you go."
Napayuko ako. Hindi ko alam pero nasasaktan ako. God, posible palang magmahal sa sandaling panahon lang? Maling panahon, maling tao. Mali lahat. Mas masakit pala masaktan kapag mali.
"I'm sorry, Gene."
She just shot me one last look and went out the office. Naiwan akong mag-isang umiiyak.
I did the right thing.
"HEY, are you okay hija?"
That's Mom. We're having a dinner at a formal dining restaurant together with Dad. Matagal na din since last nagkita. Parati kasing busy sa negosyo sina Dad at Mom. Dad was a former senator kaya talagang busy pa din ito kahit nag-retire na sa politika.
"I'm fine, Mom. Marami lang akong iniisip."
I saw Dad's glance at me. He looked stern serious, as always.
"Sabrina, why are you not married yet? Nasa tamang edad naman kayo ni Elvis."
Napalingon ako kay Dad. The last time he brought up this topic , nag-panic ako. Pakiramdam ko kasi, hindi pa ako handang matali kay Elvis. Alam ko namang mahal ko siya, but not enough for me to marry him. Mas lalo ngayon, hindi ko alam kung mahal ko talaga si Elvis. Simula nang dumating si Gene.
Si Gene na naman.
"Dad, I'm not yet ready."
"Elvis is a big catch hija. He's almost perfect and I can see how much he loves you."
Umiling ako kay Mommy. I feel like I'm so against of the idea of marrying Elvis. Nagrerebelde ang puso ko.
What the hell Sab! What is happening to you!
"Fuck you, Gene!"
Napalingon kami sa babaeng sumigaw hindi kalayuan sa amin. I was stunned when I saw her. She was slapped by the woman yesterday sa shop habang kaharap sa mesa ang ibang babae.
"Who is she, Eugene?!"
Damn, dito pa talaga sila nag-away. Mukhang nagkahulihan silang tatlo. My heart ached as I saw her acting like she doesn't care despite of what's happening right now.
Pinaglalaruan ba ako ng tadhana? Why is she here?
"I really can't understand people today, Samantha. Bakit nila pinipilit pumatol sa isang lesbiyana e ang ganda naman nila? Andaming lalaki sa mundo. Ano ba naman ang kayang ibigay ng kapwa mo babae? Kaya ikaw Sab, huwag kang gagaya sa kanila."
I can sense the disgust on Dad's voice. Nasaktan ako doon sa totoo lang. Akala ko kasi okay na, tanggap at naiintindihan niya si Vannah. Kami ni Vannah. Nagkamali pala ako. Ngayon palang, nasasaktan na agad ako para sa sarili ko.
Kung hindi nga lang siguro sila magkaibigan ng parents ni Vannah, siguro matagal na akong pinalayo ni Dad sa bestfriend ko.
I looked at Gene once again and I saw her, looking at me intently. Her expression's blank and she's so poker-faced. Hawak nito ang pisnging natamaan ng sampal ng babae kahapon sa shop.
"Are you listening, Sabrina?"
"Y-yes Dad?"
"What I'm telling you is, don't get yourself be involved in shits like them. Do you hear me? Kung hindi lang anak ni Vincent si Vannah, matagal ko na sanang pinalayo sayo ang babaeng iyon. I don't think people like them will do good to you."
Bahagya akong napapitlag, hindi sa gulat kundi sa sakit. Wala pa nga, pero heto na agad. Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit hindi talaga kami pwede ni Gene.
"Powder room lang ako saglit Dad, Mom."
I excused myself before them. Mabilis kong tinahak ang daan papuntang powder room bago paman ako mapaiyak sa harap ng mga magulang ko. Dumiretso ako sa isang cubicle at doon pinalabas ang hikbing pigil-pigil ko kanina.
Bakit nga ba ako nasasaktan? Kasalanan kasi talaga ito ni Gene. Pero siya ba talaga ang dapat kong sisihin? Kung hindi ko siya nakilala, hindi ko malalamang may ganito pala akong side. I never felt so hopeless like this.
Ang sabi nila, homosexuality is not a disease. Hindi daw contagious. Alam ko naman iyon. Hindi ko pwedeng isisisi kay Vannah kung ano ako ngayon. Hindi ko din pwedeng isisi kay Gene.
I flushed the toilet bowl kahit hindi ko naman iyon ginamit. Sana manlang, madala ng flush ang bigat ng nararamdaman ko.
Hindi paman ako nakakalabas ay bigla nalang akong pinasok ng isang tao ang cubicle na kinatatayuan ko ngayon.
Inilapat nito ang hintuturo sa aking labi, making me silent. Napamulagat ang aking mata nang bigla na lang niya akong yakapin.
"Fuck! I missed you Sab."
The heat coming from her body is making me enervated. Why do I feel this way? Konting paglapat pa lang ng katawan niya sa katawan ko, konting presensiya, konting salita galing sa kanya, nawawala na agad ako sa tamang huwisyo. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, hindi ko rin alam kung bakit ganito. Hindi ko alam kung paano ako sa sitwasyong ito.
"Gene..."
"Fuck! I'm so sorry. I'm sorry Sab."
Mabilis ko siyang pinigilan bago paman siya makalabas ng cubicle kung nasaan kaming dalawa ngayon. She looked at me with confusion.
"Don't go, please."
"Sab..."
Mabilis ko siyang sinunggaban ng yakap. Damn, I don't want to let go. Seeing her with other woman pains me.
"Get me out of here. Please."
She kissed me on my forehead and we rushed out of that place. Sa may bandang likod kami dumaan para maiwasan ang Mommy at Daddy ko, pati na din ang mga babae niya.
Damn, she's really the opposite of a person I should get myself along with.
Tahimik kami sa byahe, she's holding my hand while her other hand is on the steering wheel. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin oa pero hindi na rin ako nagtanong. I feel so suffocated right now, ang daming pumapasok sa isipan ko.
Ngayon ko lang narealized kung ano talaga ang naging buhay ko. After all these years, ngayon ko lang napansin na para akong naging tuta nina Mom and Dad. Some people might say na ang swerte swerte ko. Almost perfect nga ang tingin ng iba sa akin, sa buhay na meron ako. They just don't know how hard it is to be Sabrina Altamonte.
Tumigil kami sa isang maliit na bungalow. Hindi ito ang lugar kung saan ko unang nakilala si Gene. Tahimik akong sumunod sa kanya. Simple lang ang bahay, may gate at may malawak na hardin . Walang fountain at walang pool pero may swing sa gilid. Marmol ang sahig at may di kalakihang chandelier sa sala.
May dalawang kwarto, may malaking sala at may malawak na kusina. Simbolo ng isang simpleng tahanan. Kumpleto naman ang mga gamit sa kusina at sala kahit na sumisigaw ng kapayakan ang buong bahay. Gene guided me to her room and I followed her silently. Hindi na ako nag-abalang tawagan pa ang mga magulang ko since natext ko naman sila kanina sa daan.
"Kaninong bahay ito?"
I sat at the edge of the bed. Kahit hindi man niya sabihin, alam kong kwarto niya ito. Mula sa asul na carpet at gray na bedsheet, comforter at mga unan, alam kong sa kanya ito. I will never forget her smell.
"Mine."
Hindi siya umupo sa tabi ko, instead, pabitin siyang umupo sa harapan. She spread my legs wide, giving her a full access para magsumiksik sa gitna. Our position's a bit awkward but I feel like I'll be used to this.
"What happened? Are you okay?"
She looked at me intently while gently squeezing my hands. Hindi ko ito naramdaman kay Elvis kahit kelan. This familiarity is different.
"I'm so sick of everything, Gene. It feels like I'm not living my own life."
A tear fell from my eyes pero mabilis itong napunasan ni Gene. She cupped my face and gave me a kiss.
"C'mon, you can tell me everything."
I wiped another tear that fell from my eye. I suddenly missed Vannah. Siya lang ang karamay ko kapag ganito and it hurts me so much kasi pakiramdam ko tinatraidor ko na siya ngayon palang.
"I'm so tired living their rules. I feel so suffocated. I'm not happy anymore. I thought I am. God, I have been so in denial for a long time. I'm not happy, Gene."
Hindi ko alam kung bakit bigla-biglang makakaramdam ako ng ganito. Parang kelan lang, akala ko masaya ako. Hindi pala.
Iginiya niya ako sa may headboard ng kama. She removed my heels and made me lay my head on her arms. She hugged me tightly as I hugged her back as tight as I can.
"Why do people tend to judge so quickly? Mahal ko si Vannah, Gene. Pero hanggang ngayon, pinaparamdam sa akin nina Mom and Dad na hindi nila tanggap si Vannah bilang kaibigan ko. Ni hindi manlang nila natanong kung okay ba ako, kamusta kami ni Vannah. Kamusta ako kapag kasama ko siya. Lahat naman ginawa ko for them. Lahat ng achievements ko, hindi iyon para sa akin kundi para sa kanila! Lahat para sa kanila. Tapos ito pa maibibigay nila sa akin? Hanggang kailan ako manghihingi ng pang-unawa?"
Bahagyang umalog ang aking balikat sa bawat hikbing lumalabas sa bibig ko.
"Sila ang dahilan kung bakit ko sinagot si Elvis. Mahal ko naman si Elvis, pero ngayon hindi ko na alam. Bigla ko nalang narealized na hindi pala ako ito. Alam mo ba ang mas masakit Gene?"
I looked at her and I saw she's looking at me too. Nakayakap pa rin ang mga braso niya sa katawan.
"I feel like I'm betraying Vannah, Gene. Since I met you, nag-iba na lahat. Naisip ko na lahat ng kulang, lahat ng mali. Hindi pala ako masaya. What's worst is, everything is forbidden. Mahal ka ni Vannah Gene, at hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko sayo kahit alam kong mali. Kahit alam kong hindi dapat. It's so new. It's so sudden."
Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin. I tightly closed my eyes and cried as I remember Vannah. She's still not answering my calls. I can't get a hold of her anymore.
"I'm sorry for putting you in this situation, Sab. I know it's so sudden. But I have known you before I met you. I'm sorry kung isa akong malaking gago ngayon, kasi alam kong ikaw ang pinaka masasaktan sa mga nangyayaring ito. What must I do, Sab? What should I do? You had me before we even met."
I closed my eyes as she kissed me on my forehead. Tama nga ba itong gagawin ko? Hindi ko na alam anong tama sa mali.
"Damn it, Sab. You'll be the death of me."
IT'S four in the morning when I woke up. Nakatulog ako sa balikat ni Gene. I looked at her peacefulness. Damn, she's so handsome.
Parang kelan lang, nasa Canada pa ako at nagbabakasyon. Pag-uwi ko, bigla nalang naging magulo lahat. Nakilala ko si Gene, at ngayon pakiramdam ko handa akong talikuran lahat para sa kanya.
Ang four years namin ni Elvis ay naglahong parang bula sa sandaling panahon na nakasama ko si Gene. Pati na ang pagkakaibigan namin ni Vannah, nanganganib na din dahil sa nararamdaman ko kay Gene. Some of you might say na ang bilis-bilis kong mahulog sa kanya, pero may time duration ba ang pagmamahal?
Mahal ko na ba si Gene?
"Hey. You're awake."
Pungas pungas itong bumangon at ngumiti sa akin. By only looking at me, pakiramdam ko kumpleto na ako. May nag-eexist pala talagang pagmamahal tulad nito. Kahit mabilis, sobrang lalim naman. Hindi pa kami ni Gene, at wala pa kaming pinagsamahan halos pero ganito na agad niya ako pabaliwin, paano pa kaya sa mga susunod na araw?
"Do you love me, Gene?"
Nawala ang kanyang ngiti pero nanatili ang kanyang mapupungay na mga mata. Hinawi niya ang ilang hibla ng buhok na tumakas papunta sa aking pisngi.
"I do."
It's just two words, but enough to make me cry. I can feel her sincerity. Nagsimula kami sa maling sitwasyon at sinubukan ko naman talaga siyang iwasan, pero hindi ko kaya.
"Would you believe if I tell you that you're the first person I loved? I love you Sab. Wala ka pa dito sa Pilipinas, nasa phone ka palang ni Vannah, minahal na kita. I'm sorry if it looked like I used her just to be near you. I'm sorry, I'm a real jerk. I really did use her. I'm sorry, Sab."
Napakuyom ang kamao ko sa narinig. I want to slap her but I can't. God, what have I done?
"Masasaktan si Vannah, Gene."
"I know. And I'm sorry. Fuck, if only I had known this will happen, sana hindi ko nalang dinamay pa si Vannah. I'm so sorry, Sab."
She looked so regretful, kitang-kita iyon sa mata niya. Alam niya kung gaano ko kamahal si Vannah. Sa isiping masasaktan ko ang kaibigan ko ay parang pinipilas na agad ako sa sakit.
"And Elvis."
Nakita kong napakuyom siya ng kamao. Alam kong alam niya ang tungkol sa relasyon namin ni Elvis.
"Mahal mo ba siya?"
Napayuko ako sa tanong niya. Akala ko din mahal ko si Elvis, ngayon hindi ko na alam. Hindi ko na alam.
"I don' know Gene. Akala ko noon mahal ko siya. Pero ngayon, mula nang makilala kiya, hindi ko na alam kung mahal ko ba talaga si Elvis."
"How about me? What am I to you?"
She looked so hopeful pero mismong ako hindi ko din alam ang sagot sa tanong niya.
"I don't want to lose you, Gene. Yun lang ang alam ko."
She held my hand and kissed its back.
"Do you know what you're doing to me now, Sab? You're literally making me crazy. Ang pagsama mo sa akin ngayon, you just don't know how much this means to me. Fuck, I'm so literally crazy over you, Sabrina Altamonte."
Iginiya niya ang aking kanang kamay at nilapit sa dibdib nito. I can almost hear her heartbeat.
"Nagpakagago ako lalo Sab, para lang makalimutan ka. I banged almost all the pussy in the town, fuck so hard all woman I that I can. But I fucking failed to forget you. Sayo at sayo pa rin ako bumabalik. What have you done to me, woman?"
Namilog ako sa narinig. Alam kong hindi malinis na tao si Gene sa kwento palang ni Vannah, pero mas nakakagulat na marinig mismo sa mga labu niya lahat ng mga pinaggagawa niya.
Napapikit ako sa isiping biglang namutawi sa aking isipan. Siya at si Vannah. Hubad at nasa kama. Napahigpit ang hawak ko sa kamay niya.
"I'm sorry Sab. I know I don't deserve you. I'm too far from being perfect. Madumi akong tao, Sab. Gago ako. I'm no good to you. Pero sa oras na ito, kapag sinabi kong ikaw lang. Ikaw lang."
I opened my eyes and looked at her intently. Isa-isang pumasok sa isipan ko ang lahat-lahat. Naisip ko si Mom. Dad. Si Vannah. Si Elvis.
Naalala ko ang sabi sa akin dati ng isang matandang nakasalubong ko sa labas ng simbahan.
Maari tayong magmahal ng ilang beses. Masaktan ng ilang beses. Pero may isang pagmamahal at may isang sakit na mamumukod tangi sa lahat. Hindi mo kailangan ng maraming salita. Hindi mo kailangan ng matagal na panahon. Malalaman mo agad kung siya na. May mga taong hindi nakikita agad kasi kinulang sila sa pangtanggap at pang-unawa. Pero, higit sa lahat. Ikaw lang ang makakaalam. Ikaw lang.
"I can't yet say that I love you. But I know I'm almost there, Gene."
I smiled at her.