İLİKLENMİŞ RUHLAR
Yangında tutuşan elbisesinin uçlarında asılı kalan parmakları, bir intiharın beşiğinde ilmek ilmek düğümlenmiş halatın ucununa asılı kalarak bir çığlık koparıyor. Ağzından çıkan her yakarış bir çığlığın girdabında sürüklenerek azabın telvelerine günahlanıyor. Kaldığı bataklıkta, balçıklanmış çamurda gözlerine değen, gözler kızın içinde saf bir heyecanı getiriyor. Gerisi zaten hallice.
Adamın parmakları kızın ruhu kadar kırık olan saçlarında dolaşıyor. Her okşadığı tutam bir izmaritin körüklenen ateşinde duman olarak yukarıya yükseliyor.
İğnenin deliğinden geçmiş bedenlerinde, iplikler iki ruha yetmiyor bağlanmak için. Belki adam çok bencildi, kız ise ona bağlanmış bir ilmek.
Kibrit çöpünün yanmayan tarafından ateş çıkartmak gibiydi onların arasında oluşan bağ. Adam ölümüne yadigar olacak geçmişini, kendi ellerinde tuttuğu bıçak kabzasıyla kanlı bir katildi. Kayıplar, mezarın altına gömülmüş, ona ait her cesetin intikamını almak için yaşıyordu.
Kız koyu renkli saçlarının altında ağıran yaşanmışlık ile salıncağa oturdu. Onu sallayan bir rüzgar yerine daha sert bir şekilde sallanması ile durmak istedi. Başını çevirmesiyle tesadüflerin önüne serildiği kaderde kendisine eşlik edecek olan adamı gördü.
Adam salıncağı durdurmadı. Eğer durdurursa kız intihar edecekti.
Adam salıncağı sallamayı hiç bırakmadı. Kız da adam salıncağı salladığı sürece inmedi.
-Y.A.A.