"Ma'am, you have a meeting with the client in fifteen minutes." Pagpapa-alala sa akin ng secretary ko. I nodded my head and said my thanks.
It's been six years since I left the Philippines at sumama kay Dad dito sa UK. I studied agricultural business. Yun naman talaga ang gusto ko pero nag-aral ako noon ng nursing dahil sa yun ang mas mag-aangat sa amin sa kahirapan.
I built my own greenhouse and so far, it's been doing good. Dad once told me na namana ko ang green thumb ko sa mommy ko.
Dad owns the Dawson Enterprises. He invests in different kinds of companies, meron din siya sa Pilipinas. Hindi ko na nga ma-intindihan kung bakit siya nag-iinvest sa sobrang daming business. He also said that Keith and I will be the one to take over it when he's gone, and I don't want that to happen. Hindi dahil ayaw kong mag-manage ng business, kundi dahil alam ko ang pakiramdam ng iniwan, ayaw ko nang maulit pa yon.
I closed my laptop and went inside the meeting room. Hiwalay ang office at ang meeting room ko dahil pakiramdam ko ma-iinvade ang privacy ko kapag may ibang mga tao na nakakapasok doon. It is my shell, my comfort zone.
Nakatalikod sa akin ang taong ka-meeting ko. But somehow, he's back looks somewhat familiar. Naglakad na ako paharap sa kanya. Tumayo siya ng mapansin ang presensya ko. We both looked shocked when we saw each other.
"Krisandra." He said. I looked at Mr. Wright. Medyo tumanda ang itsura niya, but his handsomeness is still there. I wonder how was—I shook my head and stopped myself before I go there.
"Long time no see Dr. Wright." I smiled and offered him my hand. He took it pero hindi parin maalis ang pagkabigla sa itsura niya.
"I didn't expect to see you." Tumango ako.
"Well I didn't expect to see you either Dr. Fidel. Have a seat." Naupo kami pareho ng magkaharap pero nararamdaman ko parin ang tingin niya sa akin.
"I hope you don't mind me asking, but how did you.." Hindi niya natapos ang sasabihin niya ng tignan ko siya. Nakataas ang isang kilay ko sa kanya. Hindi ko nakakalimutan ang huli naming pagkikita, yun ay nang tignan niya ako na nakatayo ako sa labas ng kwarto nila habang pinag-uusapan nila ang tungkol sa amin ni—Stop. Stop thinking about it.
"I thought you came here for business?" Napayuko naman siya. Napahinga ako ng malalim. "Shall we start?"
Iniabot ko sa kanya ang portfolio ko. Pero umiling siya.
"Sa tingin ko ay hindi na ito kailangan. I'm not saying that I don't trust your work Krisandra. My friends told me that this is the best place for this kind of job, but you see, I just don't think that you're the right person." Napataas ang isang kilay ko.
"And why is that?" Malamig na sabi ko.
"You have a past with my son—" Itinaas ko ang isang kamay ko upang patigilin siya.
"I'm sorry sir but I want you to know that I don't mix personal issues with my work. At gusto kong malaman niyo na wala na akong pakealam sa anak niyo." Halatang natigilan siya sa sinabi. "If you're not interested with working with me then I think you should go."
"I'm sorry. Kung ganon, I want you to design the garden of my new hospital in the Philippines." Deretsong sabi nito.
"I think that's a big step to La Purisima Hardin. My team and I aren't ready to expand internationally." It's true. May mga branch ako sa iba't-ibang lugar pero dito ang main at puro mga flower shops lang ang nandoon. Wala akong branch sa Pilipinas.
"But your work here is excellent. You designed many garden and parks here. I think it's time you use your talent in the place we're you came from." I sigh.
"I'll think about it Sir."
"I hope you accept my offer. Hindi ko alam ang nangyari sayo sa mahabang panahon, but I see that you've been well." Tumango nalang ako. Hinatid ko siya hanggang sa may pinto.
"Krisandra, about the last time. Hindi ko gustong masaktan ka. I asked him that question to prevent the both of you from prolonging the hurt and anger." Tumango ako. He's right and I know that it was the right thing to do.
"That was a long time ago. Nakalimutan ko na yon." He smiled at me.
"The past years did you well. I'm happy for you." This time I smiled at him too.
I rolled my eyes at Meg. "Come on Sandy! It's time. At isa pa miss ko narin ang pamilya ko sa Pilipinas."
Siya ang naging kaibigan ko dito sa UK dahil parehas kami ng bansang kinalakihan at mag classmate rin kami. Pero kahit na close kami hindi niya alam ang tungkol sa nakaraan ko. I never dared tell anyone of idiot I was back then.
"I told you, pwede ka namang umuwi doon. Ikaw lang tong ayaw umalis eh." She rolled her eyes.
"Aalis ako, tapos ano? Sosolohin mo nanaman lahat ng clients? Hindi ka nanaman matutulog? Magkakasakit ka at kakausapin nanaman ako ng papa mo?" I sighed.
Hindi parin niya nakakalimutan yung nangyari 2 years ago. Umuwi siya sa Pilipinas dahil sa kagustuhan ng pamilya niya. Yun yung mga panahong nagsisimula palang ang buisness namin. Wala na akong panahon para mag interview ng isa pang empleyado kaya ginawa ko ang trabaho ng mag-isa. I sighed.
Handa na ba akong bumalik sa Pilipinas? Pero kung hindi ngayon kailan pa?
"Do you really think that this is a good idea?" Ngumit siya sa akin. Pagkatapos ay tumango. Alam na alam talaga niya kung paano ako makukumbinsi. Kumatok ang secretary ko at sinabing may tawag ako sa telepono.
"Is this Ms. Krisadra Dawson?" Narinig kong tanong ng isang babae sa kabilang linya.
"Yes. How may I help you?"
"Sorry to disturb you ma'am but I think you have to come here. I'm the head principal of Burnham University and we have an issue about your brother. I need to talk to you." Napahilot ako sa sentido ko.
"Alright. I'll be there." Ibinaba ko na ang telepono.
"Problem with Keith again?" I nodded my head. "Wonder what's wrong with your hot brother?"
Tinignan ko ng masama si Meg. She just laughed at me.
"Relax Sistah, wala akong balak sa kapatid mo. He's too young for me. Wala naman akong balak makasuhan ng child abuse." Napa-iling nalang ako. Kahit kailan talaga puro kalokohan.
"Your brother just punched the son of the owner of this university." Sumbong sa akin ng principal. "I believe that your brother is too much Ms. Dawson. He always gets into a fight. We can't accept someone as violent as him in this university."
Napataas ang isang kilay ko sa nagsalita.
"Sorry about his behavior but I think my brother won't be acting like this if he was treated well. Sigurado akong ang mga gagong yun ang nagsimula ng gulo. At kayong mga sipsip ay ayaw mapatalsik dito dahil sa may-ari ng school ang nakaaway niya? Asan ang katarungan?!" Napakunot ang noo ng kausap ko.
"I'm sorry what?" Huminga ako ng malalim.
"I said don't bother about my brother because I was planning on dropping him out here before this happened. May iba pa namang university diyan na hindi kasing garapal ninyo. Mga walang kwenta."
Pagkatapos ay tumayo ako at lumabas ng opisina. Nakita ko si Kiko, he looked so worried.
"Sorry ate." Yinakap ko siya. Sa totoo lang hindi naman mahirap yakapin si Kiko dahil halos kasing tangkad na niya ako. He's growing too soon.
"Ssshh. Hindi na mahalaga yon. Ililipat na kita ng school okay?" Tumango siya.
"Saang school mo gusto lumipat?" I asked my brother while I'm driving. Sumulyap ako sa kanya.
"In any public school." Simpleng sagot nito. Napakunot noo ako.
"Bakit mo gusto sa public school? We can afford any private school here Kiko."
"Just, please ate." I sigh.
"Okay. Basta ayusin mo na ha?" He smiled at me. Na-miss ko ang ngiting yun ng kapatid ko, simula nang mawala si lola maraming nagbago. Kahit ang kapatid ko nagbago, sobrang bihira ko na siya makitang nakangiti. Ang layo sa pilyo at makulit na Kiko ko noon.
He's now thirteen. Alam kong nawalan ako ng oras sa kanya simula nang mag-aral at magkaroon ako ng sarili kong business dito sa London pero hindi siya nagrereklamo. Every time na nakakagawa siya ng mali at napapaaway—kahit na konti lang ang galos niya at nasa ospital ang kalaban niya—humihingi siya ng tawad sa akin. I know that he's struggling to find his place. To find himself. It's puberty stage. I just hope na hindi siya mapasama dahil doon.
"By the way Kiko, I'm going back to the Philippines." Napatingin siya sa akin.
"Are you.. ready to go back Ate Kriseng?" Nag-aalangang tanong niya. Kahit hindi niya tinatanong alam kong alam niya ang nangyari noon. Siguro hindi mahirap basahain na nasakatan ako. Na iniwan ako.
"I have to. I have work. I'll be back as soon as I finish my work, okay?" Natahimik siya sandali.
"I want to come with you. Sasama ako ate." Desperadong sabi niya. I smiled at ginulo ang buhok niya.
"Hindi pwede. Mag-aral ka nalang dito. I'll miss you." Niyakap ko siya. Ang swerte ko sa kapatid ko. He's always there for me. But there are things that you have to face alone, kahit na alam mong may mga taong handang samahan ka.