~♡~
"Jeongguk."
De luide stem van Jeongguk's leraar laat hem geschrokken omdraaien. Hij trekt de dopjes ruw uit z'n oren en kijkt hem aan.
"Meneer?"
"Dat gedichtje die je gisteren moest inleveren, hè... Hij is... Echt mooi."
Door deze woorden kleuren de wangen van Jeongguk een diepe roze tint. "D-dank u, meneer."
Hij schaamt voor het gedichtje als hij eerlijk is.
Want het gedicht ging alleen over jou.
Jeongguk hoopt niet dat de leraar vraagt waar hij zijn inspiratie uitgehaald heeft. Gelukkig blijft hij er stil over.
"Zie ik je over twee uur bij mijn les?" Voor het eerst glimlacht de leraar naar Jeongguk. Meestal kijkt hij alleen met een vieze blik naar de jongen toe aangezien hij in bijna elke les van hem slaapt.
Jeongguk knikt en houdt zijn oortjes stevig in zijn hand geklemd. Klaar om ze er weer in te doen.
Kort groet de leraar naar Jeongguk toe, waardoor hij weer alleen is.
Jeongguk glimlacht weer.
"Bedankt voor je bestaan, Y/N."