Xiao lu ၏ နားထဲတြင္ ပက်ိပက်ိနဲ႔
စကားသံတိုးတိုးေတြရယ္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြၽတ္ခြၽတ္နဲ႔
အသံေတြရယ္ေၾကာင့္ မ်က္ခံုးေတြကိုထိစပ္လုနီးပါးက်ံဳ႕ကာ ရံႈ ့မဲ့ၿပီး ႏိုးလာေတာ့သည္...
ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ Oh Sehun လည္းမ႐ွိ..
အလည္မွာအိပ္တဲ့ ChanHyunေလးလည္းမ႐ွိ...
ေျခရင္းေထာင့္က အခန္းတံခါးကပြင့္ေနသည္...
ျဖတ္ခနဲ အရိပ္ေသးေသးတစ္ခုကိုေတြ႔လိုက္ရၿပီး
ChanHyunေလးရဲ႕ အသံနိမ့္ေျပာေသာ စကားသံေလးကိုၾကားလိုက္ရသည္...ေနာက္ေတာ့ ခပ္႐ွည္႐ွည္အရိပ္တစ္ခု နဲ႔ အတူ ႐ွဴးတိုးတုိး ဆိုေသာ အသံျသျသတစ္ခု...
"ဦးဦးတုိ႔ေအာက္ဆင္းၾကမယ္ေနာ္ "
Xiao lu အာရံုစိုက္နားေထာင္လိုက္တာေၾကာင့္
Oh Sehunရဲ႕စကားတုိးတုိးကို ထပ္ၾကားလိုက္ရသည္။
***ဒီကေလးနဲ႔ သူ အေစာႀကီး ဘာထလုပ္ျပန္တာတုန္း!***
Xiao lu ဤမနက္စိတ္မၾကည္ပါ...။
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဖြင့္တာနဲ႔ ေတြ႔ရမဲ့ သူ႔ကိုေရာ...
ခဏေလာက္ျပန္ေမွးခြင့္ရမဲ့ သူ႔ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးကိုေရာ မရတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲအလိုမက်ျဖစ္ေနသည္မွာ အတိအက်ျဖစ္သည္...။
"သူ႔ူသားမဟုတ္တာေတာင္ အဲ့ေလာက္ခ်စ္ေနတယ္...ငါ့ကိုကြာၿပီး ကေလးေတြဘဲ ေမြးစားၿပီးေနပါလား! ဟြန္႔!"
အိပ္ယာသိမ္းရင္း ပြစိပြစိေရရြတ္ေနေသာ
Xiao luသည္ ေၾကမြေနေသာ ညဝတ္အက်ႌပြပြႏွင့့္ျဖစ္သည္...မွန္ျပတင္းကျဖာက်ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ဆံပင္ေ႐ႊေရာင္မ်ားကို ပိုၿပီးေတာက္ပေနေစသည္...
မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ၿပီးေနာက္
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာလိုက္ေတာ့
ေတြ႔ပါၿပီ သူ႔ေယာက္်ားနဲ႔သူ႔တူ ငလက္မ...
Apron ႀကီးဝတ္ကာ တစ္ခုခုျပင္ဆင္ေနပံုရေသာ Oh Sehun သည္ Xiao lu႐ွိေနရာကိုေက်ာေပးထား၍မေတြ႔ေသး...
စားပြဲမွာထိုင္ကာ ေစာင့္ေနေသာ ChanHyunကေတာ့ Xiao lu ကိုျမင္သြားကာ မ်က္လံုးေလးျပဴးသြားၿပီး ပါးစပ္ေလးပါအနည္းငယ္ဟသြားသည္...
***ငါ့ျမင္တာ ဘာအံ့ျသစရာပါလို႔! ဟြန္႔!***
"႐ူဟန္ ႏိုးလာၿပီ! "
Xiao lu ကိုလက္ညႇိဳးထိုးကာ
Sehun ကိုလွမ္းေျပာေနသည္..
႐ူဟန္ဆိုေသာ အေခၚေၾကာင့္
Xiao lu စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္...
ပါးစပ္ပိတ္ကာ တိခနဲၿငိမ္က်သြားေသာ
ChanHyunေလးသည္ သူ႔အေမအတုိင္း သနားကမား puppy eyesေလးျဖင့္ၾကည့္ေန႐ွာသည္...
"Morning Xiao lu "
စေတာ္ဘယ္ရီယိုသုတ္ထားေသာ
ေပါင္မုန္႔ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚလာခ်ေပးရင္း
Xiao lu ကုိမ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ေတာင္ၾကည့္မသြား...။
***က်န္း!!!...ေျပာေတာ့ျဖင့္ မိုးလင္းလို႔ ငါ့အခြက္ကုိမျမင္ရရင္ အားမ႐ွိဘူးဆိုတဲ့လူက အခုက် ဘယ္ကအားေတြရေနတာလဲ?!!ဟမ္!!Oh Sehun!!><***
"ဦးဦး...ေတာ္ဖီ ေရာ ေသာက္မွာ "
" ေကာင္းပါၿပီခမ်ားးး"
***အမေလးးး ျပံဳးရယ္ေနလိုက္တာမ်ား...ဟြန္႔!!***
အခုခ်ိန္ထိ အသံတစ္သံမွထြက္မလာေသးဘဲ
စားပြဲထိပ္မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနေသးေသာ
Xiao lu ကို Oh Sehun လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္...
ဘာေတြအလိုမက်ျဖစ္ေနသည္မသိ...မ်က္ႏွာကမၾကည္မလင္နဲ႔..။
"Xiao lu... "
"... "
"Xiao lu ထိုင္ေလ..ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ? "
ပခံုးကေန ဆြဲကိုင္ကာ ထိုင္ခံုေပၚ ဖိခ်ၿပီးထိုင္ေစလိုက္သည္...
Xiao luထိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က
ChanHyunေလးက သြားၿဖီးျပသည္...
***ျကည့္!!အဲ့ဒါက သူ႔အေဖ႐ုပ္ ***
"Xiao luေရာ...Hyunေလးလိုဘဲစားမယ္မလား? "
"ေနပါဦး..Argimaကဘယ္သြားလို႔ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ ဒါေတြ လုပ္ေနတာလဲ? "
"Arr...Argimaက ေစ်းဝယ္သြားတယ္...ေန႔လည္စာကို Hyunေလးက ပုစြန္စားခ်င္တယ္ေျပာတာ...ကိုယ္တုိ႔အိမ္မွာက ပင္လယ္စာ မထားဘူးေလ...အဲ့တာေၾကာင့္ Hyunေလးကိုခ်က္ေကြၽးဖုိ႔သြားဝယ္ေနတာ... "
Xiao lu Sehunရဲ႕ေျဖ႐ွင္းခ်က္ကိုနားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ ငလက္မေပါက္စကို
ၾကည့္လိုက္သည္...
ေပါင္မုန္႔ကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အပီတြယ္ေနတာမ်ား ယိုေတြဆို ပါးစပ္မွာေပပြလို႔...
Sehun ကလည္း ေပါင္မုန္႔ထဲကို ေတာ္သင့္ေအာင္မထည့္ဘဲ နင္းကန္ထည့္ေပးထားတယ္ထင္သည္...
ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ႏွစ္ခုၾကားကစီးက်လာေသာ ယိုမ်ားကလည္း သူ႔အက်ႌေပၚသုိ႔တစက္စက္...
"ကိုယ္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္..ခဏဘဲေစာင့္ "
ဒီလိုက်ေတာ့လည္း Xiao lu ထိုင္မေနႏိုင္ပါ..
သူက မိမိ၏အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဟုတ္လား။
အသက္ကလည္းကြာေသး...
တကယ္ဆို Xiao lu က အစစအရာရာျပဳစုၿပီး
လုပ္ကိုင္ေပးရမွာေလ...
" ေပးေပး...ကိုယ့္ဘာသာလုပ္မယ္"
သူ႔လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး
ယိုဘူးကိုလည္း ကိုယ့္ဘက္ဆြဲယူလိုက္သည္...
"ဘာကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနတာလဲ?Xiao lu "
Xiao luသည္ စိတ္တုိင္းမက်၍
ႏႈတ္ခမ္းဆူေကာင္းဆူထားမိမည္..
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေကာင္းၾကဳတ္ထားမိမည္..
မိမိမ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုဖတ္တတ္လြန္းေသာ
Oh Sehun ကေတာ့ ေမးေလၿပီ...
"ကိုယ္ေမးေနတာေျဖေလ "
Sehun၏အသံတြင္ ေဒါသမပါ..။
Volume ျမင့္သြားျခင္းလည္းမ႐ွိ...
တုိးတုိးဖြဖြေလးေမးေနရံုသာ...
"စကားေတြမမ်ားပါနဲ႔ဗ်ာ...သြား...companyသြားဖုိ႔ျပင္ခ်ည္!ေနာက္က်ေနမယ္ "
"ဒီေန႔မသြားေတာ့ဘူး... "
ယိုသုတ္လ်က္စေပါင္မုန္႔ကိုရပ္ကာ
Xiao lu သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္...
"ဘာလို႔မသြားေတာ့ရတာလဲ? "
" Hyunေလးကို အေဖာ္လုပ္ေပးမလုိ႔ေလ...ကေလးက ကိုယ္တုိ႔နဲ႔ဒီတစ္ရက္ေလးလာေနတာကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားရမွာေပါ့...ကိုယ္အလုပ္သြားရင္ ကေလးပ်င္းေနလိမ့္မယ္...Xiao luလည္း မထိန္းခ်င္ဘူးမလား?...ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ္ဒီေန႔ခြင့့္ယူထားတယ္..."
***အလုပ္ေတြဘာေတြေတာင္ပ်က္သည္ထိ...??***
Xiao lu Sehun ကိုေက်ာ္ကာ စားပြဲက
ChanHyunကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္...
သျဖဲႏွျဖဲနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုစားေနတုန္း!
သူပ်က္ခ်င္လည္းပ်က္ေပါ့...သူကပိုင္႐ွင္ဘဲ မိမိကသူ႔အထက္အရာ႐ွိမွမဟုတ္တာ...ဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ?
ယိုသုတ္လတ္စေပါင္မုန္႔ကိုဆက္ၿပီး
သုတ္ေနစဥ္ Sehun က Xiao lu၏ ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို ေနာက္ကေန ဖက္လုိက္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္နဲ႔ကပ္သည္ထိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္တိုးကပ္ထားလိုက္ေလသည္...
"ခင္ဗ်ား...ဘာ...လုပ္ေနတာလဲ? "
Xiao lu၏ ကေယာင္ကတမ္း အေမးကို
ေျဖရန္ Sehun၏ ေခါင္းက ပခံုးတဖက္ဆီကေနထြက္လာၿပီး ပခံုးေပၚေမးတင္ကာ
Xiao luဘက္ကိုမ်က္ႏွာလွည့္ၿပီးေျဖေလသည္...
"ဖက္ထားတာေလ "
"ကေလး႐ွိတယ္ လႊတ္! အခု! "
Xiao luက အံႀကိတ္ကာတုိးတုိးေျပာေသာ
စကားကို Sehun ကေနာက္လွည့္ကာ
ChanHyunေလးကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္...
"သူ႔ဘာသာမုန္႔စားေနတာ ကိုယ္တုိ႔ကိုအာရံုမရပါဘူး... "
ေျပာလည္းေျပာ..ေနာက္တႀကိမ္ဖက္ထားေလသည္...
"Sehun လႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္ "
Xiao lu အံႀကိတ္ကာဆက္ေျပာေနေပမယ့္
သူကမလႊတ္ေပး။
"ကိုယ္morning kissေတာင္မေပးရေသးဘူးမဟုတ္လား?...နမ္းပါရေစဦး... "
"ဟာ..မလုပ္နဲ႔ေလ "
Xiao luရဲ႕ေမးစိကိုအတင္းဆြဲလွည့္ေနတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုအတင္း တဖက္ကိုလွည့္ထားရေလသည္...
သူက လက္မေလွ်ာ့ေသးဘဲ ဖက္ထားရာကခြာကာ
လူတစ္ကိုယ္လံုးကိုဆြဲလွည့္လုိက္သည္...
"Huhh!! "
Xiao lu ရဲ႕ခနၱာကိုယ္တဖက္တခ်က္ဆီမွာေထာက္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြေၾကာင့္
Xiao lu၏ကိုယ္လံုးေလးသည္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ လံုးလံုးေပ်ာက္ေနေလသည္...
" ကေလး႐ွိတယ္လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္!ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ?!!"
Sehun က သူ႔စကားကိုဂ႐ုမစိုက္...။
ခနၱာကိုယ္ကိုပိုနီးေအာင္တိုးကပ္ထားၿပီး
နားရြက္နားကိုကပ္ကာေျပာသည္...
" နမ္းရံုဘဲကို...ရႊတ္"
Xiao lu၏ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးတစ္ဖက္ကို ရႊတ္ခနဲျမည္ေအာင္ တခ်က္နမ္းသည္...
ဆက္တုိက္ဘဲ ေရြ႔လ်ားလာတယ့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက
Xiao lu၏ ႏႉတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေ႐ွ႕တြင္ ခဏရပ္ေနေသးကာ သူ႔ရဲ႕ညာဘက္လက္မေလးနဲ႔အရင္ပြတ္သပ္လုိက္သည္...
Xiao lu၏ ႏႉတ္ခမ္းတြင္ အနည္းငယ္ စိုစိစိေပ်ာ့ေတာ့ေတာ့အထိအေတြ႔ကိုခံစားလိုက္ရသည္...
ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ထိကပ္လိုက္တဲ့
Sehunရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ...
Xiao lu၏ႏႉတ္ခမ္းေတြကို တ႐ႈိက္မက္မက္စုပ္ယူေနသည္...လွ်ာဖ်ားေတြ ထိေတြ႕ရာမွတဆင့္ သိလုိက္ရသည္က ေစာနက စိုစိစိအရာတခ်ဳိ့သည္
စေတာ္ဘယ္ရီယုိမ်ားျဖစ္ေနေလသည္...
ခံတြင္းတစ္ခုလံုးကို ပိုၿပီးအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔
္အရသာခံေနေသာသူ႔ေၾကာင့္
Xiao lu အသက္႐ွဴက်ပ္လာသည္...
သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထားေသာလက္မ်ားကအားေပ်ာ့လာၿပီးေခြလဲေတာ့မတတ္ျဖစ္လာသည္...
ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔
အားပါပါစုပ္ယူပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့
Sehunရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြခြာသြားသည္...
Xiao luလည္း ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ေနဆဲျဖစ္၍
သူ႔ကိုရန္မေတြ႔ႏုိင္ေသး..။
သူကလည္း မိမိနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္အေနအထားမွ မခြာေသး...အသံေလးတစ္ခုကထြက္လာသည္...
"ဦးဦး!ေတာ္ဖီက ဒီေန႔ေသာက္ရမွာလားဟင္?!! "
Xiao lu Sehun ကိုမ်က္ေစာင္းတခ်က္ထုိးလိုက္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲေပ်ာက္ေနရာကေန ေဝးေဝးကိုထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္...
" ဟားဟား...ဟုတ္ပါၿပီ...အခုေသာက္ရမွာပါ..."
Sehunကေတာ့ ChanHyunေလးေသာက္ဖုိ႔
ေကာ္ဖီကိုဆက္ေဖ်ာ္ရင္း Kitchenမွာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္...
__________________________________
ႏွင္းဆီရနံ႔ေရျမႇဳပ္ေတြၾကား
ခနၱာကိုယ္ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးသည္
ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္...
ေရခ်ိဳးကန္ရဲ႕ေႂကြေဘာင္ေပၚကို ေခါင္းမွီကာ
မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားေသာ Xiao lu သည္
ေရကန္ထဲခ်ထားေသာ ေႂကြ႐ုပ္ထုကေလးႏွယ္
လွလြန္းသည္...
ေရျမႇဳပ္တစီစီကို လက္ဖဝါးေလးထဲ ဆုပ္ယူကာ
ပခံုးေလးႏွစ္ဖက္ေပၚပြတ္သပ္လုိက္သည္...
တစ္မနက္လံုး Oh Sehun သည္ သူ႔တူႏွင့့္သာအလုပ္႐ႈပ္ေနသည္...စားခ်င္ေသာမုန့္႔မ်ားကိုသြားဝယ္ေပးရ...လိုခ်င္ေသာအ႐ုပ္မ်ားကိုလွမ္းမွာေပးရနဲ႔...ကေလးကုလား ပါဝါ ရိမ္းဂ်ားဇာတ္လမ္းေတြထိုင္ၾကည့္...
အခုလည္း ဘယ္ကေန ခ်က္ခ်င္းမွာလိုက္တယ္မသိေသာ ဂိမ္းစက္ကို တပ္ကာ ႏွစ္ေယာက္ အတူေဆာ့ေနေလသည္...
"ဟြန္႔! "
Xiao lu မေက်မနပ္ေတြးရင္း
ႏႉတ္ခမ္းဆူကာ ဟြန္႔ခနဲ အသံထြက္မိသည္...
အဲ့တာေတြေၾကာင့္ ကေလးမလိုခ်င္တာ...
ကေလးတစ္ေယာက္သာေရာက္လာၾကည့္ပါလား
Xiao lu တုိ႔ ေနစရာေတာင္႐ွိမယ္မထင္...
ကြၽီိ~
ေရခ်ိဴးခန္းတံခါးသည္ ႐ုတ္တရက္ပြင့္လာသည္...
"ေရခ်ိဳးၾကမယ္!! "
Oh Sehun ၏ အသံႏွင့္အတူ
ႏွစ္ေယာက္သားသည္ တဘတ္ကိုယ္စီ ခါးမွာပတ္လ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္လာသည္...
Xiao lu မ်က္လံုးျပဴးကာ ေအာ္ေမးလိုက္သည္..
" ဘာ..ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ?!!..."
"ေရခ်ိဳးမယ္ေလ... "
"ခ်ိဳးခ်င္ၿပီးမွခ်ိဳးေလ!..အခု က်ေနာ္ခ်ိဳးေနတဲ့ဟာကို!! ><"
Xiao lu Bathtub ထဲမွ အသားကုန္ေအာ္လႊတ္ေနေပမယ့္လည္း Oh sehun ကေတာ့ ကေလးေပါက္စကို ေရကန္ထဲခ်ေပးလိုက္ေလသည္..
ေရေအးေၾကာင့္ တုန္ခနဲျဖစ္သြားေသာ ကေလးကို သူကေသခ်ာထိန္းထားေပးၿပီး Xiao lu ကိုလည္း ေခ်ာ့ေျပာေနေလသည္...
"Xiao luကလည္းကြာ...တခါထဲတူတူခ်ိဴးလည္းဘာျဖစ္မွာၾကလုိ႔...ေနာ္...Hyun ေလး "
ေပါက္စက သူ႔ကိုတလွည့္ Xiao luကိုတလွည့္ေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္...
Xiao lu ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ
ဆူပုတ္ပုတ္နဲ႔သာစိမ္ေနမိေတာ့သည္...
Sehun က ChanHyunရဲ႕ေက်ာျပင္ေတြကို
ေရျမႇဳပ္နဲ႔ေသခ်ာပြတ္သပ္ေဆးေၾကာေပးေနတာကိုျမင္ေတာ့ Xiao lu လွမ္းေျပာလိုက္သည္...
"ၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုလည္းတိုက္ေပး "
Sehun က လွည့္ပင္မၾကည့္...။
Bathtubထဲတြင္ တဖက္အစြန္ဆီ၌ Xiao luႏွင့္ ChanHyunေလးတုိ႔ထိုင္ေနၾကၿပီးsehunကေတာ့ Bathtubအျပင္ ChanHyunေလး႐ွိေသာအစြန္ဖက္တြင္ ေဘာင္ေပၚကိုထိုင္လ်က္ျဖစ္သည္...
"က်ေနာ္ေျပာေနတာၾကားလား?လို႔ "
"Xiao luရယ္...ကိုယ္မင္းကိုတိုက္ေပးေနရင္ Hyunေလးေရခ်ိဴးတာၾကာသြားမွာေပါ့...ေတာ္ၾကာအေအးပတ္ေနလိမ့္မယ္...ကိုယ့္ဘာသာဘဲတုိက္လိုက္ေနာ္... "
ေအာင္မာ...ေအာင္မာ...အရင္ကဆို အခ်ိန္႐ွိသမွ် လူကိုအသားယူဖုိ႔စဥ္းစားေနၿပီး အခုက် ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေျပာေနတာေတာင္ ျငင္းတယ္ေပါ့ေလ!><
ျငင္းရဲတယ္ေပါ့ေလ! ခင္ဗ်ားႀကီး ဘယ္ကသတၱိေတြရၿပီးျငင္းရဲေနတာလဲ?!! ေတြ႔မယ္!! ပညာကိုေပးျပမယ္!!
Xiao lu၏ မေက်နပ္စိတ္သည္ ပိုမိုႀကီးထြားလာေလၿပီ...။
ေရခ်ိဴးကန္ထဲက ဝုန္းခနဲထကာ
ထြက္လိုက္ၿပီး ေရပန္းႏွင့္ခ်ိဳးေသာအကန္႔ငယ္ထဲကိုဝင္သြားေလသည္...
ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဟု sehun ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
Xiao lu၏ ပန္းေရာင္သန္းေသာဖင္ေျပာင္ေလးကိုသာျမင္လုိက္ရေလသည္...ဇက္ေတာက္ဇက္ေတာက္နဲ႔ေလွ်ာက္သြားတာေၾကာင့္ ေခ်ာ္လဲမယ္ဟု ေအာ္လုိက္ရပါေသးသည္...
Xiao lu ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိးၿပီး
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုထားခဲ့ကာအျပင္ကိုထြက္လာလုိက္သည္...ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းကိုယူၿပီး
အငယ္မXiao Baek ကိုဖုန္းေခၚလုိက္သည္...
"Hello oppa!...ညီမေလးလည္းအခုဘဲဖုန္းေခၚေတာ့မို႔...ေက်ာင္းအပ္တာေစာေစာၿပီးသြားတယ္...အခု သားသားကိုဝင္ေခၚဖုိ႔လာေနၿပီ... "
"လာမေခၚေသးနဲ႔ဦး! "
"Hmm? ဘာလုိ႔လဲ oppa "
"ကေလးက ငါတုိ႔နဲ႔ဒီေန႔တစ္ညအိပ္ခ်င္ေသးတယ္တဲ့...ေနာက္ရက္မနက္မွလာေခၚလုိက္ "
"Aww..ဟုတ္လား?...ကေလးက ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာေရာဟုတ္ရဲ႕လား?oppa "
Xiao luအေၾကာင္းကိုသိေသာ
အငယ္မက မယံုႏိုင္စြာေမးၾကည့္ေသးသည္...
" omm...ဒါဆို ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္"
တီ~
ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္
Xiao luတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုၾကည့္ကာ မျမင္ရေသာ Oh sehun ကို ဇာတ္လမ္းထဲမွ လူယုတ္မာအျပံဳးႀကီးျဖင့္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္...
___________________________________
ChanHyunေလးကို ညအိပ္ဝတ္စံုလဲဝတ္ေပးကာ ကုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္သည္...
ကေလးက တစ္ေနကုန္ေဆာ့ထား၍ ပင္ပန္းကာ
အိပ္ခ်င္ေနေလၿပီ...မ်က္လံုးမ်ားေမွးစင္းကာ ခ်က္ခ်င္းပင္အိ္ပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္...sehun ေက်ာျပင္ေလးကိုႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပုတ္သိပ္လုိက္ကာ ေစာင္ေလးျခံဳေပးလိုက္သည္...
ChanHyunေလးကေတာ့ မေန႔ကအတို္င္း
အလည္ေခါင္ေနရာကိုစံျမန္းထားႏွင့္ေလၿပီ...
အခန္းထဲတြင္ Xiao luကိုမေတြ႔တာမုိ႔
Sehun အသံတိတ္လွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္...
ထုိစဥ္ ေရခ်ိဴးခန္းတံခါးက ပြင့္လာၿပီး
အနီေရာင္သန္းေသာ ေျခဖဝါး...
ျဖဴဥေနေသာ ေျခဖမိုး...
အေမႊးအမွ်င္ ေရးေရးေလးသာ႐ွိတယ့္ေျခသလံုး...
ဒူးေျပာင္ေျပာင္ေလးနဲ႔
ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးတစ္ဖက္...
Xiao lu သည္ အနက္ေရာင္ Boxer တစ္ထည္ကိုသာဝတ္ထားၿပီး အေပၚအက်ႌလက္႐ွည္အျဖဴတစ္ထည္ႏွင့္တြဲဝတ္ထားသည္...
အက်ႌအျဖဴက sehun ၏အက်ႌျဖစ္၍
သူနဲ႔က် ပြေယာင္းေနသည္...
႐ွည္လ်ားေနေသာေၾကာင့္ အက်ႌက Boxerေလးကို မလံု႔တလံုဖံုးထားလ်က္...
Sehun Xiao luဝတ္ထားတဲ့ပံုကိုၾကည့္ၿပီး
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လုိက္သည္...
ဒါကို Xiao lu ကမျမင္ေသး...
ကုတင္ေျခရင္းက ဆိုဖာ႐ွည္ေပၚမွာထိုင္ကာ
ဒူးေထာင္လိုက္သည္...
Sehun ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္၍
သူထိုင္ေနေသာပံုစံကုိျမင္ၿပီး sehun ႐ွိန္းခနဲျဖစ္သြားသည္...ေသြးေတြဆူပြက္လာသည္ဆို ပုိမွန္မည္...
"ဘယ္လိုေတြဝတ္ထားတာလဲ?Xiao lu "
Sehunေမးလိုက္ေတာ့
Xiao lu က ဘာမွမထူးျခားသလုိျဖင့္
ေျဖသည္...
"ပူလို႔ေလ "
သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို Body lotionလူးၿပီးေနာက္ ေျခေထာက္ေတြကိုျပန္ခ်ကာ အက်ႌၾကယ္သီးႏွစ္လံုးေလာက္ကိုျဖဳတ္လုိက္ကာေျပာသည္...
"ဒီညေတာ္ေတာ္ပူတယ္ေနာ့... "
Sehun ၏ စိတ္ကိုအျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ဆြထားႏိုင္ၿပီမုိ႔ Xiao luစိတ္ထဲကေက်နပ္ေနမိသည္...
***ဟုတ္ျပီ...
အခု ေအာက္ဆံုးကိုဆြဲခ်ဖုိ႔ဘဲက်န္ေတာ့တယ္...***
Sehun သူ႔ကိုေငးေနသည္ကို မသိက်ိဴးကြၽန္ျပဳကာ ChanHyunေလးရဲ႕တဖက္ေဘးက သူအိပ္ေနက်ေနရာကိုဝင္လွဲလိုက္သည္...
Sehun႐ွိေနရာဘက္ကိုေက်ာေပးၿပီး
ေက်နပ္ျပံဳးႀကီးျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသးသည္...
" အိပ္ေတာ့မယ္...sehun....good nightေနာ္"
***ဟင္းဟင္းးး ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ?
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားFeelingေတြ တန္းလန္းႀကီးျဖစ္သြားၿပီမလား? ကေလး႐ွိေနတာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကဲ ရဲ မွာ မဟုတ္ပါဖူး..ဟြင္းဟြင္း...***
Xiao lu sehun ကိုႏွပ္လိုက္ႏုိင္၍ အျပံဳးမ်ားကိုမ႐ုတ္သိမ္းႏိုင္ေသးဘဲ မ်က္ခြံေတြကိုပိတ္ခ်ကာ အိပ္စက္ဖုိ႔ျပင္လိုက္သည္...
သို႔ေသာ္ Xiao lu၏ အေတြးသည္ တက္တက္စင္ေအာင္မွားေလသည္...
ခနၱာကိုယ္တစ္ခုလံုးေလေပၚေျမာက္တက္သြားတဲ့ေနာက္မွာ အလန္႔တၾကား မ်က္လံုးေတြကိုဖြင့့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ sehun က မိမိကိုခ်ီထားေလၿပီ...
" ခင္ဗ်ား!"
" ႐ွဴးတိုးတုိး"
သတိလက္လြတ္ေအာ္မိမလိုျဖစ္သြားတဲ့
Xiao luကို သူကသတိေပးကာ
ကုတင္ေပၚက ကေလးေပါက္စကုိတခ်က္လွမ္းၾကည့္ေလသည္...
ေပါက္စက ႏိူးမလာဘဲ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္တြန္႔ကာ
ဆက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္...
Xiao lu အလန္႔တၾကားနဲ႔ sehunမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္မိသည္...
မိမိအၾကံနဲ႔မိမိ ျပန္ခံရၿပီလားမသိ O﹏o
Sehun က သူ႔ကိုေပြ႔ကာ ေျခရင္းက ဆိုဖာ႐ွည္ႀကီးေပၚေခၚသြားေလသည္...
ဆိုဖာႀကီးေပၚXiao lu ကိုပက္လက္ကေလးခ်ေပးၿပီးတာနဲ႔ sehun က ထပ္လ်က္အုပ္မိုးထားေလသည္...
"ဘာ..ဘာ..လုပ္မလုိ႔လဲ?! "
Xiao lu အံႀကိတ္ကာေမးလိုက္သည္...
Sehun က သူ႔မ်က္ႏွာနားကိုတိုးလာကာ
"မင္းဘဲ ကိုယ့္ကိုဆြထားတာေလ Xiao lu "
" ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ ကေလး႐ွိတယ္...ဖယ္ေပး!"
"ဟင့္အင္း...မဖယ္ေပးႏိုင္ပါဘူး "
"ခင္ဗ်ားေနာ္!...အြတ္! "
စကားမ်ားေနေသာ Xiao lu ကုိ
Sehun ပိတ္နမ္းပစ္လိုက္သည္...
ခ်ိဳျမေသာႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို
ငံုေထြးကာ ထပ္ကာထပ္ကာစုပ္ယူမိသည္...
" omm~~~ummm~~~ ႁပြတ္စ္"
တႁပြတ္ႁပြတ္တျပတ္ျပတ္အသံမ်ားက
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းထဲ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားေနရသည္...
Sehun ႏႉတ္ခမ္းေတြက Xiao lu၏လည္တိုင္ဆီသို႔ ဆက္လက္ခရီးဆက္သြားသည္...
အရာမ်ားထင္က်န္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္စုုပ္ယူနမ္း႐ိႈက္ေနသည္...
ကိုယ့္ဘာသာလွ်ာ႐ွည္ၿပီး ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးျဖဳတ္ခဲ့မိေသာအက်ႌေၾကာင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အက်ႌၾကားမွေပၚေနေသာ ညႇပ္႐ိုးမ်ားဆီ...
ပြေယာင္းေနေသာအက်ႌေၾကာင့္
သူ႔လက္မ်ားက အလြယ္တကူဝင္ေရာက္ကာ
Xiao lu၏ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ဗိုက္သားမ်ားကို
ေျဖးညႇင္းစြာပြတ္သပ္ေပးေနသည္...
"Imm~ေတာ္...ေတာ္ေတာ့....se..ah~~hun~ "
ေနာက္တႀကိမ္ Xiao lu၏ ႏႉတ္ခမ္းမ်ားကိုလာနမ္းခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ေတြက အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားအားလံုးကိုျဖဳတ္ပစ္ေလၿပီ...
ဆိုဖာရဲ႕ေအာက္ကိုျပဳတ္က်ေနေသာ
Xiao lu၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ
သူ႔ခါးမွာခ်ိတ္ေစလိုက္သည္....
သူက Xiao lu၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားေနရာယူလ်က္ Xiao lu ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားေလသည္...
ရင္ဘတ္က sensitive ျဖစ္တဲ့ အဖုေတြကို
စုပ္ယူကာ ကစားေနသည္မို႔
Xiao lu ေက်ာေကာ့ေနျပန္သည္...
အသံထြက္သြားမည္စိုး၍လည္း ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းဖိႀကိတ္ထားေလသည္...
သူ႔လက္ေတြက ခနၱာကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုပြတ္သပ္ေနရာမွ Boxer အတြင္းကိုနယ္ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာ
Xiao lu ကုိယ္ေလးတြန္႔သြားေလသည္...
"Ah!...an...anthwe! "
Sehun ကေတာ့ Boxer အတြင္းမွ
ညီငယ္ေပါက္စကုိ ေခ်ာ့ျမဴကစားေနေလၿပီ...
ထိုစဥ္ Xiao lu၏ အသံမွာ က်ယ္သြားသည္မို႔
ကုတင္ေပၚမွ ChanHyunေလး တုန္ခနဲျဖစ္သြားေလသည္...
အခန္းကအေမွာင္ခ်ထား၍ Xiao luတို႔အေျခအေနကုိေကာင္းစြာမျမင္ရေသာ္ျငား
လံုးလံုးမျမင္ရသည္ေတာ့မဟုတ္...
Xiao luႏႈတ္ခမ္းကိုက္ထားကာ
ကုတင္ေပၚက ကေလးေပါက္စကို ရင္တမမနဲ႔ၾကည့္ေနတုန္း ေခါင္းေထာင္လာေသာ ေပါက္စ...
ေပါက္စက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းေတြျဖင့္ ကုတင္ေျခရင္းက ဆိုဖာဆီကို ေခါငး္ေထာင္ၾကည့္ေလသည္...
" ဦးဦး?....ဦးဦး~ ႐ုဟန္ကို ဘာလုပ္...ေနတာလဲ...ဝွါးးးးးး....ဟင္?~~"
"Arr..ဦးဦး ႐ုဟန္ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတာ Hyunေလးရ....ၿပန္အိပ္ေတာ့ေနာ္ Hyunေလး "
"Arrasaw~~ "
Hyunေလးသည္ ေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းျပန္ခ်ကာ
အိပ္သြားသည္...
Xiao lu ဟူးခနဲ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္ေပၚက sehun ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးကာ
"ဖယ္ေတာ့!! ကေလး႐ွိေနတာကို အေနအထုိုင္ကိုမဆင္ျခင္ဘူး! "
"အဲ့တာ ကိုယ့္အမွားမဟုတ္ဖူးေလ...အေနအထိုင္မဆင္ျခင္တာဘယ္သူတုန္းေျပာပါဦး... "
Sehunေျပာသလို Xiao luက စၿပီးမွားတာမို႔
ဘာမွျပန္မေခ်ပႏိုင္ခင္ သူက လည္တိုင္ကုိႏူးႏူးညံ့ညံတခ်က္နမ္းေလသည္...
Xiao lu သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထားၿပီး တားလိုက္သည္...
"ကိုယ္ဆက္ၿပီးေခ်ာ့သိပ္မယ္ေနာ္ "
"မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ဆို!...ကေလးႏိုးလာလိမ့္မယ္ "
"Xiao lu သာ အက်ယ္ႀကီးမေအာ္ရင္ဘာမွ မႏိုးဘူး...မေအာ္နဲ႔...ဟုတ္ပီလား "
"ဟာ...မျဖစ္ဖူးေလ...se...ummm~~~~ အ!..."
"ခ်စ္တယ္ Xiao luရယ္~~~ကိုယ္မင္းကုိသိပ္ခ်စ္တယ္~~~ "
Xiao luထိုေန႔ကသိလိုက္သည္က
Oh Sehun ကိုသြား ဆြ မိပါက
ကေလး႐ွိ႐ွိ ေခြး႐ွိ႐ွိ သူ႔ကိုအလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဖူးဆိုတာပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္....။
🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭
A/N
Extra ေတြ ကေတာ့ ေရးဖို႔စီစဥ္ထားတာေတြ
က်န္ေနေသးတယ္...ဒါမယ့္ ဒီအပိုငး္လို နည္းနည္းေတာ့ၾကာမွာပါ 😁
ေနာက္တခုေျပာခ်င္တာက
Moေလး ဟိုတေန႔ကမွသိတယ္
Wattpadမွာ feedback ေပးရင္
အင္တာနက္မဖြင့္လည္းရတယ္ဆိုတာ 😁
အဲ့တာ Moေလးလိုမ်ိဳး မသိတဲ့သူေတြ႐ွိရင္
သိရေအာင္ေျပာျပတာပါ...❤
ဒီေတာ့ စမ္းသပ္တဲ့အေနနဲ႔ feedbackေတြမ်ားႀကီးေပးခဲ့ၾကည့္ေပါ့ေနာ္ 😁
Thz for your votes and fbs😙😙😙
Unicode
Xiao lu ၏ နားထဲတွင် ပကျိပကျိနဲ့
စကားသံတိုးတိုးတွေရယ် ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်နဲ့
အသံတွေရယ်ကြောင့် မျက်ခုံးတွေကိုထိစပ်လုနီးပါးကျုံ့ကာ ရှုံ့မဲ့ပြီး နိုးလာတော့သည်...
ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ Oh Sehun လည်းမရှိ..
အလည်မှာအိပ်တဲ့ ChanHyunလေးလည်းမရှိ...
ခြေရင်းထောင့်က အခန်းတံခါးကပွင့်နေသည်...
ဖြတ်ခနဲ အရိပ်သေးသေးတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရပြီး
ChanHyunလေးရဲ့ အသံနိမ့်ပြောသော စကားသံလေးကိုကြားလိုက်ရသည်...နောက်တော့ ခပ်ရှည်ရှည်အရိပ်တစ်ခု နဲ့ အတူ ရှူးတိုးတိုး ဆိုသော အသံသြသြတစ်ခု...
"ဦးဦးတို့အောက်ဆင်းကြမယ်နော် "
Xiao lu အာရုံစိုက်နားထောင်လိုက်တာကြောင့်
Oh Sehunရဲ့စကားတိုးတိုးကို ထပ်ကြားလိုက်ရသည်။
***ဒီကလေးနဲ့ သူ အစောကြီး ဘာထလုပ်ပြန်တာတုန်း!***
Xiao lu ဤမနက်စိတ်မကြည်ပါ...။
မျက်လုံးနှစ်လုံးဖွင့်တာနဲ့ တွေ့ရမဲ့ သူ့ကိုရော...
ခဏလောက်ပြန်မှေးခွင့်ရမဲ့ သူ့ရင်ခွင်နွေးနွေးကိုရော မရတဲ့အတွက် စိတ်ထဲအလိုမကျဖြစ်နေသည်မှာ အတိအကျဖြစ်သည်...။
"သူ့ူသားမဟုတ်တာတောင် အဲ့လောက်ချစ်နေတယ်...ငါ့ကိုကွာပြီး ကလေးတွေဘဲ မွေးစားပြီးနေပါလား! ဟွန့်!"
အိပ်ယာသိမ်းရင်း ပွစိပွစိရေရွတ်နေသော
Xiao luသည် ကြေမွနေသော ညဝတ်အင်္ကျီပွပွနှင့့်ဖြစ်သည်...မှန်ပြတင်းကဖြာကျနေသော နေရောင်ခြည်သည် ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေသော သူ့ဆံပင်ရွှေရောင်များကို ပိုပြီးတောက်ပနေစေသည်...
မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးနောက်
အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာလိုက်တော့
တွေ့ပါပြီ သူ့ယောက်ျားနဲ့သူ့တူ ငလက်မ...
Apron ကြီးဝတ်ကာ တစ်ခုခုပြင်ဆင်နေပုံရသော Oh Sehun သည် Xiao luရှိနေရာကိုကျောပေးထား၍မတွေ့သေး...
စားပွဲမှာထိုင်ကာ စောင့်နေသော ChanHyunကတော့ Xiao lu ကိုမြင်သွားကာ မျက်လုံးလေးပြူးသွားပြီး ပါးစပ်လေးပါအနည်းငယ်ဟသွားသည်...
***ငါ့မြင်တာ ဘာအံ့သြစရာပါလို့! ဟွန့်!***
"ရူဟန် နိုးလာပြီ! "
Xiao lu ကိုလက်ညှိုးထိုးကာ
Sehun ကိုလှမ်းပြောနေသည်..
ရူဟန်ဆိုသော အခေါ်ကြောင့်
Xiao lu စိုက်ကြည့်လိုက်သည်...
ပါးစပ်ပိတ်ကာ တိခနဲငြိမ်ကျသွားသော
ChanHyunလေးသည် သူ့အမေအတိုင်း သနားကမား puppy eyesလေးဖြင့်ကြည့်နေရှာသည်...
"Morning Xiao lu "
စတော်ဘယ်ရီယိုသုတ်ထားသော
ပေါင်မုန့်ပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ်လာချပေးရင်း
Xiao lu ကိုမျက်လုံးချင်းဆုံအောင်တောင်ကြည့်မသွား...။
***ကျန်း!!!...ပြောတော့ဖြင့် မိုးလင်းလို့ ငါ့အခွက်ကိုမမြင်ရရင် အားမရှိဘူးဆိုတဲ့လူက အခုကျ ဘယ်ကအားတွေရနေတာလဲ?!!ဟမ်!!Oh Sehun!!><***
"ဦးဦး...တော်ဖီ ရော သောက်မှာ "
" ကောင်းပါပြီခများးး"
***အမလေးးး ပြုံးရယ်နေလိုက်တာများ...ဟွန့်!!***
အခုချိန်ထိ အသံတစ်သံမှထွက်မလာသေးဘဲ
စားပွဲထိပ်မှာ တောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေသေးသော
Xiao lu ကို Oh Sehun လှမ်းကြည့်လိုက်သည်...
ဘာတွေအလိုမကျဖြစ်နေသည်မသိ...မျက်နှာကမကြည်မလင်နဲ့..။
"Xiao lu... "
"... "
"Xiao lu ထိုင်လေ..ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ? "
ပခုံးကနေ ဆွဲကိုင်ကာ ထိုင်ခုံပေါ် ဖိချပြီးထိုင်စေလိုက်သည်...
Xiao luထိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က
ChanHyunလေးက သွားဖြီးပြသည်...
***ကြည့်!!အဲ့ဒါက သူ့အဖေရုပ် ***
"Xiao luရော...Hyunလေးလိုဘဲစားမယ်မလား? "
"နေပါဦး..Argimaကဘယ်သွားလို့ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင် ဒါတွေ လုပ်နေတာလဲ? "
"Arr...Argimaက ဈေးဝယ်သွားတယ်...နေ့လည်စာကို Hyunလေးက ပုစွန်စားချင်တယ်ပြောတာ...ကိုယ်တို့အိမ်မှာက ပင်လယ်စာ မထားဘူးလေ...အဲ့တာကြောင့် Hyunလေးကိုချက်ကျွေးဖို့သွားဝယ်နေတာ... "
Xiao lu Sehunရဲ့ဖြေရှင်းချက်ကိုနားထောင်ပြီးနောက် ရှေ့တည့်တည့်မှ ငလက်မပေါက်စကို
ကြည့်လိုက်သည်...
ပေါင်မုန့်ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး အပီတွယ်နေတာများ ယိုတွေဆို ပါးစပ်မှာပေပွလို့...
Sehun ကလည်း ပေါင်မုန့်ထဲကို တော်သင့်အောင်မထည့်ဘဲ နင်းကန်ထည့်ပေးထားတယ်ထင်သည်...
ပေါင်မုန့်ချပ်နှစ်ခုကြားကစီးကျလာသော ယိုများကလည်း သူ့အင်္ကျီပေါ်သို့တစက်စက်...
"ကိုယ်ကော်ဖီဖျော်လိုက်ဦးမယ်..ခဏဘဲစောင့် "
ဒီလိုကျတော့လည်း Xiao lu ထိုင်မနေနိုင်ပါ..
သူက မိမိ၏အိမ်ထောင်ဦးစီးမဟုတ်လား။
အသက်ကလည်းကွာသေး...
တကယ်ဆို Xiao lu က အစစအရာရာပြုစုပြီး
လုပ်ကိုင်ပေးရမှာလေ...
" ပေးပေး...ကိုယ့်ဘာသာလုပ်မယ်"
သူ့လက်ထဲက ပေါင်မုန့်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး
ယိုဘူးကိုလည်း ကိုယ့်ဘက်ဆွဲယူလိုက်သည်...
"ဘာကိုအလိုမကျဖြစ်နေတာလဲ?Xiao lu "
Xiao luသည် စိတ်တိုင်းမကျ၍
နှုတ်ခမ်းဆူကောင်းဆူထားမိမည်..
မျက်မှောင်ကြုတ်ကောင်းကြုတ်ထားမိမည်..
မိမိမျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကိုဖတ်တတ်လွန်းသော
Oh Sehun ကတော့ မေးလေပြီ...
"ကိုယ်မေးနေတာဖြေလေ "
Sehun၏အသံတွင် ဒေါသမပါ..။
Volume မြင့်သွားခြင်းလည်းမရှိ...
တိုးတိုးဖွဖွလေးမေးနေရုံသာ...
"စကားတွေမများပါနဲ့ဗျာ...သွား...companyသွားဖို့ပြင်ချည်!နောက်ကျနေမယ် "
"ဒီနေ့မသွားတော့ဘူး... "
ယိုသုတ်လျက်စပေါင်မုန့်ကိုရပ်ကာ
Xiao lu သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်...
"ဘာလို့မသွားတော့ရတာလဲ? "
" Hyunလေးကို အဖော်လုပ်ပေးမလို့လေ...ကလေးက ကိုယ်တို့နဲ့ဒီတစ်ရက်လေးလာနေတာကို ပျော်အောင်ထားရမှာပေါ့...ကိုယ်အလုပ်သွားရင် ကလေးပျင်းနေလိမ့်မယ်...Xiao luလည်း မထိန်းချင်ဘူးမလား?...ဒါ့ကြောင့် ကိုယ်ဒီနေ့ခွင့့်ယူထားတယ်..."
***အလုပ်တွေဘာတွေတောင်ပျက်သည်ထိ...??***
Xiao lu Sehun ကိုကျော်ကာ စားပွဲက
ChanHyunကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်...
သဖြဲနှဖြဲနဲ့ ပေါင်မုန့်ကိုတစ်ခုပြီးတစ်ခုစားနေတုန်း!
သူပျက်ချင်လည်းပျက်ပေါ့...သူကပိုင်ရှင်ဘဲ မိမိကသူ့အထက်အရာရှိမှမဟုတ်တာ...ဘာပြောနိုင်မှာလဲ?
ယိုသုတ်လတ်စပေါင်မုန့်ကိုဆက်ပြီး
သုတ်နေစဉ် Sehun က Xiao lu၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်နဲ့ကပ်သည်ထိ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်တိုးကပ်ထားလိုက်လေသည်...
"ခင်ဗျား...ဘာ...လုပ်နေတာလဲ? "
Xiao lu၏ ကယောင်ကတမ်း အမေးကို
ဖြေရန် Sehun၏ ခေါင်းက ပခုံးတဖက်ဆီကနေထွက်လာပြီး ပခုံးပေါ်မေးတင်ကာ
Xiao luဘက်ကိုမျက်နှာလှည့်ပြီးဖြေလေသည်...
"ဖက်ထားတာလေ "
"ကလေးရှိတယ် လွှတ်! အခု! "
Xiao luက အံကြိတ်ကာတိုးတိုးပြောသော
စကားကို Sehun ကနောက်လှည့်ကာ
ChanHyunလေးကိုတချက်ကြည့်လိုက်သည်...
"သူ့ဘာသာမုန့်စားနေတာ ကိုယ်တို့ကိုအာရုံမရပါဘူး... "
ပြောလည်းပြော..နောက်တကြိမ်ဖက်ထားလေသည်...
"Sehun လွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော် "
Xiao lu အံကြိတ်ကာဆက်ပြောနေပေမယ့်
သူကမလွှတ်ပေး။
"ကိုယ်morning kissတောင်မပေးရသေးဘူးမဟုတ်လား?...နမ်းပါရစေဦး... "
"ဟာ..မလုပ်နဲ့လေ "
Xiao luရဲ့မေးစိကိုအတင်းဆွဲလှည့်နေတာကြောင့် မျက်နှာကိုအတင်း တဖက်ကိုလှည့်ထားရလေသည်...
သူက လက်မလျှော့သေးဘဲ ဖက်ထားရာကခွာကာ
လူတစ်ကိုယ်လုံးကိုဆွဲလှည့်လိုက်သည်...
"Huhh!! "
Xiao lu ရဲ့ခန္တာကိုယ်တဖက်တချက်ဆီမှာထောက်ထားသော သူ့လက်တွေကြောင့်
Xiao lu၏ကိုယ်လုံးလေးသည် ရင်ခွင်ထဲတွင် လုံးလုံးပျောက်နေလေသည်...
" ကလေးရှိတယ်လို့ပြောနေတယ်နော်!ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ?!!"
Sehun က သူ့စကားကိုဂရုမစိုက်...။
ခန္တာကိုယ်ကိုပိုနီးအောင်တိုးကပ်ထားပြီး
နားရွက်နားကိုကပ်ကာပြောသည်...
" နမ်းရုံဘဲကို...ရွှတ်"
Xiao lu၏ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲမြည်အောင် တချက်နမ်းသည်...
ဆက်တိုက်ဘဲ ရွေ့လျားလာတယ့် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက
Xiao lu၏ နှူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးရှေ့တွင် ခဏရပ်နေသေးကာ သူ့ရဲ့ညာဘက်လက်မလေးနဲ့အရင်ပွတ်သပ်လိုက်သည်...
Xiao lu၏ နှူတ်ခမ်းတွင် အနည်းငယ် စိုစိစိပျော့တော့တော့အထိအတွေ့ကိုခံစားလိုက်ရသည်...
နောက်တော့ ချက်ချင်းဘဲ ထိကပ်လိုက်တဲ့
Sehunရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေ...
Xiao lu၏နှူတ်ခမ်းတွေကို တရှိုက်မက်မက်စုပ်ယူနေသည်...လျှာဖျားတွေ ထိတွေ့ရာမှတဆင့် သိလိုက်ရသည်က စောနက စိုစိစိအရာတချို့သည်
စတော်ဘယ်ရီယိုများဖြစ်နေလေသည်...
ခံတွင်းတစ်ခုလုံးကို ပိုပြီးအရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့
်အရသာခံနေသောသူ့ကြောင့်
Xiao lu အသက်ရှူကျပ်လာသည်...
သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားသောလက်များကအားပျော့လာပြီးခွေလဲတော့မတတ်ဖြစ်လာသည်...
နှုတ်ခမ်းသားတွေကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့
အားပါပါစုပ်ယူပစ်လိုက်ပြီးနောက်မှာတော့
Sehunရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေခွာသွားသည်...
Xiao luလည်း အောက်စီဂျင်ပြတ်နေဆဲဖြစ်၍
သူ့ကိုရန်မတွေ့နိုင်သေး..။
သူကလည်း မိမိနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်အနေအထားမှ မခွာသေး...အသံလေးတစ်ခုကထွက်လာသည်...
"ဦးဦး!တော်ဖီက ဒီနေ့သောက်ရမှာလားဟင်?!! "
Xiao lu Sehun ကိုမျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲပျောက်နေရာကနေ ဝေးဝေးကိုထွက်သွားလိုက်တော့သည်...
" ဟားဟား...ဟုတ်ပါပြီ...အခုသောက်ရမှာပါ..."
Sehunကတော့ ChanHyunလေးသောက်ဖို့
ကော်ဖီကိုဆက်ဖျော်ရင်း Kitchenမှာ ကျန်နေခဲ့တော့သည်...
__________________________________
နှင်းဆီရနံ့ရေမြှုပ်တွေကြား
ခန္တာကိုယ်ဖြူဖြူသေးသေးလေးသည်
ပျောက်ကွယ်နေသည်...
ရေချိုးကန်ရဲ့ကြွေဘောင်ပေါ်ကို ခေါင်းမှီကာ
မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားသော Xiao lu သည်
ရေကန်ထဲချထားသော ကြွေရုပ်ထုကလေးနှယ်
လှလွန်းသည်...
ရေမြှုပ်တစီစီကို လက်ဖဝါးလေးထဲ ဆုပ်ယူကာ
ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ပေါ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်...
တစ်မနက်လုံး Oh Sehun သည် သူ့တူနှင့့်သာအလုပ်ရှုပ်နေသည်...စားချင်သောမုန့့်များကိုသွားဝယ်ပေးရ...လိုချင်သောအရုပ်များကိုလှမ်းမှာပေးရနဲ့...ကလေးကုလား ပါဝါ ရိမ်းဂျားဇာတ်လမ်းတွေထိုင်ကြည့်...
အခုလည်း ဘယ်ကနေ ချက်ချင်းမှာလိုက်တယ်မသိသော ဂိမ်းစက်ကို တပ်ကာ နှစ်ယောက် အတူဆော့နေလေသည်...
"ဟွန့်! "
Xiao lu မကျေမနပ်တွေးရင်း
နှူတ်ခမ်းဆူကာ ဟွန့်ခနဲ အသံထွက်မိသည်...
အဲ့တာတွေကြောင့် ကလေးမလိုချင်တာ...
ကလေးတစ်ယောက်သာရောက်လာကြည့်ပါလား
Xiao lu တို့ နေစရာတောင်ရှိမယ်မထင်...
ကျွီ~
ရေချိူးခန်းတံခါးသည် ရုတ်တရက်ပွင့်လာသည်...
"ရေချိုးကြမယ်!! "
Oh Sehun ၏ အသံနှင့်အတူ
နှစ်ယောက်သားသည် တဘတ်ကိုယ်စီ ခါးမှာပတ်လျက် ရေချိုးခန်းထဲရောက်လာသည်...
Xiao lu မျက်လုံးပြူးကာ အော်မေးလိုက်သည်..
" ဘာ..ဘာလုပ်မလို့လဲ?!!..."
"ရေချိုးမယ်လေ... "
"ချိုးချင်ပြီးမှချိုးလေ!..အခု ကျနော်ချိုးနေတဲ့ဟာကို!! ><"
Xiao lu Bathtub ထဲမှ အသားကုန်အော်လွှတ်နေပေမယ့်လည်း Oh sehun ကတော့ ကလေးပေါက်စကို ရေကန်ထဲချပေးလိုက်လေသည်..
ရေအေးကြောင့် တုန်ခနဲဖြစ်သွားသော ကလေးကို သူကသေချာထိန်းထားပေးပြီး Xiao lu ကိုလည်း ချော့ပြောနေလေသည်...
"Xiao luကလည်းကွာ...တခါထဲတူတူချိူးလည်းဘာဖြစ်မှာကြလို့...နော်...Hyun လေး "
ပေါက်စက သူ့ကိုတလှည့် Xiao luကိုတလှည့်ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်...
Xiao lu ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ
ဆူပုတ်ပုတ်နဲ့သာစိမ်နေမိတော့သည်...
Sehun က ChanHyunရဲ့ကျောပြင်တွေကို
ရေမြှုပ်နဲ့သေချာပွတ်သပ်ဆေးကြောပေးနေတာကိုမြင်တော့ Xiao lu လှမ်းပြောလိုက်သည်...
"ပြီးရင် ကျနော့်ကိုလည်းတိုက်ပေး "
Sehun က လှည့်ပင်မကြည့်...။
Bathtubထဲတွင် တဖက်အစွန်ဆီ၌ Xiao luနှင့် ChanHyunလေးတို့ထိုင်နေကြပြီးsehunကတော့ Bathtubအပြင် ChanHyunလေးရှိသောအစွန်ဖက်တွင် ဘောင်ပေါ်ကိုထိုင်လျက်ဖြစ်သည်...
"ကျနော်ပြောနေတာကြားလား?လို့ "
"Xiao luရယ်...ကိုယ်မင်းကိုတိုက်ပေးနေရင် Hyunလေးရေချိူးတာကြာသွားမှာပေါ့...တော်ကြာအအေးပတ်နေလိမ့်မယ်...ကိုယ့်ဘာသာဘဲတိုက်လိုက်နော်... "
အောင်မာ...အောင်မာ...အရင်ကဆို အချိန်ရှိသမျှ လူကိုအသားယူဖို့စဉ်းစားနေပြီး အခုကျ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပြောနေတာတောင် ငြင်းတယ်ပေါ့လေ!><
ငြင်းရဲတယ်ပေါ့လေ! ခင်ဗျားကြီး ဘယ်ကသတ္တိတွေရပြီးငြင်းရဲနေတာလဲ?!! တွေ့မယ်!! ပညာကိုပေးပြမယ်!!
Xiao lu၏ မကျေနပ်စိတ်သည် ပိုမိုကြီးထွားလာလေပြီ...။
ရေချိူးကန်ထဲက ဝုန်းခနဲထကာ
ထွက်လိုက်ပြီး ရေပန်းနှင့်ချိုးသောအကန့်ငယ်ထဲကိုဝင်သွားလေသည်...
ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲဟု sehun မော့ကြည့်လိုက်တော့
Xiao lu၏ ပန်းရောင်သန်းသောဖင်ပြောင်လေးကိုသာမြင်လိုက်ရလေသည်...ဇက်တောက်ဇက်တောက်နဲ့လျှောက်သွားတာကြောင့် ချော်လဲမယ်ဟု အော်လိုက်ရပါသေးသည်...
Xiao lu ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး
သူတို့နှစ်ယောက်ကိုထားခဲ့ကာအပြင်ကိုထွက်လာလိုက်သည်...နောက်တော့ ဖုန်းကိုယူပြီး
အငယ်မXiao Baek ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်...
"Hello oppa!...ညီမလေးလည်းအခုဘဲဖုန်းခေါ်တော့မို့...ကျောင်းအပ်တာစောစောပြီးသွားတယ်...အခု သားသားကိုဝင်ခေါ်ဖို့လာနေပြီ... "
"လာမခေါ်သေးနဲ့ဦး! "
"Hmm? ဘာလို့လဲ oppa "
"ကလေးက ငါတို့နဲ့ဒီနေ့တစ်ညအိပ်ချင်သေးတယ်တဲ့...နောက်ရက်မနက်မှလာခေါ်လိုက် "
"Aww..ဟုတ်လား?...ကလေးက ပျော်တယ်ဆိုတာရောဟုတ်ရဲ့လား?oppa "
Xiao luအကြောင်းကိုသိသော
အငယ်မက မယုံနိုင်စွာမေးကြည့်သေးသည်...
" omm...ဒါဆို ဖုန်းချတော့မယ်"
တီ~
ဖုန်းပြောပြီးနောက်
Xiao luတစ်ယောက် ရေချိုးခန်းတံခါးကိုကြည့်ကာ မမြင်ရသော Oh sehun ကို ဇာတ်လမ်းထဲမှ လူယုတ်မာအပြုံးကြီးဖြင့်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်...
___________________________________
ChanHyunလေးကို ညအိပ်ဝတ်စုံလဲဝတ်ပေးကာ ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်...
ကလေးက တစ်နေကုန်ဆော့ထား၍ ပင်ပန်းကာ
အိပ်ချင်နေလေပြီ...မျက်လုံးများမှေးစင်းကာ ချက်ချင်းပင်အိပ်ပျော်သွားတော့သည်...sehun ကျောပြင်လေးကိုနှစ်ချက်လောက်ပုတ်သိပ်လိုက်ကာ စောင်လေးခြုံပေးလိုက်သည်...
ChanHyunလေးကတော့ မနေ့ကအတိုင်း
အလည်ခေါင်နေရာကိုစံမြန်းထားနှင့်လေပြီ...
အခန်းထဲတွင် Xiao luကိုမတွေ့တာမို့
Sehun အသံတိတ်လှည့်ပတ်ကြည့်မိသည်...
ထိုစဉ် ရေချိူးခန်းတံခါးက ပွင့်လာပြီး
အနီရောင်သန်းသော ခြေဖဝါး...
ဖြူဥနေသော ခြေဖမိုး...
အမွှေးအမျှင် ရေးရေးလေးသာရှိတယ့်ခြေသလုံး...
ဒူးပြောင်ပြောင်လေးနဲ့
ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတစ်ဖက်...
Xiao lu သည် အနက်ရောင် Boxer တစ်ထည်ကိုသာဝတ်ထားပြီး အပေါ်အင်္ကျီလက်ရှည်အဖြူတစ်ထည်နှင့်တွဲဝတ်ထားသည်...
အင်္ကျီအဖြူက sehun ၏အင်္ကျီဖြစ်၍
သူနဲ့ကျ ပွယောင်းနေသည်...
ရှည်လျားနေသောကြောင့် အင်္ကျီက Boxerလေးကို မလုံ့တလုံဖုံးထားလျက်...
Sehun Xiao luဝတ်ထားတဲ့ပုံကိုကြည့်ပြီး
မျက်မှောင်ကြုတ် လိုက်သည်...
ဒါကို Xiao lu ကမမြင်သေး...
ကုတင်ခြေရင်းက ဆိုဖာရှည်ပေါ်မှာထိုင်ကာ
ဒူးထောင်လိုက်သည်...
Sehun နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်၍
သူထိုင်နေသောပုံစံကိုမြင်ပြီး sehun ရှိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်...သွေးတွေဆူပွက်လာသည်ဆို ပိုမှန်မည်...
"ဘယ်လိုတွေဝတ်ထားတာလဲ?Xiao lu "
Sehunမေးလိုက်တော့
Xiao lu က ဘာမှမထူးခြားသလိုဖြင့်
ဖြေသည်...
"ပူလို့လေ "
သူ့ခြေထောက်တွေကို Body lotionလူးပြီးနောက် ခြေထောက်တွေကိုပြန်ချကာ အင်္ကျီကြယ်သီးနှစ်လုံးလောက်ကိုဖြုတ်လိုက်ကာပြောသည်...
"ဒီညတော်တော်ပူတယ်နော့... "
Sehun ၏ စိတ်ကိုအမြင့်ဆုံးရောက်အောင်ဆွထားနိုင်ပြီမို့ Xiao luစိတ်ထဲကကျေနပ်နေမိသည်...
***ဟုတ်ပြီ...
အခု အောက်ဆုံးကိုဆွဲချဖို့ဘဲကျန်တော့တယ်...***
Sehun သူ့ကိုငေးနေသည်ကို မသိကျိူးကျွန်ပြုကာ ChanHyunလေးရဲ့တဖက်ဘေးက သူအိပ်နေကျနေရာကိုဝင်လှဲလိုက်သည်...
Sehunရှိနေရာဘက်ကိုကျောပေးပြီး
ကျေနပ်ပြုံးကြီးဖြင့် ပြောလိုက်သေးသည်...
" အိပ်တော့မယ်...sehun....good nightနော်"
***ဟင်းဟင်းးး ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ?
အခုတော့ ခင်ဗျားFeelingတွေ တန်းလန်းကြီးဖြစ်သွားပြီမလား? ကလေးရှိနေတာကြောင့် ခင်ဗျား ကဲ ရဲ မှာ မဟုတ်ပါဖူး..ဟွင်းဟွင်း...***
Xiao lu sehun ကိုနှပ်လိုက်နိုင်၍ အပြုံးများကိုမရုတ်သိမ်းနိုင်သေးဘဲ မျက်ခွံတွေကိုပိတ်ချကာ အိပ်စက်ဖို့ပြင်လိုက်သည်...
သို့သော် Xiao lu၏ အတွေးသည် တက်တက်စင်အောင်မှားလေသည်...
ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးလေပေါ်မြောက်တက်သွားတဲ့နောက်မှာ အလန့်တကြား မျက်လုံးတွေကိုဖွင့့်ကြည့်လိုက်တော့ sehun က မိမိကိုချီထားလေပြီ...
" ခင်ဗျား!"
" ရှူးတိုးတိုး"
သတိလက်လွတ်အော်မိမလိုဖြစ်သွားတဲ့
Xiao luကို သူကသတိပေးကာ
ကုတင်ပေါ်က ကလေးပေါက်စကိုတချက်လှမ်းကြည့်လေသည်...
ပေါက်စက နိူးမလာဘဲ တချက်နှစ်ချက်တွန့်ကာ
ဆက်အိပ်ပျော်နေလေသည်...
Xiao lu အလန့်တကြားနဲ့ sehunမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်မိသည်...
မိမိအကြံနဲ့မိမိ ပြန်ခံရပြီလားမသိ O﹏o
Sehun က သူ့ကိုပွေ့ကာ ခြေရင်းက ဆိုဖာရှည်ကြီးပေါ်ခေါ်သွားလေသည်...
ဆိုဖာကြီးပေါ်Xiao lu ကိုပက်လက်ကလေးချပေးပြီးတာနဲ့ sehun က ထပ်လျက်အုပ်မိုးထားလေသည်...
"ဘာ..ဘာ..လုပ်မလို့လဲ?! "
Xiao lu အံကြိတ်ကာမေးလိုက်သည်...
Sehun က သူ့မျက်နှာနားကိုတိုးလာကာ
"မင်းဘဲ ကိုယ့်ကိုဆွထားတာလေ Xiao lu "
" လျှောက်မလုပ်နဲ့ ကလေးရှိတယ်...ဖယ်ပေး!"
"ဟင့်အင်း...မဖယ်ပေးနိုင်ပါဘူး "
"ခင်ဗျားနော်!...အွတ်! "
စကားများနေသော Xiao lu ကို
Sehun ပိတ်နမ်းပစ်လိုက်သည်...
ချိုမြသောနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို
ငုံထွေးကာ ထပ်ကာထပ်ကာစုပ်ယူမိသည်...
" omm~~~ummm~~~ ပြွတ်စ်"
တပြွတ်ပြွတ်တပြတ်ပြတ်အသံများက
တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းထဲ ကျယ်လောင်စွာကြားနေရသည်...
Sehun နှူတ်ခမ်းတွေက Xiao lu၏လည်တိုင်ဆီသို့ ဆက်လက်ခရီးဆက်သွားသည်...
အရာများထင်ကျန်နိုင်လောက်အောင်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေသည်...
ကိုယ့်ဘာသာလျှာရှည်ပြီး ကြယ်သီးနှစ်လုံးဖြုတ်ခဲ့မိသောအင်္ကျီကြောင့် သူ့နှုတ်ခမ်းများက အင်္ကျီကြားမှပေါ်နေသော ညှပ်ရိုးများဆီ...
ပွယောင်းနေသောအင်္ကျီကြောင့်
သူ့လက်များက အလွယ်တကူဝင်ရောက်ကာ
Xiao lu၏ ကျောပြင်နှင့် ဗိုက်သားများကို
ဖြေးညှင်းစွာပွတ်သပ်ပေးနေသည်...
"Imm~တော်...တော်တော့....se..ah~~hun~ "
နောက်တကြိမ် Xiao lu၏ နှူတ်ခမ်းများကိုလာနမ်းချိန်မှာ သူ့လက်တွေက အင်္ကျီကြယ်သီးများအားလုံးကိုဖြုတ်ပစ်လေပြီ...
ဆိုဖာရဲ့အောက်ကိုပြုတ်ကျနေသော
Xiao lu၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ
သူ့ခါးမှာချိတ်စေလိုက်သည်....
သူက Xiao lu၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားနေရာယူလျက် Xiao lu ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလေသည်...
ရင်ဘတ်က sensitive ဖြစ်တဲ့ အဖုတွေကို
စုပ်ယူကာ ကစားနေသည်မို့
Xiao lu ကျောကော့နေပြန်သည်...
အသံထွက်သွားမည်စိုး၍လည်း နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းဖိကြိတ်ထားလေသည်...
သူ့လက်တွေက ခန္တာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုပွတ်သပ်နေရာမှ Boxer အတွင်းကိုနယ်ကျော်လာချိန်မှာ
Xiao lu ကိုယ်လေးတွန့်သွားလေသည်...
"Ah!...an...anthwe! "
Sehun ကတော့ Boxer အတွင်းမှ
ညီငယ်ပေါက်စကို ချော့မြူကစားနေလေပြီ...
ထိုစဉ် Xiao lu၏ အသံမှာ ကျယ်သွားသည်မို့
ကုတင်ပေါ်မှ ChanHyunလေး တုန်ခနဲဖြစ်သွားလေသည်...
အခန်းကအမှောင်ချထား၍ Xiao luတို့အခြေအနေကိုကောင်းစွာမမြင်ရသော်ငြား
လုံးလုံးမမြင်ရသည်တော့မဟုတ်...
Xiao luနှုတ်ခမ်းကိုက်ထားကာ
ကုတင်ပေါ်က ကလေးပေါက်စကို ရင်တမမနဲ့ကြည့်နေတုန်း ခေါင်းထောင်လာသော ပေါက်စ...
ပေါက်စက အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေသော သူ့မျက်လုံးကျဉ်းကျဉ်းတွေဖြင့် ကုတင်ခြေရင်းက ဆိုဖာဆီကို ခေါင်းထောင်ကြည့်လေသည်...
" ဦးဦး?....ဦးဦး~ ရုဟန်ကို ဘာလုပ်...နေတာလဲ...ဝှါးးးးးး....ဟင်?~~"
"Arr..ဦးဦး ရုဟန်ကို ချော့သိပ်နေတာ Hyunလေးရ....ပြန်အိပ်တော့နော် Hyunလေး "
"Arrasaw~~ "
Hyunလေးသည် ခေါင်းအုံးပေါ်ခေါင်းပြန်ချကာ
အိပ်သွားသည်...
Xiao lu ဟူးခနဲ သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ကိုယ်ပေါ်က sehun ကိုမျက်စောင်းထိုးကာ
"ဖယ်တော့!! ကလေးရှိနေတာကို အနေအထိုင်ကိုမဆင်ခြင်ဘူး! "
"အဲ့တာ ကိုယ့်အမှားမဟုတ်ဖူးလေ...အနေအထိုင်မဆင်ခြင်တာဘယ်သူတုန်းပြောပါဦး... "
Sehunပြောသလို Xiao luက စပြီးမှားတာမို့
ဘာမှပြန်မချေပနိုင်ခင် သူက လည်တိုင်ကိုနူးနူးညံ့ညံတချက်နမ်းလေသည်...
Xiao lu သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားပြီး တားလိုက်သည်...
"ကိုယ်ဆက်ပြီးချော့သိပ်မယ်နော် "
"မလုပ်ပါနဲ့တော့ဆို!...ကလေးနိုးလာလိမ့်မယ် "
"Xiao lu သာ အကျယ်ကြီးမအော်ရင်ဘာမှ မနိုးဘူး...မအော်နဲ့...ဟုတ်ပီလား "
"ဟာ...မဖြစ်ဖူးလေ...se...ummm~~~~ အ!..."
"ချစ်တယ် Xiao luရယ်~~~ကိုယ်မင်းကိုသိပ်ချစ်တယ်~~~ "
Xiao luထိုနေ့ကသိလိုက်သည်က
Oh Sehun ကိုသွား ဆွ မိပါက
ကလေးရှိရှိ ခွေးရှိရှိ သူ့ကိုအလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဖူးဆိုတာပင်ဖြစ်ပါတော့သည်....။
🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭🍭
A/N
Extra တွေ ကတော့ ရေးဖို့စီစဉ်ထားတာတွေ
ကျန်နေသေးတယ်...ဒါမယ့် ဒီအပိုင်းလို နည်းနည်းတော့ကြာမှာပါ 😁
နောက်တခုပြောချင်တာက
Moလေး ဟိုတနေ့ကမှသိတယ်
Wattpadမှာ feedback ပေးရင်
အင်တာနက်မဖွင့်လည်းရတယ်ဆိုတာ 😁
အဲ့တာ Moလေးလိုမျိုး မသိတဲ့သူတွေရှိရင်
သိရအောင်ပြောပြတာပါ...❤
ဒီတော့ စမ်းသပ်တဲ့အနေနဲ့ feedbackတွေများကြီးပေးခဲ့ကြည့်ပေါ့နော် 😁
Thz for your votes and fbs😙😙😙