*Perspektywa Annalise*
Dzisiaj był dzień pogrzebu mamusi. Miałam na sobie czarną, bufiastą sukienkę, którą mamusia zaprojektowała dla mnie podczas swojej pracy stylistki, gdzie robili ubrania. Ubrałam też czarne botki ze srebrną koronką, które mamusia dała mi w zeszłoroczne święta.
Wszyscy płakali, do tego padał deszcz, więc wszyscy musieli wziąć ze sobą parasole. Wow, czy naprawdę musi jeszcze dzisiaj padać? To jedynie sprawia, że wszyscy są jeszcze smutniejsi niż by byli. Popatrzyłam w górę na Harry'ego, który miał na nosie okulary przeciwsłoneczne, ale spod nich można było zobaczyć spływające na policzki łzy, które teraz były różowe od zimna. Nawet nie ważyłam się płakać, odkąd mamusia powiedziała mi, że jestem jej żołnierzem.
Ludzie podchodzili do pudła, gdzie leżała mamusia. Tylko płakali i odchodzili. Potem nadeszła kolej cioci Lily, która płakała najbardziej ze wszystkich. Dlaczego wsadzili ją do pudełka, skoro ona i tak jutro wróci? Wróci, prawda? Planowałyśmy jechać do Nowego Jorku na moje urodziny.
-Chodźmy zobaczyć mamusie- powiedział Harry, chwytając moją dłoń w swoją ogromną. Przytaknęłam i podeszłam do ciemnego pudełka mamusi, które było otoczone pięknymi fioletowymi kwiatami, a z boku było jej zdjęcie, na którym uśmiechała się promiennie, jak zawsze.
Chciałam ją zobaczyć, ale nie mogłam, ponieważ jestem zbyt niska. Harry podniósł mnie, widząc, jak się kręcę. Uniósł mnie, a ja wsparłam się rękoma na ciemnym pudełku, w którym była mamusia. To nie mogła być mama, która się uśmiechała i poprawiała tym każdemu dzień. Ta mama jest bardzo blada i ma delikatny makijaż, którego naprawdę nie potrzebuje, bo była piękniejsza wcześniej. Miała na sobie fioletową sukienkę i naturalnie falowane włosy. Wyglądała jak śpiąca piękność.
-Harry, gdzie idzie moja mama?- zapytałam, potrząsając głową w zdezorientowaniu i patrząc na moją piękną matkę.
-Będzie teraz w lepszym miejscu, króliczku- powiedział, całując moje czoło z większą ilością łez wypływających z jego oczu. Dokładnie wtedy, gdy to powiedział, wiedziałam, co ma na myśli. Mamusia powiedziała mi to dawno temu, kiedy oglądałyśmy filmy. Ona nie żyje. Pocałowałam mamę w policzek i wyszeptałam.
- Zawsze będę twoim małym, dzielnym żołnierzem- Harry mnie odstawił i wycofał się do naszych siedzeń. Wciąż myślałam o tym, co Harry do mnie powiedział. "Będzie teraz w lepszym miejscu, króliczku". Obraz mi się zamazał, ale szybko przetarłam oczy, bo muszę być dzielnym żołnierzem, dla mamusi.
Zdałam sobie sprawę, że pogrzeby nie są wesołe i nikt się nie uśmiecha. Wszyscy są smutni i płaczą za straconą osobą. Naprawdę tego nienawidzę, bo zawsze jestem szczęśliwa, a dzisiaj pada, ludzie płaczą i nikt się nie uśmiecha.
Wróciliśmy do domu, gdzie ekipa pakowała wszystkie moje rzeczy do ogromnych ciężarówek. Zdecydowałam się zostać na zewnątrz, odkąd przestało padać, przejaśniło się i nagle było słonecznie. Każdy, kto był na pogrzebie przyszedł do mojego domu, a mijając mnie mówił typowe "Bądź silna" albo "Twoja matka była naprawdę pogodną i szczęśliwą mamą". Naprawdę nie potrzebowałam ich litości, więc nawet ich nie słuchałam, a jedynie potakiwałam głową.
Później zobaczyłam biegnącego do mnie Alexa, rozszerzającego ramiona, by przyjąć mnie w mocnym uścisku, który wdzięcznie przyjęłam. Zaczął płakać, co i mnie do tego sprowadziło.
-Bedę tęsknić! Obiecaj, że będziesz dzwonić, kiedy tylko będziesz mogła, Anna!- Powiedział, ocierając łzy, a ja zrobiłam to samo. Chciałam, aby ta smutna atmosfera zniknęła i miałam już pomysł.
-A co powiesz na to, żebyśmy zrobili coś szalonego, czego później możemy żałować Al!- powiedziałam, podskakując podekscytowana. Popatrzył na mnie, jak na szaleńca, ale wkrótce się zgodził- Okej, więc to jest to, co zrobimy...
*Perspektywa Harry'ego*
Wszyscy już się rozeszli, więc zostałem tylko ja i Lily. Popijaliśmy herbatę w kuchni, a ona tłumaczyła mi, co mogę, a czego nie mogę robić w pobliżu Annalise.
-I proszę, Harry, na niewinne oczy tego dziecka, lepiej nie chodź dookoła nago- powiedziała Lily, patrząc na mnie, przywołując ostatnią taką sytuację. Zachichotałem.
-Cóż, chłopcy cię ostrzegali, ale ty nie posłuchałaś!- powiedziałem, unosząc niewinnie ręce- Już tego nie robię, Lily- zapewniłem, uśmiechając się do niej. Wywróciła oczami i poszła otworzyć drzwi.
Usłyszałem rozmowy dochodzące z frontowych drzwi, ale zdecydowałem się zostać i rozkoszować jej pyszną herbatą, którą robi od lat. Będzie mi ciężko z Annalise, odkąd odziedziczyła ona wszystko po swojej mamie, nawet nawyki żywieniowe. Jedyną rzecz, jaką ma po mnie, to jej loki i jasno- zielone oczy.
Nagle do kuchni weszła Lily, trzymając za małe rączki Annalise i jej przyjaciela, Alexa. Wszędzie pokryci byli farbą, za wyjątkiem dłoni, a na ich twarzach gościły uśmiechy.
-Uhh, co się stało?- zapytałem zainteresowany zaistniałą sytuacją. Annalise była pierwsza do odpowiedzi.
-Poszliśmy do Home Deport*, zdecydowaliśmy się pójść do działu malarskiego i trochę się zabawić- zachichotała Annalise, dla potwierdzenia owijając swoją dłoń wokół ramion Alexa. Potem nadeszła pora, by Alex coś powiedział.
-Ta! Zdecydowaliśmy również, by sprawdzić, jak się mają nasze umiejętności malarskie- wyjaśnił, całując policzek Annalise, co sprawiło, że jej twarz wykrzywiła się w zdegustowaniu, ale wkrótce oddała jego gest. Zgaduję, że naturę flirciarza ma po mnie.
-Cóż, teraz czas na pożegnania- oznajmiła Lily, odchodząc i pocierając nerwowo skronie.
-Czekajcie, muszę zrobić zdjęcie- powiedziałem, wyciągając iPhone'a i robiąc im zdjęcia, kiedy się przytulają z ogromnymi uśmiechami na ich głupiutkich twarzach. Ale na końcu zaczęli płakać i ściskać się, mówiąc, że wkrótce ze sobą porozmawiają. Poczułem się w pewien sposób źle za odsuwanie jej od przyjaciół i rodziny, ale naprawdę nie miałem wyboru.
Wreszcie dotarliśmy na lotnisko, gdzie paparazzi zadawali mnóstwo pytań. Annalise zaczęła ich odpychać, a jednego nawet kopnęła w krocze za nazwanie jej "Anna Banana". Musiałem chwycić ją za dłoń, by ją uspokoić. Okej, czyli temperament też ma po mnie.
Teraz jesteśmy już prawie w Londynie. Powiedziałem wszystkim o Annalise, a oni już ją pokochali. To przez te loki, które czynią ją jeszcze bardziej uroczą. W jakiś sposób media także się o niej dowiedziały, ale nie uznałem tego za jakąś wielką niespodziankę.
Popatrzyłem na małą dziewczynkę, która spała, ubrana w swoim kombinezonie z batmanem z opadającymi dookoła lokami. Ta dziewczynka jest zbyt dorosła, jak na swój wiek, ale potrafi również być niedojrzała. W ogóle jestem zdziwiony, że nawet nie płakała na pogrzebie swojej mamy. Zapytałem Lily, dlaczego Annalise nie płakała, a ona odpowiedziała, cytuję "Jej mama powiedziała jej, że jeśli umrze, to nie chce, by Anna płakała, ponieważ jej tam nie będzie, by ją pocieszyć". Ale ja tam byłem, czy ona jeszcze mi nie ufała?
-Podchodzimy do lądowania, proszę zapiąć pasy- powiedziała Amerykanka, mrugając w moim kierunku. Zmarszczyłem zdegustowany nos, patrząc gdzie indziej i podnosząc śpiącą Annalise.
-Kocham Cię Mamusiu- powiedziała Annalise, wciskając mocniej twarz w moje ramię.
-Mamusia Też Cię Kocha, skarbie- powiedziałem, muskając jej policzek.
*Perspektywa Annalise*
Obudziłam się następnego ranka, czując zapach jedzenia, wiec pobiegłam w jego kierunku. Ugh, tak dużo schodów. Pomyślałam, że to dom Harry'ego, który jest ogromny w porównaniu do tego mojego, małego i zielonego. Zauważyłam dzieci, wybiegające przez kuchenne drzwi oraz usłyszałam głos Harry'ego, mówiący do kogoś innego.
-JEEEDZEEENIEEE- krzyknęłam, chwytając własny talerz i nakładając na niego trzy naleśniki, trochę jajek, bekon i polewając to jeszcze syropem. Wzięłam dużego kęsa i jęknęłam na ten przepyszny smak. Boże, to jest milion razy lepsze od Denny’s, aczkolwiek nie tak dobre, jak Nando's**. Tęsknię za chodzeniem do Nando's z wujkiem Niall'em i jego rodziną. Zastanawiałam się, co się z nim stało.
-Wow, smaki ma na pewno po mamie- powiedziała jakaś dziewczyna, siadając obok chłopaka. Nie jestem pewna, ale zgaduję, że znali moją mamę i są przyjaciółmi Harry'ego. Hmm, słodka para.
-Annalise, to jest Eleanor i Louis, a reszta rodziny powinna się tutaj niedługo pojawić- wyjaśnił Harry, kiedy skończyłam jeść. Podsunęłam sobie krzesło, bym mogła sięgnąć zlewu i po sobie zmyć. Wszyscy się na mnie gapili, jak sroka w kość, ale ignorowałam ich i dalej zmywałam, nucąc pod nosem. Wysuszyłam dłonie, a następnie podeszłam, by uściskać Eleanor i Louis'ego.
-Miło mi was poznać, kochani- powiedziałam, z powrotem wędrując do mojego miejsca, patrząc na ich zszokowane twarze, które były naprawdę dezorientujące. Odchrząknęłam niezręcznie i usłyszałam, jak dzieci wchodzą do kuchni. Wszyscy byli pomalowani, ale jedna dziewczynka płakała, trzymając się za łokieć.
-Mamusiu, biegłam i upadłam!- powiedziała, kiedy chłopiec po jej boku starał się ją uspokoić, a drugi wywrócił tylko oczami na zachowanie siostry.
-Annalise, poznaj Rosie, Jess i Luke'a- powiedział Louis, wskazując na każdego. Więc dwójka maluchów to bliźniaki, Rosie i Jess, następnie jest starszy chłopak w moim wieku o imieniu Luke. Luke, jestem twoim ojcem***. Hahaha, wreszcie poznałam kogoś o tym imieniu.
-Hej, pomogę ci, Rosie- powiedziałam, biorąc jej malutką rączkę w moją. Kiedy wyszłam reszta oczywiście zaczęła gadać, jak to zawsze robią dorośli. Gadają różne rzeczy za twoimi plecami. Oczyściłam łokieć Rosie i zakleiłam ranę neonowo- różowym plastrem, który pasował do jej różowej bluzki ze Snoopy'm.
-Powinnaś zostać lekarzem, kiedy dorośniesz- Rosie otarła swoje łzy. Dobrze się dogadywałam z bliźniakami, ale nie z Lukiem. Pewnie jest nieśmiałym dzieciakiem czy coś.
W końcu poznałam dzieci Zayn'a i Perrie- Tom i Ella są siedmioletnimi bliźniakami, a Georgia ma 6 lat. Dzieci Liam'a i Danielle są naprawdę miłe, dobrze mi się gadało z Logan'em, który ma 8 lat, a Lucy ma 10 miesięcy. Więc, podsumowując.
Luke (8 lat)
Rosie (7 lat, siostra bliźniaczka Jess)
Jess (7 lat, brat bliźniak Rosie)
Rodzice: Eleanor i Louis
Tom (7 lat, brat bliźniak Elli)
Ella (7 lat, siostra bliźniaczka Tom'a)
Georgia (6 lat)
Rodzice: Perrie i Zayn
Lucy (10 miesięcy)
Logan (8 lat)
Rodzice: Danielle i Liam
Potem weszła blond czuprynka, której nie widziałam od lat.
-WUJEEEEK NIAAAAALLLEEEERRR!!!!!
___________________________________________
*Home Deport- amerykańska sieć sklepów budowlanych.
**Denny, Nando's- restauracje.
***Annalise zacytowała fragment, o ile dobrze kojarzę (nie wiem, bo nie oglądałam, przepraszam) "Gwiezdnych Wojen", mówiąc "Luke I'm your father"
Przepraszam, że ta późno, ale nauka mnie przerosła….
I jak Wam się podoba? Annalise przedstawiła się z dobrej strony! Jak myślicie, czy dalej będzie taka grzeczna? Jak myślicie, skąd zna Niall’a, skoro z Harry’m nie miała wcześniej kontaktu? Piszcie w komentarzach!
Dziękuję za 60 followersów i (już!) ponad 300 wyświetleń HSD! JESTEŚCIE KOCHANI! xx
Pozdrawiam~Lady Morfine <3