(Unicode)
ကျွန်တော့်နေ့စွဲတွေက ရွှေရေးချယ်သော
အနုလက်ရာတစ်ခုပမာ ၊ တိတိပပဖြင့်
ရုပ်လုံးကြွကာ အဖိုးထိုက်တန်လှသည် ။
နေဝင်လို့မိုးသောက်သည့်တိုင် သူ့နှင့် အတူ
ရှိပါသော်ငြား ၊ မျက်တောင်တစ်ခတ်စာမျှ
ဝေးရလျှင်တောင် လွမ်းသည်ဟု ကျွန်တော်
ဆိုပါက Jeon Jung Kook တို့
အူအမြူးလွန်ပြီး သေသွားနိုင်လောက်သည် ။
ယခုလည်း လေလေးတချွန်ချွန်နဲ့ ၊
မီးဖိုချောင်ထဲ အစွမ်းပြနေလေရဲ့ ။
သူ မတတ်တာရော ရှိသေးရဲ့လားမသိ ။
mart ကို ကိုယ်တိုင်သွားပြီး ၊ ဈေးဝယ်
ထွက်ထားတာမို့ ၊ သူ ကျွန်တော့်ကို
ဘယ်လောက်အလေးထားကြောင်းလည်း
ခံစားမိခဲ့ပါသည် ။ ကျွန်တော် တွေ့ဖူးသမျှ
အချစ်တွေက သူဖို့၊ငါဖို့နဲ့ တာဝန်တွေလွှဲချကာ
ကားလိပ်သိမ်းသော တစ်ခန်းရပ်တွေများသည်မို့ ၊
ကျွန်တော့်အမြင်မှာတော့ ဤပုရိသက
ဘုရားပေးသော ဆုထက်ပင် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်
ကောင်းပါ၏။
တန်း၌ ချိတ်ထားသော သူ့အင်္ကျီများကို
ကျွန်တော် မခေါက်တတ်၊ခေါက်တတ်ဖြင့်
ခေါက်ပေးလိုက်သည် ။ လည်ဂုတ်နေရာ၌
အနည်းငယ်ပြဲချင်နေသော အင်္ကျီများကို
ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရလေသည် ။
အင်္ကျီတစ်ထည်လုံးကို လက်နဲ့သိမ်းယူကာ
မျက်နှာပေါ် ဖိကပ်ရင်း ကျွန်တော်နမ်းမိတော့
သူ့ကိုယ်သင်းနံ့ ခပ်ရှရှကိုရသည် ။
သြော် ...တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ချစ်တယ်
ဆိုတာ ဒီလိုမျိုးတဲ့လား ...။
အရင်ကဘယ်လောက်စိတ်မာခဲ့မာခဲ့၊ သူနဲ့မှ ဘာမဟုတ်တာလေးကိုတောင် ထိခိုက်
လွယ်သွားတာမျိုး ။
သူ့ပုံလေးကို အာရုံထဲဖော်ရင်း အတိတ်တွေ
ပစ္စုန်ပ္ပန်တွေကိုတောင် မေ့လျော့သွားမိတာမျိုး ။
သူနဲ့သာဆိုရင် ဟု အတွေးကွန့်မြူးလိုက်သည်
နှင့် တစ်လောကလုံးကို အပိုင်စားရသွားသလိုမျိုး။
" b a b eee "
သူ၏ လှမ်းခေါ်သံကြောင့် ကျွန်တော့်
အတွေးတွေလွင့်ပြယ်သွားရသည်။
မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ခပ်သောသောလျှောက်
သွားလိုက်တော့ ...ဘာအမျိုးအမည်မှန်း
မသိပေမယ့် စားကောင်းမည်ဟုထင်ရသော
ဟင်းတစ်ပွဲအား ကျွန်တော်မြင်လိုက်ရသည် ။
" မြည်းကြည့် "
ခက်ရင်းနှင့်ဖွဖွထိုးကာ ကျွန်တော့်
နှုတ်ခမ်းနားဆီကပ်၍ ကျွေးလာသည်။
ချိုမြမြနှင့်မွှေးသည်။
" အင်း စားကောင်းတယ် ။
ဟင်းနာမည်က ဘာလဲ "
" မသိဘူး ။ ဝယ်လာသမျှ အကုန်
ထည့်ချက်ပစ်တာပဲ "
" ဘာ ...!!! မတည့်တာတွေဘာတွေနဲ့ဆို
ငါ သေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
" မသေလောက်ဘူးတော့ ထင်တာပဲ ။
ဒီလောက် အော်နိုင်ပုံထောက်ရင် "
" မင်း... သေချင်နေတာကိုးးး "
သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနဲ့ ဖိထိုးပစ်တော့
မပြုံးမရယ်ပဲ စိုက်ကာ ကြည့်သည် ။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် သူ့ရင်၌ ကပ်နေသော
ကျွန်တော့်လက်သီးဆုပ်ကို အုပ်မိုးရင်း ...;
" ကိုယ်နဲ့အတူတူနေပါလား babe "
" နေနေတာပဲကို "
" ကိုယ်ပြောတာက တစ်သက်လုံး "
သူ့မျက်လုံးတို့ကို ကျွန်တော် စိုက်မကြည့်
ရဲတော့ ။ အက်ကွဲစွာ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ သူ့ရယ်သံတိုးတိုးက ကျွန်တော့် ခံနိုင်အားတွေကို
တတိတိ တွန်းဖြိုနေသလို ။ ကျွန်တော် သူနှင့်
မခွဲနိုင်တာ သေချာပေမယ့် အရာအားလုံးကို
စွန့်လွှတ်ဖို့ဆိုတဲ့ အတွေးက ကျွန်တော့်အား
သတ္တိကြောင်စေပြန်သည် ။
ဖက်တွယ်စရာ ဘာတစ်ခုမှမရှိပေမယ့်
ကပ်ကျန်နေသော တွယ်တာခြင်းအား
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း နားမလည်ပါချေ။
သူက အေပရွန်ကို ခေါင်းငုံ့ဖြုတ်သည်။
ကပိုကရိုဝဲကျနေတဲ့ လှိုင်းတွန့်တွန့်ဆံပင်ကောက်
တွေက ကြမ်းတမ်းသင့်သလောက် ကြမ်းတမ်း
နေလောက်ပြီ ။ ဝမ်းနည်းပစ်လောက်စရာ
မရှိပေမယ့် အခါလွန်မိုးတွေစွေကုန်မှာ
ကျွန်တော်စိုးသည် ။ ကျွန်တော် ဘာကြောင့်
ချက်ချင်းခေါင်းမငြိမ့်ခဲ့ရသလဲ ?
ကျွန်တော် ဘာတွေကို လောဘကပ်နေရဦးမလဲ?
ဒီJeon Jungkook ဆိုတဲ့
လူရှိနေရဲ့သားနဲ့လေ ?
အပူလှိုင်းပြင်းပြင်းကြောင့် ကျွန်တော် တံတွေးအကြိမ်ကြိမ် မြိုချလိုက်မိသည်။
" ဘယ်သွားမလို့လဲ ? "
ကျွန်တော် သူ့ရှေ့မှ လက်တားရင်း
ပိတ်ရပ်တော့ ...၊
" အပြင်ခဏသွားမလို့ babe "
သူ့မျက်နှာ နွမ်းနွမ်းကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်
ကျွန်တော် ကျိန်ဆဲပစ်မိသည် ။
" ငါလည်း လိုက်မယ် "
" babe လိုက်လို့ မရဘူး ။
ပြန်လာမှာပါ ။ မကြာဘူးဟုတ်ပြီလား "
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့်ပါးပြင်ထံ
အနမ်းခြွေသည် ။ သူ့ ခြေလှမ်းတွေက
ကျွန်တော့်ရပ်ဝန်းအား ခဏချန်သည် ။
ပြတင်းပေါက်နား ကျွန်တော် ဒူးတုပ်ကာ
ထိုင်ချလိုက်သည် ။ ညလေက တငွေ့ငွေ့နှင့်
အေး၍စိမ့်နေသယောင် ။
ဟင်းး သွားကြတာပေါ့ ။ ကျွန်တော်တို့ကို
ခွဲမယ့်သူ တစ်ဦးမှမရှိတဲ့ နေရာတစ်ခုခုကို။
\\\\\\ Virus of L♡ve ///////
ညဉ့်နက်လို့ပင် မိုးလင်းလုပြီ ။
အရှေ့ကောင်းကင်ဆီမှ ဖြာကျလာသော
အာရုဏ်ဦးကို ကျွန်တော် မမှိတ်မသုန်
ငေးနေမိဆဲ ။ မအိပ်ခဲ့ရသောကြောင့် ကျွန်တော့်
မျက်လုံးတွေက စပ်ဖျင်းဖျင်းနှင့် ။
သူ ပြန်မလာသေး ။
ကျွန်တော် ဒီအတိုင်းထိုင်စောင့်နေ၍ မဖြစ်တော့။
ဖုန်းကောက်ကာဆက်တော့ အခန်းထောင့်
စွန်းဆီမှ မြည်သံအား ကြားလိုက်ရသည် ။
ကျစ် .... ။
သို့သော် ကျွန်တော့်ဆီသို့ အဝင် callတစ်ခု။
Feng ပဲ ...!!!
" Taehyung ... "
" အင်း Feng ...ပြော "
Feng ၏ လေသံတွေ အလောတကြီး
ဖြစ်နေကြောင်း ကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်သည်။
" မင်း...ကောင် .... "
" ငါ့ ကောင် ? Jungkook ?
Jungkook ...!!! ဘာဖြစ်လို့လဲ ? "
ကျွန်တော် မတ်တပ်ရပ်မိလျက်သား ။
" မင်းအဖေရဲ့ လူတွေနဲ့ ....
မြန်မြန်လာ ... မင်းကောင် လဲနေပြီ။
ငါတို့လည်း အနားကပ်လို့တောင်မရဘူး "
"......."
" အကုန်အထိနာထားကြတယ် ...
Taehyung ...!!! Taehyung "
#ဒုန်း ...တောက် !!!!
ကျွန်တော် ဖုန်းကို နံရံဆီပစ်ပေါက်လိုက်မိသည်။
ဘယ်တုန်းက သူဌေးကြီးသိသွားခဲ့တာလဲ ?
သူ့ကို ဘာလို့ ထိရတာလဲ!?
ကျွန်တော့် Jungkook ကို !!!
ဒီလို လက်လွတ်စပယ် ။
ပြောင်လက်နေတဲ့ အနက်ရောင်ကားတစ်စီး ။
ဤနေရာ ။ ကားပေါက်ကွဲမှု့ဖြစ်ခဲ့သော မြို့ပြင်။
မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ဝိညာဉ်ချုပ်ငြိမ်းရာ။
ကျွန်တော်၏အတိတ်ဆိုး ။
ယခု တစ်ဖန် ။ မဖြစ်ရဘူးလေ ။
ကားမှန်ရှေ့တည့်တည့်ကို ကျွန်တော်
ဒေါသတကြီးစိုက်ကာကြည့်တော့
သူဌေးကြီးက အိနြေ္ဒရရပြုံးပြလာတယ်။
ကားအနောက်ခန်းတံခါး ဝုန်းဆို ပွင့်သွားတော့၊
အရုပ်ကြိုးပျက် ထွက်ကျလာသော
လူတစ်ယောက် ။
ဆောက်တည်ရာမရခြင်းတွေနဲ့
ကျွန်တော် အပြေးပွေ့လိုက်မိသည် ။
" Jungkook ... ငါ့ကို
ကြည့်ပါဦး ။ Jeon Jungkook !!!!
ငါခေါ်နေတယ်လေ ....!!!!!
ဒီကိုကြည့်ဦးလို့ ..."
သူ့ပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်ကာ
ကျွန်တော် တုန်ယင်စွာ နှိုးနေမိသည်။
ကျေးဇူးပြုပြီး..မင်းမျက်လုံးတွေအကြာကြီး
မှိတ်မနေစမ်းနဲ့။
" ပြန်လာမယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ ။
ပြန်လာမယ်ဆို "
လက်မှာ ကပ်ပါလာသော စီးကပ်ကပ်
သွေးများက ကျွန်တော့်ကို အရူးမီးဝိုင်း
စေမတတ် ။ ကျွန်တော့်ပါးပြင်တွေစွတ်စို
ကုန်သည်။ သူ့ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်
ဖက်ထားရင်း တတွင်တွင်ခေါ်ပါသော်လည်း
Babe ဆိုသော အသံလေးပင် ပြန်မရခဲ့ ။
" ကယ်ပေးရမလား ? "
အသံပိုင်ရှင်သူဌေးကြီးသည် ကားပေါ်မှ
အေးဆေးစွာ ဆင်းလာရင်း ပြောသည်။
ကျွန်တော်၏ဒူးက အလိုလိုတုပ်မိလျက်သား။
" ဖေဖေ "
" ဟား ဟား ဟား "
ကျွန်တော် အော်ငိုပစ်ချင်ပေမယ့်
နှုတ်ခမ်းတွေက ပိတ်ဆို့ကာ မျက်ရည်တွေသာ
စီးကျလာခဲ့သည် ။
ဒါ ကျွန်တော့်မာနတွေအကုန်ပါ။
အဆုံးစွန်ဆုံး ကျွန်တော် သေရမယ်ဆိုရင်တောင်
သူကတော့ အသက်ရှင်မှဖြစ်မှာမို့ ။
"သူ့ကို ကယ်ပေးပါ "
သူဌေးကြီးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်သည်။
သူ့ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေးထိ၍ ၊
သူ့မျက်နှာကို ဝမ်းနည်းပူပင်စွာကြည့်ကာ ၊
ကျွန်တော့် ဘဝ၏ပထမဆုံးသော အသနား
ခံလွှာကို တင်ပြမိရဲ့။
သူ့မျက်လုံးတွေ ရုတ်တရက် ပွင့်လာသည့်အခါ
ကျွန်တော် အရူးအနှမ်းလို ပြုံးသွားရသည်။
စကားပြောရန် သူကြိုးစားတော့ ခံတွင်းအပြည့်
ဖြစ်နေသောသွေးတွေက တာကျိုးသောဆည်လို။
ကျွန်တော့်ရင်တွေတလှိုက်လှိုက်နင့်ကာ မပီမသ
ငိုသံထွေးထွေးတွေက ထိန်း၍မနိုင်တော့ ။
" ကိုယ့် ကို မ ကယ် ပါ နဲ့ "
" ဖေဖေ သူ့ကို ကယ်ပေးပါ !!!!!! "
ကျွန်တော့် ဖီဆန်ခြင်းတွေ တစ်လောကလုံး
ကြားပါစေ ။
"ချစ် နေ မယ် ဆို ရ ပြီ . .."
သူ့အပြုံးတွေက မပီပြင် ။
ကျွန်တော် နာကျင်ပေမယ့်
ဒါက အရေးမဟုတ်။
သူ့အသက်ရှုသံတွေ ပီပြင်ဖို့ ပိုအရေးကြီးသည်။
ခွဲခန်းတံခါးကို သူတို့ ပိတ်လိုက်ကြသည် ။
လူများ ဥဒဟိုသွားလာနေကြသော ဆေးရုံ၏
ဖြူဖွေးဖွေးကြမ်းပြင်ပေါ် ကျွန်တော်
အားအင်မဲ့စွာ ပြိုကျသွားခဲ့သည် ။
သူ့ရင်ခွင်နား ပါးအပ်ရင်း ၊ သူ့အကြင်နာ
တချို့ ခံယူခွင့်အား ကျွန်တော် လောဘ
သတ်သင့်ပြီထင်ပါရဲ့လေ။
" မင်း ကောင်းကောင်းလုပ်ခဲ့တယ်သား "
ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ပုတ်ရင်း ကျေနပ်စွာ
ပြောလာတဲ့သူဌေးကြီး။ ဖျော့ရီနေသော
မျက်လုံးသေများဖြင့် ကျွန်တော်အသက်မဲ့စွာ
ရယ်ပြမိသည် ။ အထူးအဆန်းအနေနဲ့
သနားဟန်လေးတောင် သူဌေးကြီးက
မစွန့်ကျဲခဲ့ပါဘူးလေ ။
"အဖေ့ကိုယုံပါ ။ မင်းကိုအမြင့်ကြီးပို့ပေးမယ်"
အမြင့်ကြီးတဲ့လား ။
အဝေးက ချစ်ခြင်းတရားတစ်ခုကို
စိတ်ရင်းနဲ့မှန်းဆပြီး အဲ့ဒီအမြင့်ကြီးမှာ
ကျွန်တော် ပျော်ရမယ်ပေါ့။
ရင်အကွဲခံပြီးပျော်ချင်ဟန်ဆောင်ရုံအပြင်
ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ?
Jeon Jungkook ... မင်းကတော့
ငါမရှိလည်း တကယ်ပျော်နေမှဖြစ်မယ်။
အဲ့ဒီ့အရယ်အပြုံးတွေကို အဝေးက
ကြည့်ရင်း ချစ်နေခွင့်တော့ ပိုင်ဆိုင်ပါရစေ။
___________TBC
Thx u ♡
____________________________________
(Zawgyi)
ကြၽန္ေတာ့္ေန႕စဲြေတြက ေရႊေရးခ်ယ္ေသာ
အႏုလက္ရာတစ္ခုပမာ ၊ တိတိပပျဖင့္
႐ုပ္လံုးႂကြကာ အဖိုးထိုက္တန္လႇသည္ ။
ေနဝင္လို႔မိုးေသာက္သည့္တိုင္ သူ႕ႏွင့္ အတူ
႐ွိပါေသာ္ျငား ၊ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္စာမွ်
ေဝးရလွ်င္ေတာင္ လြမ္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္
ဆိုပါက Jeon Jung Kook တို႔
အူအျမဴးလြန္ၿပီး ေသသြားႏိုင္ေလာက္သည္ ။
ယခုလည္း ေလေလးတခြၽန္ခြၽန္နဲ႕ ၊
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အစြမ္းျပေနေလရဲ႕ ။
သူ မတတ္တာေရာ ႐ွိေသးရဲ႕လားမသိ ။
mart ကို ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ၊ ေစ်းဝယ္
ထြက္ထားတာမို႕ ၊ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ဘယ္ေလာက္အေလးထားေၾကာင္းလည္း
ခံစားမိခဲ့ပါသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ်
အခ်စ္ေတြက သူဖို႔၊ငါဖို႔နဲ႕ တာဝန္ေတြလဲႊခ်ကာ
ကားလိပ္သိမ္းေသာ တစ္ခန္းရပ္ေတြမ်ားသည္မို႔ ၊
ကြၽန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ ဤပုရိသက
ဘုရားေပးေသာ ဆုထက္ပင္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္
ေကာင္းပါ၏။
တန္း၌ ခ်ိတ္ထားေသာ သူ႕အက်ႌမ်ားကို
ကြၽန္ေတာ္ မေခါက္တတ္၊ေခါက္တတ္ျဖင့္
ေခါက္ေပးလိုက္သည္ ။ လည္ဂုတ္ေနရာ၌
အနည္းငယ္ျပဲခ်င္ေနေသာ အက်ႌမ်ားကို
ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္ ။
အက်ႌတစ္ထည္လံုးကို လက္နဲ႕သိမ္းယူကာ
မ်က္ႏွာေပၚ ဖိကပ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္နမ္းမိေတာ့
သူ႕ကိုယ္သင္းနံ႕ ခပ္႐ွ႐ွကိုရသည္ ။
ေျသာ္ ...တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္
ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးတဲ့လား ...။
အရင္ကဘယ္ေလာက္စိတ္မာခဲ့မာခဲ့၊ သူနဲ႔မွ ဘာမဟုတ္တာေလးကိုေတာင္ ထိခိုက္
လြယ္သြားတာမ်ိဳး ။
သူ႕ပံုေလးကို အာရံုထဲေဖာ္ရင္း အတိတ္ေတြ
ပစၥဳန္ပၸန္ေတြကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားမိတာမ်ိဳး ။
သူနဲ႔သာဆိုရင္ ဟု အေတြးကြန္႕ျမဴးလိုက္သည္
ႏွင့္ တစ္ေလာကလံုးကို အပိုင္စားရသြားသလိုမ်ိဳး။
" b a b eee "
သူ၏ လွမ္းေခၚသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္
အေတြးေတြလြင့္ျပယ္သြားရသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ခပ္ေသာေသာေလွ်ာက္
သြားလိုက္ေတာ့ ...ဘာအမ်ိဳးအမည္မွန္း
မသိေပမယ့္ စားေကာင္းမည္ဟုထင္ရေသာ
ဟင္းတစ္ပဲြအား ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္ ။
" ျမည္းၾကည့္ "
ခက္ရင္းႏွင့္ဖြဖြထိုးကာ ကြၽန္ေတာ့္
ႏႈတ္ခမ္းနားဆီကပ္၍ ေကြၽးလာသည္။
ခ်ိဳျမျမႏွင့္ေမႊးသည္။
" အင္း စားေကာင္းတယ္ ။
ဟင္းနာမည္က ဘာလဲ "
" မသိဘူး ။ ဝယ္လာသမွ် အကုန္
ထည့္ခ်က္ပစ္တာပဲ "
" ဘာ ...!!! မတည့္တာေတြဘာေတြနဲ႔ဆို
ငါ ေသရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
" မေသေလာက္ဘူးေတာ့ ထင္တာပဲ ။
ဒီေလာက္ ေအာ္ႏိုင္ပံုေထာက္ရင္ "
" မင္း... ေသခ်င္ေနတာကိုးးး "
သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔ ဖိထိုးပစ္ေတာ့
မျပံဳးမရယ္ပဲ စိုက္ကာ ၾကည့္သည္ ။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ သူ႔ရင္၌ ကပ္ေနေသာ
ကြၽန္ေတာ့္လက္သီးဆုပ္ကို အုပ္မိုးရင္း ...;
" ကိုယ္နဲ႔အတူတူေနပါလား babe "
" ေနေနတာပဲကို "
" ကိုယ္ေျပာတာက တစ္သက္လံုး "
သူ႕မ်က္လံုးတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ စိုက္မၾကည့္
ရဲေတာ့ ။ အက္ကဲြစြာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ သူ႔ရယ္သံတိုးတိုးက ကြၽန္ေတာ့္ ခံႏိုင္အားေတြကို
တတိတိ တြန္းၿဖိဳေနသလို ။ ကြၽန္ေတာ္ သူႏွင့္
မခဲြႏိုင္တာ ေသခ်ာေပမယ့္ အရာအားလံုးကို
စြန္႔လႊတ္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေတြးက ကြၽန္ေတာ့္အား
သတိၱေၾကာင္ေစျပန္သည္ ။
ဖက္တြယ္စရာ ဘာတစ္ခုမွမ႐ွိေပမယ့္
ကပ္က်န္ေနေသာ တြယ္တာျခင္းအား
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း နားမလည္ပါေခ်။
သူက ေအပရြန္ကို ေခါင္းငံု႕ျဖဳတ္သည္။
ကပိုက႐ိုဝဲက်ေနတဲ့ လိႈင္းတြန္႔တြန္႕ဆံပင္ေကာက္
ေတြက ၾကမ္းတမ္းသင့္သေလာက္ ၾကမ္းတမ္း
ေနေလာက္ၿပီ ။ ဝမ္းနည္းပစ္ေလာက္စရာ
မ႐ွိေပမယ့္ အခါလြန္မိုးေတြေစြကုန္မွာ
ကြၽန္ေတာ္စိုးသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္
ခ်က္ခ်င္းေခါင္းမၿငိမ့္ခဲ့ရသလဲ ?
ကြၽန္ေတာ္ ဘာေတြကို ေလာဘကပ္ေနရဦးမလဲ?
ဒီJeon Jungkook ဆိုတဲ့
လူ႐ွိေနရဲ႕သားနဲ႔ေလ ?
အပူလိႈင္းျပင္းျပင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တံေတြးအႀကိမ္ႀကိမ္ ၿမိဳခ်လိုက္မိသည္။
" ဘယ္သြားမလို႔လဲ ? "
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ေ႐ွ႕မွ လက္တားရင္း
ပိတ္ရပ္ေတာ့ ...၊
" အျပင္ခဏသြားမလို႔ babe "
သူ႕မ်က္ႏွာ ႏြမ္းႏြမ္းေျကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ကြၽန္ေတာ္ က်ိန္ဆဲပစ္မိသည္ ။
" ငါလည္း လိုက္မယ္ "
" babe လိုက္လို႔ မရဘူး ။
ျပန္လာမွာပါ ။ မၾကာဘူးဟုတ္ၿပီလား "
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ထံ
အနမ္းေႁခြသည္ ။ သူ႔ ေျခလွမ္းေတြက
ကြၽန္ေတာ့္ရပ္ဝန္းအား ခဏခ်န္သည္ ။
ျပတင္းေပါက္နား ကြၽန္ေတာ္ ဒူးတုပ္ကာ
ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။ ညေလက တေငြ႕ေငြ႕ႏွင့္
ေအး၍စိမ့္ေနသေယာင္ ။
ဟင္းး သြားၾကတာေပါ့ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို
ခဲြမယ့္သူ တစ္ဦးမွမ႐ွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုခုကို။
\\\\\\ Virus of L♡ve ///////
ညဥ့္နက္လို႔ပင္ မိုးလင္းလုၿပီ ။
အေ႐ွ႕ေကာင္းကင္ဆီမွ ျဖာက်လာေသာ
အာ႐ုဏ္ဦးကို ကြၽန္ေတာ္ မမွိတ္မသုန္
ေငးေနမိဆဲ ။ မအိပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္
မ်က္လံုးေတြက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ ။
သူ ျပန္မလာေသး ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။
ဖုန္းေကာက္ကာဆက္ေတာ့ အခန္းေထာင့္
စြန္းဆီမွ ျမည္သံအား ၾကားလိုက္ရသည္ ။
က်စ္ .... ။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔ အဝင္ callတစ္ခု။
Feng ပဲ ...!!!
" Taehyung ... "
" အင္း Feng ...ေျပာ "
Feng ၏ ေလသံေတြ အေလာတႀကီး
ျဖစ္ေနေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္သည္။
" မင္း...ေကာင္ .... "
" ငါ့ ေကာင္ ? Jungkook ?
Jungkook ...!!! ဘာျဖစ္လို႔လဲ ? "
ကြၽန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္မိလ်က္သား ။
" မင္းအေဖရဲ႕ လူေတြနဲ႕ ....
ျမန္ျမန္လာ ... မင္းေကာင္ လဲေနၿပီ။
ငါတို႔လည္း အနားကပ္လို႔ေတာင္မရဘူး "
"......."
" အကုန္အထိနာထားၾကတယ္ ...
Taehyung ...!!! Taehyung "
#ဒုန္း ...ေတာက္ !!!!
ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းကို နံရံဆီပစ္ေပါက္လိုက္မိသည္။
ဘယ္တုန္းက သူေဌးႀကီးသိသြားခဲ့တာလဲ ?
သူ႔ကို ဘာလို႔ ထိရတာလဲ!?
ကြၽန္ေတာ့္ Jungkook ကို !!!
ဒီလို လက္လြတ္စပယ္ ။
ေျပာင္လက္ေနတဲ့ အနက္ေရာင္ကားတစ္စီး ။
ဤေနရာ ။ ကားေပါက္ကဲြမႈ႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ျပင္။
မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ။
ကြၽန္ေတာ္၏အတိတ္ဆိုး ။
ယခု တစ္ဖန္ ။ မျဖစ္ရဘူးေလ ။
ကားမွန္ေရွ႕တည့္တည့္ကို ကြၽန္ေတာ္
ေဒါသတႀကီးစိုက္ကာၾကည့္ေတာ့
သူေဌးႀကီးက အိေျႏၵရရျပံဳးျပလာတယ္။
ကားအေနာက္ခန္းတံခါး ဝုန္းဆို ပြင့္သြားေတာ့၊
အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ ထြက္က်လာေသာ
လူတစ္ေယာက္ ။
ေဆာက္တည္ရာမရျခင္းေတြနဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ အေျပးေပြ႕လိုက္မိသည္ ။
" Jungkook ... ငါ့ကို
ၾကည့္ပါဦး ။ Jeon Jungkook !!!!
ငါေခၚေနတယ္ေလ ....!!!!!
ဒီကိုၾကည့္ဦးလို႔ ..."
သူ႔ပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္ကာ
ကြၽန္ေတာ္ တုန္ယင္စြာ ႏိႈးေနမိသည္။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး..မင္းမ်က္လံုးေတြအၾကာႀကီး
မိွတ္မေနစမ္းနဲ႕။
" ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေလ ။
ျပန္လာမယ္ဆို "
လက္မွာ ကပ္ပါလာေသာ စီးကပ္ကပ္
ေသြးမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူးမီးဝိုင္း
ေစမတတ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေတြစြတ္စို
ကုန္သည္။ သူ႔ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဖက္ထားရင္း တတြင္တြင္ေခၚပါေသာ္လည္း
Babe ဆိုေသာ အသံေလးပင္ ျပန္မရခဲ့ ။
" ကယ္ေပးရမလား ? "
အသံပိုင္႐ွင္သူေဌးႀကီးသည္ ကားေပၚမွ
ေအးေဆးစြာ ဆင္းလာရင္း ေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ဒူးက အလိုလိုတုပ္မိလ်က္သား။
" ေဖေဖ "
" ဟား ဟား ဟား "
ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ငိုပစ္ခ်င္ေပမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပိတ္ဆို႔ကာ မ်က္ရည္ေတြသာ
စီးက်လာခဲ့သည္ ။
ဒါ ကြၽန္ေတာ့္မာနေတြအကုန္ပါ။
အဆံုးစြန္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ ေသရမယ္ဆို႐င္ေတာင္
သူကေတာ့ အသက္႐ွင္မွျဖစ္မွာမို႔ ။
"သူ႔ကို ကယ္ေပးပါ "
သူေဌးႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္သည္။
သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဖြဖြေလးထိ၍ ၊
သူ႕မ်က္ႏွာကို ဝမ္းနည္းပူပင္စြာၾကည့္ကာ ၊
ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝ၏ပထမဆံုးေသာ အသနား
ခံလႊာကို တင္ျပမိရဲ႕။
သူ႔မ်က္လံုးေတြ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာသည့္အခါ
ကြၽန္ေတာ္ အ႐ူးအႏွမ္းလို ျပံဳးသြားရသည္။
စကားေျပာရန္ သူႀကိဳးစားေတာ့ ခံတြင္းအျပည့္
ျဖစ္ေနေသာေသြးေတြက တာက်ိဳးေသာဆည္လို။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြတလိႈက္လိႈက္နင့္ကာ မပီမသ
ငိုသံေထြးေထြးေတြက ထိန္း၍မႏိုင္ေတာ့ ။
" ကိုယ့္ ကို မ ကယ္ ပါ နဲ႔ "
" ေဖေဖ သူ႔ကို ကယ္ေပးပါ !!!!!! "
ကြၽန္ေတာ့္ ဖီဆန္ျခင္းေတြ တစ္ေလာကလံုး
ၾကားပါေစ ။
"ခ်စ္ ေန မယ္ ဆို ရ ၿပီ . .."
သူ႕အျပံဳးေတြက မပီျပင္ ။
ကြၽန္ေတာ္ နာက်င္ေပမယ့္
ဒါက အေရးမဟုတ္။
သူ႕အသက္႐ႈသံေတြ ပီျပင္ဖို႔ ပိုအေရးႀကီးသည္။
ခဲြခန္းတံခါးကို သူတို႔ ပိတ္လိုက္ၾကသည္ ။
လူမ်ား ဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ ေဆးရံု၏
ျဖဴေဖြးေဖြးၾကမ္းျပင္ေပၚ ကြၽန္ေတာ္
အားအင္မဲ့စြာ ၿပိဳက်သြားခဲ့သည္ ။
သူ႔ရင္ခြင္နား ပါးအပ္ရင္း ၊ သူ႔အၾကင္နာ
တခ်ိဳ႕ ခံယူခြင့္အား ကြၽန္ေတာ္ ေလာဘ
သတ္သင့္ၿပီထင္ပါရဲ႕ေလ။
" မင္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခဲ့တယ္သား "
ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို ပုတ္ရင္း ေက်နပ္စြာ
ေျပာလာတဲ့သူေဌးႀကီး။ ေဖ်ာ့ရီေနေသာ
မ်က္လံုးေသမ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္အသက္မဲ့စြာ
ရယ္ျပမိသည္ ။ အထူးအဆန္းအေနနဲ႔
သနားဟန္ေလးေတာင္ သူေဌးႀကီးက
မစြန္႕က်ဲခဲ့ပါဘူးေလ ။
"အေဖ့ကိုယံုပါ ။ မင္းကိုအျမင့္ႀကီးပို႔ေပးမယ္"
အျမင့္ႀကီးတဲ့လား ။
အေဝးက ခ်စ္ျခင္းတရားတစ္ခုကို
စိတ္ရင္းနဲ႔မွန္းဆၿပီး အဲ့ဒီအျမင့္ႀကီးမွာ
ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရမယ္ေပါ့။
ရင္အကဲြခံၿပီးေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ရံုအျပင္
ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ?
Jeon Jungkook ... မင္းကေတာ့
ငါမ႐ွိလည္း တကယ္ေပ်ာ္ေနမွျဖစ္မယ္။
အဲ့ဒီ့အရယ္အျပံဳးေတြကို အေဝးက
ၾကည့္ရင္း ခ်စ္ေနခြင့္ေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ပါရေစ။
___________TBC
Thx u ♡