Lily-Anne rent door de donkere straten. Het weinige licht van de nog niet kapotte straatlantaarns slaat neer op de plassen die op de keitjes liggen. De zwarte jurk van het meisje zweeft erboven. Haar mantel zweeft nog hoger, terwijl de kap haar gezicht helemaal bedekt. Ze slaat een bocht om, angstig omkijkend of ze niet te dicht achter haar zitten. Ze had hen wel zien komen. Langzaam waren ze op weg naar Spinner's End, dat wist ze zeker. Ze draait nog een hoek om en staat nu tegenover een rij met huizen waarboven een grote fabriek neerkijkt op de woonwijk. De maan schijnt met al haar macht, maar komt bijna niet door de combinatie dikke mist en de fabrieksrook heen. Het geheel had een griezelig en tegelijk somber uiterlijk, maar Lily-Anne was ermee opgegroeid en merkte de sfeer niet eens op. Ze draait zich naar het hoekhuis naast de steeg waar ze net uitkwam. Haar bestemming. Ze klopt op de deur, maar ze krijgt geen reactie. Ze buigt zich voorzichtig opzij om te zien of ze ze al ziet komen. Nog niets. Ze klopt nog een keer zo hard als ze durft, hopend dat er nu wel reactie komt. Ze was niet bang voor buren, die waren er al lang nier meer. Alle huizen in de straat waren al zo lang als Lily-Anne zich kon herinneren leeg en overgroeid met klimop, om over de gebroken ramen nog maar niet te spreken. Dan verschijnt er een gezicht in het raam van de voordeur. Een gezicht zonder emotie, met een gehaakte neus en zwart vettig uitziend haar dat als gordijnen langs het gezicht hing. Als Severus Snape de deur echter opent, veranderd zijn uitdrukking in een fractie van een seconde als hij Lily-Anne hijgend op de drempel ziet staan alsof ze net uren had gerend.
'Lily-Anne, wat is er gebeurd?'
Ondanks dat haar vader's vraag en zijn gezicht schreeuwen om een antwoord, wil Lily-Anne niet antwoorden voordat ze binnen is. Zacht, maar dwingend duwt ze haar vader weg uit de deuropening en beent de huiskamer in. Daar draait ze zich om, zet de kap van haar mantel af en kijkt haar vader voor het eerst echt aan, een paar plukken van haar losse haren vallen naar voren, voor haar ogen.
'Ze komen, zoals Hij had voorspelt, ze komen er nu aan!'
Severus is naar binnen gekomen en kijkt zijn dochter doordringend aan. Als ze echter diep in zijn ogen kijkt, ziet ze de dankbaarheid in zijn blik. Hij stapt verder de huiskamer in, langs Lily-Anne af en naar de boekenkast achter de bank, die hij aan de kant schuift met een zwaai van zijn toverstok. Een lange trap naar de eerste verdieping verschijnt. Hij zet een voet op de onderste trede en roept:
'WORMTAIL, HIER KOMEN!'
Lily-Anne, die haar vaders bewegingen had gevolgd met haar ogen, kijkt hem nu met grote ogen aan. Haarvader verhief bijna nooit zijn stem, maar dit was blijkbaar een uitzondering. Bovenaan de trap hoort Lily-Anne voeten over de vloer schuifelen en een klein, voorovergebogen mannete verschijnt. Hij komt voetje voor voetje de trap af, wat Severus al veel te lang duurt. Als het mannetje eindelijk voor Severus staat, valt pas op hoe ver hij voorover gebogen stond en hoe groot en hooghartig Severus eruitzag tegenover hem.
'U...u...u had g...g...geroe..roepen.'
Wormtail trilt van top tot teen, dat is ook niet gek, vindt Lily-Anne, haar vader riep zo hard.
'Ja, ik wil dat je de deur opent voor onze gasten.'
Moest hij daar zo hard voor schreeuwen, denkt Lily-Anne. Lang om erover te blijven peinzen heeft ze niet, want ze hoort het geklop op de voordeur al. Ze trekt een kort sprintje tussen haar vader en de bank door, waardoor ze Wormtail bijna uit balans brengt. Als ze zich weer terugdraait naar de huiskamer kruist haar blik die van haar vader. Hij knikt kort en grijpt Wormtail, die net zijn balans weer had teruggevonden, bij zijn kraag. Hij sleurt hem de huiskamer in en zet hem neer voor de deur naar de hal. Lily-Anne ziet wat erna gebeurd, want ze heeft de handvaten aan de binnenkant van de boekenwand gepakt en de boekenkast weer op zijn plek geduwd. Ze had wel eens medelijden met de arme man, die ze alleen maar kende als Wormtail. Ze kende hem verder niet en ze wist niet waarom haar vader hem moest behandelen als een huiself sinds hij bij hen was komen wonen aan het begin van de zomer, maar ze zei er niets van.
Lily-Anne gaat zitten op de trap en luistert aandachtig naar het gesprek aan de andere kant van de boekenkast. Het waren twee vrouwen aan de hand van het geluid van hakken op de vloer, gevolgd door het geschuifel van Wormtail. Plotseling wordt de boekenkast ruw opzij gegooid en valt Wormtail naar binnen, waarna de boekenkast meteen weer op zijn plek wordt gezet, bijna Wormtail's voet vastzettend tussen de deur en de muur. Lily-Anne schiet naar voren en vangt hem op. Als ze hem weer loslaat, knikt Wormtail onwennig en onderdanig, waarna hij meteen naar boven schuifelt onder zijn adem vloekend. Lily-Anne draait zich terug naar de achterkant van de boekenwand en loopt voorzichtig naar voren. Ze doet haar best om haar eigen hakken de vloer niet te laten raken, want zo dik was de wand niet. Toch was het lastig om de twee zacht pratende vrouwen aan de andere kant te verstaan en zeker op het moment dat ze merkt dat haar vader dezelfde fluistertoon heeft aangenomen. Ze legt haar oor tegen de boekenkast en hoort nu haar vader duidelijk praten.
'Zet dat terug, Bella. We moeten niet aanraken wat niet van ons is.'
Kil, emotieloos en koel. Haar vader's stem als hij geadresseerde persoon niet mocht, of zelfs haatte. Een stilte volgt weer, en Lily-Anne drukt haar oor nog steviger tegen de wand aan. Ze was niet altijd zo nieuwsgierig, maar haar vader had deze mensen verwacht, en dat omdat the Dark Lord van iedereen het had gezegd.
'Je zus twijfelt aan mij. Begrijpelijk, ik heb de afgelopen jaren mijn rol goed gespeeld. Zo goed zelfs dat ik een van de grootste tovenaars ooit heb kunnen overtuigen.'
Een van de grootste slechte tovenaars bedroog haar vader zeker, maar dat deed hij al voordat Lily-Anne geboren was. Maar dit moest een andere tovenaar zijn, want de personen aan de andere kant van de boekenkast waren allemaal Death Eaters.
'Dumbledore is een grote tovenaar, alleen een idioot zou daaraan twijfelen.'
'Ik twijfel niet aan de je, Severus.'
De vrouw met de zachte stem weer, maar Lily-Anne kon haar nu eindelijk weer verstaan. Dan hoort ze ook de tweede vrouw praten, een krakende, in slechtheid gedrenkte stem.
'Je zou vereerd moeten zijn Cissy, en Draco ook.'
Lily-Anne's oor schiet los van de boekenkast en ze zet een stap naar achteren. Door die ene naam vielen alle stukjes op hun plek. De zachtpratende vrouw, dat was Narcissa Malfoy, en de tweede vrouw was Bellatrix Lestrange, haar zus, wat verklaarde waarom de stemmen bekend hadden geklonken. Snel legt ze haar oor weer terug, ze moest weten wat er aan de hand was met Draco. Waarom moest hij vereerd zijn? Waarmee? Draco was haar beste vriend, ze moest weten waar dit om ging. Er was niets te horen aan de andere kant. Ik heb het gemist, denkt Lily-Anne, maar dan begint Bellatrix weer te praten.
'Hij zal zijn best doen. Maar als het ertoe doet, glibbert hij gewoon weer terug naar zijn hol.'
Stilte. Lily-Anne moet zich inhouden om zelf ook stil te blijven. Ze moest weten waar dit over ging, maar ze wist niet hoe ze het te weten kon komen.
'Lafaard.'
Lily-Anne's handen ballen zich tot vuisten. Er was maar een persoon waar dit toe gericht kon zijn en niemand, maar dan ook niemand noemde haar vader zomaar een lafaard. Ze was bevooroordeeld, dat wist Lily-Anne ook, want hij was haar vader en alles wat ze had. En zij wist ook als een van de weinigen de hele waarheid over wat haar vader deed, maar dat deed er allemaal niet toe. Niemand, en zeker Bellatrix Lestrange niet, had het recht om haar vader een lafaard te noemen en ermee weg te komen. Maar voordat ze de boekenkast uit woede aan de kast kan gooien wordt ze gestopt door een zwak licht dat door de kleine opening die tussen de muur en de boekenkast zat schijnt. Lily-Anne, haar woede meteen vergetend, buigt zich weer naar voren en legt haar oor weer tegen de wand. Ze kon bijna niets horen, het waren alleen maar losse woorden, geen volledige zinnen. Maar dan hoort ze haar vaders stem luid en duidelijk.
'Dat zal ik doen.'
Lily-Anne valt bijna achterover van verbazing, vallend over haar eigen voeten. Draco. Zijn moeder. Haar vader die ergens mee moest helpen en dat alles gecombineerd met Bellatrix's welbekende geschifte manier van denken. De Unbreakable Vow! Met een luide knal valt Lily-Anne over de onderste trede van de trap, waar ze blijft zitten, haar ogen gefixeerd op de achterkant van de boekenkast. Maar het blijft stil aan de andere kant. Wel gaat boven de keukendeur open en verschijnt het gezicht van Wormtail.
'G-gaat het, me-mevrouw?'
Lily-Anne kijkt omhoog en knikt glimlachend.
'Ja Wormtail, het gaat goed.'
Wormtail knikt ook en verdwijnt weer de keuken in. Lily-Anne blijft op de onderste trede zitten terwijl ze Narcissa gedag hoort zeggen, al snel gevolgd door het dichtgaan van de deur naar de hal. Lily-Anne pakt haar eigen toverstok uit een zak van haar mantel, die ze nog altijd om had, en schuift voorzichtig de boekenkast aan de kant. Maar ze gebruikt hem niet. ze was pas 14 en de Trace zorgde ervoor dat ze geen magie kon gebruiken buiten Hogwarts zonder dat de Ministry het zou merken. Ze glipt de huiskamer in, schuift de boekenkast weer dicht en doet haar mantel af. Als haar vader de huiskamer weer binnenkomt, zit Lily-Anne op de bank met een blik die duizend woorden sprak. Ze wilde antwoorden. In stilte gaat hij in zijn stoel zitten. Niemand anders zat ooit in die stoel, niemand zou het wagen.
'Wat heb je allemaal gehoord?'
Lily-Anne kijkt haar vader recht aan. Hij was zo kalm, terwijl hij zojuist een Unbreakable Vow had gemaakt met Narcissa Malfoy, uitgesproken door Bellatrix Lestrange van alle mensen. Ze komt langzaam overeind en loopt richting de stoel. Terwijl Severus' ogen haar bewegingen volgen, gaat Lily-Anne op de grond aan zijn voeten zitten, met haar lange jurk om haar heen gedrapeerd.
'Vader, wat is er met Draco? En waarom moest u een Unbreakable Vow maken met Narcissa Malfoy en Bellatrix Lestrange.'
De hoeken van Severus' mond krullen lichtjes omhoog in iets wat kon lijken op een glimlach. Maar de extreme kalmte overheerst nog altijd.
'Wat er mis is met Draco kan ik je nog niet vertellen, lieverd. Ik heb de Unbreakable Vow gemaakt zodat zij geloven dat ik Draco zal helpen, koste wat het kost.'
Severus en Lily-Anne blijven even in stilte zitten. Lily-Anne hopend dat ze nog meer informatie kon krijgen van haar vader. Severus denkend aan zijn kleine meisje toen ze nog echt klein was. Zoals ze nu zat, zat ze al jaren, aan zijn voeten als ze met elkaar praatten of als hij haar ooit zou voorlas. Geen verhaaltjes, maar Geschiedenis boeken, lessen in Ancient Runes of de Daily Prophet. Lily-Anne wist niet beter, totdat ze er in haar eerste jaar op Hogwarts achter kwam dat ze de verhalen van Beedle the Bard niet eens kende. Dat was dan ook haar verjaardagswens voor haar 11e verjaardag geweest. Maar Severus had haar er nooit uit voorgelezen, dat was niet zijn stijl. Soms zaten ze hier nog altijd op deze manier te praten, wat beter aanvoelde dan als Lily-Anne op de bank zat. Of ze zouden Potions brouwen in de kamer die er specifiek voor was ingericht. Beide brouwden Potions zonder boeken, wat Lily-Anne ook een aparte gewaarwording had gevonden toen het haar verplicht werd door haar eigen vader tijdens haar eerste echte Potions les. Als Lily-Anne zich realiseert dat ze toch niet meer informatie uit haar vader zou krijgen, komt ze overeind en strijkt haar jurk glad.
'Ik ga naar bed. Morgen zullen we wel vroeg vertrekken neem ik aan.'
Severus knikt. Morgen zouden ze naar Diagon Alley gaan om de benodigdheden voor Lily-Anne's 5e jaar op Hogwarts te gaan halen. Ze was de jongste vijfdejaars, gezien ze pas over een maand 15 zou worden. Maar ze kwam gewoon mee met haar medeleerlingen in Slytherin. Niemand had ooit haar ouders gezien, of tenminste, de ouders die men dacht dat Lily-Anne had. En niemand scheen het ook maar iets te schelen, wat Lily-Anne goed uitkwam. Severus pakt zijn Evening Prophet weer op terwijl Lily-Anne de boekenkast weer opzij schuift en de trap op naar boven loopt. Boven staat ze meteen in de grote keuken. Beneden hadden ze nog een kleine keuken waar ze voornamelijk thee maakten of kleine maaltijden. De grote keuken was voor alle andere maaltijden. Geen van beide werden veel gebruikt, ook omdat er maar twee maanden in het jaar iemand in het huis woonde. Lily-Anne ziet het smerige matras en de gescheurde dekens van Wormtail in een hoekje liggen en realiseert zich op dat moment pas dat hij niet in de keuken was.
'Wormtail? Waar ben je?'
Ze praat zacht, zeker omdat ze niet wilde dat haar vader haar hoorde. Zo kon ze Wormtail tenminste beschermen voor nog een uitbrander. Al snel hoort ze de schuifelende voetstappen van de doodsbange man, waarvan Lily-Anne niet wist waarom hij zo'n slechte behandeling had verdiend. Het moment dat hij in de deuropening verschijnt, buigt hij zijn hoofd al bij het zien van Lily-Anne. Hij was al voorbereid op een uitbrander voordat hij was begonnen.
'Wat heeft u nodig, mevrouw?'
Lily-Anne glimlacht en stapt naar Wormtail toe, die meteen verder in elkaar krimpt.
'Ik heb niets nodig. Ik vroeg me gewoon af waar je was.'
Wormtail kijkt op, zichtbaar verrast door de aardige behandeling van Lily-Anne. Ze had hem niet vaak gezien sinds hij twee maanden eerder bij haar en haar vader was komen wonen. Maar Severus had hem dan ook verboden om ook maar bij Lily-Anne in de buurt te komen als het niet hard nodig was. Dan stapt Wormtail uit de deuropening en stapt Lily-Anne de overloop in. Ze passeert vele deuren aan beide kanten tot ze bij een deur midden in de overloop naar een deur aan de rechterkant draait. Ze doet de deur open en klikt het licht aan. De gordijnen waren al gesloten, al maakte het niet veel verschil gezien het door de mist en fabrieksrook altijd wel duister was in haar slaapkamer. Midden in de kamer staat een tweepersoonsbed met cremekleurige lakens, die door het kunstlicht een gelige gloed krijgen. Een van de muren was gevuld met boekenkasten, zoals zoveel muren in Spinner's End. Tussen alle boeken over Geschiedenis, Alchemy, Potions en vele andere onderwerpen stond ook haar kopie van The Tales of Beedle the Bard, die belangrijker voor Lily-Anne was dan welk boek dan ook. Er stonden ook vele flacons met Potions en ingredienten in de kast, ondanks dat het overgrote deel toch in de Potions kamer stond. Verder stond er alleen nog een kaptafel en een grote kledingkast met een spiegel in de deur. Op het bed lag haar witte nachtjapon al klaar, zonder ook maar een kreukje. Lily-Anne trekt haar zwarte jurk uit en trekt de nachtjapon aan. Ze trekt ook haar schoenen uit en zet die onder in de kledingkast. Ze hangt de jurk op aan een kleerhanger en pakt ook haar lichtgroene ochtendjas uit de kast. Op haar blote voeten loopt ze naar de kaptafel en als ze haar ochtendjas heeft dichtgeknoopt pakt ze de borstel. Ze haalt hem rustig door haar haren en vlecht ze daarna los in. Op het moment dat ze de borstel weer neerlegt, wordt er op de deur geklopt.
'Kom binnen.'
De deur gaat open en Severus's gezicht verschijnt. Hij glimlacht als hij zijn dochter bij de kaptafel ziet staan en stapt naar binnen, de deur achter zich sluitend. Als hij zich weer omdraait, staat Lily-Anne al tegenover hem. Severus's zwarte jas zwaait nog even na, maar verder is het stil in de kamer. Totdat Severus zijn mond opent.
'Over morgen, in Diagon Alley...'
Lily-Anne knikt glimlachend, maar als ze haar vaders strakke gezicht ziet, stopt ze meteen en kijkt net zo strak terug.
'Lily, ik wil dat je een winkel ontwijkt en er niet naar binnen gaat.'
Lily-Anne kijkt haar vader vragend aan. Haar vader had haar nog nooit verboden om een winkel binnen te gaan, waarom nu dan wel?
'Het is de nieuwste winkel in Diagon Alley. Weasley's Wizard Wheezes.'
'De winkel van de Weasley tweeling. Ik begrijp het, vader.'
Severus knikt en stapt dichterbij zodat hij zijn armen om zijn dochter heen kan slaan, iets wat niet vaak gebeurde. Als Lily-Anne haar vaders intenties dan ook opmerkt, slaat zij haar armen stevig om hem heen en begraaft haar gezicht in zijn zwarte kleren. Hij rook altijd hetzelfde. Haar vader, zo vertrouwd, alsof ze altijd veilig thuis was bij hem. Als Severus haar loslaat en terugloopt naar de deur, blijft hij nog even staan met zijn hand op de deurknop.
'Als je morgen niet op tijd wakker bent, wek ik je. Ik wil niet te laat vertrekken.'
Zonder op een antwoord te wachten, knipt Severus het licht uit en opent hij de deur. Het laatste wat van hem verdwijnt is zijn zwarte lange jas voordat de deur sluit. Lily-Anne loopt naar haar bed en stapt erin. Ze trekt de dekens tot haar schouders op en draait zich op haar zij. Al snel valt ze in slaap, terwijl de regen zacht op haar raam begint te tikken.