Ik wil nadenken, over een volgend avontuur, maar de ideeën komen niet. Ik wil schrijven, over een vorig avontuur, maar de woorden vormen zich maar niet op mijn blad. Mijn hoofd, is leeg. Mijn blad, is leeg. De kamer word gevult met de zwijgende creatie, die men stilte noemt.
De onzorgvuldig bijeen geraapte delen van mijn hart hebben zich als een lood zware steen terug op mijn borstkast gevestigd. Want je liet het vallen. Mijn hart was van jou, maar jij maakte het kapot.
Maar toch, is mijn hart niet voledig. Want jij hebt het laatste stukje van mijn hard. En je draagt het, op de plek, waar een meisje voor me, een stukje van jouw hart had genomen. Elke keer als je naar me kijkt, knijpt de rest van je hart, het mijne fijn. Het doet me pijn om bij je te zijn. Maar wegblijven, is ook een hel.
Een hart moet voledig bij elkaar blijven, ik help je aan een nieuw hart, geef jij het mijne dan terug??