"THAT'S WHY I have to go back to my world as soon as possible."
Those words keep on playing in my mind for one hour straight. It has been three days. . . but why can't I get it off my mind?
He has to go back to his world in order to defeat Phobetor.
Mariin akong napapikit at marahang minasahe ang aking ulo. May mga pagkakataon pa rin talaga na ayaw mag-sink in sa akin na tila nagiging fantasy ang buhay ko.
"Is your head hurting?"
Kaagad akong nagmulat at ang mga bughaw na mata ni Morpheus ang sumalubong sa akin. Nakaupo ako sa sofa. My head is leaning on the headrest, and he's standing behind me, watching over me.
Upside down.
Kinurap-kurap ko ang aking mga mata. His pupils are dilated. Halos sakupin na ng itim ang buong bughaw ng kanyang mga mata. And I don't know why he looks so good from this angle.
"Three A's?"
A finger gently tapped my cheek thrice, making me blink my eyes. And that's when I realize kung gaano na ako katagal nakatitig sa kanya na ikinalaki ng aking mga mata. Hala pucha! 'Di niya naman siguro binigyan ng meaning, ano?
I cleared my throat and sat up straight. Mabilis naman siyang tumabi sa akin, pero may sapat na distansya sa pagitan namin. Sapat lang upang hindi magkatagpo ang aming mga balikat. Patay talaga siya sa akin kapag lalapit siya nang sobra. Baka kikiligin na naman ako! Eme.
"Are you okay?" May bahid na pag-alala ang kanyang boses. Iniwasan kong mapatingin sa kanya at tumango.
"Yes, I am." Pero tila hindi siya na-convince. Malamang! Sinong maco-convince, eh, ang tagal kong nakatitig sa kanya kanina!
I let out a dramatic sigh and begin to think of reason that will convince him that I'm thinking of something.
"I was thinking about our thesis." I licked my lips and smiled at him.
Wala naman talagang problema sa thesis namin. Na-pass na namin, at next week, prepare na kami sa pagde-data gathering at paggawa ng miniature sa nai-propose namin.
Sa gilid ng aking mata, nakita kong itinukod niya ang kanyang siko sa headrest, and he supported his face using his cheek.
"What about it?"
Ang kulit naman ng crush ko! Pero dahil crush ko siya, sige na nga.
Sumandal ako sa sofa at tiningnan siya. "Well, we have to make a miniature next week so I'm sure that I will be very busy. We have to spend our night at our groupmate's house."
"Do you want me to help?"
Tinaasan ko siya ng kilay nang marinig ang kanyang tanong. Wow, kung maka-offer, feel na feel na pinakilala ko na siya sa mga kaklase ko, ah!
Natawa ako at napailing. "They will be shocked, Morpheus. And. . ." I let out a deep sigh. "They shouldn't know about you."
Confusion filled his eyes, at nagkasalubong ang kanyang mga kilay. "You can introduce me as your friend."
Napakamot ako sa aking buhok. 'Yon? 'Yong mga tangang 'yon? Maniniwala na magkaibigan lang kami kahit 'yon naman ang totoo?
"Or you can introduce me as your lover."
Nabilaukan ako sa sarili kong laway nang marinig ang kanyang sinabi. Nanlaki ang aking mga matang napatingin sa kanya habang tinapik-tapik nang malakas ang aking dibdib. Putangina?
May mapaglarong ngisi sa kanyang mga labi at nanunukso ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. Nakangiti pa siya habang kagat-kagat ang kanyang labi na tila pinipigilan na huwag matawa.
Teka, tangina. Bakit ang pogi at sexy niya? Pero shet!
"Don't joke with me like that!" saad ko nang makabawi at sinamaan siya ng tingin. Doon na siya tuluyang bumulanghit ng tawa. He dissolved in a ripple of laughter as his chest moved up and down.
"If you could only see your reaction!"
"Ang happy mo naman!"
"Eh 'di, sorry!" natatawang saad niya. My eyes went huge and a gasp escaped from my mouth as I recalled what he said. Teka, that was a Filipino expression! Shuta?
"Nakakapagsalita ka ng Filipino?!"
"At nakakaintindi rin." He winked at me and flashed me a goofy smile. Mas lalong nanlaki ang aking mga mata. Holy fuck?
'Di ko mapigilang kunin ang isang unan at itapon ito sa kanya na mabilis niya namang nailagan. Pinanlakihan ko siya ng mga mata at dinuro-duro.
"Three days! Gano'n ako katagal sa madugong labanan ng pag-e-English tapos nakakaintindi ka pala!" Ano ba! Pinaglalaruan ako ng gago!
Muli akong kumuha ng unan at hinampas nang hinampas sa kanya. Tawa lang siya nang tawa habang iniilagan ang bawat hampas ko. Shit!
"Sorry na! Sinasabayan lang kita! Ang cute, eh!"
"Che!"
I leaned towards him and was about to give him a hard blow when my balance suddenly became unsteady. Nanlaki ang aking mga mata at nabitawan ko ang unan. Tila bumagal ang takbo ng oras.
Lumipad sa ere ang unan at kumawala ang sigaw sa aking lalamunan. Akmang kakapit na ako sa headrest ng couch nang tuluyan na akong mag-landing.
Mag-landing sa itaas ni Morpheus.
My mouth let out a gasp as my heart kicked inside my ribcage. I can see myself in Morpheus' dilated eyes. Ramdam ko ang init ng mga palad niya na nakahawak sa magkabilang gilid ng aking bewang. Ang init ng kanyang mabangong hininga ay tumatama sa aking labi.
Gano'n kami kalapit.
For a moment, none of us moved. Kapwa lang kami nakatingin sa isa't isa na halatang gulat na gulat sa pangyayari. Nahihirapan akong igalaw ang katawan ko at napako ako sa aking kinaroroonan dahil sa mga mata ni Morpheus na tila nilulunod at binabasa ang kasulok-sulukan ng puso ko.
Damn. What is happening?
Kita kong bumaba ang kanyang mga mata sa aking mga labi, and his pupils dilated even more. My eyes landed on his Adam's apple when it moved, at doon tuluyang nawala ang halina na ibinuhos ng kung sino sa akin.
Fuck!
Mabilis akong bumangon nang hindi siya tinitingnan. I could feel my cheeks burning. Paulit-ulit na naglalaro sa aking isip ang posisyon namin kanina. Damn! This is so fucking awkward!
I cleared my throat and distanced myself from him. "Kwarto muna ako," saad ko sa mababang boses at mabilis na tumayo. Dali-dali akong naglakad papunta sa aking kwarto at nang makapasok, napasandal ako sa dingding at napahawak sa puso ko.
Kumakabog ito nang mabilis. My heart is screaming inside my lungs. Sino ba naman kasi ang hindi makakaramdam ng ganito? Kahit yata manhid, kapag napunta sa gano'ng sitwasyon tapos si Morpheus pa, talaga namang sisipa ang puso, eh!
Pinikit ko nang mariin ang aking mga mata at kinagat ang aking mga labi. Pinilit kong ialis sa isip ko ang pangyayari kanina.
Damn! This is going to be so awkward!
PERO HINDI NANGYARI ang inaasahan ko.
"Kain na! Luto na ang kanin!"
Kumunot ang aking noo nang makitang kanin lang ang nasa lamesa. Umuusok pa ito at halata talagang bago pa ito inihain. Bakit kanin lang?
Kunot-noo akong napatingin sa kanya. May ngiti sa kanyang mga labi, and he even has the guts to wiggle his eyebrows!
"Nasaan ang ulam?"
"Eh 'di nasa harap mo!" Pumikit siya at tumagilid, tiningala ang kanyang ulo nang konti, at pinadaan ang mga daliri sa kanyang buhok na para bang nasa isang photoshoot siya.
What the fuck?
'Di ko maiwasang matawa sa kanyang ginawa. "Nahihibang ka na ba? Huwag mo nga akong ginagago!" Tawa ako nang tawa habang nakatingin sa kanya. Eh, kasi naman! Napaka-feeling niya tingnan!
"There. I made you laugh."
Natigil ako sa kakatawa at napatingin sa kanya. He was looking intently at me with a small smile on his face. His pupils are also dilated.
My smile froze on my face the moment our eyes locked, and when I was about to say something, mabilis siyang tumalikod sa akin at naglakad papunta sa refrigerator.
Sunod-sunod akong napakurap, at doon ko lang napakawalan ang hiningang hindi ko namalayang kanina ko pa pinipigilan. Mabilis akong nag-iwas ng tingin at nagpunta sa drawer.
What does he mean by that?
Ipinilig ko ang aking ulo. I got two plates and two sets of utensils. Sinabay ko na rin sa pagkuha ang juice na nasa ref bago bumalik sa lamesa.
Kasabay ng paglapag ko ng mga 'yon sa mesa ay siya ring paglapag ni Morpheus ng ulam na niluto niya. Pinigilan ko ang aking sarili na mapatingin sa kanya. Napalunok ako at ibinuhos ang atensyon sa ulam.
Buttered tahong. Maraming cheese. Creamy rin tingnan. Tuluyang nawala sa aking isip ang mga pangyayari.
"Wow," 'yan lang ang tangi kong nasabi kasabay ng pagtunog ng aking tiyan na ikinahalakhak ni Morpheus. I threw him a glare. Eh, sa gutom na ako, eh!
"Nagrereklamo na ang tiyan mo. Let's eat!" Hinila niya ang upuan na nasa kanyang gilid at pinaupo ako bago siya umupo sa aking tapat.
Yeah, he's always like this simula no'ng dumating siya rito. Gentleman. Standard.
But ngayon, I couldn't help but give meaning to that simple gesture kahit na alam kong wala lang 'yon para sa kanya. Shit. Mga babae nga naman.
I shouldn't put meaning to his gestures and words. Napatungan ko lang, kung saan-saan na lumilipad ang utak ko. Tangina.
I shook my head and began to eat. Morpheus acts as if nothing happened a while ago. Na parang wala lang 'yon sa kanya. Dapat, gano'n din ako.
Tumayo ako at kumuha ng dalawang baso bago bumalik sa aking kinauupuan. Nilapag ko ang mga baso at nagbuhos doon ng juice. Ibinigay ko ang isa sa kanya. Nang tumingin siya sa akin, 'di ako nag-atubiling salubungin ang kanyang tingin.
"Juice mo," simpleng wika ko. "Baka mabilaukan ka. Hilig mo pa namang mang-asar." Tinaasan ko siya ng kilay.
Sumilay ang mapaglarong ngiti sa kanyang mga labi habang hindi inaalis ang tingin sa akin.
"Ang thoughtful naman ng servant ko." Nanlaki ang aking mga mata sa narinig.
"Aba't-"
Binigyan niya ako ng maamong ngiti na ikinatulala ko.
Teka, ano nga 'yon?
"Oh, kain ka na. Kanina pa tumutunog ang tiyan mo." Tumayo siya sa kinauupuan. He raised his arms forward and put it on my shoulders, pushing me down to my seat.
"Masarap ang luto ko." Kumindat siya sa akin bago umupo at muling nagpatuloy sa pagkain.
Napakurap ako at inalala ang kanyang ginawa. Putangina! Ngumiti lang siya sa akin, natulala na ako?
Hindi maaari 'to!
My dinner was filled with playful remarks from Morpheus, at hindi naman ako pikunin, pero hindi ko alam kung bakit ang bilis kong mapikon pagdating kay Morpheus!
"Oo na! 'Di mo naman kasi sinabi na marunong ka pala, eh! Pina-English mo pa ako nang todo!"
Tawa naman siya nang tawa sa aking reaksyon kaya sinamaan ko siya ng tingin, pero hindi siya tumigil!
"Hindi ka naman kasi nagtanong," he said in between his laughter and tried to calm himself. "Pero 'di naman kita masisisi."
"Buti alam mo."
"Kasi ang pogi ko, eh, kaya talagang mapapa-English ka."
"Alam mo? Pakyu ka!"
Kukurutin ko na sana ang braso niya nang biglang bumuhos ang malakas na ulan. Nanlaki ang aking mga mata at pumasok sa isip ko ang mga sinampay. Hala shet!
Mabilis pa sa alas kwatro akong napatayo at lumabas ng bahay. Morpheus seemed to read what's on my mind dahil sumunod siya sa akin at tinulungan akong ligpitin ang mga sinampay na kanina pa pala natutuyo.
Nang maipasok na namin ang lahat, akma ko na sanang isarado ang pinto nang mapansin kong nakatingala lang si Morpheus sa kalangitan. Nakapikit ang mga mata, at nakabukas ang mga palad na tila sinasalubong ang bawat patak ng ulan.
Naningkit ang aking mga mata at pilit siyang inaninag sa gitna ng ulan. Anong ginagawa niya?
"Morpheus!" Basang-basa na ang t-shirt niya at talagang kumapit ito sa katawan niya kaya kitang-kita ko ang matikas niyang pangangatawan.
But now is not the right time to admire his body!
"Morpheus! Pasok na!" sigaw ko sa kanya. Tila narinig niya naman ako dahil ibinaba niya ang kanyang ulo at tumingin sa akin. Sumilay ang maliit na ngiti sa kanyang mga labi.
"Come here, Three A's! Dance under the rain with me!" And he made some silly moves while laughing at his heart's content. Para siyang bata na ngayon lang nakaranas ng ulan.
"I never thought that rain would feel so good on my skin!" Napakurap ako sa narinig. So, tama ako? Ngayon niya lang naranasan maglaro sa gitna ng ulan?
Muli siyang tumingin sa akin. Nawawala ang kanyang mga asul na mata dahil sa lawak ng kanyang ngiti.
"Come on, Three A's!" yaya niya muli sa akin.
Napangiti ako habang nakatingin sa kanya na tuwang-tuwa na naglalaro. He seems so happy and free.
Who am I to refuse this child at heart? Might as well make his first experience with rain memorable.
-----