အထက်တန်း နောက်ဆုံးနှစ်၏ အစသည်...
ခြောက်ခြားဖွယ်ရာ လစ်ဟာမှုတစ်ခုနှင့် စတင်ခဲ့
သည်...
အမြဲလိုလိုနှုတ်ဆိတ်နေတတ်သော...
လူတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့နားမှ ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးသွားခြင်းသည် ကျွန်တော်တို့အုပ်စု၏ စကားသံများကိုပါ ပျောက်ရှစေခဲ့သည်...
နာမည်ကြီးတံဆိပ်များကို...ကြွားဝါခြင်းကင်းစွာ...ဝတ်ဆင်တတ်သော...
အုပ်စုလိုက် မုန့်စားလျှင် ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်...မင်းရှင်းအလှည့်...ဟုပြောလျှင်...
နှုတ်ဆိတ်ကာ ပိုက်ဆံထုတ်တတ်သော...
ခပ်တည်တည်နှင့် ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ်
လူကြီးလူကောင်းပုံစံ ဖမ်းနေတတ်သော...
Kris Wu၏...နေရာလပ်သည်...ကျွန်တော်တို့
အား အံ့အားသင့်ဖွယ်ရာ စောင့်ကြိုနေခဲ့သည်
ဆွေမျိုးတော်စပ်သည့် Byun Baek
ကိုယ်တိုင်တောင်မှ သူ ဘာလို့
ဒီလို ထွက်သွားခဲ့လဲ...သေချာစွာမသိခဲ့...
သူ ကနေဒါ ပြောင်းသွားပြီ ဆိုသည်မှလွဲ...
ကျွန်တော်တို့ ဘာမှ မသိခဲ့ရပါ...
အဆိုးဆုံးက Tao...
ဘာဆိုဘာမှ ပြောမသွားခဲ့သော ချစ်ရသူ၏
ခွဲခွာခြင်းအတွက် ဘယ်လိုခံစားရမည်မှန်း...သူ
တကယ် မသိနိုင်ခဲ့...
နှစ်ပတ်လောက်အထိ ရက်ရှည်ခရီးထွက်တာ
နေမှာပါဟု ခေါင်းမာစွာ ငြင်းဆန်နေခဲ့သေးသည်...
တဖြည်းဖြည်းချင်း အမှန်တရားတစ်ခုဆိုတာ
သေချာလာသည့်နောက်တော့...သူ စကားနည်းသွားသည်...
ကိုရီးယားသံဝဲဝဲနှင့် စာနေတတ်သော သူ့အသံကို ကျွန်တော်တို့ သိပ်မကြားရတော့...
မေးရင် ဖြေသည်...
ကလေးဆန်ဆန် ဂျီတိုက်တတ်သော...
ကျွန်တော်နှင့် ငြင်းဖော်ငြင်းဖက် တိုင်ပင်ဖော်
တိုင်ပင်ဖက် Taoသည်...
တွေဝေငေးမောခြင်းများနှင့်သာ လွှမ်းခြုံနေ
တတ်သော...ထိုင်းမှိုင်းသည့် လူတစ်ယောက်
အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်...
နီရဲမို့အစ်နေတတ်သော မျက်လုံးများနှင့်
အခန်းတံခါးဝဆီသို့ ငေးနေတတ်သော သူ့ကို
မြင်ရသည်မှာ ကျွန်တော်တို့ရင်ထဲ မချိ...
ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမည်မှန်းလည်း မသိနိုင်ကြ...
Kris Wuကိုသာ ဒီလို လက်လွတ်စပယ် ပစ်စလက်ခတ် လုပ်သွားရကောင်းလားဟု ဒေါသထွက်နိုင်ကြသည်.
အဲဒီနေ့က...
❤ လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း❤
"အဲတော့ သူက ကနေဒါကို အပြီးပြောင်းသွား
တာလို့ ပြောတာလား😦"
"ငါ သေချာမသိဘူး...Sehun...ပြောင်းသွား
တာတော့ အမှန်ပဲ...အပြီးလား ဆိုတာတော့...
ငါလည်း မပြောတတ်ဘူး😷"
Byun Baek က...
မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ကျွန်တော်တို့မျက်နှာများကို လိုက်ကြည့်နေသော Taoကို မျက်နှာလွှဲလိုက်ရင်း...
စကားစကို...လေးကန်စွာ ဖြတ်တောက်လိုက်သည်...
"ခဏ...အလည်အပတ်သွားတာမျိုး...ဖြစ်ရင်
ဖြစ်မှာပေါ့😐"
Kim Kai က အကောင်းဘက်မှ လှည့်တွေးပြီး
ဖြစ်နိုင်ခြေကို ဝင်ရောက်ပြောပြသည်......
အချစ်ကတော့ မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်
ပုတ်ခတ်နှင့် အခြေအနေကို အကဲခတ်နေ
ခဲ့သည်...
"ဟုတ်တယ်...ကျောင်းထွက်သွားပြီ😑"
ရုံးခန်းမှ ပြန်လာပြီး ငူငူကြီး ထိုင်ချကာ...
တုံးတိကြီး ပြောချလိုက်သော JunMyeon Hyung စကားကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ရင်ထဲတွင် မေးခွန်းများနှင့် ပို၍ပူလောင်လာသည်...
"အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ😅"
Kim Kai အသံက မာသည်...
လက်ခံနိုင်စရာမရှိသည့် အခြေအနေကြီး ဖြစ်ပျက်နေသည့်အပေါ် စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်လာဟန် ရှိသည်...
"Hyung...ကျွန်တော့်ကို မနောက်ပါနဲ့😣"
Taoက...မျက်ရည်ဝဲနေပြီ...
"သူ သွားမယ်ဆိုလည်း ကျွန်တော်တို့ကို တစ်ခုခု ပြောသွားမှာပေါ့"
မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟု...အတည်ပြုရင်းမှပင် ဒါ...
အမှန်တရားတစ်ခုမှန်း...ကျွန်တော်တို့ ပို၍
သေချာလာကြသည်...
"Ge...Ge ငါ့ကို မ...ချစ်...ဘူး...ကွာ😞..."
ကျွန်တော် ခံပြင်းစွာ တောက်တစ်ချက် ခေါက်မိသည်...အနည်းဆုံးတော့ အကျိုးအကြောင်း
ပြောသွားမှပေါ့...
မြုံစိမြုံစိနှင့် သူ့ပုံစံကို ကျွန်တော် နဂိုတည်းက
အမြင်ကပ်သည်...
လူကြီးလူကောင်းဆန်ချင်သည့် ကောင်ကလည်း ဒီလိုမျိုး ထွက်သွားတတ်သလား?
"စိတ်ပျက်စရာ ကောင်းတယ်"
Taoက...ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်လျက်
တတွတ်တွတ်ရေရွတ်ရင်း ဝမ်းပမ်းတနည်း ငိုသည်
"Ge...ငါ့ကို မချစ်ဘူး😞...သူ...ငါ့ကို မချစ်ဘူး💔"
"တိတ်စမ်း...Tao...အဲဒီလိုကောင်မျိုးအတွက် မင်း ငိုစရာမလိုဘူး...မတန်ဘူး😡"
အချစ်ကတော့...ကျွန်တော်တို့၏ ခံစားချက်များနှင့် သိပ်မတိုက်ဆိုင်သလိုပင်...
သက်ပြင်းတစ်ချက် ညင်းညင်းချလျက် အဝေးသို့ ငေးမောနေခဲ့ပါသည်
❤ လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း❤
"Kris Wuက... စောက်ရမ်းလွန်တယ်😤"
မြေပြင်တွင် ပြန့်ကျဲနေသော ခဲလုံးများကို...
ကျွန်တော် အကြောင်းမဲ့ စိတ်အချဉ်ပေါက်လျက် ကန်ကျောက်လိုက်မိသည်...
"သူ့မှာလည်း အကြောင်းရှိလို့နေမှာပေါ့😐"
"ဘယ်လိုအကြောင်းပဲရှိရှိလေ...အချစ်ရယ်😡
သူ...Tao အပေါ် ဒီလို မလုပ်သင့်ဘူးပေါ့...
ကျွန်တော်တို့ကတော့ ထားပါတော့"
"ငါ သူ့ကို နားလည်တယ်😑"
အချစ်သည်...တစ်ခါတစ်ခါတော့လည်း
သွေးအေးနိုင်လွန်းသည်...ကျွန်တော် မျှော်လင့်တာထက်ကို ပိုပြီး...
"သူ့မှာလည်း ပြောမပြနိုင်တဲ့ အကြောင်းတွေ
ရှိမှာပေါ့😐"
"ကျွန်တော်ကတော့ သူရဲဘောကြောင်တယ်
သတ္တိကြောင်တယ်လို့ပဲ မြင်တယ်😪"
ဒီတစ်ခါတော့ အချစ်က ပြန်ပြီး မချေပတော့...
နှုတ်ဆိတ်လျက်...
တဖြည်းဖြည်းနှင့် မနားစတမ်း တိုက်ခတ်နေသော လေပြေညင်းကြောင့်ထင်...
ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းပါးလေးများက အနည်းငယ် သွေ့ခြောက်လျက် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ပွင့်ဟ
နေကြသည်...
"ခင်ဗျားရော...ကျွန်တော့်ကို သူ့လိုပဲ ထားခဲ့မှာလား?😔"
လေသံတိုးလေးနှင့် ကျွန်တော် ချွဲကာ
သူ့ပုခုံးစွန်းလေးကို ဖွဖွနမ်းမိသည်
"မင်း ငါ့ကိုချစ်နေသရွေ့...ငါ မင်းကို ချစ်နေသရွေ့...နောက် ငါတတ်နိုင်သရွေ့တော့ အဲလိုမဖြစ်ပါဘူး"
"အင်း..."
"ဒါပေမယ့် အနာဂတ်ဆိုတာက ဘာမှ မရေရာဘူးလေ"
သူက တွေးဆပြီး ခပ်လေးလေးပြောသည်...
"ရေရာအောင် လုပ်မှာပေါ့...ကျွန်တော်က ဘယ်သူလဲ? Oh Sehunလေ...ဟဲဟဲ😁😁😁"
ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်လုံးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ပြီး ပါးပြင်ကို အားပါးတရ မွှေးကြူလိုက်မိသည်...
ချစ်လိုက်တာ...အချစ်ရယ်...
Mwah😍 Mwah😍 Mwah😍
"အဲဒါတွေပေါ့😫...မင်းနဲ့ငါ မဖြစ်တာ...😒
ဖယ်စမ်းပါကွာ"
ရုတ်တရက်ကြီး ကျွန်တော့်ကို တွန်းဖယ်ကာ ထွက်သွားသော သူ့ကို ကျွန်တော် နားမလည်နိုင်
သို့သော်လည်း အံ့သြခြင်းမဖြစ်မိတော့...
"ခင်ဗျားကလည်း စိတ်ကြီးပဲ...ကျွန်တော်က ချစ်လို့ဟာကို😁😘"
ခါတိုင်းလိုပဲ...သူ့ဘေးမှ နေ၍ တွတ်ထိုးပြီးသာ လိုက်ခဲ့ရတော့သည်
❤ လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း❤
အစောနက ပြောခဲ့သော ဆိုးရွားသည့် လစ်ဟာမှုနှင့် စကားနည်းသွားသည့် Taoကလွဲလျှင် အထက်တန်းနောက်ဆုံးနှစ်၏ အရာအားလုံးသည်...ပုံမှန်အတိုင်းလည်ပတ်နေသည်ဟု ဆိုရမည်...
သို့သော် ပုံမှန်မဟုတ်သော အရာတစ်ခုကတော့
ကျွန်တော့်ကို လူမသိ သူမသိ တိတ်တဆိတ်
ညှင်းဆဲလျက်ရှိသည်...
ကျွန်တော့်တွင် ဖြေရှင်းရခက်နေသည့် ခေါင်းခဲစရာ ကိုယ်ပိုင်ပြဿနာတစ်ခု ရှိနေသည်...😖
အင်း...
ပြောရမှာလည်း ရှက်ပါသည်...
မပြောဘဲလည်း မနေနိုင်...😩
ကျွန်တော့်အရာသည်...အရင်ကထက် သိသိသာသာ ပို၍ ကြီးမားလာသည်...
တစ်စုံတစ်ခုကို လိုအပ်နေသော ခံစားမှုများကလည်း ပို၍ စိပ်လာသည်
အထူးသဖြင့် မနက်ဖက်အိပ်ရာနိုးချိန်များနှင့်
ညဖက် အိပ်ရာဝင်ချိန်များ...
ဒီအထိက ပြဿနာ ကြီးကြီးမားမား မဟုတ်သေး
JunMyeon Hyungကို တိုင်ပင်ကြည့်တော့...
အနှစ်နှစ်အလလ သိမ်းဆည်းထားသော
သူ့အိပ်ရာအောက်မှ မဂ္ဂဇင်းများကို ထုတ်ပေးသည်...
နိုင်ငံခြား မော်ဒယ်များ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ပုံများ
အဲဒါကို ကြည့်ပြီး လက်ကို အလုပ်လုပ်ပေးဟု
ပြောသည်...
နည်းနည်းပါးပါးလည်း ဦးနှောက်ရှိပါဦး...Hyung ရယ် ဟုသာ...ကျွန်တော် ကုန်းအော်
ပစ်လိုက်ချင်သည်...😫
ကျွန်တော်မှ အဲလိုမျိုးတွေ မကြိုက်တာ😫
Hyung လုပ်ပေးလို့ မရဘူးလား ဟု
ကျွန်တော် မျက်နှာငယ်လေးနှင့် တောင်းဆိုမိတော့ မရိုင်းတတ်သော JunMyeon Hyungက
ကျွန်တော့်ကို ပိုးစိုးပက်စက် ဆဲသည်...😞
အိပ်ရာထဲမှာ လှိမ့်သည်...
ခေါင်းမှ အငွေ့ထွက်မတတ် အမျိုးမျိုး စဉ်းစားသည်...နည်းလမ်းမျိုးစုံ
ပန်းလေးမျက်နှာကိုပဲ မြင်ယောင်နေသည်...
သူ၏ ကဗျာမဆန်သော လမ်းလျှောက်ပုံ...
မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ပြီး ကလူ၏သို့ မြူ၏သို့...ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပုံ...
ဒါကတော့...ကျွန်တော့်အတွေးပေါ့လေ...
သူကတော့ အဲလိုကြည့်တာ ဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်မပေါ့...😁
ဘတ်စကတ်ဘော ကစားတုန်းက မြင်ခဲ့ရသော
တင်းရင်းကျစ်လျစ် ဖြူဖွေးသည့် သူ့ပေါင်သားများ...
အဟင့်...ဟင့်😣
မရ...ဘယ်လိုမှမရ...
ကျွန်တော် သေချာသိသည်...
ဒီရောဂါက ပန်းလေးနှင့်မှ...ပျောက်လိမ့်မည်...
ပန်းလေးကုသမှ အမြစ်ပြတ်မည်...
အခက်ခဲဆုံးအပိုင်းက အဲဒါပင်...😩
ကျွန်တော်၏ ပြဿနာ အဖြေရှာခြင်းက...
အဲဒီနားမှာ တစ်ခန်းရပ်သွားသည်~
အခြားနည်းလမ်းများ ရှိနေဦးမလား...ကွေ့ပတ် တွေးတော ကြံဆသော်လည်း နောက်ဆုံး ဒီဘူတာပဲ ပြန်ပြန်ဆိုက်သည်...
သိကြသည့်အတိုင်း...
ပန်းလေး ဆိုသည်က...မယိမ်းမယိုင်...
မားမားမတ်မတ်...ခိုင်မာစွာရပ်တည်တတ်သည့် ကျောက်တံတိုင်းကြီးနှယ်...😩
Oh Sehunလေး...ကျွန်တော့်အဖြစ်က
ထိုတံတိုင်းကြီးကို ခေါင်းနှင့်တိုက်ပြီး ယိုင်နဲ့စေရန် ြကိုးပမ်းနေမိသော သနားစဖွယ့် စာသူငယ်😞
နောက်ဆုံးတော့...ကျွန်တော်...ခေါင်းအနာခံဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်...
ငယ်ငယ်က ကြားဖူးသယောင်ရှိသော အဲဒီ ကျောက်တံတိုင်းနှင့် စာသူငယ်၏ အဆုံးသတ်ကို
ကျွန်တော် မေ့သွား၍ မျှော်လင့်ချက်လေးနှင့်
JunMyeon Hyungအား မေးမိသေးသည်
"Hyung...အဲဒီ စာကလေးက ဘာဖြစ်သွားလဲ...နောက်ဆုံးကျတော့...တံတိုင်းကြီး ရွေ့သွားလား"
"ဘာပြောကောင်းမလဲ...ဦးနှောက်ထွက်ပြီး သေသွားတာပေါ့...😪"
အမလေး...အားရစရာ😫
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ကျွန်တော်က တကယ့် စာသူငယ် မဟုတ်သလို အချစ်ကလည်း ကျောက်တံတိုင်းကြီးမှ မဟုတ်ဘဲ...😔
နောက်ပြီး စွန့်မှ စားရမည် မဟုတ်ပါလား...
တစ်ကောင်တည်း...သို့သော် ကျား
တစ်ယောက်တည်း...သို့သော် Oh Sehun ဖြစ်ပါသည်...😔
❤ လူသားတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခြင်း❤
လက်တွေ့က အပြောလောက်တော့ မလွယ်ကူပါ...
အခြေအနေကဖြင့် ပန်းလေး နှုတ်ခမ်း
နွေးသလား အေးသလားပင် မသိရသေး...😢
ပြောရလျှင် ပန်းလေးက သတိကြီးလွန်း အကဲဆတ်လွန်းသည်...
ချစ်သူဖြစ်ပြီးကတည်းက အိမ်သာတောင် တူတူမသွားဖူး...😞
သူ့ဟာသူ သတ်သတ် သွားလျှင် သွားသည်
ကျွန်တော် နောက်ကလိုက်သွား၍ ဆုံလျှင်တောင်...သူက ပြန်ထွက်သွားတတ်သည်...
အဲဒီတော့ ကျွန်တော် ငတ်သည်...
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အာဟာရသာမက...စက္ခုအာရုံအားဖြင့်ပါ အာဟာရ ပြတ်လပ်နေရသည်.
ဘယ်သူမှလည်း ကျွန်တော့်ကို စာနာနိုင်မည် မထင်ပါ...😞
အကျင့်မကောင်းသည့် Kris Wuကြောင့်
တိုင်ပင်ဖော် တိုင်ပင်ဖက်ကလည်း အလိုလိုပျောက်😖
မသိဘူး...Oh Sehunရာ...ချ...😠
"အ...😫"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကျွန်တော် ဗိုက်ကို နှိပ်ပြီး တစ်ချက်ညည်းတော့
သူက စိုးရိမ်စွာ မေးသည်...
"မသိဘူး...ဗိုက်ထဲက အောင့်နေလို့😰"
"ဘယ်နားလဲ..."
သူက...ကျွန်တော့် ဗိုက်ကို ဖွဖွလာစမ်းသည်...
ကော်ရစ်တာတစ်လျှောက်တွင် ကျောင်းသားများ ဟိုဟိုဒီဒီ သွားလာနေကြသည်...
ကျောင်းတက်ဖို့က လိုသေးသည်...
JunMyeon Hyungက ဆရာများ နားနေခန်းမှာ...ဟိုကောင်တွေတော့မသိ...မတွေ့...အဲဒါ
ကောင်းသည်...
"အား...ပိုပြီး အောင့်လာပြီ...😫"
ကျွန်တော် ဝမ်းဗိုက်ကို ဖိနှိပ်ပြီး လူသိပ်သွား
လေ့မရှိသော...အိမ်သာဆီသို့ အမြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်...
သူ နောက်မှ လိုက်လာပါစေ...😌😁
"Hun...ဘာဖြစ်တာလဲ😨...မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား...ငါ JunMyeon Hyungကို သွားခေါ်ရမလား"
တော်ပါသေး...ထင်သည့်အတိုင်းပင်
အိမ်သာထဲ လူမရှိ...
ကျွန်တော် အိမ်သာခန်းတစ်ခုထဲဝင်သွားပြီး...
တံခါးကို ဖွင့်လျက်ထားလိုက်သည်...
ထို့နောက် အိမ်သာခွက်ထဲသို့...ပျို့အန်နေသည့်ဟန် လုပ်လိုက်မိသည်...
"အော့...အဝေါ့....အား😰"
"Sehun...ah...အဆင်ပြေရဲ့လား😲...ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ...အစာမကြေတာလား"
သူက...အိမ်သာခန်းထဲ လိုက်ပါ ဝင်ရောက်လာပြီး...ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို ပုတ်ပေးနေသည်...
ကဲ...Sehunရေ...အခွင့်အရေးပဲဟေ့😎
"အစာကြေဆေးတော့ ငါ့မှာပာတယ်😧"
သူ၏ စိုးရိမ်တကြီး မျက်ဝန်းများကို...
စိတ်မကောင်း အားနာမိလျက်ပင်...😔
တံခါးကို လော့ချလိုက်ပြီး တံခါးဖက်ကို
နောက်ကျောပေး နေရာယူလိုက်သည်
"ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘာဖြစ်လို့လဲ...Sehun?😰"
"ချစ်တယ်...😚😍"
ကျွန်တော် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး...
အတွင်းခံကို အောက်သို့လျှောလိုက်သည်😔
"အချစ်ကို တောင်းဆိုစရာ ရှိလို့😔"
"ဘာ...ဘာလုပ်တာလဲ? Sehun😱"
ကျွန်တော့်ကောင်သည် အတွင်းခံထဲမှ နေ၍ တထောင်ထောင် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေပြီ
"အ...အကြီးကြီးပဲ...😲"
အချစ်၏ မျက်နှာသည်...ရဲခနဲ...
တင်းမာထောင်မတ်နေသော အရာဆီမှ မျက်နှာ
လွှဲလိုက်ပြီး...ကျွန်တော့်ကိုတွန်းဖယ်ကာ တံခါးဆီ သွားဖို့ ကြိုးစားနေသည်...
"တစ်ခါလောက်ပဲ😔...ကျွန်တော့်ကို တစ်ခါလောက် နမ်းပေးပါ...နော်...ဒီမှာ ဒုက္ခရောက်နေလို့😣😫😩"
"ဟင့်အင်း...ဟင့်...အင်း...ငါ မလုပ်ချင်ဘူး...
ဖယ်ပေး😣😷😷😷"
"ဘာလို့လဲ😞...ဘာလို့ မလုပ်ချင်တာလဲ😥"
ကျွန်တော် အချစ်ကို ရုန်းမထွက်နိုင်အောင်
တအားဖက်ထားမိသည်...
"နော်...ချစ်...နော်...တစ်ခါပဲ...ထိပ်ဖျားလေးကို
နမ်းပေးလေ😞...နော်...ကျွန်တော် ခုတလော အရမ်း ဒုက္ခရောက်နေလို့😫😫...နော်...နော်...😞😞😞"
"Oh Sehun...ဖယ်...ဖယ်ပေးကွာ...ငါ စိတ်တိုလာပြီ...မင့်...ဟာကြီးက ငါ့ကို လာထောက်နေပြီ...😫😭😫"
"ဘာလို့လဲ...ရွံလို့လား...😞"
"Oh Sehun...ဖယ်ဆို ဖယ်နော်...ငါ ဒေါသထွက်လာပြီ...😠😡😤"
"ဟင့်အင်း😔...ဖယ်ဘူး...ကျွန်တော့်ကို သနားပါ ခင်ဗျားရယ်...😞😞😞"
"Oh Sehun...ငါပြောနေတယ်နော်"
"ဟင့်အင်း😞...လွှတ်ဘူး...ထိပ်ဖျားလေးကို ဖွဖွလေးပဲလေ...နော်...နမ်းမှ လွှတ်မယ်"
"တောက်..မင့်ဟာကြီးကို...သေတောင် မနမ်းဘူးကွာ😡...အင့်ဟာ...ကဲ"
"အား...😨"
ကျွန်တော့်အရာသည်...လျင်မြန်ပြင်းထန်စွာ
ပျံတက်လာသော ဒူးတိုက်ချက်အောက်ဝယ်...
ပင့်ခနဲ...အင့်ခနဲ...
"အ...အား...အောင်မလေး...အား...😭"
အဖြစ်က တံခါးနားတွင် ခွေလျက် ပုံကျသွား
ပြီး...ကိုယ့်ဟာ ကိုယ် အုပ်ကိုင်လျက် အော်နေရသည်...
"အဲလိုဖြစ်ချင်ရင် အဲလိုလုပ်ပေးမယ့်သူ ရှာလိုက်😡...ငါတော့ မလုပ်ပေးနိုင်ဘူး😡...ရှင်းလား"
"အောင့်တယ်...အောင့်တယ်...အား.."
"စောက် နှာဘူးကောင်"
ဒေါသတကြီး ခွကျော်၍ စိမ်းကားရက်စက်စွာ
ထွက်သွားသောသူ...
နာကျင်မှုနှင့်အတူ မျက်ရည်ပူများက ပါးပြင်တစ်လျှောက်...စီးဆင်းကျလာသည်...
ရက်စက်လိုက်တာ...
"Sehun...Sehun...ah...ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ😦😰"
ဤအဖြစ်အပျက်ဆိုးကြီးနှင့် ပက်သက်၍ ကျွန်တော် မှတ်မိသမျှက လူသူမဲ့ အိမ်သာကြမ်းပြင်တွင် လဲကျနေရင်းမှ JunMyeon Hyung၏
အသံကိုနောက်ဆုံးအနေနှင့် ကြားလိုက်ရသည် ဆိုတာပင်...
ဤကား
ကျွန်တော် Oh Sehunနှင့် ရည်းစား
အသစ်ရှာခြင်း၏ နိဒါန်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်