Prologue
AYAW nang patagalin pa ni Annika ang paghingi ng tawad kay Walter. She already wasted four years. She couldn't wait for another four years to ask for his forgiveness. Mula sa school at sa part-time job na pinapasukan ng binata ay sinundan niya ito. Wala pa siyang ideya kung saan ito umuuwi. Nang makita niya itong pumara ng jeep ay inutusan niya ang kanyang driver na buntutan lang ito.
Nanlumo siya nang matuklasang bumalik ito sa dating bahay. Malayo iyon sa unibersidad na pinapasukan nito. Nakaramdam siya ng awa rito. Ang oras na dapat ay ipinapahinga na lamang nito ay nauubos pa sa pagko-commute pauwi.
Bumaba siya ng sasakyan upang sundan ang binata.
"Ma'am, sasamahan ko na po kayo," may pag-aalalang wika ng kanyang driver.
"Huwag na ho, Mang Ernie. Ayos lang po ako."
"Pero, Ma'am, napakarami hong tambay riyan sa daraanan niyo. Baka kung mapaano kayo," may pag-aalalang wika ng may singkuwenta anyos na driver.
Hinayon nito ng tingin ang eskinitang daraanan niya papasok bago makarating sa bahay nila Walter.
Nginitian niya lang si Mang Ernie upang i-assure ito.
"Harmless po sila, huwag kayong mag-alala. 'Yong kotse natin ang bantayan niyo at baka 'yan ang mawala. Lagot tayo kay Kuya Zeke."
Kahit mukhang atubili ay napatango na lang ang driver.
"Magte-text po ako sa inyo. Hintayin niyo na lang."
"Sige po."
Lumakad na siya. Tantiya niya ay may dalawang dipa ang luwang ng eskinita. Pero kaliwa't kanan niyon ay okupado ng mga tambay, babae't lalaki, bata at matatanda. 'Yong iba ay mukhang mga nagtsi-tsismisan, may nagkukutuhan at may mga nag-iinuman. Sinabi niya lamang sa driver na harmless ang mga ito upang hindi mag-alala sa kanya. Pero ang totoo ay natatakot din siya. Lalo na iyong mga lalaking kung makatingin sa kanya ay para na siyang hinuhubaran.
"Miss, saan ang punta mo?"
"D-d'yan lang po," natatakot niyang tugon bago dire-diretsong lumakad.
"Samahan na kita," wika no'ng isang tumayo para sumabay sa kanya.
Napahigpit ang hawak niya sa kanyang sling bag at lalo pang tinulinan ang lakad.
"Uy, Miss."
Dinig niya ang paghabol nito mula sa kanyang likuran. Parang tinambol ang dibdib niya sa kaba.
"Jepoy, ano ang problema?"
Muntik nang mabangga si Annika nang sukat sumulpot sa unahan niya si Walter.
"Uy, Boss Pogi. Bisita mo ba 'yan?"
Nang tingnan ni Walter si Annika ay parang napapasong napayuko ang dalaga.
"Pasensya na, Boss Pogi. Ihahatid ko sana kaso mukhang natakot. Tagay ka muna."
"Dito ka lang."
Nang mag-angat ng tingin si Annika ay naglalakad na papunta sa umpukan ng mga tambay si Walter. Nakipaghuntahan ito saglit sa mga lalaking nag-iinuman at nakitagay. Pagkuwa'y naglakad na itong pabalik sa kanya.
Napayuko na naman si Annika. Nagulat na lang siya nang abutin ni Walter ang braso niya at hilahin siya papalayo roon. Binitiwan lang siya nito nang nasa harapan na sila ng bahay nito.
"Ano ba kasi ang ginagawa mo rito? Gusto mo bang tuluyang ma-rape?"
"G-gusto lang naman k-kitang makausap."
"Ano pa ba ang kailangan nating pag-usapan? Nadisgrasya mo ako four years ago at tinakbuhan. Napilitang magbenta ng katawan ang ate ko para maisalba ako. Hindi birong kahihiyan at panlilibak ang pinagdaanan ng kapatid ko nang bigla na lang lumobo ang kanyang tiyan. Pero alam mo kung ano ang pinakamalupit, iyong halos dinudugo pa siya pero pinipilit niyang maghanap-buhay para lang may maipangtawid kami sa araw-araw. Tapos ano? Ini-expect mo bang kapag humingi ka ngayon ng sorry ay magiging maayos na ang lahat?"
Napahikbi si Annika. "I'm sorry. I am so sorry."
"Umuwi ka na," parang pagod na sabi ni Walter pagkaraan ng ilang saglit na katahimikan.
Ngunit hindi tuminag si Annika sa kinatatayuan.
Napapabuntong-hiningang tumalikod na si Walter at pumasok sa loob ng bahay. Naiwan si Annika na panay ang tulo ng luha.
MARIING napapikit ng mga mata si Walter nang isandal ang sarili sa pinto. Pagod ang isip at katawan niya sa maghapong trabaho at eskuwela. Sa totoo lang ay humihingi na ng pahinga ang kanyang katawan. Pero paano siyang makakatulog kung ganoong alam niyang nasa labas si Annika?
Hindi siya dapat maawa rito. Walang puwang ang emosyong iyon sa dibdib niya para sa babaeng muntik nang sumira sa buhay nilang magkapatid. Na matapos siyang masagasaan ay basta na lamang siyang tinakbuhan. Kaya dapat lamang na magdusa ito.
Sa isiping iyon ay inilatag na niya ang sarili sa papag na kawayan. Kumpleto pa rin ang gamit nila roon kahit matagal-tagal ding nabakante ang kanilang bahay. May nagtatanong na nga raw kung balak nilang paupahan iyon. Noong una ay naisip ng Ate Willa niyang paupahan iyon tutal ay fully paid na ang lote mula sa may-ari. At kahit papaano ay presentable na iyong tingnan kumpara sa dati na kahit malakas na hangin lang ay parang tatangayin na pati haligi.
Ngayon ay half-concrete na iyon at sawali ang dingding. Magandang klaseng yero na rin ang bubong at hindi na basta-bastang ililipad ng hangin kahit bumagyo.
Umayos siya ng higa at pinagsalikop ang dalawang kamay sa ilalim ng kanyang ulo. Nakipagtitigan siya sa five watts na flourescent habang nagpapaantok. Pero sa malas, panay ang bulong ng lamok sa kanyang tainga.
Buwisit!
Tinatamad na bumangon si Walter para maghanap ng kulambo. Habang naghahalughog sa kabinet ay parang may sariling isip ang mga mata niyang napadako sa pinto. Isinantabi niya ang paghahanap ng kulambo.
Hindi ako nag-aalala sa kanya, iyon ang sinasabi niya sa sarili nang buksan ang pinto para tingnan kung nasa labas pa si Annika.
Medyo madilim doon dahil wala naman siyang ilaw na nakalagay sa labas. Kaya naman akala niya ay wala na ito. Hanggang sa may marinig siyang bumahing. Nang tingnan niyang mabuti ang pinagmulan niyon ay tahimik siyang napamura. Naroroon pa rin si Annika. Doon sa mismong kinatatayuan nito nang iwanan niya.
Putsa! Ano ba ang gagawin ko sa babaeng ito?
Natitiyak niyang magiging kargo niya ito sa kapatid sa sandaling may mangyari rito. Huwag nang idagdag ang magiging galit ng nakatatanda nitong kapatid na si Zeke na bayaw niya.
"Ano ba talaga ang gusto mo? Bakit ang hirap mong kausap?" galit na nilapitan niya ito.
Gusto niya itong alugin nang malakas kung natutulog man ang utak nito. Pero pinigilan niya ang sarili dahil ayaw niyang makasakit ng babae.
"P-pinauwi ko na a-ang driver ko."
"At sa palagay mo, maaawa ako sa'yo dahil balak mong mag-vigil dito sa harapan ng bahay ko?"
Hikbi lang ang sagot nito.
"'Tang-na naman, o!"
Nakita ni Walter ang pagpitlag ni Annika sa malutong na murang pinawalan niya. Napangisi siya. Mas masahol pa nga ang mura ng mayayaman kumpara sa murang alam niya. Sosyal lang pakinggan ang mura ng mga ito kaya parang hindi masagwang pakinggan.
Napahinga siya nang malalim at may ilang sandaling pinagmasdan ito. Kahit madilim sa kinaroroonan nila ay yukong-yuko ito na parang natatakot na ewan na tumingin sa kanya. Isang ideya ang biglang pumasok sa isipan niya. Kinapitan niya ang braso nito at hinila itong papasok sa bahay.
"Gusto mo ba talagang makuha ang kapatawaran ko?"
"O-oo."
"Kung gano'n ay maghubad ka."
"A-ano?" Napataas ng tingin ang luhaang mga mata ni Annika kay Walter. Bakas doon ang kalituhan at pangamba.
"Gusto kong bayaran mo ng iyong katawan ang kapatawarang hinihingi mo sa akin."
Napakurap-kurap ang dalaga. Sa isang saglit ay naisip ni Walter na iiyak na naman ito.
"Hindi mo kaya? Puwes, makakaalis ka na."
Tinalikuran na niya ito. Itinuloy na niya ang paghahanap ng kulambo. Halos natitiyak niyang sa mga oras na iyon ay naiisip na nitong kumaripas ng takbo. Ngunit unti-unting kumunot ang kanyang noo nang may marinig siyang kaluskos mula sa kanyang likuran. Nang dahan-dahan siyang lumingon ay nagulat siya nang makita kung ano ang ginagawa ni Annika. Naghuhubad ito ng damit!