Τις μέρες των διακοπών μου τις πέρασα σπίτι μαζί με την Εύη και παρέα τα θεωρητικά μαθήματα που θα έδινα στις πανελλήνιες. Ήταν αγχωτικό που οι μέρες περνούσαν τόσο γρήγορα και πλησίαζαν οι πανελλήνιες, παράλληλα όμως ανυπομονούσα γιατί ήθελα όσο τίποτα άλλο να ξεμπερδεύω επιτέλους με όλο αυτό το διάβασμα. Κατέληξα να ξέρω περισσότερα για αυτά που γινόντουσαν στην ζωή του Βενιζέλου από αυτά που ήξερα ότι γίνονταν στη ζωή του Ντέιβιντ.
Οι διακοπές του Πάσχα δεν έμοιαζαν καθόλου με διακοπές, αλλά με περισσότερο ελεύθερο χρόνο για διάβασμα και προετοιμασία. Έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία χωρίς να χαζομεράω άσκοπα. Ναι μεν ήταν κουραστικό αλλά είχα έναν στόχο που ήθελα να πετύχω. Ήθελα του χρόνου τέτοια μέρα να βρίσκομαι στη σχολή, άσχετα που ο κοινωνικός κόσμος και η ιδέα για ένα καινούριο περιβάλλον με τρόμαζε. Εντούτοις, δεν ήθελα να τα παρατήσω.
Μέσα στις διακοπές, ενώ διάβαζα, δέχτηκα μήνυμα από τον Μάικ.
"Καλά μωρή, με μπάτσο; Με ΜΠΆΤΣΟ;;"
Δεν είχα απαντήσει στο μήνυμα και συνέχισα το διάσασμα μου. Στην τελική, δεν θέωρησα ότι υπήρχε κάποιος λόγος να του απαντήσω. Το τι πίστευε ο καθένας ποσώς με ενδιέφερε από την στιγμή που έβγαζαν συμπεράσματα λόγο της δουλειάς του, πόσο μάλλον που ήξερα τι σόι άνθρωπος ήταν ο Ντέιβιντ.
Για εμένα, αυτός ο μπάτσος έτρεχε πίσω από εγκληματίες και προσπαθούσε να μείνει δυνατός σε στιγμές που ο κόσμος λύγιζε. Αυτός ο μπάτσος ήταν ακόμα ένας άνθρωπος πάνω στην γη με δικές του ιδιαιτερότητες, συναισθήματα και πάνω απ' όλα, με την δικιά του μοναδικότητα, όπως ο κάθε άνθρωπος. Αυτός ο μπάτσος με έκανε να χαμογελάω περισσότερο από κάθε άνθρωπο.
Δεν μπορώ να κρύψω πως με ενοχλούσε όταν τον αντιμετώπιζαν με τέτοιο τρόπο. Ωστόσο προσπαθούσα να αδιαφορώ, όπως ακριβώς έκανε και ο Ντέιβιντ.
Μέσα από την γνωριμία μου με τον Ντέιβιντ έμαθα πόσο άσχημο είναι να σου βάζουν ταμπέλες μόνο και μόνο από μία στολή. Πως λάθη άλλων μπορούν να φορτωθούν πάνω σου. Δεν είχα ζήσει τίποτα από αυτά, για καλή μου τύχη, αλλά έβλεπα τον Ντέιβιντ να τα αντιμετωπίζει σε αρκετό βαθμό.
Ποτέ δεν μου άρεζαν οι ταμπέλες, πόσο μάλλον τώρα που είχα τον Ντέιβιντ.
Στην Θεσσαλονική ερχόταν αντιμέτωπος με περισσότερη άσχημη κριτική από αυτή που αντιμετώπιζε εδώ. Έτσι μου είχε αναφέρει σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε. Περισσότερο κράξιμο από έφηβους και ο κόσμος τους κοιτούσε με μισό μάτι. Όχι όλοι αλλά πολλοί.
Κατ' άλλα τίποτα σπουδαίο δεν είχε συμβεί μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα μέχρι τις ενδοσχολικές. Τύχαινε να μην πηγαίνω κάποιες μέρες σχολείο για να προλάβω να βγάλω όλη την ύλη που ήθελα.
Στις δεκαπέντε Μαΐου που ξεκινούσαν οι ενδοσχολικές βρισκόμουν σε μεγαλύτερη πίεση λόγο του επιπλέον διαβάσματος. Μέχρι που αποφάσισα να αφιερώσω λίγο παραπάνω χρόνο στα μαθήματα των ενδοσχολικών, ώστε να τελειώσω το σχολείο με έναν καλό βαθμό. Τέλη Μαΐου είχαμε τελειώσει και εγώ συνέχισα να διαβάζω αδιάκοπα για τις πανελλήνιες. Αν δεν είχα κάποιο στόχο, είμαι σίγουρη ότι ήδη θα τα είχα παρατήσει. Ήταν εξουθενωτικό όλο αυτό. Για τα όνειρα όμως πρέπει να παλεύεις.
Η μητέρα μου είχε πάρει το απολυτήριο μου και έβγαλα έναν ικανοποιητικό, για εμένα, βαθμό.
Είχε μείνει μία εβδομάδα ώσπου να ξεκινήσουν οι πανελλήνιες και δύο εβδομάδες μέχρι να δώσω το τελευταίο μου μάθημα. Μετά επιτέλους διακοπές.
Πλευρά Ντέιβιντ.
Από τότε που ήρθαμε Θεσσαλονίκη είμαστε συνέχεια στο πόδι, με αποτέλεσμα να τυχαίνει να δουλεύουμε υπερωρίες.
Όταν πρωτοήρθαμε, τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Μας έστελναν σε περιπολίες, ελέγχους και να μένουμε στάσιμοι σε διάφορα σημεία της πόλης. Πέρα από την αρνητική κριτική που δεχόμασταν από τον κόσμο και τους θρασείς έφηβους, που ευτυχώς στην πόλη μου δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί, μου ήρθε λίγο απότομο. Μιας και την τελευταία φορά που δούλεψα σε μία μεγάλη πόλη ήταν η Αθήνα. Εκεί με είχαν στείλει για τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτηση μου και έπειτα με μετέθεσαν, για καλή μου τύχη.
Μετά από κανά δύο εβδομάδες βρεθήκαμε να κυνηγάμε δύο δολοφόνους, που για κακή μας τύχη, το μυαλό τους στρόφαρε πολύ ώστε να μας δυσκολεύουν συνεχώς στην εκπλήρωση της αποστολής μας. Εκεί που νομίζαμε ότι τους είχαμε, μας την είχαν φέρει. Συν ότι ο Μίκαελ, ένας συνάδελφος μας που τύχαινε πολλές φορές να συνεργαστούμε, τον είχαν τραυματίσει με σφαίρα στα πλευρά. Επιπλέον, ένας αστυφύλακας που έκανε την πρακτική του μετά από τα δύο χρόνια φοίτησης στην σχολή, από τα πολλά αίματα που είχε δει, έπαθε κρίση πανικού. Ο Ντέιμον ήταν συνεχώς δίπλα του και προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, παραδόξως κατά κάποιον τρόπο τα κατάφερε. Ο Μίκαελ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο έγκαιρα.
Ευτυχώς δεν υπήρξαν περισσότεροι τραυματισμοί.
Με την Άλισον προσπαθούσα να έχω όση περισσότερη επαφή μπορούσα, ωστόσο η δουλειά μου δεν με άφηνε. Τύχαινε να μην μιλάμε για μέρες και να μην υπάρχει ούτε ένα μήνυμα. Από την στιγμή όμως που καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον και γνωρίζαμε σε τι θέση βρισκόμασταν, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα.
Όσο περνούσε ο καιρός μου έλειπε περισσότερο, ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου και να τις δώσω όσα περισσότερα φιλιά γινόταν. Ήμουν τόσο κουρασμένος από την δουλειά, σωματικά και ψυχικά, που ένιωθα σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη να βρεθώ δίπλα της και να αράξουμε μαζί παρέα. Η Άλισον αυτό το διάστημα διάβαζε για τις ενδοσχολικές, ενώ σε λίγο καιρό θα τελείωνε με το σχολείο και θα συνέχιζε τις επαναλήψεις για τις πανελλήνιες. Ήμουν τόσο περήφανος για αυτήν που δεν άφηνε την κούραση να την καταβάλει. Δείχνει πολύ πιο δυναμική απ'ότι όταν την πρωτογνώρισα.
Μεγαλώνει και αλλάζει, όπως ο κάθε άνθρωπος.
Ο καιρός περνούσε και σύντομα θα ήμουν ξανά σπίτι μου.
Είχε έρθει Ιούνιος. Η Άλισον θα έδινε πανελλήνιες σε λίγες μέρες και εμείς πλησιάζαμε όλο και πιο πολύ τους δολοφόνους.
Στις αρχές Ιουνίου καταφέραμε να φέρουμε την αποστολή μας εις πέρας, με τους δολοφόνους να έχουν συλληφθεί και από εκεί και πέρα είχε αναλάβει το δικαστήριο. Επιπλέον, οι αστυνομικοί που είχαν έρθει από άλλες περιοχές, όπως εμείς, ήμασταν ελεύθεροι στις δεκατρείς του μηνός να γυρίσουμε στα σπίτια μας.
Η Άλισον στις δεκατέσσερις του μηνός απ' όσο ήξερα θα έδινε το τελευταίο της μάθημα. Έτσι, συνεννοηθήκαμε και αποφασίσαμε με την μητέρα της να της κάνουμε μία έκπληξη. Ωστόσο, η κ. Χριστίνα της επιφύλασσε μία επιπλέον έκπληξη, η οποία είμαι σίγουρος ότι θα την έκανε πολύ χαρούμενη.