Title - Serendipity
Genre - Short fic
Relationship - Jungkook x Jimin
#บังทันวันหยุด
คุณเคยได้ยินคำว่า มนุษย์แมว หรือเปล่าครับ?
เทคโนโลยีสมัยนี้มันพัฒนาได้อย่างก้าวไกลและรวดเร็ว โดยเฉพาะในด้านวิทยาศาสตร์การทดลองล้วนมีแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดทั้งนั้น
ผมถึงได้ถามไงที่ว่าไปตอนแรกน่ะ
เมื่อเดือนที่แล้วมีข่าวออกมาว่าองค์กรที่ทำเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์การทดลองได้เผยผลการทดลองล่าสุดออกมา มนุษย์แมว การทดลองอันแปลกประหลาดที่ทางรัฐบาลกลับยอมรับขึ้นมาได้ แน่นอนเรื่องแบบนี้มันดังไปทั่วโลกและค่อนข้างตื่นเต้นในเกาหลี
มนุษย์แมวถูกนำออกมาต่อหน้าสื่อมวลชน ร่างของมนุษย์ธรรมดาที่บอบบางเหมือนลูกแมวจริงๆ หูของสิ่งมีชีวิตลักษณะเป็นสามเหลี่ยมขนปุยและหางยาวนุ่มฟูที่มาจากผลการทดลอง เขาเองก็ยอมรับว่ามันน่ารักแต่อดไม่ได้อยู่ดีว่ามันไร้สาระ
จนถึงตอนนี้ก็มีกฎหมายออกมาให้สามารถเลี้ยงมนุษย์แมวได้อย่างถูกกฎหมาย ทำให้ผู้คนตอนนี้ฮิตการเลี้ยงมนุษย์แมวเสียจริง มองไปทางไหนหรือแม้แต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ก็เจอแต่สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดนี้ตลอดเวลา
จอนจองกุก อายุยี่สิบห้าปี ทำงานเป็นหัวหน้าแผนกของบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่ง เงินเดือนก็ค่อนข้างสูงพอที่จะสามารถซื้อคอนโดห้องหนึ่งอาศัยอยู่ได้เป็นของตัวเอง ชีวิตผมก็สะดวกสบายและค่อนข้างสงบในแบบที่เขาชอบอยู่แล้ว ทำให้ไม่จำเป็นต้องมีใครมาเป็นรูมเมทหรือสัตว์เลี้ยงสักตัว
วันนี้เป็นวันหยุดเจ้าของห้องจึงได้ลืมตาตอนตะวันอยู่เหนือหัวซะแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นสักพักอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายให้สะอาด
ไม่นานร่างสูงก็เดินออกมาในสภาพชุดคลุมอาบน้ำสีดำเผยให้เห็นอกแกร่ง หยดน้ำเกาะผิวเนียนแพรวพราว กล้ามมัดบ่งบอกถึงสุขภาพที่ดีของเจ้าตัว ใบหน้าคมรับได้ดีกับเรือนผมสีดำสนิทที่เปียกหมาด เขาไม่คิดที่จะใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อนแต่ตรงไปยังโซนครัวเพื่อจะทำอาหารสำหรับมื้อแรกของวันนี้
จองกุกอยู่คนเดียวแบบนี้มาสองปีแล้ว จึงชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเพื่อนนะ เขามีเพื่อนสนิทอยู่สองสามคนเลยล่ะ นานๆ ก็นัดกันไปแฮงค์เอ้าท์กันในคืนวันหยุดเพราะอย่างไรทุกคนก็ต้องมีภาระหน้าที่ของตัวเองกันอยู่แล้ว ชีวิตคนวัยทำงานก็แบบนี้ล่ะ
จองกุกไม่เคยมีคู่ชีวิตอย่างจริงๆ จังๆ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาวัยผู้ใหญ่ ก็มีแต่สมัยมัธยมถึงมหาลัยที่มีบ้างที่คบหาดูใจกัน แต่สุดท้ายแต่ละคนก็ไม่รอดถึงสามเดือนทำให้ต้องเลิกรากันไปและเขาก็เลือกที่จะหยุดเรื่องแบบนี้ในวัยทำงาน คิดไว้ว่าคงจะเจอใครสักคนในชีวิตเองล่ะ เว้นแต่เวลาจะพาคนๆ นั้นมาพบกันตอนไหนก็ว่ากัน
"เมี๊ยวว..."
เสียงร้องครางของสิ่งชีวิตดังมาจากที่ไหนสักแห่ง จองกุกเลือกที่จะเมินเสียงนั้นแล้วหันมาสนใจโทรทัศน์ตรงหน้าเหมือนเดิม คิดว่ามันเป็นเพียงมนุษย์แมวที่ดังมาจากห้องของใครสักคน
"เมี๊ยวววว..."
แกร๊ก แกร๊ก
ดูเหมือนว่ายิ่งไม่สนใจเสียงเรียกร้องความสนใจก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เพิ่มเสียงประกอบหน่อยก็เหมือนมีอะไรบางกำลังขูดกับประตูหน้าห้อวของเขาจากด้านนอก ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเล็กน้อย หวังว่าคงเป็นแมวของใครสักคนหลุดมาก็แล้วกันนะ
"หื้อ?"
กลายเป็นร่างเล็กของใครบางคนที่นั่งอยู่กับพื้น เสียงที่ว่าคงจะมาจากคนตรงหน้า ขนปุยที่โผล่ออกมาจากเรือนผมยุ่งเหยิงและหางยาวที่แกว่งไปมาทำให้จองกุกรู้ทันทีว่ามันคือมนุษย์แมวนี่เอง
"มาจากไหนเนี่ยหือ?"
"งื้อ.."
เสียงหวานร้องเมื่อจองกุกย่อตัวลงให้สายตาอยุ่ในระดับที่สามารถมองใบหน้าอีกฝ่ายได้ชัด ทว่าทันทีที่ได้สบตากับสายตาของลูกแมวก็รู้สึกหัวใจที่สั่นระรัว ดวงตาเรียวรีแต่ฉายแววความออดอ้อนเหมือนแมวน้อย จมูกรั้นได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มสีลูกพีช แก้มอูมขึ้นสีแดงระรื่อ เรือนผมสีดำ ส้มและขาวสลับปนกันยาวปกปิดหน้าผากตัดกับผิวเนียนสีขาวเนียน
เขาว่ากันว่าลูกแมวมันน่าขย้ำ
มันก็น่าขย้ำจริงๆ ล่ะ
ตอนแรกเขากะไว้ว่าจะเอาไปส่งตำรวจให้ตามหาเจ้าของแล้วแต่พอได้เห็นใบหน้าน่ารักชัดๆ จึงเลือกที่จะอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้อง น้ำหนักมันเบาหวิวจนน่าตกใจ จองกุกรู้สึกแปลกใจไปหมดทุกอย่างเพราะเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงเท่าไหร่
ยิ่งเป็นมนุษย์แมวเขายิ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ชื่ออะไรเนี่ยเจ้าตัวเล็ก"
"จี.. จีม.. จีมิน? จีมินนน"
เขาบอกว่ามนุษย์แมวจะพูดไม่ค่อยคล่องเหมือนเด็กแบเบาะ อาจจะพูดได้บางคำเท่านั้นอาจจะเป็นชื่อตัวเองหรือชื่อเจ้าของที่เลี้ยง แต่ก็ยังสามารถฟังมนุษย์ปกติพูดได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้เข้าใจไปหมดทุกเรื่องหรอก
จีมินคือชื่อของมนุษย์แมวคนนั้น เจ้าของห้องหาเสื้อที่สามารถพอเหมาะกับคนตัวเล็กเพราะดูจากสภาพเสื้อที่ดูขาดวิ่นแล้วไม่เหมาะที่จะสวมใส่สำหรับทั้งวัน พอเสร็จหมดทุกอย่างจองกุกจึงเลือกที่จะมานั่งอยู่ข้างเจ้าแมวเหมียว และจองกุกก็พึ่งรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่สามารถเดินเหมือนมนุษย์ปกติได้...
ถ้าให้เขาเดาอีกคนคงจะคลานมาอยู่หน้าห้องเขาแน่นอน
"เมี๊ยวว.."
แรงสะกิดที่หน้าตักทำให้จองกุกที่กำลังก้มหน้าต้องเงยสบสายตา สายตาออดอ้อนที่จ้องลึกเข้ามาทำให้ชายหนุ่มหายใจสะดุด ด้วยระยะห่างที่สั้นลงอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้จมูกโด่งชนเข้ากับปลายจมูกรั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลูกแมวตัวน้อยสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยื่นเข้ามาใกล้ๆ อีกครั้งเหมือนพยายามดมกลิ่นจากใบหน้าของเขาอยู่
ก็เข้าใจว่ามันถอดแบบมาจากนิสัยแมว แต่นี่มันเป็นคนเลยนะเว้ย!
"ย้า.. ย้า! ใกล้มากไปแล้วนะ"
"งื้ออออออ.."
จีมินล้มตัวลงนอนเอาหัวหนุนตักพร้อมมือที่คว้าอากาศเหมือนอยากจะเล่นกับชายหนุ่ม จองกุกเองก็ไม่รู้หรอกว่ามนุษย์แมวมันจะมีนิสัยแมวหรือมนุษย์มากกว่า แต่คนตรงหน้าเหมือนแมวที่อยู่ในร่างคนชัดๆ เลย
"ชื่อ.. ชื่อ.."
"ห้ะ?"
"ชื่อ.. อะไร?"
"จองกุก.. เรียกฉันว่าจองกุก"
"จองกุก.. จองกุกกี้"
ถือว่ามนุษย์แมวเรียนรู้ได้ดี คนใต้ร่างเอ่ยเรียกชื่อด้วยเสียงเล็กๆ พลางยกยิ้มหวาน หูขนฟูกระดิกไปมารวมถึงหาวยาวสีส้มแกว่งไปมา จองกุกปล่อยให้คนตัวเล็กนอนทับตักของเขา
ยอมรับใจตัวเองว่าจู่ๆ ก็รู้สึกดีกับท่าทางของมนุษย์แมวตัวนี้ ไม่สิ มันอธิบายยากสำหรับจองกุก ทั้งความบังเอิญอย่างกะทันหัน เขาไม่ได้ชอบสัตว์อะไรเป็นพิเศษรวมถึงไม่ได้ตื่นเต้นเกี่ยวกับการทดลองวิทยาศาสตร์แต่เขากลับรู้สึกใจเต้นแรงเมื่อสบตาสีอัลมอลต์นั่น
ถ้าจีมินเป็นคน คงพูดได้เต็มปากเลยว่าเขากำลังหลงคนๆ นี้แน่ๆ
"จองกุก"
"หื้อ? อะ—"
เจ้าของเสียงทุ้มขานรับก่อนจะชะงักเมื่อมีสัมผัสนุ่มหยุ่นประทับบนริมฝีปากของเขาและผละออกไปอย่างรวดเร็ว มันนุ่มนิ่มราวกับเยลลี่ มองไปยังเจ้าของเหตุการณ์เมื่อครู่ที่กำลังนอนยิ้มกว้างอยู่อย่างไร้เดียงสา สองมือเล็กกอบกุมฝ่ามือแกร่งทั้งสองก่อนจะเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา
"ทำอะไรเนี่ยเจ้าแมวบ้า"
"จองกุกจะได้เป็นของจีมินไง"
ใครสั่งใครสอนให้มนุษย์แมวพูดแบบนี้กันฮึ!
เขาบอกว่าถ้าแมวเอาตัวมาถูกับตัวมนุษย์จะเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหนึ่ง และหัวทุยที่กำลังถูไปมากับหน้าตักของเขาก็บ่งบอกได้ดีมันเข้ากันกับประโยคข้างต้น
จะว่าไปนี่จองกุกปล่อยให้เจ้าแมวนี่แตะเนื้อต้องตัวขนาดนี้เลยเหรอ
ยิ่งได้มองใบหน้าน่ารักขี้อ้อนมันก็ยิ่งทำให้จองกุกอยากจะก้มลงฟัดแก้มนิ่มสีแดงระเรื่อนั่น
"ได้.. ฉันจะเป็นของนาย"
มันดูโคตรจะเร็วมากเลยว่าไหมกับการที่จะมาพูดอะไรแบบนี้กับใครคนหนึ่งที่พึ่งเจอกันไม่ถึงชั่วโมง แต่คำตอบรับจากอีกฝ่ายก็ทำให้จองกุกรู้สึกดี
ดูท่าว่าจอนจองกุกคงจะได้เจอคู่ชีวิตจริงๆ เข้าแล้วล่ะ
〰 ถ้าชอบแล้วก็ช่วยคอมเมนท์ให้กำลังใจกันนะ 〰
; หายไปนานเลยแง ขอโทษที่ให้รอนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยถ้าเรื่องนี้ไม่สนุกเราปั่นวันเดียวลงเลย TT