Mijn gedachten gingen alle kanten op terwijl ik door de straat heen liep maar ik keek niet achterom, om de één of andere reden kon ik dat niet verdragen om te doen.
Steeds dezelfde vragen schoten door mijn hoofd heen.
Wie is zij ? Wat hadden zij en Killian ?
Wat ze ook hadden, ze leek hem goed te kennen.
Was zij iets als… een ex van hem ? Of misschien zelfs wel een vriendin die hij op dit moment had.
Nee, dat kon niet, hij heeft mij, had mij.
Maar ik wist dat ik terug moest,Ik kon niet zomaar weglopen, hij zou me toch wel vinden voor hij de haven zou verlaten en anders zocht hij wel naar me, toch ?
Of had hij me niet meer nodig nu hij die andere vrouw had ?
Ik keek naar mijn gezicht in de weerspiegeling en plukte even aan een steng van mijn blonde haar dat in een losse vlecht over mijn schouder heen hing terwijl twee blauwe ogen me terug aanstaarden in een ovaal gezicht.
Mijn weerspiegeling beet op haar lip, waarna ik pas na een aantal seconden doorhad dat ik het inderdaad zelf deed en dat het niet een fout in de weerspiegeling was.
Zuchtend liep ik de winkel binnen, waar een vrouw een beetje angstig achter de toonbank stond.
Ze leek even zichtbaar opgelucht toen ze mij zag. “Oh hemeltje lieverd, waarom ben je buiten ? Er zijn piraten in de stad en als ik jou was zou ik maar zorgen voor een veilige plek om…”
Maar toen ging de deur achter haar open en hoorde ik zware voetstappen.
Aan de vrouw kon ik al zien wat voor soort persoon er binnen kwam, want ze dook een beetje ineen en leek te bibberen, maar tegelijk keek ze met een belangstellende blik, eentje die maar op één van die piraten kon slaan.
Als eerst voelde ik een arm om mijn middel, al snel gevolgd door een tweede terwijl hij me zachtjes in zijn armen trok, maar ik stribbelde tegen. “Killian, laat me los !”
Ik voelde zijn armen even verstrakken, waarmee hij aangaf dat hij niet toe zou geven.
Ook al wou ik het niet, ik zag even geen andere optie.
Met mijn elleboog gaf ik hem een ferme tik onder zijn ribben waardoor hij in een reactie een beetje dubbel sloeg wat mij de gelegenheid gaf om weg te komen.
“Willow, luister alsjeblieft naar me.” Zei hij buiten adem terwijl hij bijkwam van mijn stomp. “Ik wil en zal het je uitleggen, het is een misverstand.”
Ik snoof, een misverstand ? Het zal wel.
Mijn haren zwiepten opzij terwijl ik mijn gezicht van hem afwende en verder de winkel in liep zonder hem antwoord te geven.
Mijn vingers gleden over de fijne stoffen heen van de kledij en ik voelde me een beetje kalmeren.
Al begon een gevoel van onbehagen te groeien toen ik merkte dat Killian me alweer op de voet volgde, in elke beweging die ik maakte voelde ik zijn ogen op mijn huid branden.
Opeens schoot hij tussen twee rekken door waardoor hij tussen mij en het andere rek kwam te staan waardoor ik niet verder kon, zijn diepe ogen boorden zich in de mijne. “Luister.”Het woord kwam er ferm uit. “Alsjeblieft.” Het tweede woord klonk heel anders, dat was meer smekend vanuit zijn hart.
En dat was precies hetgeen wat mij om kreeg, die intense blik in zijn ogen in combinatie met zijn stem kon ik gewoon niet weigeren.
Mijn ogen haakten zich vast in de zijne. “Vertel het me.” Fluisterde ik zachtjes, niet op mijn stem vertrouwend als ik het harder had gezegd. “Is zij je vriendin ?”
Hij keek even vreemd waarna hij begon te lachen. “Nee, ze is absoluut niet mijn vriendin My love, Jij bent mijn geliefde en er is niemand anders.”
De vraag die op mijn lippen brandde was waarschijnlijk ook in mijn ogen en houding te lezen wat hij kreeg weer een serieuze uitdrukking over zijn gezicht. “Ze is één van die vrouwen die het leuk vinden om mee te spelen en we hebben… wel eens dingen samen gedaan, maar dat was ver voor jou.”
Oh… dus ze is een…. Prostituee ?
“Alsnog, dan hoeft ze je nog niet te zoenen.” Pruilde ik waarna hij me in zijn armen trok en verontschuldigen en woorden als ‘weet ik.’ Te mompelen in mijn haar.
“Ik heb het haar uitgelegd en ze zal me met rust laten.”
Moest ik die woorden echt vertrouwen ?
Ik keek Killian aan en in die ogen kon ik geen bedrog vinden, iets wat me hoop inboezemde, maar ik kon er niet geheel op vertrouwen, straks zou ik wel teleurgesteld worden en zal mijn hart in duizenden stukjes liggen, waarna het niet meer te maken viel.
Killian drukte een kus op mijn voorhoofd. “Maar we zijn nu in een kledingwinkel en jij hebt nieuwe kleren nodig.” Hij streek over de schouderband van mijn kledij. “Heb je al iets gezien wat je aanstaat “
Dat had hij beter niet kunnen zeggen, want binnen de kortste keren had ik mijn handen vol met minstens tien kledingstukken, waar uiteindelijk nog drie vanaf gingen omdat die uiteindelijk toch niet zo mooi waren als dat ik gedacht had, waar weer een kledingstuk bij kwam omdat Killian per se wou dat ik dat zou dragen.
We wouden afrekenen, maar de vrouw achter de toonbank was te bang om ons te helpen, zelfs wanneer ik haar persoonlijk aansprak.
Fijn.
We verlieten de winkel nadat we twee gouden muntstukken op de toonbank achterlieten, wat nooit de waarde was voor alle kleding, maar goed, zij wou ons niet helpen.
Killian dropte alle dingen in een schone plunjezak en sloeg zijn arm om mijn middel heen alsof er helemaal niets gebeurd was sinds me voet aan wal hadden gezet.
“Zeg, ik weet wel welke winkel we als volgt in duiken.” Er schoot een schittering door zijn ogen heen waardoor ik al wist wat hij bedoelde voor hij me goed en wel had omgedraaid
En ja hoor, daar was het.
Een lingerieboetiek.
Met grote ogen stapte ik voor Killian aan de winkel binnen.
“Zoek maar iets uit, alles is goed.” Fluisterde Killian
terwijl hij achter me stil bleef staat zodra ik stil was blijven staan. “Je
moet tenslotte ook nieuw ondergoed hebben aan boord.”
Alleen wist ik niet zeker of dat de enige reden
was waarom hij dit deed.
Langzaam begon ik tussen de rekken door te werken vol dunne stofjes, korsetten en sexy jurkjes om te kijken of er nog iets leuks tussen zat, maar na een tijdje werd het me allemaal bijna te veel.
En eerlijk gezegd weet ik niet eens zo goed wat mijn maat is qua buste omvang, die goorlappen van een familie zorgde altijd voor dat soort dingen en zelfs zij leken het soms tot de gok te nemen waardoor ik soms te grote of te kleine dingen kreeg.
Zuchtend haalde ik uiteindelijk een donkergrijs setje van een rek af en bekeek het goed.
Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om het te gaan passen met Killian in dezelfde winkel.
“Killian…” Begon ik voorzichtig, waardoor hij opkeek van een rek vlak bij de mijne. “Zou je het erg vinden om buiten de winkel te wachten ?”
Even leek het alsof hij er iets tegenin wou werpen, maar al snel leek hij het te begrijpen en knikte. “Natuurlijk, My love.” hij wierp me een buideltje toe waarin ik goudstukken kon horen rinkelen. “Betaal hier maar mee.”
Waarna hij met een laatste knipoog de winkel verliet en ik in alle rust mijn ding kon doen.
Ook hier stond er een vrouw achter de toonbank die me enig sinds geïnteresseerd aankeek.
“Hoor jij bij die… piraat ?” Haar stem was vast, maar twijfelachtig zonder de gehele nerveuze toon erin, dus ik knikte in alle gemak, waarop zijn even een bedenkelijk gezicht trok. “Hhmm… Iemand als hij kan toch wel een zelfverzekerder meisje krijgen.” Ze schudde berispend haar hoofd. “Een man in deze winkel is er juist voor om je te complimenteren en er gaat niets boven samen kleding uitzoeken, zo weet je dat hij het ook leuk vind.” Ze knipoogde en de onderliggende boodschap ontging me niet, waardoor er een blos op mijn wangen verscheen.
“Ik… ehm…Ik wil hem ermee verrassen.” Schudde ik snel uit mijn mouw.
De wenkbrauwen van de vrouw gingen weer omhoog. “Het klinkt alsof je langer bij hem blijft dan één nacht.”
Mijn ogen werden groot, de toon die ze aan had geslagen liet me weten waar ze aan dacht
“Ik ben geen prostitué.” Antwoordde ik ferm. “Hij heeft mij meegenomen uit mijn dorp hier een paar dagen geleden en sinds dien verblijf ik bij hem op het schip.”
Aan de ene kant voelde het goed om te zeggen, maar aan de andere kant schemerde ik mezelf nu wel echt af als…
Als wat ? Zijn geliefde ? Een piraat ?
Ach, op dit moment boeide het me even niet, we waren hier alleen waar niemand ons kon horen.
Voor ze nog iets kon zeggen was ik haar voor. “Ik zou graag mijn maat willen weten, het is een hele lange tijd geleden dat ik dat gedaan heb en ik wil wel graag dat mijn ondergoed me goed past.”
Ze lachte eventjes naar me. “Maar natuurlijk.” Waarna ze een meetlint pakte. “Doe je armen omhoog.”
Ik deed wat er van me gevraagd werd terwijl zij het één en ander opmat rondom mijn buste.
“Je cupmaat is D en je omvangmaat is 70.”
Nu ik dat wist kon ik weer gaan zoeken en laat dat nou net een maat zijn die hier vaak voorkwam en ik dus al snel een aantal leuke dingen had gevonden.
In een hokje achterin paste ik ze snel waarna ik er weer twee wegdeed van de vijf en de andere drie afrekende.
Net toen ik de winkel had verlaten bleef ik stilstaan.
Killian stond tegen een muur geleund en zijn uitdrukking was alles behalve vrolijk terwijl de vrouw van eerder naast hem stond geleund.
“Wees nou niet boos.” Lispelde ze poeslief. “Je weet zelf ook dat ik gelijk heb.”
Maar Killian zweeg.
De vrouw tuitte haar lippen. “Zij kan je niet geven wat je wilt, dat heilige boontje zal op haar veertigste nog niet toegeven, kom op Killian, je weet wat je aan mij hebt.”
Geschrokken week ik een inham in zodat ik ze verder af kon luisteren, blij dat ze me beide niet ontdekt hadden.
“Jij zou me met rust laten, weet je nog ?” De stem van Killian was zwaar en lichtelijk geïrriteerd. “Wij waren eenmalig en niets meer, Willow betekend meer voor me dan jij ooit was en zult zijn.”
Zijn stem was kil maar zodra mijn naam viel golfde er een vlaag van genegenheid door.
Deze man zet zich echt voor mij in en hoe hij over mij spreekt… hij moet wel van me houden.
Of was het allemaal een toneelspel ?
Ik hoorde de vrouw een zucht slaken. “Moet je zelf weten, maar zeg later dan niet dat ik het je niet gezegd heb.”
“Geloof me, dat zal je nooit te horen krijgen.”
De vrouw lachte. “ ’K zie je, Jones.”
Zodra ik zeker wist dat de vrouw weg was deed ik net of ik net uit de winkel kwam. “Killian !” ik hield het doosje omhoog waar de toonbankvrouw mijn aankopen in had gedaan.
Zonder iets te zeggen kwam hij met een glimlach op me aflopen en sloeg zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan.
Na een tijdje liet hij me los.
“Waar was dat goed voor ?”
Hij haalde zijn schouders op en zijn schitterende ogen keken glinsterend in de mijne. “Ik ben gewoon blij dat jij hier bij me bent.”
Samen struinden we nog door de straat heen terwijl andere mensen ons meer leken te ontwijken.
En dat allemaal alleen om het feit dat hij een beruchte piraat was hier in het stadje.
We kochten nog een aantal dingen, wel, hij kocht meer een aantal dingen voor me voor mijn verblijf op het schip en we praatte veel, iets wat we ook nog niet zo heel uitgebreid gedaan hadden.
Hij had net een grap versteld over één van zijn bemanningsleden die zo dronken was geweest dat je hem alles wijs had kunnen maken, waar menig man misbruik van maakten.
“Kapitein !” Er kwam een dek jongen uit een van de kroegen stormen. “Er is een probleem in de kroeg en de eigenaar wilt u graag spreken.”
Killian rolde met zijn ogen. “Wat heeft die vent zou weer.”
De jongen haalde zijn schouders op. “Geen idee, maar hij stond erop dat hij met u moet praten.”
Zuchtend draaide Killian zich tot mij bij, waardoor ik de twijfel even door zijn ogen heen zag schieten, alsof hij in dubio was.
Uiteindelijk had hij de knoop doorgehakt. “Blijf hier voor het raam staan zodat ik je van binnen kan zien, ik wil je namelijk niet mee naar binnen nemen tussen al die dronkenlappen.”
Ik knikte waarna Killian zich even vooroverboog om een kus op mijn slaap te drukken.
“Ik ben zo terug.”
En daar hield ik hem aan.
Met de dek jongen achter zich aan liep hij met grote zekere passen op de kroeg af, waar hij in de deuropening nog snel even naar me omkeek om me een glimlach te schenken.
En daar stond ik dan, helemaal alleen op het kleine pleintje.
Geluk met een ongeluk was ik dus inderdaad de enige op het pleintje, verder was er helemaal niets anders op was vaten, kratten en visnetten na waarvan de geur van vers gevangen vis nog afdroop.
Ik probeerde naar binnen te turen door de vuile ramen heen, maar het enige wat ik op kon vangen waren vale gezichten die aan het tafeltje vlak voor het raam zaten en de flakkerende oranje gloed van de lantaarns.
Tot mijn nekharen opeens overeind begonnen te staan, alsof mijn lichaam al doorhad dat er iemand naar me aan het kijken was.
Niet iemand die binnen zat, maar vanaf het andere eind van het pleintje.
Langzaam draaide ik me om en speurde over het plein heen en na een tijdje wou ik het al opgeven toen ik het zag.
Het silhouet van een persoon , duidelijk een man, midden op het pad van één van de steegjes.
De schaduw had iets bekends, iets wat ik al jaren lang kende.
Maar dat kon niet.
Angst nam even bezit van me.
Ze kunnen me toch niet tot hier gevolgd zijn ? Dat is haast onmogelijk.
Met een sierlijke tred zette de persoon een aantal passen mijn kant op, alsof hij me beter wou bekijken of ik het daadwerkelijk was.
Als het echt iemand was van mijn vroegere leven zou het natuurlijk makkelijk kunnen dat ze me niet zouden herkennen, ik droeg nu inmiddels een soort piraten dresscode.
Ik had alleen nog geen mooie hoed.
En ik had ook nog geen wapen, al zou ik er waarschijnlijk toch nooit mee overweg kunnen.
“Willow ?”
De stem dwarrelde als op de wind naar me toe, gefluister, waardoor ik nog steeds niet goed kon horen wie het was.
Toch knikte ik twijfelachtig terwijl ik achterdochtig naar de mannelijke figuur bleef kijken.
“Ik heb je eindelijk gevonden.” Zijn stem was nu wat harder en de herkenning sloeg bij me in als een bom.
“Oleander ?”
De jongen deed nog een paar stappen vooruit waardoor ik het honingblonde haar zag wat zoveel op dat van zijn zusje leek, alleen was dat van hem natuurlijk korter en de groene ogen die zich op mij gevestigd hadden.
“Goddank, je bent het echt.” Hij kwam naar me toe rennen en hield voor me stil.
“Toen Bailey vertelde wat er aan de hand was ben ik direct naar je oom en neef gegaan om ze eens een mep te verkopen, maar toen zag ik dat mijn werk al door iemand anders gedaan was, waarna zij verklaarden dat je meegenomen was door een bende piraten.” Hij pakte mijn hand vast en kneep daar troostend in.
“Ik ben direct gaan reizen en bij elk dorp gevraagd wat ik tegenkwam of zij een piratenschip gezien hadden en toen kwam ik hieruit en zag ik dat er hier een schip aangemeerd lag.”
Zijn woorden klonken zo onbezonnen, zo Bailey-achtig waardoor ik niets anders kon doen dan een stap naar voren te zetten en hem een korte knuffel te geven waar hij even lichtjes van schrok aangezien hij dat niet van me gewend was.
Na ongeveer tien seconden liet ik hem los, waarna hij me nog eens bekeek. “Je ziet er goed uit, gezond.” Zijn ogen bleven op mijn gezicht hangen. “En je lacht tenminste weer, hebben ze je vrij gelaten ?”
Ik wou hem alles uitleggen, maar toen beet ik even op mijn lip.
Kon ik hem wel alles uitleggen ? Hier zo midden op straat ?
“Kom, dan gaan we naar huis, je kan bij Bailey en mij wonen, dan zorgen we ervoor dat niemand je meer lastig valt.” Weer had hij mijn handen vast gepakt, waarna hij me zachtjes meetrok. “Ik beloof het je.”
“Oleander…” Maar verder kwam ik niet want de deur van de kroeg werd opengegooid.
Killian kwam met een gezicht op onweer naar ons toe gelopen, waar hij zijn zwaard in een flits getrokken had.
“Blijf van haar af.” De kalmte in zijn stem maakte hem des te serieus. “Of ik vermoord je.”
Maar Oleander bleef voet bij stuk houden om waarschijnlijk zijn standpunt te bewijzen en ik zag aan de diepe ogen van Killian dat hij dat ten zeerste niet op prijs stelde.
“Nee !” Ik wierp me tussen beide mannen in. “Killian doe hem niets ! Hij is een vriend van me.”
Hij leek even te schrikken van mijn woorden. “Vriend ?” Mompelde hij. “Ik wist niet dat je… mannelijke vrienden had.”
Ik wist van mezelf dat ik nu waarschijnlijk een hoofd als een biet had. “Hij is de broer van mijn beste vriendin.”
“En je vertrouwd hem ?”
Mijn ogen gleden nog weer naar Oleander. “Ja.”
Killian zuchtte. “Fijn.”
“Laat ik mezelf even voorstellen, Oleander Knight, goede vriend van Willow.”
“Killian Jones, geliefde van Willow.”
Even keek ik verbaasd naar Killian. Sinds wanneer ben ik zijn geliefde ?
Oké, van zijn kant was het misschien duidelijk, maar ik had toch nog geen duidelijk sein gegeven.
Oleander keek dan ook even bedenkelijk en hij leek het ook echt niet te geloven.
“Willow, word je echt niet tegen je zin in vast gehouden ?” Vroeg hij voorzichtig aan me maar ik schudde mijn hoofd al. “Nee Oleander, raar genoeg ben ik op dit moment vrijwillig mee.”
Dit leek hij even goed tot zich te moeten nemen. “En hij… is hij echt je geliefde ?”
De woorden kwamen ongelovig uit zijn mond en ik moest inwendig lachen om de gezichtsuitdrukking die hij vertoonde voor ik mijn ogen op Killian richtte die zelf ook mijn antwoord afwachtte.
Wat moest ik zeggen ? Ja ?
Ik schudde mee warrig mijn hoofd. “Op dit moment ben ik nog nergens zeker van, maar ik denk…”
Langzaam voelde ik hoe mijn wangen zich begonnen te kleuren terwijl Killian zijn ogen in de mijne boorde waardoor ik niet weg kon kijken.
“Ik denk dat …” Maar ik kon mijn zin al niet meer afmaken.
Uit dezelfde deur als dat Killian gestormd was kwam nu een groep lallende mannen uit met een aantal vrouwen aan hun arm.
En natuurlijk ging James voorop, met niemand minder dan de vrouw die Killian had gezoend aan zijn arm.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik de ogen van Killian zich vernauwen en ik wou er een zak goud voor geven om te weten waar hij aan dacht.
“Niet belangrijk.” Hoorde ik hem zachtjes mompelen voor hij zich weer tot mij richtte waarna hij een steelse blik op Oleander wierp die tijdens de parade van de dronken menigte dichter naar mij toe was bewogen, uit bescherming ?
Ik zag de kaaklijn van Killian verstrakken en even was ik weer bang voor het leven van de broer van mijn beste vriendin.
Om hem af te leiden legde ik een hand op zijn arm. “Zullen we ergens gaan zitten ?”
Een beetje vervreemd keek hij me aan, maar knikte uiteindelijk toch. “Goed.”
Zo belande we al snel in een andere kroeg dan waar de rest van de bemanning zat, hier was het rustiger en dit had echt meer weg van een luxere taverne dan de standaard kroeg.
Er weerklonk zachte muziek van een groepje barden die bij elkaar bij de open haard stonden, wat voor een aangename sfeer zorgde.
“Dus je blijft vrijwillig bij… hen ?” Oleander leek het nog maar niet te kunnen geloven dat ik hier inderdaad uit vrije wil ben.
Lichtjes haalde ik mijn schouders op. “In het begin was het ook meer een ontvoering.” Mijn ogen schoten naar Killian die een ondeugende grijns niet kon onderdrukken.
“Maar nu weet ik dat hij het beste met me voorheeft en kan ik me vrijer bewegen over het schip, waar ik me wel vermaak.” Even schoten mijn gedachten naar de duistere momenten, mijn bijna dood ervaring, de blikken en aanrakingen van de andere mannen, waarvan Killian eentje voor mijn ogen vermoordde. “Meestal dan.” Mompelde ik er wat zachter achteraan.
Ik voelde de ogen van mijn zo genoemde geliefde bezorgd op mijn gezicht branden en ik weet dat hij wist wat ik voelde en waar ik aan dacht.
Even waren we allemaal stil, tot Oleander weer het woord nam.
“Zijn er nog plekken in uw bemanning ?”
Mijn ogen sperden zich open, hij gaat nu toch niet… ?
Killian leek zich van geen kwaad bewust voordat hij nog even een slok van zijn pul bier nam.
“Ja, er zijn de laatste tijd… een aantal verhinderd.” Zijn ogen schoten even razendsnel naar mij en ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, niet verradend dat ik al wist waar Oleander op uit was.
“Mooi, dan wil ik me graag bij u aansluiten, voor Willow.”
Zuchtend deed ik mijn ogen dicht, dat had hij niet moeten zeggen.
“Ik zorg voor Willow.” Siste Killian tussen zijn kaken door. “En elke man die tussen mij en haar komt te staan die…” Hij hield even stil om zijn woede in te kappen, dat kon ik voelen.
Raar eigenlijk.
Ik was nog geen paar dagen bij hem en ik kon hem nu al zo goed aanvoelen en begrijpen.
Hoe kwam dat ?
Stelde ik me gewoon zo erg voor hem open ?
Ondanks zijn stilzwijgende woedebeheersing zag ik hem zijn vuisten ballen.
Voorzichtig stak ik mijn hand uit en sloot mijn vingers zachtjes om zijn wit weggetrokken vuist heen.
“Killian, jij en ik weten allebei dat je nooit alleen voor me zou kunnen zorgen, kijk maar wat er gebeurde toen je wel even weg was.”
Zijn kaaklijn verstrakte en zijn ogen leken een aantal tinten donkerder te worden.
Oh, hij leek die opmerking niet te waarderen.
“Ik wil gewoon niet dat een andere man bij je in de buurt komt.” Fluisterde hij zachtjes woorden die alleen voor mij bedoelt waren.
“Maar Oleander is een vriend van me, ik wil graag iemand aan boord die ik kan vertrouwen.”
Zo mogelijk zag ik zijn ogen nog donkerder worden als een woeste zee.
“Buiten jou en Mr. Smee om dan natuurlijk.” Antwoordde ik snel om de woeste oceaan in zijn ogen niet op me af te roepen.
Ik keek hem bijna smekend maar standvastig aan, ik zou hier niet voor wijken.
Serieus staarde ik terug in zijn ogen en ik zag de storm langzaam bedaren.
“Voorruit.” Hij stak een hand uit naar de blonde jongen aan mijn andere kant. “Welkom bij mijn crew.”
Met een brede glimlach naar mij nam hij de hand aan. “Bedankt.”
“Ik doe dit voor Willow.” Antwoordde Killian koeltjes terwijl hij zijn hand uit stak en mij zachtjes overeind trok, tegen hem aan.
“Het is tijd dat we terug gaan naar het schip.”
Hij legde een aantal goudstukken op de toonbank en al snel liepen we door de straat, met een beetje een ongemakkelijke sfeer over ons.
Ondanks dat het nog een tijd duurde voor we zouden afmeren liepen we niet als enigen terug naar The Jolly Roger, James liep samen met die…. Die sloerie naast zich over de loopplank voor ons waarna ze even een steelse blik van mij naar Killian wierp voor ze gemeen maar geamuseerd naar me grijnsde.
Ik besloot dat ik Killian later over haar zou vragen wanneer we alleen waren.
Mijn voeten raakten het hout en een gevoel van misplaatste logica overspoelde me even, want wat voelde deze houten planken onder mijn voeten al vertrouwd aan.
“Willow, ga naar de kajuit, pak je spullen uit en blijf daar.”
Hoewel zijn woorden hard en bevelend waren kwam zijn gezichtsuitdrukking beschermend en zorgzaam op me over en ik wist ook wel dat hij het voor mijn veiligheid deed , dus ik nam gedwee zijn woorden op me en liet mijn vingers om de deurklink heen glijden en drukte de deur open.
“Ik laat…Oleander zijn slaapplek en post zien, dan ben ik weer terug.”
Voor ik het goed en wel doorhad boog hij zich snel naar me toe en drukte hij vluchtig een kus op mijn slaap, waarna hij me met een brede grijns aankeek voor hij zich tot een lichtelijk onthutste Oleander wende, wie hij met een hoofdknik de weg begon te wijzen.
Toch wel blij met de rust die ik nu had begon ik de tassen uit te pakken die Killian voor me gekocht had en hing ze één voor één in de splinternieuwe kledingkast waarvan ik nog steeds niet wist hoe die daar nou precies gekomen was.
Minuten verstreken en Killian was nog steeds niet terug, dus begon ik maar een beetje door de kajuit heen te dwalen.
Maakte het bed netjes op en bloosde even omdat ik me bedacht dat ik daar straks wel weer samen met hem in zou liggen, bestudeerde de waterkaart even om te kijken of er nog bijzonderheden op onze tocht lag, wat ik er zo even niet uit kon halen.
Ik was net aan het kijken voor iets nieuws om te onderzoeken toen ik de deur achter me open hoorde gaan.
Blij dat ik nu toch wel weer gezelschap had begon ik te praten. “En, lukt het een beetje met Oleander ? Ik weet dat…” Maar mijn woorden stierven weg toen ik zag wie er stond.
Het was niet Killian zoals ik verwacht had.
Het was dat wicht dat hem gezoend had.
Waar is James ? Waarom is ze niet bij James ?
“Jij voelt je zeker helemaal geweldig is het niet ?” Ze leunde met haar armen onder haar buste tegen de deurpost aan.
Ongemakkelijk ging ik in één van de zwart bekleedde stoelen zitten en staarde haar alleen maar aan zonder verder zo goed mogelijk een vin te verroeren, bang dat ik haar zou laten doorschemeren dat ik me op dit moment enorm onzeker, onveilig en zeer onprettig voelde.
Ze leek mijn houding verkeerd op te vatten, want ze zette zich af van haar plek en kwam heupwiegend naar me toelopen, waar ze voor mijn neus bleef staan met haar handen uitdagend in haar zij.
“Je moet weten dat ik voor jou zijn meisje was.”Ze snoof even zelfingenomen. “En iemand als jij zou mijn ooit kunnen vervangen.” Ze keek neerbuigend op me neer met gelijktijdig een onderzoekende ondergrond aan. “Ik heb al van alles over je gehoord van James en ik kan het allemaal nog steeds niet geloven.” Ze schudde dramatisch haar hoofd. “Wat moet Killian met zo’n kinderlijk popje met een anti –sociaal seksleven ?”
Ik balde mijn vuisten om haar woorden, misschien van woede, misschien van ontstemdheid, misschien wel van beide en nog meer.
Zij weet niets van mij, helemaal niets, hoe durft ze zomaar conclusies te trekken ?
Mijn gedachtegang bracht me een beetje vertrouwen en zelfverzekerdheid.
“Wat er tussen mij en Killian gebeurd gaat jou niets aan, hij zei dat jij er helemaal niet meer toe doet en ik vertrouw op zijn woorden.” De woorden vlogen uit mijn mond en ze waren misschien wel een beetje overdreven, het was de waarheid, tenzij hij tegen me had gelogen.
Nee, zo mag ik nu niet denken, niet nu.
Even zag ik haar mijn woorden opvangen en wegslikken, maar ze herpakte zich snel.
“Hij heeft behoeftes, behoeftes die jij niet kan verwezenlijken.” Ze grinnikte even, alsof ze iets al helemaal voor zich zag. “Hij laat een vrouw nooit bovenop, hij is dominant, iets wat jij met je verkrachte misbruik van je verleden niet kan trekken, zoveel is zeker.”
Mijn ogen sperden zich even open van schrik, niet echt over het feit dat hij dominant en zo is, maar meer over het feit dat ze mijn geschiedenis wel degelijk kent.
De grote lijnen althans.
Ik schraapte even mijn keel ik moedigde mezelf stiekem even snel aan voor ik aan mijn volgende woorden begon. “Dat maakt niet uit, Killian heeft me beloofd dat we het op mijn tempo gaan doen en mijn therapie met Smee gaat uitstekend en ik maak al grote sprongen.”
Ik stond op van de stoel en liep langs haar heen, mijn blonde haren achter me aan wuivend.
Met mijn hand streek ik over het bed heen en ik bedacht me iets, iets wat waarschijnlijk niet gebeurd was tussen haar en hem.
Want prostituees slapen nooit echt in het bed van hun zogenoemde minnaar.
De woorden begonnen zich al in mijn hoofd te vormen, iets in de trend van ‘Oh, weet je trouwens dat hij me zowat smeekt om bij hem te komen liggen om te slapen, dan slaat hij zijn armen om me heen tot we in slaap vallen.’
Ik weet dat het een lage steek was, maar misschien liet ze me nu dan zo met rust.
De woorden lagen op het puntje van mijn tong toen de deur openging en Killian nu wel naar binnen stapte, maar zijn pas verstijfde even toen hij de vrouw zag.
Zijn kaaklijn verstrakte. “Wat doe jij hier ?”
“Even een babbeltje maken met je porseleinen popje.”
“Ga weg.”
“Kom op Killian, ik mag toch wel…”
“Wendy, ga weg.” Zijn woorden waren ijzig en dulden geen tegenspraak en even zag ik weer de echte piraat die hij ook kon zijn.
Maar de vrouw had nu tenminste een naam, en die naam was Wendy.