LISSIE
I found myself heading my way home.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin ma-digest ang mga nangyari. Hindi pa rin matanggap ng sistema ko ang mga nasaksihan ko. Nakakasawa. Nakakapagod. Paulit-ulit na lang.
Ilang ganito pa ba ang mararanasan at pagdadaanan namin sa relasyon naming ito? Hindi pa ba siya nagsasawa? Kasi ako?
Sawang-sawa na ako.
Magbabati, pagkatapos, magaaway. Ganon at ganon na lang. I know, all relationships have problems. It just all depends if you two are strong enough to get through them together.
And right at this moment, I'm getting weak.
Hindi ko alam kung kaya ko pa ipagpatuloy ang relasyon namin. Hindi ko alam kung kaya ko baliwalain ang mga sakit na ibinibigay ng relasyon na 'to sa'kin.
I just don't know.
"Manong, sa tabi na lang, po." saad ko sa driver ng taxi ng makarating kami sa bahay namin.
Matapos ang ilang paikot-ikot ay dito rin ang bagsak ko. Wala akong alam na puwede kong puntahan. Madaling araw na, it's dangerous for me to travel alone at this very late hour.
I wonder where Liam is now? I feel gulity all of a sudden by just leaving him there. Ewan ko ba, nawala talaga ako sa sarili dahil sa nakita ko kanina.
Sarap murahin ng mapapang-asawa ko!
Pagkababa ko ng taxi ay hindi agad ako pumasok sa loob ng bahay. Wala lang, I just feel like savoring the coldness of the air, the smell of fresh wind trying to distract all my thoughts. Sana lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayong gabi, makalimutan ko. Kahit pansamantala lang. Kahit ngayon lang.
Umupo ako sa batuhan sa harap ng bahay namin. Yumuko ako sa mga tuhod ko at doon ay piping umiyak.
Why do I need to endure this kind of pain? Ganoon ba kalaki ang kasalanan ko para gawin niya sa'kin ito? Ganoon lang ba kadali sa kanya ang saktan ako? Ang ibaling sa ibang babae ang atensiyon niya?
Nangako siya, e! Nangako siya na hindi na siya gagawa ng mga bagay na makakasakit sa'kin. Ang lagay, puro pangako na lang?
Oo nagkamali din ako, inamin ko naman, e. Tinanggap ko. But what I did was nothing compared to what he had done.
Figuring my emotions right now is impossible. It's blurred. It's hard for me to control my emotions. But one thing's for sure, galit ako sa kanya.
Gusto ko na siyang hayaan, gusto ko na siyang pakawalan. Para magawa niya na lahat ng gusto niya. So he could kiss all the woman in the world! So he could destroy every woman's bed whenever he wants. But the thing is... can I do it? Can I let him go?
Napapikit ako ng mariin! Maisip ko pa lang na meroon siyang ibang babae na hinahalikan ay parang sasabog na ang puso ko sa sakit. I badly want him just for myself!
I was stuck between being too selfish to let him go, and to concrite to let it go too far.
I was in the middle of my sob when I heard a loud noise coming from a car's engine. Hindi pa ako nakakatingala ay nadinig ko na ang marahas na pagbagsak ng pinto ng sasakyan. Nang tumunghay ako ay nakakagulat na biglang napalitan ng galit ang kanina ay lungkot na emosyon ko.
Anong ginagawa niya pa dito?
My eyes flickered across the road and my breath hitched as my gaze paused on a guy who was staring intently at me.
"Lis,"
Hindi pa siya tuluyang nakakalakad ay tinaggal ko na ang dollshoes ko at magkasunod na ibinato iyon sa kanya.
"Aw! Fuck, Lis!" daing niya ng makita kong tinamaan siya sa may ulo, at isa sa dibdib.
Serves you right, asshole! Kulang pa 'yan.
Tumayo ako mula sa pagkakatayo ko at pinagpagan ang puwitan. Himas-himas ang kanyang ulo ay lumapit siya sa'kin dala ang sapatos ko at inilagay 'yon sa mga paa ko pero hindi ko siya hinayaan at kusa ko ng inisuot iyon sa mga paa ko.
Tss! Hindi mo ako madadala sa ganyan.
Walang kababakasan na ngiti o anumang emosyon sa mukha ko. Ngayong kaharap ko siya ay pakiramdam ko nabuo ang desisyon ko... alam ko na ang gagawin ko.
"Baby—"
Itinaas ko ang kanang kamay ko para pigilan siya sa sasabihin niya matapos niyang tumayo. "Huwag mo akong tatawagin niyan."
Because right now, that's the last word I would like to hear from you.
I saw him stiffen for a moment before I heard him sigh, para bang ang dami niyang gustong sabihin pero hindi niya magawa. Marami nga. Kasinungalingan at pangako.
Promises that are too far from the promise land.
"Anong ginagawa mo dito?" I asked with a stoic expression on my face.
He bit his bottom lip before he spoke. I noticed some bruises beside his mouth. Ano'ng nangyari rito?
"A-About what you saw lately—"
"Anong tungkol doon?" sabi ko at muli siyang pinigilan sa sinabi niya.
His thick eyebrow raised. "Damn. Could you let me finish my word instead of interrupting me?" inis na tanong niya.
Siya pa may gana mainis?
Hindi na ako nagsalita at hinayaan na lang siyang sabihin kung anong gusto niya. As if I give a care. 0
"About what you saw lately, I admit that it's my entire fault. I will understand kung magagalit ka sa'kin." saad niya. "But, I want you to know that it's nothing. Masiyado lang akong galit kaya ko nagawa 'yon."
Tinitigan ko siya nang marinig ko ang katwiran niya na 'yon bago ako ngumisi. "Ganyan ka naman, e. Sa tuwing magagalit ka kailangan may reserba kang babae. Hindi na ako magtataka pa."
Tumingin ako sa kawalan at hindi na tiningnan pa ang reaksyon niya.
"I'm sorry, I was drunk. Wala ako sa sarili ko."
Saka lang ulit ako tumingin sa kanya. "Baka gusto mo pang uminom? Lakad na, hindi kita pipigilan baka akala mo." matapang na saad ko.
Bahagya siyang nagulat dahil sa iniaasta ko ngayon. Ilang sandali pa bago siya nakabawi. "Wait, alam ko namang may kasalanan ako dito, pero hindi ba ikaw naman ang unang nagkamali? Bakit puro sa akin ang sisi?"
Lalo akong nainis dahil para siyang bata dahil kailangan pa namin umabot sa puntong nagtuturuan kung sino ang unang nagkamali!
"Ha! Ikinukumpara mo ba ang ginawa mo sa nagawa ko? Nakipaghalikan ba ako sa mga kaibigan mo? Nakipag espadahan ba ako ng dila sa kanila?"
He's really trying my temper!
Nakita ko ang pagtatagis ng bagang niya bago siya tumingin sa akin ng masama.
"Try, Lis. Try me." madilim na sabi niya habang unti unting lumalapit sa akin. Ako naman ay nagsisimula ng umatras.
Few more steps and he's now pinning me to the gate. Nadinig ko ang maingay na pagkalabog nito dahil sa pagkakasandal ko. I tried to push him as much as I could. Pero sa tikas ng katawan niya, nagsasayang lang ako ng lakas.
"Lumayo ka nga sa akin." iritang sabi ko.
I can smell his fiery breath with a mixture of liquor and fresh mint. Nilabanan ko ang titig niya kahit pa nakakaramdam ako ng kaunting pagkailang.
This is not the right time to feel queer.
"Come on, try it. I'll kill any bastard who tries to do that with you. You're mine, Lissie. Put that in mind." he whispered huskily.
Ang mga paru-paro sa tiyan ko ay nagkanya-kanya na naman ng lipad na para bang nagwawala.
But then, how could he say that after what he did to me? Nagiging possessive siya ng wala naman sa lugar. Pero siya naman 'tong panay ang gawa ng kalokohan. Where's justice in that?
I stared at him for almost a minute before I had the guts to speak aloud.
"Kapal ng mukha mo," I gritted my teeth in anger. "Lakas ng loob mo sabihin yan, samantalang ikaw itong palaging sobra-sobra ang pananakit sa'kin emotionally! Puro ka pangako, pero paulit-ulit mo din namang ginagawa. Ang kapal mo!"
I felt my tears running down my face. I couldn't help it anymore. Masakit na masiyado. You don't hurt the people you love... that's what I thought.
"Hurt me," saad niya habang isinasampal ang palad ko sa pisngi niya. "Come on, fucking hurt me! If hurting me physically could lessen the pain that I've caused you, magpapabugbog ako sa'yo. Just please... don't let any other man touch you the way they did." his voice broke into tears.
At first, hindi ko pa nakuha kung ano ang ibig niya sabihin. Late ko na narealized na tungkol iyon sa nangyaring sayaw sa party.
Hindi ako sumagot at hinayaan lang siyang patuloy isinasampal ang kamay ko sa dibdib niya.
"I wasn't angry that time, I was hurt... Until now I am hurt, fucking big time." dagdag niya pa.
Unti-unti ay kumalma ang galit na kanina lang ay nagaalab sa buong puso at sistema ko. I guess he was right, ako ang unang nagkamali. Kahit pa sa paningin ko ay hindi ko sadya, mali pa rin ako. Pero hindi mababago noon ang pagkakamaling ginawa niya. Hindi noon mababago ang desisyon ko. Masiyadong mababaw ang sa akin kumpara sa ginawa niya.
Kinuha ko ang kamay ko at inilagay ko yun sa magkabilang gilid ko na naging sanhi ng pagtingin niya sa'kin. His eyes were bloodshot, tears were continuously sliding down his face. Ang pasa sa gilid ng labi niya ay unti-unti ng namumuo. Kung sa anong kadahilanan man 'yon ay hindi ko na itatanong pa.
I wiped his tears. I saw him smile a little bit, na parang iniisip niya na ayos na ang lahat. Pinakatitigan ko siya ng maigi bago ako nagsalita.
"Bigyan mo muna ako ng panahon para sa sarili ko." panimula ko. Nakita ko kaagad ang pagtutol sa mukha niya pero umiling ako.
"What do you mean? Are you trying to break up with me?"
I heaved a sigh. "Kung patuloy mo lang akong gagaguhin at kung sa tingin ko ay hindi na kita mapagkakatiwalaan, then kailangan muna natin maghiwalay pansamantala. Hindi na ako bumabata para magsayang ng oras sa mga taong hindi alam ang kahalugan ng salitang loyalty. " paliwanag ko.
"No, no... hindi tayo maghihiwalay, Lissie. You promised me, na hindi mo magiging choice ang iwan ako. Come on, bawiin mo yang sinabi mo."
Naging sunod sunod ang pagbagsak ng luha sa mga mata niya. Nagiwas ako ng tingin dahil nasasaktan ako sa nangyayari sa amin ngayon. I need to do this, dahil kung hindi ay hindi naman siya matatauhan.
"Zach, space lang ang kailangan ko. Atleast give that to me! Napapagod na ako."
"Don't you love me anymore?"
God knows how much I love you, Zach. But this is the only way I know to save this relationship.
"Mahal na mahal." I simply said.
Nakita ko ang pagasa sa mukha niya nang marinig niya ang sagot ko. "Then stop inflicting those nonsense decision. Please, baby, I can't live without you. I don't even know how to try."
I shook my head. "I'm sorry,"
There's no way you could change my mind. But please, don't make this hard for me. For us.
"Fuck this!" he cursed as he punched our gate. Sa gulat ay napapikit na lang ako.
Kanina ko pa gustong kumawala mula sa pagkakacorner niya sa akin pero hindi ko magawa. Gusto ko nang pumasok sa kwarto ko at doon ay umiyak na lang ng umiyak.
Iginilid ko ang mukha ko para iwasan ang mga mata niyang hindi rin napapagod sa pagiyak. Mabuti na lang at madaling araw pa lang kaya naman walang nakakakita sa eksena naming dalawa.
"Then how about the wedding?" he asked in a monotone voice.
I sighed. To be quite honest, I don't know. Ayokong magpakasal kami ng palagi kami ganito. We need to realize some things about us. Ayokong magpakasal siya sa'kin kung hindi pa naman pala siya handa. Gusto ko pag nagpakasal siya sa akin, sigurado siyang ako na talaga, na hindi niya na kailangan pa ng ibang babae, O ng reserba. Na sa tuwing magaaway kami sa ay kukuha siya ng babae dahil lang sa dahilang galit siya.
Ayoko ng ganoon.
"Pagusapan na lang natin yan sa susunod." tanging sagot ko.
I don't wanna share him all my thoughts.
"Kailan tayo magkakabalikan?" tanong niya.
Tss. Kelan pa nagkaroon ng hiwalay na alam kung kelan balikan? May date?
"Hindi ko alam,"
As much as possible, I don't want to show him any emotions from me. Kailangan ko panindigan lahat ng pinagsasabi ko.
Bumuntong hininga siya bago inalis ang mga kamay na nasa gilid ko. Doon lang ako parang nakaramdam ng kaginhawaan. Pakiramdam ko masiyadong naging intense ang paguusap namin.
"Alright. I'll give you what you want. But it doesn't mean na tapos na tayo. That will never going to happen. I will just give you time to think and to... forgive me." saad niya.
I saw how much he wants to beg and to disagree about this cool off drama, pero buo na ang desisyon ko. Alam kong makakatulong ito sa amin.
I need some space away from you so I could love myself more, and so that I could love you even better, Zach.
Ngumiti ako ng pilit at tumango sa kanya. "S-salamat,"
"You're not welcome. You know how much I hate your fucking idea. Pero ayokong mawala ka sa akin. So even if it would cause me so much pain, the cards are still yours."
Hindi na ako sumagot pa at nagsimula ng gumalaw sa kinatatayuan ko. Gusto ko ng umalis sa harap niya. This conversation is draining all my strength and energy. Konting konti na lang at baka hindi ko na magawang lumakad palayo sa kanya.
Konti na lang.
"Sige na, inaantok na ako. Umuwi ka na." pagtataboy ko. Kailangan ko maging cold sa kanya. It's for the better.
Bumuntong hininga siya bago ako hinila papalapit sa kanya at niyakap ako ng mahigpit. Ang isang kamay niya ay nasa ulo ko at ang isa naman ay nasa likod ko.
"I am truly sorry. I wish I could be a better man for you." he whispered. You can, if you really want. "Stay in love with me, baby. I am begging you."
Niyakap ko siya ng mahigpit at ipinikit ang mga mata. "I will." bulong ko.
And with that, naramdaman ko ang panginginig ng balikat niya senyales ng muli niyang pagiyak. Oh God, could it be any harder?
We stayed like that for a moment. Savoring and feeling each other's arms. Feeling his arms around me makes me feel like home. Really.
Kumalas siya sa pagkakayakap at para bang gusto ko na lang bawiin lahat ng sinabi ko dahil sa lungkot na nakapaskil sa mukha niya.
"I have to go." aniya.
Ilang sandali pa bago ako tumango. "Magingat ka palagi." ang luha ko ay nagsisimula na namang mamuo sa mga mata ko.
Please, umalis ka na... iyak na iyak na ako.
Tumungo siya as I heard him cuss under his breath bago muling tumingin sa'kin.
"I love you," bulong niya bago ako kinintilan ng masuyong halik sa labi.
Matapos noon ay malungkot akong sumagot sa kanya. "I love you, too."
Pilit siyang ngumiti, "That would be enough. Bye,"
I nodedd. "Bye."
Pagkasabi ko noon ay tumalikod na siya at nagdiresto sa kotse niya. Madali siyang sumakay at hindi na lumingon pa sa akin bago mabilis na pinaharurot ang kotse niya. He just did the right thing. Leaving without looking at me. It lessened the pain.
We need to overcome this trial, Zach. A little space, time and distance can often be just what a relationship needs to bloom at its best.