Βρέθηκα στο σταθμό 9 3/4 και ήμουν έτοιμη να μπω στο hogwarts express. Το όνειρο μου θα γινόταν πραγματικότητα. Μέχρι που ξαφνικά, ένας πολύ δυνατός ήχος με έκανε να σταματήσω και...
Άνοιξα τα μάτια μου και το τραγούδι που είχα για ήχο κλήσης στο τηλέφωνο είχε αρχίσει να παίζει.
Με τα χίλια ζόρια ανασηκώθηκα λίγο και τέντωσα το χέρι μου για να πιάσω το κινητό μου.
Το σήκωσα και έπεσα ξανά στο μαξιλάρι.
"Ναι;" είπα αγουροξυπνημένη.
Ούτε ποιος με παίρνει δεν είδα, τόσο κοιμησμένη.
"Άλισον; Καλημέρα, σε ξύπνησα;" ακούστηκε αυτή η χαρακτηριστική φωνή του ανθρώπου που τριγυρνούσε
συνέχεια στο μυαλό μου τους τελευταίους μήνες.
"Καλημέρα...μπα, ιδέα σου. Τι ώρα είναι;" ρώτησα μιας και βαριόμουν να κοιτάξω την ώρα στο κινητό μου. Άσε που ο φωτισμός θα με τύφλωνε.
"Εμμ...οχτώ" αποκρίθηκε.
Οχτώ...
Οχτώ...
ΟΧΤΩΩΩ?
"Ντέιβιντ, γιατί; Γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί τόσο νωρίς; Έβλεπα και ένα πολύ καλό όνειρο! Ήμουν έτοιμη να πάω στο Hogwarts! Το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα και-" ξεκίνησα την φλυαρία μου όμως με διέκοψε.
"Άλισον σου ζητάω συγνώμη, αλλά επειδή έχω να κάνω κάτι δουλειές πρέπει να κλείσω σε λίγο. Σε πήρα για να σου πω ότι θα περάσω στις εφτάμιση να σε πάρω για να πάμε στο κέντρο. Εντάξει;"
"Άντε καλά, συγχωρεμένος" παρίστανα την τάχα θιγμένη "εντάξει, θα σε περιμένω".
"Ωραία, θα τα πούμε αν είναι. Άντε πέσε πάλι για ύπνο και που ξες, μπορεί να πας τελικά στο hogwarts" με ειρωνεύτηκε και του "ξέφυγε" ένα πνιχτό γελάκι.
Με κοροϊδεύει το γουρούνι.
Πολύ φορά πήρε το μπατσάκι.
"Αντίο μπάτσο" είπα με ύφος ντίβας και τον άκουσα να γελάει. Εννοείται πως του το έκλεισα στην μούρη.
Άφησα το κινητό και έπεσα πάλι για ύπνο. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα όμως, γιατί είχα ξυπνήσει και μου έφυγε ο ύπνος.
Ο Ντέιβιντ φταίει, σκέφτηκα και αντί να θυμώσω, χαμογέλασα.
Οι ώρες είχαν περάσει χωρίς να κάνω τίποτα το σπουδαίο και είχε έρθει το απόγευμα. Αφού ετοιμάστηκα και έκανα όλα τα απαραίτητα, βγήκα έξω από το σπίτι μου και περίμενα τον Ντέιβιντ να περάσει.
Μετά από λίγο ήρθε και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο.
Έχω πει ποτέ πόσο πολύ του πάνε τα δερμάτινα μπουφάν; Γιατί πάλι φοράει δερμάτινο και είναι πανέμορφος.
"Δεν άργησα ε;" με ρώτησε και με πλησίασε.
"Όχι" απάντησα και φιληθήκαμε.
Έπειτα έβαλε μπρος και φύγαμε.
"Έχω μία ιδέα, που δεν ξέρω πως θα σου φανεί" είπε και με κοίταξε. Του ανταπέδωσα το βλέμμα περιμένοντας να συνεχίσει "Αύριο δουλεύω το απόγευμα, τι θα έλεγες να μείνεις σήμερα σπίτι μου και αύριο σε πάω σπίτι".
Έμεινα να τον κοιτάω σαν βλάκας.
Ναι, έχουμε ξανακοιμηθεί μαζί, έχουμε μείνει μόνοι αλλά αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα σπίτι του για να μείνω εκεί. Ένιωθα περίεργα στο στομάχι μου. Χαρά, άγχος...
Πρέπει να κατάλαβε ότι η πρόταση του με σόκαρε λίγο γιατί χαμογέλασε.
"Είσαι εντάξει;" είπε ήρεμος προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
"Ναι...ναι, είμαι μέσα" αποκρίθηκα.
"Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι θα μου αρνηθείς".
Γέλασα και κοίταξα έξω από το παράθυρο.
Όταν φτάσαμε στο κέντρο, αρχικά κάναμε βόλτες και έπειτα πήγαμε να φάμε σε μία πιτσαρία. Ο Ντέιβιντ εφόσον παραγγείλαμε πίτσα, παρήγγειλε και κρασί.
"Μπορείς να δοκιμάσεις αν θες" με παρότρυνε να πιω λίγο κρασί όταν πλέον είχαμε σερβιριστεί "το κρασί τους είναι πολύ καλό εδώ". Τέντωσε προς το μέρος μου το ποτήρι του και μου έκανε νόημα να το πάρω.
Το πήρα διστακτικά και ήπια μία μικρή γουλιά.
Ένιωσα το κόκκινη υγρό να καίει ελάχιστα τον λαιμό μου, ωστόσο είχε καλή γεύση.
"Καλό είναι" σχολίασα.
"Στο' πα. Να σου βάλω;"
"Μπαα, καλό είναι αλλά προτιμώ να φάω σκέτη την πίτσα" του αρνήθηκα ευγενικά.
"Όπως θες".
Η ώρα με τον Ντέιβιντ περνούσε ευχάριστα. Μιλούσαμε για διάφορα θέματα, χαζά και σοβαρά.
Όταν φύγαμε από την πιτσαρία, πήγαμε πάλι να κάνουμε βόλτες.
Το πιο χαριτωμένο κομμάτι για εμένα ήταν ότι μου κρατούσε συνέχεια το χέρι.
Οι αγκαλιές, οι βόλτες χέρι - χέρι και να ξαπλώνεις με τον άνθρωπο σου είτε για μεσημεριανούς ύπνους, είτε απλά έτσι ή για να δεις τηλεόραση, για εμένα αυτά ήταν τα πιο χαριτωμένα κομμάτια σε μία σχέση.
Όταν τελειώσαμε και με της βόλτες, πήγαμε στο σπίτι του Ντέιβιντ, αφού πρώτα ενημέρωσα την μαμά μου. Να μην με ψάχνει η γυναίκα και ανησυχεί.
Καθίσαμε στο καναπέ εξούθενωμενοι μετά από τόσο περπάτημα.
"Αγάπη, χρειάζομαι πιτζάμες και θέλω να κάνω ένα ντουζάκι" είπα νιώθοντας λίγο αμήχανα.
"Πάω να σου φέρω τίποτα από τα ρούχα μου. Στο μπάνιο έχει καθαρές πετσέτες, στο ντουλαπάκι που είναι πάνω από το πλυντήριο" με ενημέρωσε και του έγνεψα.
Ο Ντέιβιντ πήγε στο δωμάτιο του και έπειτα από λίγα λεπτά γύρισε, με ένα άσπρο και ένα μαύρο ύφασμα στο χέρι του.
"Ορίστε". Μου έκανε νόημα να πάρω τα ρούχα από το χέρι του. " Ό,τι πιο μικρό βρήκα".
Ήταν μία άσπρη κοντομάνικη μπλούζα, η οποία ήταν φτιαγμένη με ένα σχετικά ζεστό ύφασμα και ένα μαύρο μποξερακι.
Θα κολυμπάω λίγο αλλά εντάξει.
Έφυγα να κάνω ντουζ και άφησα τον Ντέιβιντ στο σαλόνι να βλέπει τηλεόραση.
Αφού τελείωσα με το ντουζ μου μετά από ένα τέταρτο και ντύθηκα, πήγα στο σαλόνι. Ωστόσο, ο Ντέιβιντ δεν ήταν εκεί.
Λογικά θα είναι στο δωμάτιο του, υπέθεσα.
Όταν μπήκα στο δωμάτιο, αντίκρισα έναν Ντέιβιντ χωρίς μπλούζα με μία μαύρη φόρμα. Καθόταν στο κρεβάτι ακουμπώντας πίσω και βλέποντας τηλεόραση.
Δεν λέω, έχει ζέστη στο σπίτι αλλά έτσι θα κρυώσει. Τώρα για το πόσο όμορφο είναι το σώμα του, είναι άλλο θέμα.
Μόλις με είδε, μου χαμογέλασε και χτύπησε απαλά με το χέρι του το στρώμα κάνοντας μου νόημα να πάω δίπλα του.
"Σου πάνε τα ρούχα μου" σχολίασε και του χαμογέλασα καθώς τον πλησίαζα.
"Αλήθεια; Εγώ νιώθω ότι κολυμπάω μέσα σε αυτά αλλά εντάξει" αποκρίθηκα και χώθηκα στην αγκαλιά του. Γέλασε και με κοίταξε. "Θα κρυώσεις" τον "μάλωσα".
"Μην ανησυχείς, καλά είμαι" είπε χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του.
Έπιασε απαλά το πρόσωπο μου με το χέρι του ώστε να με γυρίσει, για να τον κοιτάω, και με φίλησε.
Αρχικά το φιλί του ήταν απαλό, όμως μετά άρχισε να εμβαθύνει. Με άφησε να ξαπλώσω κανονικά στο κρεβάτι και αυτός ξάπλωσε από πάνω μου χωρίς να σταματήσει το φιλί μας.
Ένιωσα τόσο περίεργα και αμήχανα. Όμως, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα.
Ο Ντέιβιντ έφυγε από τα χείλη μου και άρχισε να φιλάει τον λαιμό μου.
Ήταν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα και πρωτόγνωρο.
Το χέρι του πήγε προς τα κάτω και έπειτα το πέρασε μέσα από την μπλούζα. Άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω και να μου χαϊδεύει την πλάτη.
Ήταν ωραίο συναίσθημα να νιώθω τα χέρια του να ακουμπάνε την πλάτη μου. Ίσως φταίει που μου αρέσει και το μασάζ...
Ξανακατέβηκε προς τα κάτω και έπιασε την άκρη της μπλούζας , ανεβάζοντας την προς τα πάνω. Τα φιλιά που άφηνε στο λαιμό μου είμαι σίγουρη ότι θα μου άφηναν σημάδια.
Ένιωσα το χέρι του να πλησιάζει δίπλα στο κούμπωμα του σουτιέν.
Τότε ήταν που βγήκα από τον λήθαργο μου.
Όχι!
Πετάχτηκα προς τα πάνω και έκανα πίσω, κατεβάζοντας την μπλούζα. Ο Ντέιβιντ με κοιτούσε μπερδεμένος και ταυτόχρονα κατά κάποιον τρόπο σοκαρισμένος.
"Μωρό μου, τι έγινε;" με ρώτησε ανήσυχος ενώ με πλησίασε και αυτόματα μάζεψα τα πόδια μου, κολλώντας τα πάνω μου.
"Εγώ...Ντέιβιντ, συγνώμη, απλά... δεν... δεν είμαι έτοιμη" απολογήθηκα και ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου.
Σκατά τα έκανα!
Μου χαμογέλασε.
Τι; Τι βρίσκει τόσο αστείο;
Με πλησίασε κι'άλλο και ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να βγει έξω.
"Μωρό μου" μίλησε χαμηλόφωνα "είναι εντάξει, δεν υπάρχει περίπτωση να σε πιέσω να κάνεις κάτι που δεν θέλεις" με καθυσήχασε και με έβαλε στην αγκαλιά του. "Μην μου στεναχωριέσαι".
Με φίλησε στο κεφάλι και ένιωσα όλο μου το είναι να ηρεμεί.
"Ντέιβιντ, συγνώμη..." απολογήθηκα.
"Σςς" έκανε και σήκωσε το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω "όλα είναι καλά, αλήθεια. Δεν είναι κάτι κακό να μην νιώθεις έτοιμη, είναι φυσιολογικό".
Του χαμογέλασα και χώθηκα ξανά στην αγκαλιά του. Είχα γίνει σαν μία μπάλα και ο Ντέιβιντ πέρασε τα χέρια του γύρω από την πλάτη μου σφίγγοντας με.
Καθόμασταν έτσι για λίγα λεπτά. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα. Ένιωθα μία ασφάλεια που δεν είχα ξανανιώσει. Η αγκαλιά του ήταν σαν το δεύτερο μου σπίτι, κάτι τόσο διαφορετικό και μοναδικό.
Λυπάμαι Ντέιβιντ..., σκέφτηκα.
"Ντέιβιντ νύσταξα" ανακοίνωσα μιας και ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά "πάμε να κοιμηθούμε;"
"Ναι μωρό μου".
Μπήκαμε κάτω από τα σκεπάσματα και ξαπλώσαμε.
"Έλα εδώ" είπε και ανασήκωσε ελάχιστα το χέρι του ώστε να ξαναμπώ στην αγκαλιά του.
Έκανα αυτό που μου είπε και κατέβασε το χέρι του αγκαλιάζοντας με.
"Καληνύχτα" ψέλλισα έτοιμη να κοιμηθώ.
"Καληνύχτα μωρό μου".