Dr. Dawn Lorenzo is a third year surgical intern and is known for his obsessive love with a married female doctor. They all know who it is, kaya gusto ko din malaman kung sino nga ba. Nai-intriga ako. Why? I need to know if mas maganda siya sa akin. Or if she's... well, way better than me.
Nasa cafeteria kami nila Tom, Nathan at Leandro. Ngayon na lang lami nagsabay maglunch. parati kasi kaming magkakahiwalay ng toka. Si Leandro at Tom panay sa labs ang punta, samantalang kami ni Nathan panay ER. Nakakaloka, parang gusto ko na yata sa Pathology.
"Sige na kasi Nathan, sino ba kasi 'yung babae? Nababaliw na talaga sa kakaisip. Syempre kailangan kong makilala ang opponents ko para prepared ako sa laban." Halos mabuga ni Leandro sa mukha ko ang sinigang na hinihigop niya. Tawang-tawa silang tatlo sa akin. Napairap na lang ako.
"Why are you laughing at me?" Naiinis na tanong ko sa kanya.
"Determinado ka talaga?" Tanong pa ni Nathan.
"Hindi pa ba obvious sa braided digitally-permed ombré hair ko? Hindi pa ba halata sa kinis ng mukha ko kaka-diamond peel? Hindi pa ba halata sa pinkish lips ko?" Tinarayan ko lang sila habang kumakain. Akala nila siguro nagjo-joke ako.
"Gusto ko kasi talagang malaman kung sino ba." Nakasimangot na ako sa kanila.
"Magbasa na lang tayo about sa emergency medicine protocols. 'Wag mo na isipin si Dr. Lorenzo. Hindi naman 'yan magiging sa 'yo." Biglang sabi ni Leandro. Medyo matalas din talaga ang dila niya.
"Hindi naman siya bagay na pwedeng maging pag-aari ko. I just want to know him better. Masama ba 'yon? He intrigues me. He... makes me feel nervous. I'm awkwark around him." Napairap na lang ako at walang nagawa kundi ang tapusin ang kinakain ko. Ang tataray ng mga kasama ko sa group. Wala man lang babae talaga kaya hindi nika ako naiintidihan.
Napahinga na lang ako nang malalim nang tumunog ang alarm.
"Code Blue, code blue."
Napatakbo kaming lahat sa ER at kumuha na kami ng gloves.
Nag-abang kami sa labas at sunod-sunod ang dating ng mga ambulansya. Nakita ko si Dr. Acosta sa dulo na nag-aabang din katulad namin. On call din pala ang group nila ngayon.
"Traffic accident patients ang incoming. The trauma fellows are your guides here, okay?" Nagsalita si Dr. Lorenzo mula sa likuran ko. Hindi siya ngayon nakasalamin. Naka-contact lens siya ng light brown. Ugh, mas bagay sa kanya.
Dumating ang unang ambulansya at grupo agad nila Dr. Acosta ang humawak ng pasyente na nasa loob.
Nang biglang magsnap ang stretcher at aksidenteng nabagsakan siya. She's knocked out at talagang nagulat kaming lahat. She's kinda small in general kaya hindi niya siguro kinaya ang bigat ng stretcher.
"Dr. Acosta!" Sigaw ng mga kasama niya. Biglang tumakbo si Dr. Lorenzo para buhatin siya papuntang ER. Nawalan ng malay si Dr. Acosta at si Dr. Lorenzo ang nag-aasikaso sa kanya. His hands are all over her body, checking if there is any injury.
Why am I feeling jealous? And why is he touching her with so much care?
"Dr. Lopez!" Sigaw ni Nathan sa akin.
"S-sorry."
"'Wag mo sabihing naiinggit ka sa naaksidente? She lost consciousness. Snap out of it. May parating tayong mga pasyente." Napayuko ako at nahiya sa sarili ko.
Para kang tanga, Evangeline.
"Sorry." Nahihiya ako sa ginawa ko. Nakakahiya ka talaga, Evangeline.
Dumating na ang ambulansyang nakatoka sa grupo namin. Tig-dalawang pasyente kami ng grupo ko.
Kami ni Dr. Santos ang magkasama.
"Traffic accident. 23 year-old female, suffering from dislocated knee, possible head injury and possible contusion, currently unconscious." Sabi ng medic at inilipat na namin ang pasyente sa gurney para dalhin sa loob ng ER.
"Pulse is getting weaker! Start compressions!" Nagsimula na kami ng CPR para i-revive ang pasyente.
"Charge to 200! Clear!" Sigaw ko naman at ginamitan ito ng defibrillator.
Si Leandro naman ang nag-chest compression sa pasyente and thank goodness bumalik agad ang pulse niya.
I did intubation since her breathing is not yet stable.
"I need an X-ray, CT scan, MRI, some bloodwork and... pregnancy test. I think she's pregnant." Sabi ko sa nurse. Nakatingin sa akin si Leandro.
"Pa'no mo nasabing buntis?" Nagtataka siyang nagtanong sa akin.
"Look at her arms, maraming sugat pati ang binti at tuhod niya. She protected her abdomen area with her thighs and arms. She was in a fetal position when they found her in the car. Pino-protektahan niya ang nasa tiyan niya." He sighed and what I said made sense to him.
"But how did you know that she's in a fetal position?" Tanong pa sa akin ni Leandro.
"Again, the abdomen, inner arms, thighs and neck aren't suffering from any injury. Walang sugat." He smiled at me.
"I'll get the tests ready for her. The general surgeon is still unavailable. You know, napaka-natural mo bilang doktor. You're really smart, Evangeline." Sabi sa akin ni Leandro.
"Okay, thank you. Just monitor her vital signs. I'll just contact the trauma surgeon first, baka sakaling may available na."
Umalis ako at hindi ko sinasadyang nakitang nakahawak si Dr. Lorenzo sa wrist ni Dr. Acosta. She's awake, smiling and gleaming at Dr. Lorenzo.
And the thing is, he's smiling at her.
-=-=-=-=-=-
Nakauwi ako nang bahay na hindi nagpapaalam kay Dr. Lorenzo. Basta, nag-time-out ako kasi technically, out ko naman na talaga.
Inis na inis ako initsa ang knapsack ko sa sala at car keys ko sa table.
It's already 7 PM, at feeling ko super drained na ako. Namamanhid ang mga binti at braso ko kanina sa ER. Mabilisan kasi ang kilos at higit sa lahat, dapat mabilis ang utak.
Nakahilata sa sala si ate Elaine.
"Oh, Dr. Lopez bakit ka bad trip?" Tanong niya habang nagbabasa ng isang makapal na file na nasa blue binder.
I collapsed on the other couch. "Wala lang, Atty. Lopez. Nasasaktan lang ako." Sabi ko naman.
Napabalikwas si ate at napaharap sa akin. Tinanggal niya ang salamin niya.
"Anong nasaktan? Evangeline, ano 'yan?" Huminga ako nang malalim at umupo.
"Ate, I think... I fell in love at first sight." Sabi ko sa kanya.
Napasinghap siya. She grabbed a glass of cool soda and gulped it straightaway.
"What?! Evangeline, kelan ka pa nakahanap ng papasa sa standards mo? Sino naman ang lalaking ito? Curious talaga ako sa lalaking nakabighani sa kapatid kong choosy na akala mo eh maganda." Inirapan ko lang siya at napahinga ng malalim.
"He's the resident assigned to our group. Basta ate, ang lakas-lakas ng dating niya. Hindi ko talaga maipaliwanag 'yung atraksyon ko sa kanya. He's so mysterious at... nakakamatay 'yung dimple niya. Matangkad, moreno at higit sa lahat napakatalino niya, ate. He's... lethal. Ang ipinagtataka ko lang, never siyang ngumiti sa akin pero doon sa isang intern, todo ngiti siya."
Natawa lang si ate Elaine. "Alam mo, to be honest eh maganda ka naman talaga. Hindi ka nga lang kasing-feminine ng iba kaya hindi sila friendly sa 'yo masyado. Malakas masyado ang personality mo na minsan, threatened na ang mga lalaki sa 'yo."
"So ate, dapat bang maging mas friendly at pabebe ako? Is that it? Parang 'di ko yata kaya. Ate, hindi ko kaya mag-inarte ng ganyan. Siguro sa grooming at damit talagang maarte ako pero hindi sa kilos. Hindi ko kayang... ugh! Nakakainis na talaga."
Natawa na lang siya sa akin. "Nagseselos ka, ano?"
"Oo ate! Walang duda. Biro mo, sa lahat ng babae sa ospital nakangiti siya nang maayos, sa akin hindi."
"Gaga, syempre under ka niya. Kailangan niya kayong disiplinahin, besides, professional lang talaga ang resident na naka-assign sa inyo. 'Wag ka munang mag-assume atsaka, lumaban ka muna. I-try mo magpakita kahit konti ng motibo tapos habulin mo, o kaya ligawan mo. Pero kung wala talaga at hindi ka na masaya, sukuan mo na lang. Baka hindi talaga siya interesado sa 'yo. Baka wala ka lang talaga sa Line-of-sight niya."
Parang may palasong tumarak sa dibdib ko. Bakit parang tinamaan agad ako? Bakit para... medyo masakit?
"Ang sakit naman n'on ate, kung wala ako sa Line-of-sight niya. Mukha ba akong lalaki? Maganda naman ako at medyo okay na rin ang brains. Sexy... este slim naman ako. Dahil ba kulang ako sa dibdib?"
Naantala ang pagmuni-muni ko nang magsalita si mommy. "Oh, maghain naman kayo, ano? Nakakahiya naman sa lalaking bulas niyo hindi niyo man lang ako tulungan. Aba, marami din ako tinrabaho kanina sa law firm. Makahilata kayo akala niyo may mga katulong kayo."
I just rolled my eyes. "Ma naman, kakauwi ko pa lang litanya na agad?"
"Hoy Evangeline, tigilan mo ako sa kapilosopohan mo. Magbihis ka na at nabubwisit ako sa annulment case kanina sa firm." Reklamo ni mommy.
"Bakit ma? Ayaw ba ng settlement? Problema nga 'yan." Dagdag pa ni ate. Silang tatlo lang naman sa bahay ang nagkakaintindihan sa ganya. Biro mo, bantay-sarado ni daddy at mommy si ate n'ung kasagsagan ng review para sa bar exams nila. Guess what? My sister ranked number 11 at the bar exams five years ago.
"Nahulaan mo. Libo na yata ang annulment na dumaan sa buong buhay ko bilang abogado. Nakakawalang-gana. Wala na bang iba?"
Sumagot ako. "Anong gusto mo ma, maging defense lawyer? Ano ka, nasa TV series?" Natatawa kong sabi sa kanya habang naglalagay ng mga plato sa mesa.
"Evangeline, hindi na ako nagpa-practice ng 'Criminal Law'. Matagal ko nang iniwanan 'yan. Okay na ako sa ganito, kaso... nakakasawa lang talaga." I just smiled at my mom. Nakakatuwa siyang pakinggan about sa cases nila.
She just temporarily removed Dr. Lorenzo out of my mind.