When you thought you are living in hell and all around you are devils, there will be always that one angel that will give you a chance to leave hell and live in heaven.
“Ano, lalaban pa kayo? Eh dinaig niyo pa ang lampa sa pagsuntok,” sigaw nya sa apat na lalaking nakahandusay sa kalsada na pulos bugbog sarado. Kakatapos lang din nyang ilampaso ang mukha ng lalaki na balak syang suntukin sa likod. “Are you that desperate to attack someone behind their back? You are such a dim-witted little weakling!” dagdag pa niya saka pinunasan ang dugo sa kanyang labi na parang wala lang sa kanya.
“May araw ka rin, Ice! We’ll be back and by that time, I will make your life a living hell,” sabi ng lider ng gang na pinabagsak nya bago lang.
“I will expect that.” He positioned himself on his motorbike before starting the engine then took a last glimpse on the five men lying on the floor. Then he said, “I forgot to tell you but I am now living in hell so no need to bother.” And with that, he ride his bike at full speed until he is nowhere in sight.
He is Ice Villacruz, a notorious gangster who loves to fight and shows no mercy. His dark past molds him on what person he is right now. In addition to that, he believes to no God and that Jesus Christ is a false prophet giving false hopes to everyone. He also thinks that he is living in hell and all around him are devils including his own self.
Napadpad na naman siya sa isang park. Sa park kung saan dinadala siya sa kanyang masasaya at masalimuot na alala. He is just enjoying the scenario feeling nostalgic on those happy days he got to spend with his parents before they left. Mula sa malayo, napansin nya ang isang babae na seryosong nagsusulat ng kung ano sa isang pirasong papel. Pagkatapos nyang magsulat ay dali-dali syang bumili ng isang color blue na balloon at itinali dun ang papel. Pumikit muna sya bago ito pinakawalan. You could see hope and sincerity in those pair of eyes as soon as she opened it.
“What a crazy and immature lady. Tsk!” bulong nya sa sarili saka umalis.
Halos araw-araw ay nakikipag-away si Ice. Nambubugbog rin sya ng mga estudyante para kuhaan ng pera. Yun ang kanyang pampalipas oras. Isang araw, habang naghahanap sya ng isang kawawang nilalang na pagkakaperahan, nakita nya ang dalawang lalaki na may inuundayan ng suntok at sipa. Pinapanuod lang ito ni Ice at wala syang balak tulungan ang nagmamakaawang lalaki. Bakit naman nya pipigilan sa pagsuntok ang mga ito kung ginagawa nila ang gawain niya?
Aalis na sana siya para maghanap ng isang maswerteng tao na kanyang lulumpuhin ng makarinig sya ng sigaw ng isang babae na nagpahinto sa dalawang lalaki sa pagsuntok. Lumitaw ang isang babae, ang babaeng nakita nya sa park. Nawala ang atensyon ng dalawang lalaki sa binubugbog nila at nabaling dun sa babae kaya ito nakatakas.
“Ayos pare, hindi na natin kailangang maghanap ng hapunan. Nandito na mismo sa harap natin.”
“Oo nga, pwede na ring pang dessert. Grabe ang kinis, masasarapan tayo ngayon pare,” dagdag naman ng isa saka lumapit sila ng dahan-dahan sa kanya.
Bahagyang natakot ang babae dahil wala na syang matatakbuhan; na-corner na sya ng mga ito. Medyo tago at madilim pa naman ang lugar na ‘to kaya mahihirapan syang humingi ng tulong. Pinagsisisihan nyang dito pa sya nag-shortcut patungo sa bahay nila. Sana naglong cut nalang sya.
Napansin nya ang isang lalaki na kanina lang nakatayo sa may sulok at tinititigan lang sila. Tinawag niya ito para matulungan sya.
“Hoy lalaki! Aren’t you going to help me? Gusto mo bang maka-witness ng isang krimen?” pangongonsensya nya sa kanya.
Ice was taken aback from what he heard. Kung alam lang nya na he is always witnessing a crime. Not only that, sya rin ay gumagawa ng krimen. Lumapit si Ice sa kanila at tila nabuhayan naman ng dugo ang dalawa dahil dumating ang taong katulad nila na maitim rin ang budhi.
“Ice, you’re here. Come on, join us on our dinner,” pagbibiro ng isa sabay ngiti ng nakakaloko.
“Thanks,” sagot ni Ice saka hinawakan ang braso ng babae na nagpupumilit na makawala. “But I am not hungry.” Sabay suntok sa mukha ng lalaking kaharap nila at sipa naman sa sikmura ng taong nasa likod nila.
Hinila nya ang babae papunta sa kanyang motorbike para maka-alis sila sa lugar na iyon. Akala ng babae na kasama sya ng masasamang lalaki kanina, buti nalang at tinulungan sya nito. But Ice couldn’t believe that he still have an urge to help someone.
“Hold tight,”utos nya sa babae nang paandarin nya na ang bike. Humawak naman ng mahigpit ang babae sa bewang nya dahil sa mabilis na pagpapatakbo ni Ice ng motor. Takot lang nya na mahulog sya. But there’s something in that touch that made him flinched, yung bigla nalang may pumitik sa dibdib nya. “San ang bahay nyo?” he asked, distracting himself from his crazy feeling. Tinuro naman nang babae sa kanya kung saan and with less than ten minutes, nakarating na sila sa tapat ng bahay nila.
“Ah thanks nga pala for saving and sending me home safe,” sabi ng babae pagkababa nya sa motorbike. Ice did not bother to answer, pinaharurot nya ang motorbike nya at umalis. But one thing is for sure, he couldn’t take off that stupid smile plastered on his face. That was the first time someone thanked him.
The next day pumunta na naman si Ice sa park with the same reason; to unwind after nyang makipagbakbakan. But as usual, he is just still in his favorite spot observing a bunch of happy people. As much as he can, ayaw nyang makipaghalobilo sa iba
He stared at the calmness of the sky nang saktong may puting lobo ang lumitaw na halatang kakalipad lamang.
“Ice!” Napatingin sya sa babaeng tumawag sa kanya napakalapad ng ngiti habang kumakaway sa kanya. “Oy, bakit dyan ka nagtatago sa puno? Nagmumukha kang loner dyan.”
“Hindi ako nagtatago,” walang emosyon nyang sabi nang makalapit na ang babae sa kanya.
“Ows? Halika, dun tayo sa may ice cream. Ililibre kita dahil sa pag-save mo sakin kahapon.” Gusto sanang pumalag ni Ice pero hinayaan nalang nyang hilahin sya ng babae. Pagkatapos nilang bumili ng dirty ice cream ay umupo na sila sa bench.
“Teka nakalimutan kong magpakilala,” she said, breaking the ice between them. She’s right; they don’t have a formal introduction. She just knew his name because she heard it from those guys yesterday but he doesn’t know hers. “I’m Cassandra Salvaleon, pleased to meet you Mr. Ice.” Ngumiti sya at inilahad ang kanyang kamay kay Ice. But he just stared at it kaya naman si Cassandra na mismoang kumuha ng kamay nya at nakipagshake hands dito.
“Since we already know each other, which means that we’re friends now.”
“Friends?” he asked, still confused.
“Yep, friends.” Once again, she smiled saka nilantakan ang kanyang ice cream.
He should be happy because he finally found a new friend which he didn’t have before, but part of him tells that there is something wrong. How could she befriend someone whom she’d just met yesterday?
He didn’t have a fight on the succeeding days but he still goes to the park not just to relax but to meet Cassandra, ang kanyang tanging kaibigan na nakakatagal sa kanya. Hindi nya alam kung bakit ang gaan-gaan ng pakiramdam nila sa isa’t-isa. Marami silang pagkakaiba at palagi ring nagbabangayan pero naiintindihan nila ang isa’t-isa kaya madali lang silang magkasundo.
Pagdating nya sa park ay agad namang bumungad sa paningin nya si Cassandra na itinatali ang naka-rolyong papel sa lobo saka ito pinalipad. Lumapit si Ice sa kanya.
“Hello Ice─ oh bakit dumudugo lips mo?” Agad namang kumuha ng panyo si Cassandra at pinunasan ang nagdudugog labi nya.
“Wala ‘to, nabunggo lang ako sa puno,” sagot nya.
“Nabunggo daw, lokohin mo lelang mo, pre. Diba sabi ko naman sayo na wag ka nang makipagsuntukan,” pangangaral na naman ni Cassandra sa kanya. Kaya alam nyo na siguro kung bakit hindi na sya sumasali sa mga gulo this past few days. Dinaig pa ang pastor sa pagbibigay ng words of wisdom.
“Sinuntok ako, hindi nakipagsuntukan,” pangangatwiran nya. Pero totoo naman, sinuntok lang sya ng nakaaway nya noon. But he did not fight back, he doesn’t want Cassandra to worry.
“Buti naman at hindi mo na yun pinatulan. Mga wala lang magawa sa buhay ang mga yun.”
Sapul. Tama na naman sya, wala nga silang magawa sa buhay. Tulad ni Ice, nakikipag-away dahil nabobored. Halos lahat nalang ng sabihin ni Cassandra ay may katuturan at tinatamaan sya. Kaya naman nagi-guilty sya sa mga maling nagawa nya sa tuwing nakikita nya ang napakainosente at maamong mukha ni Cassandra.
“Pansin ko lang, parati kang bumibili ng balloons tapos pinapalipad mo lang. Anong trip mo?” pag-iiba ni Ice ng usapan.
“Yung balloons? They are my messengers,” tipid na sagot ni Cassandra habang nakangiti.
“Messenger? Kaya ba may papel na nakatali dun?”
“Yeah. Those papers are my prayers. Naniniwala kasi ako na mas mabilis makarating kay God ang mga prayers kapag ipapadala mo ito gamit ang balloon.”
“Tsk. Naniniwala ka nun? Eh hindi naman umaabot ang lobo sa sinasabi mong God, puputok din yun. It’s useless; you are just wasting your time and effort.” Hindi na nabigla si Cassandra sa sinabi nya. Ganyan din kasi ang sinasagot ni Ice eveytime mag-oopen sya ng topic tungkol kay God pero hindi pa rin nya maiwasang malungkot tungkol dito.
“Pero bago man ito pumutok, lilipad muna ito sa sky at ang sky ay malapit sa heaven. Kaya sigurado akong makakarating sa Kanya yun,” pangangatwiran nya. “Ikaw Ice, wala ka bang prayers?”
“I don’t know,” simple nyang sagot.
“Well if you have, just sent it to Him and He will listen.”
After that, hindi na sila naimik pa. Nakipaglaro nalang si Cassandra sa mga bata dun sa park. Hindi naman maiwasan ni Ice na tingnan ang makulit na side ni Cassandra, he’s enjoying seeing her happy face. Makalipas ang ilang oras, umupo na rin sya sa tabi ni Ice na pagod na pagod at hinihingal pero ang lapad pa rin ng ngiti nya.
“Grabe, ang saya nun. Sa susunod, sumali ka rin samin, Ice.” Inabutan ng tubig ni Ice si Cassandra dahil halatang nauhaw ito kakatakbo kanina. Habang umiinom sya ng tubig, napansin ni Ice ang malaking pasa nya sa braso. Wala naman ito kanina, hindi rin naman nya nakita na nadapa ito.
“Oy Cass, ano yang malaking pasa sa braso mo?” tanong nya. Napansin rin ito ni Cassandra kaya bahagyang kumunot ang noo nito pero agad din namang binawi at ngumiti.
“Ah ito, wala ya─” Hindi na nya natuloy ang sasabihin nya dahil bigla nalang itong bumagsak at nawalan ng malay. Buti nalang at nasalo sya ni Ice.
“Cass? Oy Cassadra, gising!” Inalog-alog nya ng mahina si Cassandra para gumising pero wala pa rin. Nag-aalala sya at nagsisimula na syang mag-panic. Natandaan nya na may malapit na hospital dito sa park kaya agad-agad nya itong dinala dun. Pagdating nya sa hospital, hindi na sila tinanong ng mga nurses at agad nilang ipinasok si Cassandra sa isang private room. Agad syang kinabitan ng dextrose at chineck ng isang doctor ang kanyang vital signs na para bang alam na alam nila kung anong nangyari. Ang tinanong lang nila ay kung kaano-ano siya ni Cassandra at sinagot naman nya na kaibigan lang sya nito.
“As of now, stable na ang lagay nya. Iwasan lang na mapagod sya. Tawagan ko lang ang parents nya, just call me if may emergency. Excuse me,” bilin ng doktor saka umalis. Gustong magtanong ni Ice pero di nya magawa, namanhid na yata ang bibig nya sa gulo ng mga pangyayari. Pinagmasdan nalang nya ang maamong mukha ni Cassandra habang natutulog.
“Ice?” tawag ni Cassandra nung gumising na ito. Agad namang lumapit sa kanya si Ice.
“Cass, are you okay now? May masakit paba sayo?” worried na tanong ni Ice. Ngumiti naman ng pilit si Cassandra.
“Ice, diba tinanong mo ako noon kung bakit hindi na ako nag-aaral despite na may pera naman kami at kung bakit dun ako sa park palaging nakatambay. It’s because hindi ko na kayang mag-aral at ang park nalang ang tanging naging takbuhan ko kasi malapit lang dito sa hospital.”
“Spill it out Cassandra, what’s happening? I am freakin’ worried about you.”
“Ice, I have leukemia and I’m… dying.”
Bumuhos na ang masagang luha ni Cassandra na kanina pa gustong lumabas. Habang si Ice naman ay hindi makapanila sa kanyang narinig.
“Matagal na akong naka-confine sa hospital na ‘to kaya kilala na ako ng mga staffs. Dun ako sa park palaging nakatambay para kapag inatake ako ng sakit ko, madadala agad ako dito,” pagpapatuloy si Cassandra habang umiiyak. Niyakap nalang sya ni Ice para kahit papano’y gumaan ang loob nya.
Bakit sya pa? Sya na nagbigay liwanag sa madilim kong mundo. Usal ni Ice.
Ice didn’t leave Cassandra’s side especially when they knew that she could not leave the hospital until her illness subside, which is impossible. Kahit ayaw nila, wala na silang magagawa because it’s for her own safety. As to Cassandra’s request, Ice would bring balloons to her every day. She would always send her prayers through that balloon from her window.
He takes care of her, from comforting her every time she feels pain and cleaning the area after she vomits blood. Cassandra had also become bald due to her chemotherapy sessions every month.
One day, Cassandra asked Ice to bring her a white balloon for her another prayer. Ice immediately went to the park just to figure out that there are no white balloons there.
“Shit, bakit ngayon pa sila naubusan ng puting lobo,” sabi nya sa sarili.
Ice took nearly four long hours just to find a white balloon in the whole town. Malapit na ring mag-gabi kaya dali-dali syang pumunta sa room ni Cassandra para ibigay ito. But he arrived late; he just heard a long monotonous beep from the monitor and witness Cassandra’s eyes slowly closing to death with her parents crying at the side.
Those bright smiles that were plastered on his face everytime he sees Cassandra ay napalitan na ngayon ng mga luha. Pinagsisisihan nya dahil hindi nya ngawang sabihin kanya kung gaano nya ito kamahal. Hindi rin maintindihan kung bakit ang aga namang kinuha ni Cassandra sa mundo. She deserves to live a happy and long life.
At the day of her burial, when the white balloons are prepared to be released, isang pirasong papel ang nilipad sa paanan ni Ice. Pinulot nya ito at binasa ang nakasulat.
Dear Lord,
Thank you because You still gave me a chance to have Ice as my friend before dying, to feel love and be loved. Please make him happy after I die.
P.S. I hope I will meet You at heaven.
Loving,
Cassandra
He smiled after he read the letter. Even though she’s already dead, she still wants to send her last prayer to God.
“Just send it to Him and He will listen.”
Then he remembered those words. The words that Cassandra would keep telling him. The words that gave him hope and reason to live life. The words that made him believe in God.
He suddenly took his pen from his pocket and scribbled something on the back of the paper.
I hope that she’s smiling beside You right now.
-Travis
Kumuha na sya ng puting lobo at itinali ang papel dun. On cue, sabay-sabay ipinalipad ng mga tao ang mga lobo. Many cried but he remained smiling at the thought of Cassandra never leaving his side.
Biglang humangin kaya natangay ang lobong pinalipad ni Ice at nasabit sa mababang puno. Kinuha ito ng babae na nakatayo malapit dun at ibinigay kay Ice.
“Kuya, nasabit po ang balloon nyo. Kayo nalang po ang magpalipad nyan, mukhang importante kasi sa inyo eh,” sabi ng babae saka ngumiti ng pagkatamis. Maganda tignan ang maamo nyang mukha tulad ng kay Cassandra.
“Ah sige, salamat Miss,” sambit nya at inabot ang lobo saka pinalipad.
And for the second time in his life, tumibok muli ang puso nya.
If you would want to tell something, just send it to Him. ‘Cause indeed, He truly listens.