Αυτό το τραγούδι ήταν το καλύτερο για αυτό το παρτ... ταιριάζει πάρα πολύ... ειδικά το ρεφρέν είναι απίστευτο.. Ακούστε το ενώ διαβάζετε μην το ξεχάσετε
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η εξεταστική είχε αρχίσει και τα πήγαινα αρκετά καλά... δηλαδη τα περισσότερα ήταν πάνω από την βάση ή βαση... ναι, αυτο είναι το 'αρκετά καλα' για εμένα.
Με την Μεγκαν βρισκόμασταν αρκετά συχνά για να με βοηθήσει στα μαθήματα όσο μπορούσε.. κάποιες φορές μάλιστα ξεφευγαμε τελείως από τα μαθήματα και κάναμε αλλά πράγματα, πολύ ωραία πράγματα.
Ένιωθα ευτυχισμένη.. αν και ημουν αρκετά μικρή για να ξέρω τι πραγματικά είναι ευτυχία, ένιωθα πλήρης εκείνη την περίοδο.
Το μόνο πράγμα που μου ήταν δύσκολο ήταν η δουλειά γιατί έπρεπε να ξυπνάω νωρίς το άλλο πρωί για να γράψω αν έγραφα πρώτη βάρδια.. τοτε πήγαινα με σχεδόν κλειστά τα μάτια.. ωστόσο κάποιες φορές, οχι πολλές, η Μεγκαν με περίμενε έξω από το σχολείο με έναν καφέ στο χέρι. Ηταν τόσο γλυκιά που σκεφτόμουν πως γίνεται κάποια σαν αυτήν να είναι μαζί μου, τι έκανα για να την αξίζω και ήταν ακόμα η αρχή.
Αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουμε πως όταν είσαι χαρούμενος το σύμπαν το παρατηρεί αμέσως... και κανει τα πάντα για να σου κάνει την ζωή ανάστατη και πάλι. Έτσι και εκείνη την Τριτη... ηταν άλλη μια μέρα που ξύπνησα χαρουμενη αφού είχα χορτάσει ύπνο και ηταν η τελευταια μερα των εξετασεων.
Φτάνοντας στο σχολείο μπήκα κατευθείαν στην αίθουσα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά και ύστερα από λίγο ήρθε και η Μεγκαν να μας εξηγήσει τα θέματα.
Όλα πήγαιναν καλά, όλα ήταν τέλεια για λίγο.
Δεν ξέρω πώς έγινε, ούτε από που ήρθε.
Στην αρχή νόμιζα πως τα αυτιά μου βουϊζαν αλλά όχι... ηταν πράγματι πυροβολισμοί αυτά που άκουγα και δεν τους άκουσα μόνο εγω. Ο χρόνος όμως για να αντιδράσω ήταν πολύ λιγος... πολυ λιγος αφού το επόμενο πράγμα που είδα ήταν έναν άντρα να μπαίνει μέσα με ένα πιστόλι και κατάλαβα.. τοτε κατάλαβα πως κάποιοι θα έμεναν πίσω από αυτή την ταξη, κάποιοι δεν θα τα κατάφερναν και ίσως ήμουν και εγώ μέσα ή η Μεγκαν.. Όχι όχι δεν μπορούσε να είναι η Μεγκαν.
Ευτυχώς που ήμουν στο δεύτερο θρανίο γιατί με δυο βήματα, πατώντας πάνω στα θρανία βρέθηκα κοντά την Μεγκαν. Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν μέσα στην αίθουσα και πολλοί θα πουν πως ήμουν πολύ χαζη, ίσως ήμουν αλλά ποτέ δεν θα μετανιώσω για αυτό που έκανα.
Η Μεγκαν καθόταν σοκαρισμένη χωρίς να κουνιέται. Γύρισα γρήγορα και την κοίταξα πιάνοντας την από τους ώμους.
"Μπες κάτω από την έδρα τωρα!" φώναξα
Την έσπρωξα αρκετά για να μπει αν και αντιστεκόταν.
Άκουσα ένα 'οχι' δυνατό αλλά δεν έδωσα σημασία, νόμιζα πως το λέει επειδή ήθελε να βγει έξω από την εδρα.
Ήμουν τόσο φοβισμένη και αγχωμένη εκείνη την ώρα που μου πήρε τουλάχιστον ένα λεπτό για να νιώσω έναν πόνο στην κοιλιά μου. Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα τι ήταν γιατί έδωσα προσοχή στο γεγονός πως υπήρξε ησυχία για λίγο. Κοίταξα τον άντρα και κατάλαβα πως οι σφαίρες είχαν τελειώσει και κάποιοι πρόλαβαν και έπεσαν πάνω του ακινητοποιώντας τον.
Κοίταξα την κοιλια μου ξανα αλλα ήμουν τόσο μπερδεμένη και σοκαρισμένη που δεν κατάλαβα για λίγο γιατί με πονάει τόσο. Μόνο όταν έπιασα την πληγη και είδα αίματα στο χέρι μου κατάλαβα τι είχε γίνει. Τότε όμως μου ήρθε τάση για εμετό και ήρεμα έκατσα κάτω προσπαθώντας να στηρίξω την πλάτη μου κάπου αλλά δεν έβρισκα τοίχο...
Οι φωνές ήταν πολλές... παρά πολλες όμως από όλες μπόρεσα και ξεχώρισα μια που φώναζε το όνομα μου.
"Σαμανθα!" Γύρισα και αμέσως έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της. Είχε κάτσει δίπλα μου και φοβισμένη με κοίταζε.
"Είσαι καλα;" ρώτησα πρώτη
"Τι με ρωτας ρε Σαμανθα; εγώ πρέπει να σε ρωτάω " είπε γρήγορα και με έφερε αρκετά κοντά της ώστε να ξεκουραστώ πάνω της. Τότε όμως μπόρεσα να δω ότι δάκρυα άρχιζαν και έτρεχαν από το πανέμορφο πρόσωπο της.
"Μην κλαις καλά θα γίνω" είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω
"Γιατί το έκανες αυτο; Γιατί δεν μπορούσες να μείνεις στην θέση σου και να κρυφτείς; Δεν χρειαζόμουν προστασία" ειπε κλαίγοντας.
"Γιατί σε αγαπαω.. και δεν το μετανιώνω από την στιγμή που εσύ είσαι καλα"
Ευτυχώς οι φωνές πανικόβλητων μαθητών και καθηγητών ήταν τόσο μεγάλες που κανένας δεν μας άκουσε. Βέβαια τώρα πια δεν είχε σημασία.
Ειχε περάσει αρκετή ώρα και ακόμα δεν είχαν έρθει τα ασθενοφόρα λόγω του ότι το νοσοκομείο ήταν λίγο μακριά από το σχολείο.
"Μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια σου" την άκουσα και τα άνοιξα με δυσκολία.
"Για λίγο μόνο το υπόσχομαι" είπα και πήγα να τα κλείσω.
"Όχι!" Φώναξε.
Έπιασε το πρόσωπο μου με τα δύο της χέρια δεξιά και αριστερά.
"Σε παρακαλώ μείνε μαζί μου"
"Δεν θα πεθάνω μην ανησυχεις" είπα αργά.
"Σε αγαπαω και εγώ πολύ.. να το ξέρεις και το καλό που σου θέλω να βγεις ζωντανή από το χειρουργείο γιατί θα σε περιμένω ακριβώς απ'έξω"
Δεν πρόλαβε να τελειώσει καθώς κάποιος με σήκωσε και με έβαλε σε ένα κρεβατι και ύστερα στο ασθενοφόρο. Και τότε έμεινα και πάλι μόνη μου χωρίς να είναι κανένας δίπλα μου να με στηρίξει και να μου υπενθυμίσει γιατί έπρεπε να ζήσω πάρα σκεφτόμουν την φράση της Μεγκαν ξανα και ξανα 'Σε αγαπάω και εγώ πολυ' και ήταν αρκετή... αρκετη για να ζήσω.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να τελειώσει έτσι το σχολείο.. Φυσικά και δεν το περίμενα.. δεν μπαίνει κάθε χρόνο ένας ψυχανωμαλος στο σχολείο σου και αρχίσει να πυροβολεί καθηγητές και παιδιά..
Πόσο αστείο είναι τελικά ε; αν είχα περάσει πέρυσι εκείνο το μαθημα δεν θα είχα γνωρίσει ούτε την Μεγκαν και ούτε θα βρισκόμουν μέσα σε ένα χειρουργείο.
Παίζει παράξενα παιχνίδια η ζωή τελικά..
Και εγώ μπορεί να ζούσα αλλά κάποια παιδιά πέθαναν εκείνη την στιγμή ενώ οι γονείς τους ήταν στην δουλειά ήρεμοι πιστεύοντας πως τα παιδιά τους ήταν ασφαλή.. Και κάποιοι καθηγητές φιλησαν τα παιδιά τους το πρωί και τον σύντροφό τους και έφυγαν για την δουλειά χωρίς να ξέρουν πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που έβλεπαν την οικογένεια τους.
Κατά την διάρκεια που ήμουν κοιμισμένη στο χειρουργείο ονειρεύτηκα πως όλα ήταν καλά και πως κανένας δεν είχε πεθάνει... ωστόσο η πραγματικότητα απείχε πολύ και το γνώριζα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Άνοιγοκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές ώστε να μπορέσω να δω καθαρά και να αναγνωρίσω την φιγούρα που καθόταν πλάτη σε εμένα και κοίταζε έξω από το παράθυρο.
"Είσαι καλα;" ρώτησα έπειτα
Γρήγορα γύρισε και με κοίταξε καθώς ήρθε προς το μέρος μου.
"Εγώ αν είναι καλα; με κοροϊδεύεις;" απάντησε χαμογελώντας.
"Πώς νιωθεις;" ρώτησε έπειτα.
"Ποναω και διψάω" απάντησα και αμέσως σηκώθηκε να μου φέρει νερό.
"Τι εγινε; πόσοι πεθαναν;" ρώτησα με λυπημένο βλέμμα.
Όταν όμως την είδα να σκύβει το κεφάλι η καρδιά μου σφυχτικε.
"20 μαθητές, 2 καθηγητές και 10 τραυματισμένοι σχεδόν" απάντησε βουρκωμένη.
"Πώς έγινε αυτο; Ήταν τόσο ξαφνικό" συνέχισε
"Το ξερω" ψιθύρισα
"Μην φυγεις" συνέχισα ψιθυριστά, τόσο πολύ που για λίγο νόμιζα πως δεν το άκουσε.
"Δεν φευγω" απάντησε σφίγγοντας μου το χέρι και δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στα χείλη.
"Σε αγαπαω" είπε ύστερα κοντά στο πρόσωπο μου.
"Το εννοεις;"
"Ναι"
Αγάπη... Στην ηλικία που είμαι είναι δύσκολο να την ερμηνεύσω.. ωστόσο μέσα από την σχέση μου με την Μεγκαν κατάλαβα ένα μέρος της... το υπόλοιπο θα το καταλάβω στην πορεία γιατί με άλλαξε και με έκανε καλύτερο άνθρωπο κάνοντας με να την ερωτευτώ... Ίσως και ο έρωτας να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
~~~~~~~~~~~~~~
Δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από το να νιώθω πως εγώ έζησα ενώ αλλά παιδιά οχι, παιδιά που είχαν όνειρα μεγαλύτερα από τα δικά μου... ήξερα πως όταν θα πήγαινα σχολείο να πάρω τα αποτελέσματα τα πράγματα δεν θα ήταν ίδια... Και δεν ήταν...
Το σχολείο ήταν όλο σχεδόν γεμάτο με λουλούδια και εικόνες παιδιών.
Δεν ήταν πολλές μέρες που βγήκα από το νοσοκομείο και ακόμα ποναγα αλλά ήθελα να πάω να αφήσω και εγώ λουλούδια και να δω αν περασα.
Κοίταζα τα αποτελέσματα όταν ένιωσα ένα χέρι πίσω στην πλάτη μου να με ακουμπά απαλα.
Γυρίζοντας αντίκρισα τον Άγγελο και τον αγκάλιασα όσο σφιχτά μπορούσα με την πληγή.
"Είσαι καλα;" είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα και γελάσαμε.
"Καλά είμαι, εσυ; χτύπησες;" ρώτησε
"Ναι λίγο αλλά ειμαι καλα τώρα" απάντησα
"Πέρασες καπου;" ρώτησα ύστερα μην θέλοντας να μιλήσω για το θέμα μου μας λειπουσε και τους δύο.
"Ναι χημικός"
"Συγχαρητήρια" του είπα χαμογελώντας.
"Καλή ζωή Σαμ και να προσεχεις"
"Καλή ζωή Άγγελε... Και εσύ.. θα τα λέμε ετσι;"
"Φυσικα"
Είχα κανονίσει να πάω στο σπίτι της Μεγκαν αφού τον τελευταίο καιρό είχα σχεδόν μετακομίσει εκει... μάλιστα όταν αναρωνα πλήρως θα μετακόμιζα μαζί της.
Πριν πάω όμως έκανα μια στάση στο νεκροταφείο... είχε μείνει ένα τελευταίο λουλούδι που ήθελα να αφήσω στην μάνα μου.
Πηγαίνοντας μπροστά από τον τάφο της το άφησα απαλά και κοίταξα την εικόνα της.
"Καιρό έχουμε να τα πουμε" είπα αστεία.
"Είμαι καλά μαμά, σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου όλον αυτόν τον καιρό και με προστάτεψες.. ελπίζω να συνεχίσεις να το κάνεις.." σταμάτησα προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρια μου.
"Όμως θέλω επίσης να ξέρεις πως είμαι χαρούμενη τώρα πια... Είμαι ευτυχισμένη και δεν το περίμενα.. η Μεγκαν είναι παραπάνω από αυτά που ζητούσα και την αγαπώ πολύ... και ο μπαμπάς είναι καλά.. αν ήσουν εδώ θα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο αλλά δεν είσαι και δεν πειράζει.. εισαι κάπου καλύτερα.. σε αγαπώ"
Φτάνοντας σπίτι έκλεισα την πόρτα πίσω μου και άφησα τα κλειδιά στο τραπεζάκι.
"Μεγκαν;" την φώναξα για να δω αν ήταν σπίτι.
"Ερχομαι" την άκουσα μέσα από την κουζίνα και χαμογέλασα πηγαίνοντας εκει.
"Τι κανεις;" την ρώτησα
"Μαγειρεύω κάτι να φάμε.. εσυ;"
"Τώρα που είμαι μαζί σου είμαι καλα" απάντησα ειλικρινά και πήγα πιο κοντά της.
"Παρά έγινες γλυκούλα... Που πήγε η σκληρή Σαμανθα;" ρώτησε αστεία τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το τον λαιμό μου.
"Την άλλαξες κάνοντας την να σε ερωτευτεί" είπα και την φίλησα γλύκα
Ευτυχία... τι σημαίνει; κάθε άνθρωπος την ερμηνεύει διαφορετικά... Για εμένα είναι να έχεις ένα σπίτι να γυρίσεις στο τέλος της ημερας... χέρια να σε αγκαλιάσουν.. όποια και αν είναι αυτά... μητέρας, πατερα ή συντρόφου αργότερα... ευτυχία είναι να νιώθεις πως σε αγαπούν και πως κάποιος σε νοιάζεται... η αγάπη αλλάζει τους ανθρώπους και αν κάτι έπρεπε να αλλάξει στον κόσμο που ζούμε θα ήταν αυτό... να υπάρχει περισσότερη αγάπη, έτσι το μίσος θα εξαλειφοταν...
Η Μεγκαν με άλλαξε και με έκανε καλύτερο άνθρωπο αλλά μην ανησυχείτε και εσείς θα βρείτε την Μεγκαν σας κάποια στιγμή
Τελος
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σιχαίνομαι όταν τελειώνω μια ιστορία δεν ξέρω γιατί αλλά με κάθε ιστορία δενομαι ξεχωριστά και μετά μου φαίνεται παράξενο όταν σταματάω να την γραφω.
Τέλος πάντων, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το τέλος της. Το ξέρω ήταν στενάχωρο αλλά μην ανησυχείτε θα ανεβάσω άλλο ένα μπόνους και θα είναι πιο αστείο και χαρούμενο.
Όταν άρχισα να πρώτο γράφω την ιστορία είχα ήδη σκεφτεί το τέλος αλλά τώρα που το βλέπω μου βγήκε πολύ λυπητερο αλλά δεν πειράζει.
Είχα δει ένα ανάλογο περιστατικό με κάποιον άρρωστο που πήγε σε ένα πανεπιστήμιο και σκότωσε πάρα πολλούς φοιτητές και καθηγητές. Από αυτό εμπνεύστηκα επειδή με στεναχώρησε πολύ.. ελπίζω να είναι το τελευταίο..
Σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν μαζί μου στο ταξίδι αυτής της ιστορίας και τα μηνύματα και τα σχόλια σας με χαροποιουν πολύ και με κάνουν να γελάω, είστε πολύ αστείοι.
Θα ξεκινήσω καινούργια ιστορία αλλά θα πάρει λίγο καιρό γιατί θέλω να την σκεφτώ καλα... Δεν θα είναι teacherxstudent θα είναι κάτι άλλο που το κρατάω για έκπληξη.
Θέλω να είστε χαρούμενοι με αυτά που έχετε και να δώσετε ένα μεγάλο φιλί στον πατέρα και την μητέρα σας..
Τα λέμε ελπίζω σύντομα
Φιλάκια xxx