"Νομίζω ο κύριος Πράις εκτιμά όσους ειναι στην ωρα τους." ειπα και χαμογέλασα στον Τζειμς. Σαν άνθρωπος φαινόταν πολυ ήσυχος και καλοσυνάτος. Περίεργο.. θα περίμενε κανεις κάποιον πιο άγριο για δεξί χερι ενός μεγιστάνα. Βέβαια, για να δουμε και τον μεγιστάνα..
"Σε περιμένει στο τελος του διαδρόμου. Υπάρχει μια πορτα εκει, χτυπάς τρεις φορές. Περιμένεις απαντηση." λέει ο Τζειμς πιο έντονα απ'οτι πριν για να δωσει έμφαση στις εντολές του.
"Ενταξει."
"Δεν," λέει και έρχεται πιο κοντα μου. "Δεν ανοίγεις τη πορτα αν δεν σου δωσει την άδεια."
Αυτο το τελευταίο το ειπε πιο απειλητικά. Μμμμ.. μάλιστα.
Προχωράω στον διάδρομο. Πάνω απο το κεφαλι μου, τρεις γιγάντιοι πολυέλαιοι. Ολα εδω μέσα ειναι τοσο... βασιλικά.
Φτάνω στη πορτα. Την χτυπάω τρεις φορές. Θεέ μου, τοσο επιτακτικά ολα.
"Περάστε δις Ξαβιέ." ειπε μια βαριά, ήρεμη φωνή με τόση δύναμη μέσα της. Ηταν.. μεθυστική. Ε; Κούνησα το κεφαλι μου και Κοίταξ τη γωνία του τοίχου. Εχει κάμερες.. φυσικα.
Ανοίγω τη πορτα και μπαίνω μέσα στο πιο τεράστιο γραφείο που εχω δει ποτε. Φυσικα ειχε και εδω πολυέλαιο. Ο Πράις ηταν όρθιος και κοιτούσε εξω απο τη τζαμαρία. Οταν μπήκα γυρισε να με κοιτάξει. Και.. πάγωσα.
Πως μπορει ένας άνθρωπος να σο κανει αυτο; Τα ματια του.. ηταν γαλάζια σαν το πάγο, τα μαλλια του κάστανα σκούρα, περιποιημένα οπως πρεπει. Ειχε ελαφριά μουσακια σαν ειναι αξύριστος τρεις μερες αλλα παντα περιποιημένος. Ηταν ψηλός. Το παρατήρησα οταν με πλησίασε. Κι εγω ειμαι σχετικά ψηλή αλλα δίπλα του.. Οχι και τοσο.
"Δις Σοφι, καθίστε." ειπε και με τίναξε ολόκληρη. Συγκεντρωσου γαμωτο!
"Κυριε Πράις, χαιρομαι πολυ που σας γνωρίζω. Και θελω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που τοσο γεναιοδωρα μου δίνετε." ειπε επίσημα και ευγενικά. Το βλέμμα του με επεξεργαζόταν απο πάνω μεχρι κατω.
"Σωστά." ειπε μονο. Για λιγο περίμενε, έκατσε αργα στη θέση του στο γραφείο και μου έδειξε να καθίσω κι εγω απέναντι του. Το πρόσωπο του ανέκφραστο. "Εισαι σωστά ντυμένη. Πρωτη φορα μου συμβαίνει αυτο." Θα νόμιζε κανεις πως ειπε αστείο. Ομως και παλι το πρόσωπο του παγωμένο.
"Θεώρησα πως ετσι θα ήμουν κατάλληλη." ειπα απλώς. Δεν με τρόμαζαν τέτοιοι άντρες. Γαβγίζουν μα δεν δαγκώνουν.
"Για μενα;" ειπε και για λιγο τρομοκρατήθηκα. Στο άκουσμα αυτών των λέξεων τη μια δίπλα στην αλλη. "Λοιπον, ξεκινάς αυριο στις 8. Το γραφείο σου ειναι εκει πέρα." Ειπε και έδειξε ενα γυάλινο κουβούκλιο δίπλα στο δικό του γραφείο. Θα δουλεύω μαζι του μαζι του;; Αυτο θα μπορουσε να με διευκολύνει πολυ.. "Μην αργήσεις. Επισης, σημερα στις 8 θα βγούμε για δείπνο σε ενα εστιατόριο της περιοχής. Θα σε πάρω με το αμάξι τοτε απο το σπίτι σου. Θελω να συζητήσουμε κάποια πράγματα για την επιχείρηση."
Και δεν μπορει να το κανει τωρα ας πουμε; Ομως δεν πειραζει.. θα τον εχω στριμωγμένο.
"Φυσικα." Ειπα και με μια σύντομη συζήτηση με έδιωξε.
Περίεργος. Αλλα Οχι δολοφόνος. Ομως θα δείξει..
-
Η ωρα 7:00 εχω μια ωρα να βαφτω και να ντυθώ. Εχω ηδη κανει μπανιο με πολλα αρώματα και εχω φτιαξει τα μαλλια μου ελαφριές μπούκλες. Δεν λεω να ειμαι πολυ περιποιημένη ουτε και απεριποίητη φυσικα. Επαγγελματικό ραντεβου ειναι ετσι κι αλλιώς.
Αποφάσισα να βαλλω ενα μπορντό φόρεμα, στέρνο στο πάνω μέρος με πανικός που γλείφουν τα χερια μεχρι χαμηλά και ανοιχτή πλάτη. Προς τα κατω ανοιγει ελαφρά και ειναι πιο αέρινο. Καλο φαίνεται. Βαφομαι ελαφρά και βάζω ενα μπορντό κραγιόν. Μια χαρα πρεπει να ειμαι. Φοραω και λίγη κολωνια και περιμενω.
Στις οκτώ ακριβώς χτυπά το κουδούνι μου. Ανοίγω αμέσως, ειναι πολυ περίεργος και δεν θελω να ξεκινήσουμε
Άσχημα.
"Καλησπέρα." Λεω επίσημα.
"Γεια σας δις Ξαβιέ. Ακολουθήστε με." Ειπε και με αφησε να τον ακολουθήσω. Ηταν πραγματικά.. υπέροχος. Δεν εχω ξαναδεί πιο όμορφο άντρα στη χωη μου. Φορούσε ενα γκρι κοστούμι, παπιγιόν αλλα του ταίριαζε υπέροχα.
Φτάσαμε στο αμάξι και μας άνοιξε τη πέρα του ο Τζειμς ο οποίος γούρλωσε τα ματια οταν με ειδε. Ενιωσα λιγο.. άσχημα. Θεέ μου οι άντρες. Μπαίνω μέσα και λιγο πριν κλείσει τη πορτα ο Τζειμς ψιθυρίζει στο αυτι μου "εισαι πολυ όμορφη Σοφι." . Μάλιστα..
Ξεκινάμε και ο Ίθαν κάθεται δίπλα μου. Μια γρηγορα έρευνα στο χώρο και τιποτα περίεργο. Ολα καθαρά και τακτοποιημένα. Ηθελα πολυ ομως να ανοίξω το ντουλαπάκι. Πως ομως;
"Σοφι." η φωνή του έκανε το κορμί μου να τιναχτεί. Πως το κανει αυτο γαμωτο;;; "Σημερα, ντύθηκες εξίσου κατάλληλα. Ουτε αυτο μου εχει ξανατυχει."
Για κιγο αφήνω τη σκέψη με το ντουλαπάκι και γυρίζω προς αυτόν.
"Καμία προηγούμενη βοηθός δεν ηξερε να ντυθεί για ενα επαγγελματικό δείπνο;" ρωτάω ίσως παραπάνω τολμηρά αλλα σιγα! Ας τον τσιγκλισουμε λιγο.
"Οχι." λέει και για λιγο με κοιτάει. "Καμία αλλη δεν ηταν τοσο όμορφη."
Στην τελευταία του πρόταση, όλο μου το σωμα ανατριχιάζει. Τι στο καλο μου συμβαίνει.
Χαμογελάω. "Ευχαριστω πολυ κυριε Πράις." λεω κι εκείνος κοιτάει μπροστά ξανά ανέκφραστος.
Γυρίζω παλι στο ντουλαπάκι. Αν πως οτι ζαλίζομαι; ίσως εχει κατι εκει και χρειαστεί να το ανοίξει.
"Κυριε Πράις;"
"Παρακαλω;" Λέει χωρίς να με κοιτάξει.
"Νιώθω κάπως αδύναμη και ζαλισμένη. Θα μπορούσατε να σταματήσετε μια στιγμή;"
Πριν προλαβω να τελειώσω φρέναρε και σταμάτησε αμέσως.
"Τι επαθες;" ρωτάει κάπως ανήσυχος. "Έφαγες σημερα;"
"Μην ανησυχείτε απλα λιγο να ξαπλώσω, ίσως καποιο νερό η κατι θα ηταν καλο." Μακάρι να ανοίξει το ντουλαπάκι. Και.. το κανει! Σκύβει προς το μέρος μου το σωμα μου τρελαίνεται για λιγο απο κατω του. Το ψάχνει μανιωδώς . Δεν διακρίνω τιποτα περίεργο. Ενταξει λοιπον. Μισό λεπτό.. ενα όνομα : Σάρα Σμιθ. Θα το ψάξω αργότερα. Κατι χαρτιά ηταν γι αυτη.
"Γαμωτο! Δεν εχω τιποτα!" σχεδόν φωνάζει πλέον. Του ακουμπάω το χερι. Κοκαλώνει κατω απο το άγγιγμα μου.
"Ειμαι καλύτερα. Ευχαριστω, μαλλον απλα με ζάλισε το αμάξι."
"Σιγουρα;" ρωτάει και το σωμα του ακομα σκυφτό πάνω στο δικό μου.
"Ναι, ολα καλα. Σας ευχαριστω πολυ."
"Καλώς." Λέει και βαζει παλι μπρος το αυτοκίνητο.
Στο δείπνο με ανάγκασε να φαω πολυ. Οχι οτι το έκανα με το ζόρι, πεινούσα και ολα ηταν υπέροχα.
"Ελπιζω να σας άρεσαν ολα. Ειναι το καλυτερο εστιατόριο της περιοχής και Οχι μονο." ειπε αρκετά ανεκτά γάτος και παλι. Τα ματια του ομως.. ήθελαν να δείξουν συναίσθημα. Ενα χαμόγελο, μια γκριμάτσα κατι. Το ήθελαν πολυ, μπορουσα να το δω.
"Φυσικα, ηταν ολα υπέροχα."
"Δεν ζαλιζεσαι τωρα, σωστά;" ρώτησε σιγανά σαν να.. ανησυχούσε.
"Οχι, σας ευχαριστω πολυ." Ειπα χαμογελώντας.
"Μπορεις να μου μιλάς στον ενικό." ειπε. "Έχεις πολυ όμορφο χαμόγελο, Σοφι."
"Σε ευχαριστω πολυ." ειπα, ειχα κοκκινίσει ολόκληρη. Ένιωθα μια έλξη, ανάμεσα στα σώματα μας. Μια ανάγκη να ερθω πιο κοντα. Μα τι στο καλο μου συμβαίνει;; Ειμαι σε μυσικη αποστολή γαμωτο. Κούνησα το κεφαλι μου για να διώξω τις σκέψεις.
Ας ρωτήσω κατι που μπορει να με βοηθήσει στην υποθεση. "Φαντάζομαι για να δουλέψει κάποιος μαζι σας, πρεπει να σας φανεί έμπιστος. Ειναι τιμή μου να με εμπιστεύεστε."
"Ναι, δεν ειναι εύκολο, διακινδυνεύονται πολλα πράγματα με απατεώνες. Έψαξα καλα το βιογραφικό σου πριν σε δεχτώ εδω." ειπε σοβαρά. Ειμαι σιγουρη οτι το έκανε. Οπως ειμαι σιγουρη οτι ο Τζον ειχε φροντίσει να ειναι αψεγάδιαστο.
"Ελπιζω να μην σας απογοητεύσω." ειπα προσπαθώντας να φανώ όσο πιο 'αφελής ' μπορω.
"Τα ματια, δις Σοφι. Τα ματια μου δείχνουν πολλα." ειπε και ανατρίχιασα καθως με κοίταγε με τα γαλάζια σαν το πάγο ματια του.
"Και τα δικά μου ματια τι σας δείχνουν;" ειπα κάπως τολμηρά.. Αυτός ο άντρας.. Συγκεντρωσου!
"Τα δικά σας ματια," λέει και πλησιάζει προς τα εμένα, "μου δείχνουν αγνή καρδιά, γι' αυτο σας εμπιστεύομαι." ειπε και σαν να συνειδητοποίησε οτι έδειξε συναίσθημα και τραβήχτηκε αμέσως.
Εγω.. έμεινα να τον κοιτάω. Η φωνή, τα ματια του.. όλο μου το ειναι ελκύοταν απο αυτο τον άντρα. Μα καλα, τι μου συμβαίνει;;;
Συντομα, πλήρωσε, προφανώς μονο εκείνος και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Ειχα περάσει υπέροχα, μου ανέλυσε τη πολιτική της εταιρίας και τα σχετικά αλλα πέρα απο αυτα ειχα νιώσει πολυ όμορφα. Μα ηθελα κατι παραπάνω. Συνηθως δεν ειμαι ετσι παράτολμη παντα περιμενω να γνωρίσω τον αλλον αλλα νιώθω.. οτι τον γνωρίζω χρονια..
Κούνησα ξανά το κεφαλι για να απαωθησω τις σκέψεις καθως οδηγούσε στο πλάι μου. Η αναπνοή μου ηταν γρηγορα και βαθιά σαν αναστεναγμός. Ένιωθα ενθουσιασμό, χαρα και ανάγκη να τον αγγίξω.. Μα ηταν τοσο επιβλητικός και απόμακρος δίπλα μου. Γαμωτο, πρεπει να συγκεντρωθώ, πως θα γίνει με το να ερωτεύομαι έναν πιθανό δολοφόνο;; Μα δεν ηταν.. γαμωτο δεν ειναι αυτός, ομως ποιος;
Το κινητο μου φωτίστηκε στα πόδια μου και ειδα με την άκρη του Μαΐου μου τον Ίθαν να το κοιτάει ερευνητικά. Ηταν ο Τζον, Ευτυχως εστειλε κωδικοποιημένο το μήνυμα.
-Γλυκιά μου, ολα καλα με το πόδι σου;
-Ολα καλα, ναι. Θα μιλήσουμε το πρωι.
-Καληνυχτα
-Επισης
Και Τελος. Συντομα και περιεκτικά. Δεν νομίζω πως κατάλαβε κατι..
"Σοφι;" ειπε και χαμήλωσε ταχύτητα. Το ειπε γλυκά, τρυφερά για λιγο.
"Ναι;"
"Δεν θα ηθελα να δέχεσαι ρομαντικά μήνυματα σε επαγγελματικά ραντεβου." ειπε απολύτως σοβαρά και γυρισε παλι μπροστά. Πλήρης απογοήτευση.. δεν κατάλαβα καλα!
"Συγγνωμη αλλα δεν ελέγχω οκους τους ανθρώπους γύρω μου. Εξάλλου δεν ηταν ρομαντικό, ένας φίλος ειναι. Και θα το εκτιμούσα να μην έβλεπες τα μηνύματα μου."
Ξαφνικά στρίβει γρηγορα το αμάξι και μπαίνει ατο πάρκινγκ. Το σβήνει, μου ανοιγει τη πορτα και μου κανει νόημα να βγω. Βγαίνει και τον κοιτάω θυμωμένη.
"Θα σε αφήσω στη πορτα σου γρηγορα και θα φύγω. Αυριο εχουμε σοβαρές δουλειές." ειπε με έναν έντονο εκνευρισμό στη φωνή του.
Δεν ειπα κατι απλα προχώρησα προς το σπίτι. Στη διαδρομή δεν ειπε τιποτα. Οταν φτάσαμε μπροστά στη πορτα ομως άκουσα παλι τη φωνή του.
"Καληνυχτα, δις Ξαβιέ." ειπε απότομα και πήγε να φύγει. Μπα.. κόψαμε και το Σοφι τωρα;
"Γιατι ακριβώς αντιδράς ετσι;" ειπα και μονο τοτε κατάλαβα πως το ειπα... γαμωτο, θα τα χαλάσω ολα. Γιατι με νοιάζει τοσο πολυ;"
"Σταματά Σοφι." η πλάτη του ακομα γυρισμένη.
"Οχι, θελω να μάθω γιατι." ειπα δυναμικά.
"Γιατι σημερα έβγαλες έναν αλλον εαυτό που δεν μ'αρεσει." ανατρίχιασα στις λέξεις. "Αυτόν που ζηλεύει και γινεται αδιακριτος. Δικαίωμα σου τα τηλεφωνήματα και δεν πρόκειται να επεμβω. Καλο βραδυ."
"Μα.." Ειπε και σταμάτησε πριν φύγει. "Μου άρεσε.." ΤΙ ΛΕΣ ΓΑΜΩΤΟ!
Χωρίς προειδοποίηση, γυρισε γρηγορα πριν και με κόλλησε στη πορτα του σπιτιού. "Άνοιξε τη." Ψιθύρισε στο αυτι μου κι εγω με τρεμάμενα χερια το έκανα. Μα καλα... τι κανω;; Δεν θα κανω τιποτα μαζι του!
Έκλεισε τη πορτα πισω του και με κόλλησε παλι πάνω της. "Σου άρεσε; Γιατι;"
"Δεν ξέρω, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει." τα χείλη του ηταν πολυ κοντα στο αυτι μου. Το λαιμο μου... Θεέ μου Μελάνι σταματά! Θα τα καταστρέψεις ολα.
Πήγα να φύγω αλλα με έκλεισε μέσα στα χερια του. Χάιδεψε τη πλάτη μου και πήγε να πλησιάσει τα χείλη του στα δικά μου. Τα ακούμπησε απαλά, ενα φιλί τοσο ανεπαίσθητο.. Τοτε με κόλλησε πάνω στη πορτα και με φίλησε με παθος. Η γλώσσα του μπήκε στο στόμα μου βίαια, βρηκε τη δίκη μου και εγω έλιωσα. Ομως.. ΟΧΙ. Τον σταμάτησα και τον πήγα πιο πισω.
"Δεν.."
"Συγγνωμη. Εγω φταίω γαμωτο μου!" Ειπε και κοπάνησε τη πορτα. "Καλο βραδυ δις Ξαβιέ. Καλύτερα να μην μιλήσουμε γι αυτο ξανά. Αυριο στη δουλειά σας στις 8." ειπε κι έγινε καπνός.
Κι εγω επισης..