Παγιδευμένος

Καθήκον

Σήκωσα τα μάτια μου από το χαρτί που διαβάζω εδώ και τρείς ώρες και τα έτριψα απαλά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως κάποιος που αποφασίζει να διαπράξει φόνο είναι τόσο απρόσεκτος. Ο φάκελος στα χέρια μου ήταν πλέον κομμάτι του μυαλού μου, τον είχα μάθει απέξω. Τόπος εγκλήματος: Λιμάνι, Νέα Υόρκη. Όπλο: Πιστόλι. Δολοφόνος: Ίθαν Πράις... Και μάλιστα με όλα τα στοιχεία να τον ενοχοποιούν. Οταν έφεραν τα χαρτιά στο γραφείο μου, έφεραν μαζι και το ένταλμα σύλληψης. Αλλά κάτι..κάτι δεν κολλάει.

Απομακρύνθηκα απο το γραφείο και έβαλα το κεφάλι μου στα χέρια μου. Δεν ειναι δυνατον να ειναι ολα τοσο προφανή. Δεν γινεται ένας δολοφόνος, ιδιοκτήτης πολυάριθμων ξενοδοχειακών μονάδων και ενός καζίνο να μην γνώριζε πως πολλα ματια βρισκόταν πάνω του. Υπήρχαν κάμερες σε όλο το λιμάνι. Και η ωρα.. Ουτε αυτη ηταν σωστή. Ναι μεν ηταν αργα αλλα οχι τοσο αργα για τη Νέα Υόρκη.

Ο χτύπος στη πορτα με έβγαλε απο τις σκεψεις μου και σηκώθηκα απο τη καρέκλα μου. Έστρωσα τα ρούχα μου και έτριψα για αλλη μια φορα Τα κουρασμένα μου ματια.

"Περάστε.." ειπα όσο πιο δυνατά μπορουσα ώστε να φανώ φυσιολογική.

Η πορτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Τζον, ο πρώην μου και νυν αφεντικό μου.

"Μελάνι! Ευτυχως που σε βρηκα." Ειπε και πήρε τη θέση του στο γραφείο μου.

Δεν ξέρω αν ειχα όρεξη για ο,τι ειχε να μου πει. Ηθελα ομως να του μιλήσω για την υπόθεση "Λιοντάρι" οπως την ονόμασαν στο τμήμα.

Του έκανα νόημα να συνεχίσει να μιλάει.

"Κατι δεν παει καλα με την υποθεση που μας έστειλαν απο τα κεντρικά." ειπε και μονο τοτε παρατήρησε τον φάκελο μπροστά στο γραφείο. "Βλέπω ηδη ασχολήθηκες μαζι του." συνέχισε και άνοιξε το φάκελο.

Το ήξερα πως θα καταλάβαινε. "Τζον, κατι τέτοιες στιγμές μου θυμίζεις γιατι σε έβαλαν επικεφαλή της ομάδας. Δεν ειναι δυνατον να ειναι σωστά ολα αυτα. Ο Ίθαν Πράις ειναι η προφανής λύση.. Και τιποτα μα τιποτα σε αυτο το χώρο δεν ειναι προφανές." ειπα και ο Τζον έγνεψε καταφατικά καθως μιλούσα.