Βρίσκομαι αντιμέτωπος με την οθόνη του υπολογιστή, θέλω να γράψω όσα νιώθω μα αδυνατώ να τα εκφράσω όλα με λόγια. Είναι ακόμη μία φορά που αντί να μιλάνε οι λέξεις, μιλάνε τα μάτια μου, το βλέμμα μου. Το στήθος μου πιέζεται δυνατά από έναν κουβά συναισθημάτων που ξεχειλίζει συνεχώς και όσα έχει μέσα ρέουν στο σώμα μου, λούζοντας με ολόκληρη! Τα χέρια μου απλά καθοδηγούνται τυπικά απ'το μυαλό, ενώ η καρδιά δίνει μάχη να ανταπεξέλθει σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Χτυπάει γρήγορα, λες και βρίσκεται σε μαραθώνιο αλλά δεν πειράζει. Έτσι είναι ούτως ή άλλως η ζωή. Με τα πάνω και τα κάτω της! Κι εσύ είσαι αναγκασμένος να ισορροπήσεις σε αυτό το σχοινί της ζωής λες και είσαι ακροβάτης ! Αλλά δεν είσαι και πέφτεις, συνθλίβεσαι και ξανά σηκώνεσαι για να πάθεις το ίδιο.
Έτσι είμαι ! Ή μάλλον... έτσι θέλω να έιμαι ! Αγωνιστής! Ακροβάτης! Δυνατός στα δύσκολα !
Τι να πει κανείς ; ήδη έχω γεμίσει το κεφάλαιο με λέξεις, αλλά ξέρω πως δεν είναι αρκετό ! Για μένα δεν είναι αρκετό γιατί δεν σταμάτησα να δαχτυλογραφώ ακόμη και πορώνωμαι θέλωντας να εκτονωθώ στο γράψιμο !
Ένα μικρό κειμενάκι παραπόνου, αγανάκτισης, θλίψης, λύπης, αγωνίας, άγχους, ανασφάλειας, τρόμου, απογοήτευσης, στεναχώριας, τα οποία δεν ξέρετε. Μόνο εγώ που γράφω μπορώ να καταλάβω το τι κρυβει κάθε πρόταση, κάθε λέξη, κάθε συλλαβή από πίσω. Βέβαια τα συναισθήματα που προσπαθώ να μεταφέρω, τα εξήγησα πιο πάνω αυτή τη στιγμή γιατί θέλω ! ΘΈΛΩ ΘΈΛΩ ΘΈΛΩ ! ΚΑΙ ΜΠΟΡΏ !
Συγγνώμη για τα λάθη μου αλλά είμαι άνθρωπος με ατέλειες και αδυναμίες. Δεν με θες στη ζωή σου, είσαι ελεύθερος να φύγεις ! Ειρηνικά όμως αν μπορείς ! Γιατί μία ζωή έχουμε και είναι κρίμα να την σπαταλάμε σε άτομα που δεν συμπαθούμε.
Είναι κρίμα !
Καλή συνέχεια !!! <3 <3 <3