Ποιήματα και κάτι

Closure?

Πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει το λεγόμενο "closure" που περίμενες; Πότε καταλαβαίνεις ότι τώρα μπορείς να προχωρήσεις με την ψυχή σου ήσυχη; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο αίσθημα που πρέπει να βιώσεις; Κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να σκεφτείς; Μήπως είναι κάτι που σταματάς να κάνεις; Αν το σκέφτεσαι ακόμη; Σημαίνει πως πήρες ή όχι το closure σου; Κι αν όχι, πώς το παίρνεις; 

Για μια φίλη ρωτάω... Μια φίλη που τρελάθηκε με το τί συμβαίνει μέσα της. Μια φίλη που κοντεύει να χάσει τα λογικά της. Που σπαρταράει το είναι της και πνίγεται η καρδιά της. Που δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τις καταστάσεις. Που τρελάθηκε και πλέον ψάχνει λύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσες φορές να ρωτήσει τον περίγυρο της, πόσες φορές να συζητήσει με τα δικά της άτομα. Τους έχει τρελάνει, έχει τρελαθεί. Πάνω κάτω η ζωή της και δεν μπορεί να βρει τις ισορροπίες. Χάνεται μέσα στο φως. Βλέπει κι όμως δε βλέπει. Φοβάται, δε μιλάει. Κι αν μιλήσει, τί να πει; Αυτό που ταλανίζει το μυαλό της το 'χει εξαντλήσει με όλους. Το βλέπει στο ύφος τους, στα μάτια τους. «Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις» μα εκείνη επιμένει. Δεν τρώει πολύ, κοιμάται ανήσυχα. Αν κοιμηθεί. Τον βλέπει στα όνειρα της, και μερικές φορές Ναι, ονειρεύεται και ξύπνια. Τόσο πολύ έχει αναλύσει την κατάσταση, που τον βλέπει και στα πρόσωπα των περαστικών. Να, όπως προχθές που νόμιζε πως καθότανε στο διπλανό τραπέζι. Κι όταν ξανά κοίταξε απογοητεύτηκε. Μα τί περίμενε; Ότι θα τον έβλεπε; Από πότε ήταν η τύχη με το μέρος της για να είναι τώρα; Κι αν όμως είναι; Κι αν για καλό δεν τον είδε ακόμα; Κι αν για καλό δεν συναντήθηκαν ξανά; Πώς να 'ναι όμως σίγουρη; Ποιός να της το επιβεβαιώσει; Ποιός να της πει πως «Ναι! Έτσι πρέπει να γίνει!» Κι αυτή να τον πιστέψει; Και πώς να τον πιστέψει όταν πλέον έχασε κάθε πίστη στο ανθρώπινο είδος; Όταν πλέον τρέμει και τη σκιά της; Για να μη ξανά πληγωθεί. Αυτό φοβάται. Διότι είχε γίνει κουρέλια. Διότι είχε όντως πέσει στα πατώματα και όντως πέθανε για λίγο μέσα της. Αχ αυτό το μέσα της πόσο το πονάει... Δεν το ξανά δε να ζωντανεύει, δεν το ξανά δε να νιώθει. Νεκρό το βρίσκει κάθε μέρα και τη νύχτα... τη νύχτα δεν το βρίσκει καν, λες και κρύβεται. Τη λυπάμαι αυτή τη φίλη. Από πού στο καλό να πιαστεί; ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ;  Δεν την αφήνει ήσυχη το κεφάλι της. Την ισοπεδώνει και τη διαλύει χωρίς πολλά πολλά... 

Είπε να γράψει μήπως αυτό βοηθήσει. Θα βοηθήσει όμως; 

Για μια φίλη ρωτάω!