[a/n: Finally! It's Kristen's POV na. Medyo lumilinaw na yung story. hehe. Pasensya na po kung ngayon Chapter 10 lang. Bonggang kwentuhan din po ang part na 'to. Enjoy reading. Comment na din po kayo. Like kapag nagustuhan. Salamat po.]
KRISTEN'S POV
It was probably the worst night of my life. I was accused of poisoning my own friend. Ginawa ko daw yun kasi I want to be the group leader, but all I want is to dance and to show my talent. Siguro one time nasabi ko na it'll be fun if I'll be the center of the group pero hindi ko kahit kailan inisip na mang-agaw ng position ng kagrupo ko lalo na to hurt them para lang makuha yung posisyon na yun.
Hindi man lang nila ako hinayaang i-explain ang side ko. How could they ever believe that I am capable of doing it? I feel so alone, so helpless. I ran out of my room, I need him beside me. I know he's the only one who can make me feel better, that one guy who has been my bestfriend, brother, my boyfriend.
Alam ko, he's on their group's PR (practice room), so I went there. Non-stop pa din ang pagpatak ng mga luha ko habang naglalakad ako sa lobby ng building where his PR is located. Then I bumped into someone. I wasn't able to see his face, lumalabo na kasi ang paningin ko but I heard his apology. Hindi na ako sumagot, all I want was to reach the PR and see Kai.
But when I opened the door, I was dumb-founded, too shocked to make a move. I just saw Kai and Tanya, the girl who I treated as my own sister, making out. The next thing I know may sumuntok kay Kai coming from my back and dragged me out of the PR afterwards.
Pinasakay nya ako sa isang cab pero bago nya isara yung door ng cab he gave me a hanky and said, "Don't shed tears for him. He's not worth it."
And then I woke up.
That dream still haunts me.
Sana nga dream lang yun eh, pero hindi eh, it really happened to me. 4 months ago, nasira lahat ng pangarap ko, lahat ng pinaghirapan ko nawala. 4 months na akong parang zombie, gumagalaw pero walang buhay.
Another dull day will start now that I'm awake.
Bumukas ang pinto ng kwarto ko, it was my mom. Lumapit sya sakin at sinalat ang noo ko.
"Good thing bumaba na ang lagnat mo." si Mommy. Naupo sya sa tabi ng kama ko.
"Gusto mo bang malaman kung paano ka nakauwi?." hindi ako sumagot.
"Yung ikinuwento mo sakin na kaklase mong magde-debut sa Korea with his group, si Mr. Jung, sya ang naghatid sa'yo dito.
She heaved a sigh bago nagpatuloy. "Nakita ka daw nya sa labas ng bahay nina Kayzer."
Napatungo na lang ako upon hearing may ex-boyfriend's name.
Oo ex ko na sya, iniwan na nya ako, ayaw na nya sa akin pero hindi ko pa din matanggap na wala nang kami.
"Hindi ako magagalit. Naiintindihan kita anak." si Mommy.
Napatingin ako sa kanya nang hawakan nya ang mga kamay ko, umiiyak sya.
"Alam kong nasasaktan ka pa din pero sana tulungan mo ang sarili mo. Hayaan mong tulungan ka din naming mabawasan ang sakit na nararamdaman mo. Nandito lang kami palagi para sa'yo." dahan-dahang ibinaba ni Mommy ang kamay ko, nagpunas ng sarili nyang luha at ngumiti. "Alam kong nagugutom ka na, ipaaakyat ko na lang dito ang pagkain mo."
Bigla ako nakaramdam ng guilt. Ganun na ba talaga ako ka-insensitive, hindi ko na napansin na pati sila nasasaktan na dahil sa akin.
Tumayo ako at niyakap si mommy from her back before she went out of my room.
"Mianhe (sorry)."
Tinanggal ni mommy pagkakayakap ko sa kanya, humarap sya sakin at hinawakan ng dalawang kamay nya ang mukha ko. She kissed my forehead. Ngumiti sya at tumango sakin bago tuluyang lumabas ng kwarto.
Napaupo na lang ako sa likod ng pintuang nilabasan nya and started crying again.
When will these tears stop? When will they run dry?
"Manong, pwede po pakitigil ng kotse." paki-usap ko sa family driver namin.
"Sige po Miss."
Nasa harap kami ngayon ng isang playground.
Bumaba ako ng kotse at lumapit sa swing. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid. Napabayaan na ang lugar na 'to. Karamihan sa mga gamit kung hindi puno ng kalawang, putol naman.
Sayang, madami pa naman sanang mga bata ang mapapasaya ng lugar na 'to. Yun lang naman ang kasiyahan ng mga bata, ang makapaglaro pero ang bagay na yun ang hindi ko naranasan. Achiever ako eh, mas gusto kong mag-aral. Pero may isang bagay ang nagpasaya sakin, yun ay ang makapagperform sa harap ng maraming tao.
Pero yun din ang umagaw sa kabataan ko. Hindi ko naranasan maglaro, puro trainings, dance and vocals. And look what it got me.
Sa isang iglap, wala na ang mga pangarap ko, hindi na ako masaya. Pati nga ang taong akala ko magpapasaya sakin, wala na din.
Umupo ako sa swing at naalala ko kung pano na naman ako binigo ng mga taong pinagkakatiwalaan ko.
----Flashback----
Every afternoon pumupunta ako sa bahay ni Kai, nag-iiwan ako ng envelope sa mailbox nila. Every letter inside states our love story, how we started, what we've gone through together, our plans before. Nagbabakasakaling kapag nabasa nya marealize nya that he still loves me, kasi ako I'm still in love with him despite all that he did to me.
Naabutan ko si Yaya Mari, yaya ni Kayzer, na nasa labas ng gate ng bahay.
"Yaya."
"Miss Tin. Ano pong ginagawa nyo dito?" Yaya Mari looks uneasy nang makita ako. I can't blame her. Banned ako sa bahay na 'to, utos na din ng Mommy ni Kai, si Tita Lory.
"Is Kayzer here? Si Tita Lory nasa loob po ba?"
"Eh... Miss Tin...."
"Ibinigay mo ba ang mga letters ko sa kanya?" naalala ko yung letter ko sa bag ko, kinuha ko at inabot sa kanya. "Here, please give this to Kai. If he's still in Korea, kahit pag-uwi na lang nya. It's important na mabasa nya yan."
"Pero Miss...."
"Please Yaya, I'm begging you, tulungan mo ako." Hindi ko na napigilan, umiiyak na naman ako, nagmamakaawa.
Kung ang pagmamakaawa ang magbabalik kay Kai sa akin, I won't mind doing it nang paulit-ulit.
Naawa na siguro sya sa akin kaya tinanggap na nya yung letter.
"Thank you Yaya." Pinahid ko na ang mga luha ko at umalis na.
Medyo malayo na ako sa bahay when I felt the urge to come back at nagulat na lang ako sa nakita ko, tinapon ni Yaya Mari yung mga letters ko for Kai.
Akala ko ba tutulungan nya ako? Bakit ba lahat ng pinagtitiwalaan ko niloloko lang ako.
I found myself running away far from that place.
---End of Flashback---
"Hi." napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Reesh. "I heard from Eid na nagkasakit ka, I'm relieved that you're better now."
Tinanguan ko lamang sya bilang sagot, naupo sya sa katabing swing.
"From Eid?" may pagtataka sa himig ng tanong ko. Nag-uusap na ulit sila? I thought they hate each other.
"Yeah, Zac told him so sinabi nya din sakin."
"I thought....."
"You think we still hate each other?" she looked at me, nuisance registered in her eyes. "We still do. Grabe lang Tin, ang yabang talaga ng lalaking yun. Imagine bigla na lang lumapit sakin dun sa coffee shop last Sunday tapos..."
---Flashback---
"Don't you have anything better to do? How about visiting your sick bestfriend rather than just sitting here and sipping a cup of coffee." Eid, the usual kunot noo guy.
"The heck you care. And how'd you know that she's sick? Stalker ka ba nya?" mataray na sagot ni Reesh.
"Hindi nya ako stalker, si Zac kamo."
"What?!"
"WALA. Si Zac kako yung naghatid sa kanya sa bahay nila last Friday nung nilalagnat sya."
"Zac's really a nice guy, nakakatuwa talaga sya.."
"Ewan ko sa'yo."
---End of Flashback---
"....hayun bigla na lang nagwalk-out. Ang lalaki talagang yun, daig pa ang babaeng may buwanang dalaw." inis na inis na kwento ni Reesh.
Sa totoo lang si Eid lang ang may ganitong epekto sa kanya. She's the usual calm and collected girl but whenever Eid's around, nag-iiba sya. He has the power to shake her emotions.
Nabalot kami ng katahimikan matapos, makalipas ng ilang minuto'y nagpaalam na ako sa kanya.
"I gotta go."
"Okay. See you around." si Reesh.
Tumayo na ako at naglakad pabalik sa kotse, when she called me back. "Tin if you need someone to talk to, just give me a ring. I'm here for you, like always."
I gave her a nod in response.
Someone also promised to be there for me whenever I need him, but where is he now? Damn promises!
Two days din akong hindi nakapasok, masyado kasing worried si mommy kahit simpleng lagnat lang naman. Nagreready na ako for school, I noticed this jacket on my clothes rack, it's too big to be mine. I wonder kung kanino 'to.
"That is Zac's." si Mommy. Tumango na lang ako and put it back to the rack. "It'll not harm if you'll give it back to him. Anyways, he drove you all over here when you were sick."
Tumango na lang ulit ako and iniligay ko sa paper bag yung jacket.
"Here." Mommy she handed me two lunchboxes.
Napakunot ang noo ko, yung isang lunchbox nga noon hindi halos nagagalaw yung pagkain, dalawa pa ngayon.
"The blue one's for Zac, send my gratitude to him."
Nasa classroom na ako, waiting for the ZSADE. Don't get me wrong, unlike those girls waiting for them na feel lang magpacute, I'm waiting for them dahil nitong luchbox. Yun lang.
Nasaan na ba kasi ang mga lalaking yun? Marami nang mga girls sa corridors. Sila na nga ang pinakasikat na trainees dito sa MVH.
Actually, they are really good. They won 3 years ago from KPOP Star Search, pinag-agawan pa nga sila ng big 3 entertainment companies sa South Korea. They chose Quest kaya hindi ko sila nakasamang magtraining. I trained under WAVE eh.
But Eid, Stan, Alex and Dave are my friends; classmates ko sila since 1st year high school, si Jung naman transferee almost 3 months ago.
Narinig ko na ang pagtitilian ng mga girls sa labas. I believe they've arrived.
Isa-isang dumaan sa harapan ko yung limang members, the equally handsome and talented ZSADE. Nakatingin ba sa akin si Jung o assuming lang talaga ako?
I fought the urge to look at him. Why is he that good looking ba? He's tall, has great physique, he has those expressive eyes and killer smile.
Pero naiinis ako sa kanya, he's too friendly and always smiling as if never pa syang nagkaron ng problema.
Teka nga, maibigay na nga 'tong lunchbox na 'to. I was shaky as I approach his seat na nasa likod ko lang naman. He really has that effect on me. Asar lang.
"Pinabibigay ni mommy."