Μετά από όλα αυτά η Έμιλυ βρισκόταν σπίτι της ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Αφού βγήκε απ'το νοσοκομείο,κατέβηκαν απ'το αμάξι και κατευθήνθηκαν προς το σπίτι. Καθώς άνοιξαν την πόρτα η κ.Ζέτα εμφανίστηκε μπροστά τους συγχυσμένη. Τα γκριζόμαυρα μαλλιά της έπεφταν ακατάστατα στο πρόσωπό της, φανερό σημάδι βιασύνης. Μόλις τους είδε παράτησε το γλυκό που έφτιαχνε και με λερωμένη ποδιά έσπευσε να τους υποδεχτεί.
-"Είστε καλά; Να βοηθήσω την κυρία κι εγώ για να περπατήσει πιο άνετα;" Έτρεξε δίπλα στην Έμιλυ για να της πιάσει το χέρι,αλλά ο Ρότζερ μ' ένα νεύμα της έγνεψε αρνητικά.
-"Όχι, ευχαριστώ δεν χρειάζεται.Τα καταφέρνω και μόνος μου.." Της χαμογέλασε μελαγχολικά και συνέχισε " Η κ.Τζάνις με τον κ.Τζερεμι είναι πάνω;"
-"Ναι,μόλις μπήκαν μέσα." Χαμογέλασε ευγενικά με τα μικρά της γαλανά μάτια να λάμπουν από καλοσύνη και ευγενια.
-"Ετοιμάσατε το κρεβάτι;" Συνεχισε ο Ρότζερ ήρεμα.
-"Βεβαίως. Καλή ξεκούραση και περαστικά."Είπε η κ.Ζέτα κι έφυγε προς την πόρτα όπου οδηγούσε στην κουζίνα. Τα γαλανά της μάτια ανησυχούσαν για την υγεία της Έμιλυ. Συμπαθούσε αυτό το κορίτσι και πίστευε ότι όντως αγαπούσε τον άνδρα της.Σε αντίθεση με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό.
Ο Ρότζερ την συνόδεψε μέχρι την κεντρική πόρτα κρατώντας την από το χέρι για στήριξη. Μετά την εγχείρηση ήταν κουρασμένη και αδύναμη. Με το δεξί χέρι του έπιανε τη μέση της και με το άλλο το μπράτσο της κοπέλας προκειμένου να περπατήσει. Μπήκαν μέσα στο σπίτι και εκεί τους περίμεναν η Τζάνις και ο Τζέρεμι.
Πρώτη φορά αυτή η γυναίκα ένιωσε το μητρικό ένστικτό της. Όταν είδε το παιδί της τόσο κουρασμένο και άκουσε το πικρό κλάμα της προηγουμένως, κάτι λύγισε μέσα της και την έκανε να νοιαστεί. Να στεναχωρηθεί και να θέλει να την βοηθήσει όπως μπορεί.
Με το που τους είδε η Τζάνις έκανε νόημα στην Λένα να την σπρώξει προς την κόρη της. Από πίσω ακολούθησε αργά και ο Τζέρεμι ατάραχος και άνετος. Είχε τα χέρια του στις τσέπες του μαύρου παντελονιού του και δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για την κοπέλα, μόνο ο εαυτός του τον ένοιαζε και πάντα φρόντιζε γι'αυτόν και μόνο αυτόν.
-"Παιδί μου,είσαι καλά;" Σήκωσε για να χαιδέψει το χέρι της Έμιλυ,αλλά εκείνη μόλις γύρισε το κεφάλι της για να την αντικρύσει λυποθήμησε. Έπεσε κάτω και μιας που ο Ρότζερ ήταν ηλικιωμένος,σωματικά και ψυχικά κουρασμένος δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Αυτόματα ο Τζέρεμι πλησίασε και έπιασε την κοπέλα απ΄την μέση σηκώνοντάς την στην αγκαλιά του. Σαν νέος και δυνατός μπορούσε να την μεταφέρει μέχρι το ασανσέρ και ύστερα στο δωμάτιό της.
-"Ευχαριστώ αγόρι μου. " Είπε ο Ρότζερ ανακουφισμένος,αφού δεν μπορούσε να σηκώσει ο ίδιος την Έμιλυ.
-"Τίποτα. Μπορώ να την μεταφέρω απ΄τα σκαλιά πάνω." Κοίταξε την Τζάνις κι εκείνη συμφώνησε.
-"Ο Τζέρεμι έχει δίκιο. Κ.Ρότζερ πάμε εμείς πάνω κι έρχοντε κι αυτοί οι δυο από πίσω." Η Λένα έσυρε το καροτσάκι μέσα στο ανσανσέρ και ακολούθησε ανήσυχος ο Ρότζερ.
Ο Τζέρεμι χαμογέλασε αχνά ευχαριστημένος και άρχισε να περπατάει ανεβαίνοντας αργά τα σκαλιά. Με τα όμορφα μάτια του παρατηρούσε το ταλαιπωρημένο πρόσωπό της κοπέλας. Κρίμα η καημένη, πρέπει να έκλαιγε πολυ ώρα.. Αλλά εντάξει,θα κάνει άλλο παιδί. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότερες γυναίκες έχουν τόση πόρωση με τα παιδιά. Ευτυχώς δεν θα κάνω ποτέ! Η Τζάνις είναι πολυ γριά, εκτός κι αν αφήσω έγκυο την Έμιλυ.χαχα έχει φάση. Πωπω είναι πολύ όμορφη! Η Τζάνις είναι εκρηκτική γυναίκα σιγουρα,αλλά αυτη εδώ είναι πραγματική δεσποινίς. Αρχόντισσα με τα όλα της!
Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί ο Τζέρεμι ζηλεύε αρκετά την Έμιλυ. Ζήλευε-ή μάλλον θαύμαζε-την πίστη στο γάμο και τον ηθικό χαρακτήρα της. Σε αντίθεση με εκείνον που ποτέ δεν νοιαζόταν για τους άλλους και άνετα απατούσει την γυναίκα του. Δεν θα είχε ποτέ το θάρρος και την αφωσίωση που έχει η Έμιλυ.
Είμαι ένας δειλός και το ξέρω.. Γιατί αυτή η γυναίκα ειναι τοσο δυνατή,γιατί δεν μου παραδίδεται,γιατί δεν απατάει τον άνδρα της? Δεν είμαι αρκετα ωραίος;; Αφού δεν πρόκειται κανεις να μάθει για την αμαρτία μας, γιατί δεν το θέλει;; Ξέρω ότι με ποθεί,, ή μήπως το φαντάζομαι;; Για πρώτη φορά στην ζωή του ειχε αρχίσει να αμφισβητει τον εαυτό του,που τοσο αγαπούσε και λάτρευε.
Συνέχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά, ώσπου έφτασε πάνω Μέσα στο δωμάτιο θα περιμένουν οι άλλοι... Ήξερε ότι δεν θα είχε άλλη τέτοια στιγμή μαζί της,γι'αυτό έσκυψε και φίλησε την Έμιλυ στο μέτωπο απαλά. Καλό κουράγιο... Ευχήθηκε από μέσα του και άνοιξε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.Τελικά αυτο το κορίτσι αξιζει την συμπαράστασή μου..Είναι καλή κοπέλα, αλλά εγώ θα την αλλάξω! Για μένα θα αλλάξει, όπως όλες άλλωστε... Σκέφτηκε ενθουσιασμένος.. Ότι θέλω το παίρνω! Δεν θα αντέξει να παλέψει,είναι ηδη πληγωμένη.Άρα πιο εύκολη...
-"Βάλε το παιδί μου να ξαπλώσει στο κρεβάτι." Είπε η Τζάνις δείχνοντας με το δάχτυλό της το λευκό πάπλωμα.
-"Ξέρω,δεν είμαι χαζός.." Ψυθίρισε ο Τζέρεμι και την τοποθέτησε στο κρεβάτι σιγά. Στεναχωρέθηκε καθώς την άφησε. Θα μπορούσα να σε κρατάω όλη μέρα και νυχτα...
-"Ευχαριστώ για την βοηθεία. Μπορείτε να πηγαίνετε." Ανακοίνωσε ο Ρότζερ και το ζευγάρι βγήκε απ'το δωμάτιο σιωπηλό.
Το τηλέφωνο της άρχισε να χτυπάει και ο Ρότζερ έτρεξε για να το σηκώσει.
-"Παρακαλώ;" Απάντησε σιγανά.
-"Ναι,κ.Ρότζερ είμαι ο Τζωρτζ. Ο αδερφός της Έμιλυ,πώς είναι; Της τηλεφωνώ από χθες το βραδύ και δεν το σηκώνει." Ο αδερφός της στηρίχτηκε στο τοίχο και με τα μικρά του μάτια παρακολουθούσε τα διάφορα πρόσωπα που περνούσαν από μπροστά του. Ο βροχερός καιρός του Λονδίνου τον κατέθλιβε και σύντομα ήθελε να επισκευτεί την μητρική του χώρα ξανά.
Σκεφτόταν την μικρή του αδερφή τώρα τελευταία. Είχε ένα προαίσθημα ότι κάτι είχε και βασανίζονταν. Είχε χαρεί πολύ απ'την εγκυμοσύνη της και ανυπομονούσε να δει το ανιψάκι του. Ήξερε ότι η Έμιλυ θα πετούσα στα ουράνια απ΄'την χαρά της με αυτό το παιδί. Έτσι χαιρόταν και ο ίδιος μαζί της.
Πάντα ήταν πιο κοντά παρ'ότι με τον αδερφό τους. Ο Τζων ήταν πιο ατίθασος και μοναχικός.Εκείνη τη στιγμή έλειπε απ΄το διαμέρισμά τους κι έτσι ο Τζωρτζ είχε ηρεμία.
-"Γειά σου αγόρι μου.Καλά είσαι;; Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ένα θλιβερό γεγονός.." Κοίταξε την Έμιλυ που κοιμόταν ήσυχα. Το πρόσωπό της ήταν τόσο γαλήνιο και όμορφο. Σαν να μην πονούσε καθόλου,ψυχικά και σωματικά.
-"Τι έγινε; Η αδερφή μου έπαθε κάτι σοβαρό;" Μονομιάς απέστρεψε το βλέμμα του απ'το παράθυρο και άρχισε να περπατάει νευρικά πάνω κάτω στο δωμάτιο.
-"Όχι ακριβώς. Είναι πολύ άσχημα,,έχασε το μωρό μας. Οι γιατροί εντόπισαν μια ασθένεια. ήταν ήδη νεκρό στην κοιλιά της." Είπε αδύναμα και έκατσε στον καναπέ της κρεβατοκάμαράς τους.
Με αυτό το νέο ο Τζωρτζ έχασε τη γη κάτω απ'τα πόδια του.Ήξερε το αντίκτυπο αυτής της κατάστασης στην Έμιλυ. Σίγουρα θα χάσει την ελπίδα για ζωή τώρα.. Πώς θα αντέξει μετά απ'αυτό; Αναρωτήθηκε ο ίδιος.
-"ΤΙ;!?...Καημένη αδερφούλα..Περαστικά και σε σας.. Δεν το πιστεύω, το 'χει πάρει πολύ κατάκαρδα η καημενούλα ;.." Κάθισε στην πολυθρόνα του μεγάλου δωματίου του συγκλονισμένος.
-"Ναι ,το 'χει πάρει με κακό τρόπο. Κι εγώ δεν είμαι στα καλύτερα μου.. Θα την βοηθήσω να το ξεπεράσει η γλυκιά μου. Μην ανησυχείς." Τον καθησύχασε ο Ρότζερ.
-"Το ελπίζω.. Η αδερφή μου σας αγαπάει πάρα πολύ. Είμαι σίγουρος ότι θα την βοηθήσετε να το ξεπεράσει. Ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου."Τον ενθάρρυνε ο Τζωτζ. "Όταν συνέλθει πείτε της να μου τηλεφωνήσει."
-"Εντάξει αγόρι μου. Γειά¨σου" Έκλεισε το τηλεφώνο και προχώρησε προς το κρεβάτι. Ξάπλωσε και αγκάλιασε την γυναίκα του γλυκά. Χρειαζόταν κι ο ίδιος υποστήριξη.Έχασε το παιδί που ήθελε,αλλά δεν έπρεπε να το βάλει κάτω. Θα είμαι δυνατός για την Έμιλυ,θα ξαναπροσπαθήσουμε,εκείνη θα πέρνει και την αγωγή της. Οπότε θα αποκτήσουμε σύντομα ξανά ένα παιδάκι.. Θα την κάνω χαρούμενη, να ξεχάσει τη λύπη της και να τονωθεί η αγάπη μας.
Την φίλησε στο κεφάλι της απαλά και βγήκε απ'το δωμάτιο.. Κριμα όμως που δεν θα τηρούσε τη υπόσχεσή του.. Για άλλη μία φορά θα αφηνε την γυναίκα του μόνη και πρόθυμη για το απαγορευμένο...