"Μου λείπει" μουρμούρισα καθώς κοιτούσα τον δρόμο όσο η μαμά μου οδηγούσε.
Η μητέρα μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ερωτηματικό βλέμμα "για ποιον μιλάς;" με ρώτησε.
"Για τον μπαμπά" ομολόγησα "ξέρω ότι πήγε στην Αμερική για να μας βοηθήσει οικονομικά, όμως ώρες ώρες τον έχω τόσο ανάγκη και είναι τόσο μακριά" παραπονέθηκα και η μαμά μου με κοίταξε συμπονετικά.
"Και σε αυτόν λείπεις γλυκιά μου και εμένα μου λείπει, όμως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Σύντομα όμως θα τον ξαναδείς, κάνε υπομονή" προσπάθησε να με καθυσηχάσει. Μου χαμογέλασε και μου τράβηξε απαλά το μάγουλο.
Ένιωσα τα μάτια μας να κλειδώνουν, μέχρι που άκουσα τον ενοχλητικό ήχο μιας κόρνας από μπροστά μας να ακούγεται.
Τότε πρόσεξα ένα αυτοκίνητο από την άλλη κατεύθυνση που είχε χάσει τον έλεγχο και ερχόταν κατά πάνω μας.
"Μαμά πρόσεχε!" φώναξα.
Πλευρά Ντέιβιντ.
Με τον Ντέιμον περάσαμε στα γρήγορα από το Coffee Island για να αγοράσουμε καφέδες για εμάς και τον Κρίστιαν, ο οποίος ήδη βρισκόταν στο τμήμα και μας περίμενε. Εφόσον παραλάβαμε την παραγγελία μας, πήγαμε στην δουλειά μας. Ο Κρίστιαν μας περίμενε απ'έξω, δίπλα από τις μηχανές.
"Καλώς τους" αναφώνησε όταν τον πλησιάσαμε και του πρόσφερα τον καφέ του "ευχαριστώ".
"Δεν κάνει τίποτα" του απάντησα. "Λοιπόν, τι έχουμε να κάνουμε σήμερα;"
"Για αρχή στάσιμοι στο πάρκο, για μετά θα μας ενημερώσουν".
"Βαρεμάρα πάλι" σχολίασε ο Ντέιμον. "Τουλάχιστον δεν θα τρέχουμε πίσω από εγκληματίες όπως εχθές".
Εχθές τρέχαμε πίσω από δύο οπλισμένους κλέφτες. Μέχρι που τους περικυκλώσαμε και τους στριμώξαμε. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς από τους άστοχους πυροβολισμούς τους. Όλα πήγαν καλά, αν και μας έβγαλαν την πίστη διότι η όλη αποστολή κράτησε περίπου μιάμιση με δύο ώρες.
"Σωστός" συμφώνησε ο Κρίστιαν.
Όταν φτάσαμε στο πάρκο, η ώρα κυλούσε ήρεμα. Υπήρχαν περαστικοί που μας ρωτούσαν πληροφορίες για κάποιο μέρος που ήθελαν να πάνε, υπήρξαν και κάποια περίεργα βλέμματα ενώ άλλοι περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά μας.
Μέχρι που ένιωσα έναν οξύ πόνο στο πίσω αριστερό μέρος της πλάτης μου, δίπλα στον ώμο. Κάτι με είχε χτυπήσει από πίσω και είχε πέσει δίπλα μου. Έπιασα με το δεξί χέρι το μέρος που πονούσε και κοίταξα το αντικείμενο που έπεσε δίπλα μου. Ήταν μία μεγάλη πέτρα. Έβρισα από μέσα μου και γύρισα να κοιτάξω προς την κατεύθυνση απ' όπου είχε έρθει η πέτρα.
"Ντέιβιντ είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος και ταυτόχρονα οργισμένος ο Κρίστιαν.
"Πονάει λίγο αλλά είμαι καλά" αποκρίθηκα. Αν και ένιωθα ότι θα μου άφηνε μία μεγάλη μελάνια.
Μία παρέα τεσσάρων αγοριών καθόταν πιο πέρα και γελούσε. Ένας από αυτούς προσπάθησε πάλι να μας πετύχει πετώντας μία πέτρα, όμως αστόχησε αυτή την φορά.
"Γουστάρω πολύ να τους περάσω χειροπέδες" έτριξε ο Ντέιμον.
"Εγώ να δεις" συμφώνησα.
Μόλις μας είδαν που κάναμε κίνηση για να τους πιάσουμε, το έβαλαν στα πόδια. Με αποτέλεσμα να τους καταδιώκουμε για κανά τέταρτο μέχρι που τους χάσαμε από το οπτικό μας πεδίο.
"Διάολε" αναφώνησε ο Ντέιμον "θα'θελα πολύ να δω τις φάτσες τους αν καταφέρναμε να τους περάσουμε τις χειροπέδες".
"Τέλος πάντων" άλλαξε θέμα ο Κρίστιαν "Ντέιβιντ πώς είσαι εσύ; Μήπως να πας στον γιατρό να σε κοιτάξει;" με ρώτησε.
"Όχι, καλά είμαι" απάντησα. "Αουτς" έκανα ενώ ένιωσα ένα χέρι να με ζουλάει στον ώμο, στο σημείο που πονούσα.
"Θα πας στον γιατρό να σε κοιτάξει" ανακοίνωσε καθέτως ο Κρίστιαν και πήρε το χέρι του από τον ώμο μου. Ρόλαρα τα μάτια μου.
Έπειτα από λίγο φύγαμε.
Αφότου πήγαμε στο τμήμα να καταθέσουμε τα όσα συνέβησαν, εγώ έφυγα για να πάω στον γιατρό να με κοιτάξει.
Για μεγάλη μου τύχη δεν είχα τίποτα, εκτός από μία μεγάλη μελάνια στο σημείο που με χτύπησε η πέτρα. Το χοντρό μπουφάν και το γιλέκο με έσωσαν από κάτι πιο σοβαρό.
Έφυγα από το νοσοκομείο και οδήγησα μέχρι το σπίτι.
Μόλις έφτασα, έβγαλα την στολή και πήγα να κάνω μπάνιο. Ο αριστερός μου ώμος πονούσε αρκετά και δυσκολεύομουν ακόμα και να το πλύνω.
"Γαμώτο" έτριξα.
Αφού τελείωσα με το μπάνιο μου, τύλιξα την πετσέτα γύρω από την μέση μου και πλησίασα τον καθρέφτη.
Η μελάνια ήταν μεγάλη.
Ευτυχώς δεν με πέτυχε στο κεφάλι. Ή στο τόπο θα με άφηνε ή δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν.
Φόρεσα μία μαύρη φόρμα και μία λεπτή άσπρη μπλούζα και πήγα στο σαλόνι να ξαπλώσω λίγο μιας και ήμουν κουρασμένος. Άναψα την τηλεόραση και μέσα σε λίγα λεπτά ήδη είχα κοιμηθεί.
Τέλος πλευράς Ντέιβιντ.
Άφησα τα ψώνια μας πάνω στον καναπέ και ξάπλωσα από δίπλα περιμένοντας να έρθει η μαμά μου.
"Τι ήταν και αυτό σήμερα" είπε η μαμά μου ενώ άφησε όσες σακούλες έμειναν στην κουζίνα.
"Φθηνά την γλιτώσαμε" σχολίασα.
Το αυτοκίνητο που ερχόταν κατά πάνω μας, το γλιτώσαμε με μία απότομη στροφή που έκανε η μητέρα μου. Λίγο ήθελε και, ίσως, να βλέπαμε και τα ραδίκια ανάποδα τώρα.
Τι μέρα και αυτή, σκέφτηκα. Ο Ντέιβιντ άραγε τι να κάνει;
Κοίταξα την ώρα. Δέκα και είκοσιτρεις. Μπορεί και να κοιμάται ή και να είναι στην δουλειά.
Ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο μου να πάρω πετσέτα και πήγα να κάνω μπάνιο.
Όταν τελείωσα, φόρεσα πιτζάμες και κατέβηκα στην κουζίνα να τσιμπήσω κάτι.
"Αύριο τι ώρα θα πάτε βόλτα;" με ρώτησε η μαμά μου, αναφέροντας στην βόλτα που είχαμε κανονίσει με τον Ντέιβιντ να πάμε στο κέντρο.
"Δεν έχω ιδέα" απάντησα ενώ έβαζα δημητριακά σε ένα μπολ "λογικά θα μου στείλει μήνυμα, ή θα με πάρει τηλέφωνο".
Περίεργο που δεν έχει στείλει ακόμα, προβληματίστηκα. Συνήθως στέλνει. Λογικά όμως θα του έτυχε κάτι. Ή και να το ξέχασε. Ή... Δεν ξέρω.
"Μην ανησυχείς Άλισον, σίγουρα θα υπάρχει κάποιος λόγος που δεν σου έχει στείλει ακόμα" είπε η μαμά μου χαμογελώντας καθώς με είδε προβληματισμένη.
"Έχεις δίκιο" συμφώνησα και της ανταπέδωσα το χαμόγελο.
Εφόσον έφαγα, καληνύχτισα την μαμά, ανέβηκα πάνω και έπεσα αμέσως για ύπνο. Ανυπομονώντας για την αυριανή μέρα.