Η Έμιλυ άνοιξε τα μάτια της αργά αντικρύζοντας το λευκό ταβάνι του νοσοκομείου με το κυκλικό του φως να φέγγει αδύναμα.. Τα ξανάκλεισε και προσπάθησε να θυμηθεί τι συμβαίνει, αλλά ζαλιζόταν πολύ για να σκεφτεί, Άκουσε μια φωνή να της μιλάεις και σήκωσε το χέριι της για να τρίψει το μέτωπό της.
-"Έμιλυ είσαι καλά?" Άκουσε μια οικεία βαθυά αντρική φωνή να της μιλάει..
-"Εμ,καλά είμαι.." Πήγε να στηριχτεί στα χέρια της,αλλά δεν είχε αρκετή δύναμη και ξαναξάπλωσε στο μαξιλάρι.
-"Μην ζορίζεσαι είσαι ναρκωμένη ακόμη.." Την έπιασε απ'το χέρι και το φίλησε απαλά.
-"Μα πώς ήρθες εδώ?Τί κάνω εγώ εδώ?" Ρώτησε με απορία αλλά ξαφνικά θυμήθηκε που ακριβώς λυποθύμισε και πως.. Αυτό το παλιόπαιδο! Και εγώ η χαζή γιατί πήγα εκεί,λες και δεν ήξερα τι με περίμενε! Αλλά που να φανταστώ ότι θα μπει ξαφνικά έτσι;; Μα τι λέω δωμάτιό του είναι... Παραλίγο να φιληθούμε.Ευτυχώς που δεν έγινε! Σκεφτοταν αναστατωμένη.
-"Η μαμά μου πού ειναι;" Σκοπό είχε να ακούσει κυρίως για τον Τζέρεμι και πως την έφερε εδώ.
-"Η μαμά σου είναι με τον σύζυγό της έξω και περιμένουν νέα.Θες να τους φωνάξω;" Πήγε να βγει απ'την πόρτα,αλλα η Έμιλυ τον σταμάτησε με τσιριχτή φωνή.
-"Όχι! Θέλω να κάτσω λίγο μόνη,μαζί σου.." Χαμογέλασε στον άντρα της κι εκείνος κάθισε στην καφέ πολυθρόνα δίπλα της.
-"Όπως θες." Έπιασε το χέρι της και το χάιδευε για να αιστανθεί πιο άνετα.
Η Έμιλυ έκλεισε τα μάτια της χαρούμενη που οι άλλοι 2 δεν θα έμπαιναν εδώ. Δεν ειχε καμία όρεξη να δει τον Τζέρεμυ που με χυδαίο τρόπο της είχε μιλήσει.
-"Π..πώς ήρθα έδώ?" Ρώτησε διστακτικά τον Ρότζερ.
-"Ο Τζέρεμι τηλεφώνησε στην μαμά σου κι εκείνη σε μένα. Μας είπε ότι σε είδε να λυποθημάς ενώ πήγαινες στον κάτω όροφο απ'τα σκαλιά. "
-"Α ναι. Ένιωσα μια αδιαθεσία και ζαλίστηκα,δεν μπόρεσα να κρατήσω ισσοροπία και έπεσα." Είπε προσπαθόντας να υποστηρίξει το ψέμα που σκαρφίστηκε ο Τζέρεμυ. Ελπίζω να μην κινδύνεψε το παιδί μου.Θεεούλη μου να μην πάει τίποτα στραβά! Μην έχω καμιά αρρώστια.. Θέλω τόσο πολύ ένα μωράκι..
Χαμογέλασε δειλά και χάιδεψε αδύναμα την κοιλιά της. Τα κουρασμένα μάτιά της συνάντησαν του Ρότζερ που κοιτούσε ανήσυχος το χέρι της .
-"Συμβαίνει κάτι; Φαίνεσαι πεσμένος.." Παρατήρησε η κοπέλα. Καταλάβαινε τα συναισθήματα του Ρότζερ αμέσως,τον ήξερε πολύ καλά. Εξάλλου ήταν σχεδόν έναν χρόνο παντρεμένοι και είχε μάθει ο ένας τον άλλον. Εκείνη αντιθέτως ήξερε να κρύβεται ,γι άυτο δεν ανησυχούσε για τα ψέματα που έλεγε ιδιαίτερα. Ο Ρότζερ ήταν τόσο ερωτευμένος που δεν έβλεπε αρνητικά στην γυναίκα του..
-"Εμ όχι,καλύτερα να σου μιλήσει ο γιατρός.. Ξέρεις σου έκανανα καρδιογράφημα και εντόπισαν μια μικρή επιπλοκή.." Έσκυψε το κεφάλι του για να αποφύγει τη συζήτηση.
-"Τί επιπλοκή?... Φώναξε το γιατρό. " Προσπάθησε να μην ανησυχήσει και να μην κλάψει.
-"Πάω να τον ειδοποιήσω." Ο Ρότζερ βγήκε απ'το δωμάτιο και συνάντησε τα άτομα που περίμεναν.
-"Ξύπνησε?Πώς είναι?"Γύρισε την αναπηρική της καρέκλα η Τζάνις προς τον Ρότζερ με ανήσυχα μάτια.
Ο Τζέρεμι καθόταν στην καρέκλα του με σκυμμένο κεφάλι σοβαρός. Ήθελε να ακούσει για την κατάσταση της κοπέλας κι αν μαρτύρησε την αλήθεια. Αν το 'κανε αυτό θα καταστραφώ! Τότε έπρεπε να λυποθημίσει? Ουφ! Έπρεπε να είμαι πιο προσεκτικός... Ένιωθε εν μέρη ένοχος επειδή προκάλεσε την αδιαθεσία της Έμιλυ,αλλά συνέχιζε να κατηγορεί το κορίτσι για ότι συνέβει. Ποτέ δεν παραδέχονταν τα λάθη του, όσο μεγάλα κι αν ήταν. Κυρίως δεν ζητούσε ποτέ συγνώμη κι από κανένα. Μοναχά απ την Τζάνις,μόνο και μόνο για να μην τον χωρίσει και μείνει στους 5 δρόμους.
-"Ναι ξύπνησε, αλλά δεν θέλει να δει κανέναν χρειάζεται ηρεμία" Καθησύχασε την Τζάνις. "Πάω να φέρω τον γιατρό και επιστρέφω." Είπε και έφυγε από κοντά τους.
Μόλις η παρουσία του Ρότζερ εξαφανίστηκε από τον διαδρόμο η Τζάνις έπιασε το χερούλι της πόρτας για να μπει. Ο Τζέρεμι σηκωθηκε απότομα και της τράβηξε το χέρι δυνατά. Δεν ήθελε να την δει ακόμα, ντρεπόταν λίγο γι'αυτό που είχε κάνει.
-"Τί κάνεις εκεί βρε βλάκα;" Κοίταξε θυμωμένη τον Τζέρεμι που ακόμα κρατούσε το χέρι της.
-"Άκουσες τι είπε ο γαμπρός σου, θέλει ησυχία." Τα μεγάλα μαύρα του μάτια κοιτούσαν απαιτητικά την Τζάνις,που για μια ακόμα φορά τον αγνόησε.
-"Κι από πότε νοιάζεσαι για την κόρη μου? Δεν με νοιάζει τι είπε αυτός εγώ θα μπω." Τράβηξε το χέρι της από το δικό του και μπήκε γρήγορα στο δωμάτιο του παιδιού της.
-"Κοριτσάκι μου,είσαι καλά?" Τσούλισε κοντά της και την αγκάλιασε σφικτά.
-"Καλά είμαι ,δεν χρειαζόταν να έρθεις."Είπε κοιτάζοντας τον Τζέρεμι πάνω απ'τον ώμο της μαμάς της. Είχε στηριχτεί στον τοίχο και έμοιαζε σοβαρός και αμίλητος . Η κοπέλα τον κοίταξε θυμωμένη και τα καστανά γατίσια μάτια της ''πετούσαν'' σπίθες. Με το ζόρι συγκρατιόταν για να μην πάει και τον χαστουκίσει, ή χειρότερα να αποκαλύψει τι της είχε πει προηγουμένως..
Ο Τζέρεμι διασκέδαζε με αυτήν την αντίδρασή της και της έστειλε ένα φιλάκι στον αέρα. Ξέχασε για μια στιγμή που βρισκόταν και σε τι κατάσταση ήταν η Έμιλυ και έκανε χαζομάρες πάλι.
Η κοπέλα απέστρεψε το βλέμμα της και απομακρύνθηκε απ'την αγκαλιά της μαμάς της. Βλάκα! Ακόμα και τώρα βρίσκει όρεξη για βλακείες.
-"Χαίρομαι που είσαι καλά.. " Απομακρύνθηκε και έπιασε το χέρι της κόρης της.Για πρώτη φορά νοιάστηκε και στεναχωρέθηκε γι'αυτήν. Ίσως ο καιρός που πέρασαν μαζί να τους έδεσε περισσότερο..
-" Εσύ Τζέρεμι δεν θα με χαιρετήσεις; Δεν χάρηκες που είμαι καλά;" Του είπε ειρωνικά και άρχισε να στριφογυρίζει στον δείκτη του χεριού την ξανθιά μπούκλα της.
-"..Φυσικά και είμαι χαρούμενος! Περαστικά." Προχώρησε έγειρε πάνω της και την φίλησε στο μάγουλο.
Τότε ένιωσε να κοκκινίζει και την καρδιά της να χτυπάει γρηγορότερα. Έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή για να μην αντικρύσει το όμορφο πρόσωπο του νεαρού αγοριού.
Εκείνος απομακρύνθηκε και ξαναστηρίχτηκε στον τοίχο. Ο Τζέρεμι παρατηρούσε τις δύο γυναίκες όσο μιλούσαν. Σίγουρα δεν μοιάζουν καθόλου εμφανισιακά, η Έμιλυ πρέπει να μοιάζει στον μπαμπά της.Η Τζάνις είναι μελαχρινή με πιο άγρια χαρακτηριστικά,ενώ η Έμιλυ πιο γλυκιά.
Τα μαύρα μεγάλα του εξέταζαν συνεχώς το πρόσωπο της κοπέλας απ΄την πρώτη μέρα που την είδε. Ξανθά μακρία μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια σαν παιδιού. Στο μόνο που έμοιαζαν με την μαμά της ήταν τα χείλη τους.Καλοσχηματισμένα και περιποιημένα,ούτε πολύ μεγάλα ούτε πολύ μικρά. Το τέλειο σχήμα.
Όταν την γνώρισε καλύτερα εντυπωσιάστηκε απ΄την αυτοπεποίθηση και την δυνάμικότητα της. Ο τρόπος που μιλούσε και αντιμετώπιζε την μητέρα της,δεν ήταν συνηθισμένη γυναικούλα να κλαίγεται. Πάλευε για τον εαυτό της και την επιβίωσή της,όπως κι αυτός. Γι'αυτό παντρεύτηκε τον Ρότζερ για τα λεφτά,όπως κι εγώ την Τζάνις. Ποτέ δεν πίστεψα τα ψέματά της, όπως οι άλλοι. Είναι σαν εμένα και θα το καταλάβει σύντομα, θα με ερωτευτεί οπωσδήποτε!
Ένα ελαφρύ μειδίαμα εμφανίστηκε στα λεπτά, αισθησιακά του χείλη. Τις σκέψεις του διέκοψε η πόρτα που άνοιξε. Γύρισε το πρόσωπό του και είδε τον Ρότζερ απ'τον γιατρό να μπαίνουν.
-"Συγνώμη που άργησα,αλλά είχα κάποιες υποχρέωσεις.." Πήγε να συνεχίσει μα η Έμιλυ τον διέκοψε.
-"Συγνώμη αλλά θέλω να μιλήσω μόνη με τον άντρα μου στον γιατρό. Μπορείτε να φύγετε;" Κοίταξε παρακλητικά την Τζάνις και τον Τζέρεμι.
-"Καλά παιδί μου.Πάμε" Προσχώρησε προς την είσοδο με τον Τζέρεμι να ακολουθεί σκυφτός.
-"Τώρα που είμαστε μόνοι. Τί έχω;" Ρώτησε απορημένη με φανερή αγωνία στα μάτια της.
-"Λυπάμαι,αλλά πάσχεται από θρομβοφιλία. Ξέρετε τί είναι?" Ανακοίνωσε ο γιατρός.
-Όχι, δεν το έχω ακούσει. Είναι κάτι σοβαρό?" Ρώτησε η Έμιλυ.
-" Σε αυτη την περίπτωση μένετε έγκυος, αλλά στην όγδοη με δεκάτη εβδομάδα παλινδρομεί το έμβρυο.Δηλαδή ενώ εχει ακουστεί η καρδιά του μωρού, σταματάει.." Είπε.
-"Δ...δηλαδή είναι νεκρό?"Στηρίχτηκε στα χέρια της και κάθισε στο κρεβάτι.
-"Λυπάμαι..Πρέπει να κάνετε καθαρισμό της μήτρας με απόξεση.. Μην στεναχωριέστε όμως θα σας δίνω αγωγή για να πετύχει την επόμενη φορά η κύηση. Η αγωγή ειναι με καθημερινές ενέσεις που γίνονται στην κοιλιά..". Δεν πρόλαβε να ολοκλήρωσε και τον διέκοψε η Έμιλυ με το κλάμα της.
-"Εγώ αυτό το παιδί ήθελα!" Δάκρυα άρχισαν να κυλούνε απ'τα μάτια της και έκλαιγε δυνατά με λυγμούς. Έβαλε το κεφάλι στα χέρια της και συνέχισε να οδύρεται.
-"Μπορείτε να πάτε γιατρέ." Είπε ο Ροτζερ, εκείνος έγνεψε σιωπηλά και βγήκε έξω.
Ο Ρότζερ έτρεξε κοντά στην γυναίκα του για να την παρηγορήσει. Την αγκάλιασε τρυφερά απ'τους ώμους.
-"Καλή μου κι εγώ ήθελα αυτό το παιδί πολύ, όμως άκουσες. .Θα σου δώσει αγωγή και την επόμενη φορά θα πετύχει. " Της φίλησε τα μαλλιά και συνέχιζε να την παρηγορεί.
Η Έμιλυ έκλαιγε δυνατά και ασυγκράτητα πλέον. Έπιασε το μπράτσο του Ρότζερ που ηταν τυλιγμενο γύρω της και το έσφιξε δυνατά.
-"Γιατί να είμαι τόσο άτυχη και άχρηστη? Εγώ έχω το πρόβλημα.... Δεν θέλω να το χάσω! Το θέλω πάρα πολύ, αλλά είναι αργά τώρα.." Έκλεισε τα μάτια της και πίεσε το στόμα της για να μην ακούγοντε τα αναφιλητά της. Γιατί εγώ? Τόσοι άνθρωποι δεν θέλουν παιδιά ενώ μπορούν να κάνουν και εγώ που το θέλω τόσο πολύ το έχασα;; Ούτε ο Ρότζερ θα με θέλει τώρα....
Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στα οικεία,προστατευτικά χέρια του Ρότζερ. Όπως και να αισθανόταν τώρα, πάντα η αγκαλιά και τα λόγια του της πρόσφεραν γαλήνη και ασφάλεια....
{1000000000000000000000 Συγνώμη που είχα να ανεβάσω κεφάλαιο τόσο καιρό ^_^ Δεν θα ξαναγίνει! }