Way To Move On
Matapos ang tatlong beses kong pagkatok sa pinto ng bahay namin ay binuksan na iyon ni nanay. Shock was painted all over her face when she saw me at my poor soaking wet state. Without uttering any words, I moved closer towards her and enveloped her with a tight embrace as I sobbed again. Mas napahagulgol ako ng gumanti rin siya ng yakap and that's what all I need right now.
Naupo agad ako sa kama ko kahit na nararamdaman ko parin ang pamumugto ng mga mata ko nang makita ko si nanay na pababa na ng kwarto ko habang may bitbit na tray ng pagkain. Nginitian niya ako nang magtagpo ang mga titig naming dalawa. Naglakad siya palapit sa akin saka ibinaba ang dala niyang tray sa ibabaw ng side table ko.
'Di na po sana kayo nag-abala nanay. Kaya ko naman e.' I said through sign language.
Naupo si nanay sa gilid ko na kaharap ako kaya umusog ako ng kaonti upang bigyan siya ng espasyo. She smiled and caressed my hair with her soft and ever loving hand.
'Masaya ako na inaalagaan mo ako anak at ngayong nasa ganitong sitwasyon ka, hayaan mong ako naman ang mag-alaga sayo. Hayaan mong gampanan ko ang pagiging nanay sayo.' She replied using the same method. The sides of my eyes began to felt warm again. Bakit kaya sa tuwing may nagpapagaan ng loob natin ay mas lalo tayong naiiyak?
Lumapit ako kay nanay at kaagad siyang ikinulong sa isang mahigpit na yakap na ginantihan naman niya. I rested my head on her shoulder then I started to cry again. I am already seventeen but I feel like I'm still a five year old kid whenever she holds me like this and being in her arms is just the safest place on earth for me.
"Nanay, mahal na mahal ko siya pero kapalaran na niya yong nagsabi na hindi kami para sa isa't isa. Na hindi niya ako mamamahalin kahit kailan. Nanay, ang sakit po pala." Humagulgol kong wika sa kanya. I knew that she won't be able to hear me but I just want to let out all the heavy emotions I have and have been bothering me. Nang higpitan ni nanay ang yakap niya sa akin ay mas lalo akong napahagulgol.
I cannot make other people love me but I have my family who can give of the amount of love necessary for me. I have nanay and seeking her open arms when the world seems to turned its back on me is already enough. Kahit pa masakit pipilitin ko dahil alam kong darating ang araw na huhupa rin ang sakit kasabay ng nararamdaman kong ito para sa kanya. Balang araw.
☠️☠️☠️
"Couz, you need to eat this na so that you'll make move on na." I groaned dahil sa kanina pang pamimilit ni Maggie sa akin. Nasa McDo kami ngayon dahil tutulungan daw niya akong magmove-on.
Bahagya kong inangat ang nakasubsob kong mukha sa lamesa at tinignan siya at ang mga order niya. She looks really pretty on her white halter crop top with its matching white high waisted jeans and her hair was tied on its usual high ponytail. Kumikinang tuloy ang morena niyang balat dahil sa suot niya. I'm sporting on a plain black spaghetti strap top under a gingham plaid flannel shirt and jeans. Nakatali rin ng pa-messy bun ang buhok ko para panindigan ang sawi and brokenhearted looks.
"You eat this burger na oh so that you'll move on. I don't want to see you that way pa naman." Kinuha niya ang burger at nilahad sa harap ko. Tamad kong itinukod ang kanang siko ko sa ibabaw ng lamesa at ipinatong doon ang baba ko. Sa tingin niya ba talaga ay makakamove on ako agad kapag kumain ako niyan. Masyadong nauuto ng commercial nito si Maggie.
"Let me clear things out, hindi ako naniniwala sa powers na meron ang burger na yan. I believe in free will instead. So, kung gugustuhin kong makamove on ay magagawa ko iyon but not now. Hindi ko pa kaya."
"Char! Ikaw na!" Bulalas niya at ibinaba na lamang sa tray ang burger. Isinubsob ko na lang ulit ang ulo ko sa ibabaw ng mesa.
Pinasama ako ni nanay sa pinsan kong alipin ng kaconyohan kasi gusto niyang pumasyal muna ako at wag magmokmok sa kwarto ko. Pero wala talaga ako sa mood e.
"Couz, eat ka na kahit little lang. We'll go and buy new clothes pa naman and of course we'll buy chuckie rin."
Inangat ko ulit ng bahagya ang mukha ko just enough to see her with my eyes tsaka pinaningkitan ko siya ng tingin.
"Kahit isang box ng chuckie ang gusto ko?" I asked tempted by her offer. Ngiting tagumpay naman ang loka.
"I'll make it dalawa for you!" Masaya niyang tugon.
"Really? Make it three then." Panghahamon ko sa kanya.
"Na-ah. Don't push it."
Napabuntong-hininga ako at tumango na lamang.
"Okay fine."
☠️☠️☠️
"Couz naman, you're not happy parin after I make you bili all these?" Pagmamaktol ni Maggie nang mapansing nakasimangot parin ako.
Papalabas na kami ng mall at naglalakad na palapit sa kotse nila habang dala-dala ng driver nila ang pinamili namin. She really made her promise to buy me new clothes and stuffs pati narin yong dalawang box ng chuckie na hinihingi ko sa kanya at yakap-yakap ko ngayon yong isa. Nang matapos ko ng higupin ang laman ng maliit na lalagyan ng chuckie ay itinapon ko na iyon sa basurahan na malapit lang sa akin.
"Let's go home na nga lang. I'm gonna drop you at your place na."
Binuksan na niya ang pinto ng kotse sa backseat pero hindi pa tuluyang pumapasok dahil inaantay niya ako. Naglakad ako palapit sa kanya and extended my arms to hand her my box of chuckie.
"Take this home with you at yong iba pa. Pakiiwanan na lang sa amin. Thanks." Napasimagot naman siya sa utos ko.
"You're making me a yaya na ha." Nararamdaman kong gusto niyang magtampo sa akin bigla kaya bago pa mangyari yon ay inunahan ko na siya.
"Bisitahin mo narin si Tobbie sa kanila."
Her face lit up after hearing his name.
"Really? I should go na pala."
"Wait. Make sure to buy him and Tita Ellie boxes of pizza when you go there."
"Mga how many boxes ba you think he we'll like?"
"Dalawang boxes para sa kanya at isa para sa pamilya niya." Sigurado kong sagot sa kanya.
"Got it! Thanks couz!" And with that, she happily entered the car, peeked her head and waved goodbye at me. I puffed my cheeks and then sighed as I watched the moving car went away.
Inayos ko ang strap ng mini backpack ko at nagsimula na akong maglakad paalis ng mall at hinayaan ang mga paa kong dalhin ako sa park. Naupo ako sa isang bench at pinanood ang mga taong naroroon.
It's both fascinating and scary on my part still to be able to feel the same emotions that the people around me are having. Nararamdaman kong may mga katulad ko rin na nalulungkot dahil sa kasawian nila sa pag-ibig. We might not differ in the emotions that we have as of the moment but the back story on why we are like this are dissimilar. Marahil ay may nafriendzoned, may kagagaling lang sa break-up, nahuli ang kasintahang nanloloko at yong mga nabasted. Napabuntong-hininga ako nang maalalang kinawaan ako ni Wren ng panahong iyon. Pity is the last thing I want them to feel towards me at my misery.
"Long time no see milady."
Napatingin ako sa katabing kong may sa kabute na sumusulpot na lang bigla. He's on his usual get up with an additional black trilby hat. Nakababa ang brim sa harapan niyon kaya hindi ko masyadong makita ang mukha niya and he's crossing his thighs while sitting beside me with matching crossed arms din.
"Kukunin mo na ba ako?" He let out a hearty chuckle at my statement. Muli kong ibinaling ang tingin sa mga tao sa park.
"Not so fast there."
"Anong ginagawa mo rito? I thought you're a busy man."
"I am. Gusto ko lang namang malaman kung kayo na ba ni Avila."
I made a face before I turned my head to his side.
"Wag mo kong pinoprovoke." I said at natawa na naman siya. Who knows that he might be reading my mind right now at marahil ay alam narin niya ang nangyari sa amin ni Wren. Funny but I keep replaying it inside my mind and when he chuckled again I just confirmed it.
"Why don't you just come with me and see how I do my job as the angel of death?" He offered and I find it somehow tempting.
"Alam mo kahit nanonood ako ng Goblin at gwapong-gwapo ako kay Lee Dong Wook ay wala parin akong balak mag-apply bilang grim reaper mo." At isa pa, ayokong masaksihan kung gaano kasakit para sa mga mahal sa buhay ng susunduin niya ang sitwasyon.
"You mean him?"
Namilog ang mga mata ko at napawaang ang bibig ko habang nakatitig kay Azrael na bahagyang inangat ang brim ng trilby hat niya gamit ang index finger niya. Cor blimey! Ginaya niya si Lee Dong Wook bilang human disguise!
I immediately took my iPhone out of my pocket without moving my eyes off him.
"Pwedeng selfie tayo?" I asked using an amused tone. I'm still stunned! He chuckled for awhile pero biglang sumeryoso ang mukha niya.
"You can't. Magtataka sila kung bakit may kasama kang gwapo sa picture." He chuckled but I made a face.
"Hindi talaga pwede milady." Dagdag niya pa.
Napasimangot naman ako sa sinabi niya. Sa bagay, anong isasagot ko sa kanila kapag nagtanong sila? #HumanDisguise o di naman kaya ay ipapalusot kong iba na talagang nagagawa ng Photoshop. Pero as if namang, ipopost ko to sa mga social media account ko.
Inilabas niya ang vintage compass niya saglit saka ito ibinalik ulit sa loob ng kanyang bulsa at tumayo na.
"Just remember that everything will be alright." He patted my head and disappeared in just a blink of an eye like he always do.
"Magnanakaw!"
Mabilis akong napabaling ng atensyon kay ate na sumisigaw sa di kalayuan. Napansin ko rin ang lalaking kumakaripas ng takbo palayo dala-dala ang bag niya.
"Tulungan niyo po ako! Nasa kanya po yong pera pampa-opera sa tatay ko!" Pagmamakaawa niya sa mga lalaking naroroon. She's telling the truth kaya mabilis akong tumakbo para habulin iyong magnanakaw.
He's lanky and his legs seemed weak and not used to physical activities even sprint running. Halata iyon dahil parati siyang nadadapa o natatalisod pero kaagad din naman siyang bumabangon. Sinundan ko siya hanggang sa makapasok siya sa palengke. Great. Dito talaga ang takbuhan ng mga magnanakaw dahil akala nila ay mahihirapan ang mga humahabol sa kanila dahil sa sikip at rami ng mga tao pero hindi ako titigil. Aside from telling the truth, the woman is stressed and was on the verge of giving up but rejected the idea of doing so because of her family.
Natigil ako sa pagtakbo saglit upang pag-aralan ang direksyong tatahakin ng magnanakaw. Nang makahanap ako ng shortcut ay walang pagdadalawang-isip ko iyong tinahak. Tinatalunan ko pa iyong mga bakanteng stall para maunahan lang siyang makarating doon sa may exit. Tama nga ang naging desisyon ko dahil naunahan ko siya doon.
"Manang, babayaran ko na lang po to mamaya." Paalam ko sa ginang na nagtitinda ng itlog at kumuha roon ng isa.
Ipinaliwanag at itinuro ko rin sa mga tindero at tinderang malapit doon ang tungkol sa magnanakaw para matulungan nila akong kornerin ito. Laking pasalamat ko naman at pumayag silang makipagtulungan sa akin. Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa itlog na kinuha ko kanina na para bang maglalaro ako ng baseball at ako na ang maghahagis ng bola. Malapit na ang magnanakaw and he's gonna be here in three, two, one.... bullseye!
Mapapalakpak na sana ako sa tuwa pero natigilan ako nang mapansing iba ang natamaan ko. Iyong lalaking kalalabas lang sa isang shop na nasa gilid lang ng stall na kinatatayuan ko ang natamaan niyon. Nakadapa narin sa sahig ang magnanakaw at pinagtutulungan na ng mga kinasabwat kong mga tindero. Base sa posisyon ng mga paa nila nung lalaki ay napatid siya nito ng di sinasadya. Ang tanga talagang magnanakaw.
"Sorry talaga. Sorry, hindi ko naman sinasadya." Paumanhin ko ng makalapit na ako sa lalaking nagpupunas ng sarili niya dahil sa itlog na tinapon ko.
Kinailangan ko pang mag-angat ng tingin dahil sa katangkaran niya. I stood in efficient state of shock when I met his mesmerising blue eyes. Doon ko lang din napansin that he has a blonde hair and he also has this semi dangling earring sa kaliwang tenga niya na may kulay asul na bead. Chiseled jaw and perfectly angled nose too. Hindi ko tuloy maalis ang titig ko sa kanya. Dang. Ang gwapo.
☠️☠️☠️
"Dis gil is chizzing da criminal to git da money back to da biktim." The baranggay captain was really trying his best to explain the incident to the blonde man in English.
Dinala na nila kami rito sa baranggay hall nila kasama nung magnanakaw at nung nanakawan na todo pasasalamat naman sa amin. Pinanood ko si Blondie na titig na titig at nakikinig sa baluktot na Ingles ni Kapitan. Kanina pa siya hindi nagsasalita. Ewan ko kung bakit. Nagpanguso naman ako para pigilan ang ngiti ko ng mapansin ko ang band-aid sa pisngi niya. I may be mean because of this but I find it cute on him. Nasugatan kasi siya dahil sa tipak ng itlog na hinagis ko sa kanya ng di sinasadya kanina. Nang sumaklolo iyong mga tanod kanina ay isinama na nila kami rito para gamutin iyon at linisan ang mukha niya. Yong mga dalagang nagtatrabaho naman sa baranggay center nila ay hindi magkandaugaga na para bang ngayon lang nakakita ng gwapo na may buhok na blonde tulad niya.
Kung titignang maigi ay mukhang magkaedad lang kami kaso ang tangkad niya nga lang kompara sa akin. Nakasuot siya ng puting plain na pull over na hindi naman niya inabalang tupiin hanggang siko at itim na pants na pinaresan niya ng dark blue loafers. Even the way he dressed ay halatang kaedaran ko lang. I tried to use my ability to sense his emotion but it was to no avail. Ang tanging nararamdaman ko lang ay calmness sa kanya.
"An mes-" Pagbaling ni Kapitan sa akin pero hinarang ko na ang isang palad ko bago pa niya matapos ang sasabihin niya.
"Okay na ako Kap." His face lit up upon hearing me speak in Tagalog.
He heaved a deep sigh as if he got nearly suffocated. Maging ang mga tanod ay napapalakpak din sa di ko malamang dahilan.
"Akala ko talaga porenjer ka rin ma'am gaya ni ser. Iba kasi yong kulay ng mga mata mo e." Wika ng isang tanod na manghang-mangha naman kaya nginitian ko na lang siya ng pilit. I really don't know what to say.
"Kap, pwede na po ba akong umalis?" Magalang kong tanong kay kapitan.
"Paano si ser? Hindi ba kayo magkasama?" Tanong niya.
Ay oo nga pala! Kasama ko pa si Blondie. Kasalanan ko pa naman kung bakit nagkaganoon siya. Napabuntong-hininga ako at tinignan siya gamit ang gilid ng mata ko. I was surprised that he was staring at me too.
"Ako na pong bahala sa kanya." Sagot ko pagbaling ko kay Kapitan.
☠️☠️☠️
"Saan ka nakatira?" Tanong ko habang hinahabol si Blondie na nauna ng maglakad sa akin. Hindi parin kasi niya ako kinakausap hanggang ngayon kaya hindi ko parin alam ang pangalan niya kaya Blondie munang tawag ko sa kanya.
Nahinto siya at hinarap ulit ako. Baka hindi nakakaintindi ng tagalog to.
"I mean where do you live?"
Sa halip na sagutin ako ay tinitigan lang niya ako. What's wrong with him? Bakit hindi siya nagsasalita? Mutism maybe or he's deaf just like nanay. I tried to talk to him using sign language pero nang kumunot ang noo niya ay itinigil ko rin agad iyon. Confirmed hindi siya pipi't bingi. Naramdaman ko kasing bigla siyang naguluhan at unti-unting nagbago yong calmness na nasa kanya.
"Just tell me your address so that I can drop you home." Dahan-dahan kong wika para maintindihan niya.
"No need." He replied at saglit akong natulala dahil doon. Pati boses niya ang gwapo. He has this soft voice na usually ay maririnig mo sa mga gentled character men. I know it's somewhat ridiculous to judge a character based on his voice but I just can't help it.
Nang makabawi ako ay nilahad ko ang palad ko para sana makipagkamay sa kanya pero tinitigan niya iyon at bahagya pang pinilig ang ulo niya na para bang nagtataka.
"A...nong gagawin ko dyan?" Inosente niyang tanong. Kung hindi lang ako clairempath ay iisipin kong iniinsulto niya ako pero hindi dahil nararamdaman kong nagsasabi siya ng totoo na hindi niya talaga alam ang gagawin. Wala bang ganito sa bansa nila?
Inabot ko ang kamay niya at saglit akong nahinto dahil may kakaiba akong naramdaman at pag-angat ko ng tingin sa kanya ay nakatanaw din siya sa magkahawak naming kamay.
"Ganito ang gagawin mo. Tatanggapin mo yong kamay niya at itataas baba mo tapos ipapakilala mo yong sarili mo kasi ginagawa lang to kapag gusto mong makipagkilala sa isang tao." I demystified as I moved our hands in an up and down motion. Hindi ko alam kung bakit pero napangiti ako sa ginawa ko.
"Ako nga pala si Coco Quizon. Ikaw? Anong pangalan mo?" I smilingly inquired.
"Cr... Clay. I'm Clay." Tugon niya na mas ikinalapad ng ngiti ko pero napawi rin iyon agad.
Napakurap ako ng ilang beses ng mapansin ko bigla ang pag-ilaw ng bead ng hikaw niya para siguraduhin ang nakikita ko. Kumunot ang noo ko dahil normal naman iyon nang masiguro ko. Baka nga namamalikmata lang talaga ako. Muling napabaling ang atensyon ko sa kanya ng bitawan niya ang kamay ko at nagtaka ako ng mapansin ang pagbabago sa bughaw niyang mga mata. It's staring coldly and insipidly at me.
"I have to go." Malamig niyang wika saka ako tinalikuran. I slightly tilted my head on the side as I watched him walked away from me.
He's weird and I suddenly felt something odd and screwy twinned with an unaccustomed affinity building up inside me...