This chapter contains self harm. Read at your own risk.
Analaine
"Shit. Shit." mahinang bulong ko namg marating ko na ang village nina Chiara at sa kasamaang palad, may aksidente atang nangyari kaya ayon, I'm stuck.
'Di pwede 'to, dapat makarating ako dun ngayon, baka ano na ang nagawa ni Kuya Aga kay Chiara. Chiara needs me.
Napabuntong hininga ako as I grabbed my bag at walang pag-alinlangang lumabas ng sasakyan ko, bahala na! I'll just left the key inside upang maigawa nila itong mapagana mamaya kapag lumuwag-luwag na ang traffic dito.
With my heels on, I ran and ran, malapit na naman ito sa bahay nila eh, or kung wala siya doon, baka nandun na siya sa playground just like what I instructed her to do so, naputol kasi kanina ang tawag namin.
Takbo lang ako ng takbo hanggang sa mahagip ng panangin ko ang isang pamilyar na sasakyan, teka.. sasakyan iyon ni Kuya Aga ah! Bakit sila nandito? Akala ko ba, umuwi sila sa bahay? May nangyari ba?
Tumakbo ulit ako and this tine, papunta na sa direksyon ng sasakyan nila at nang tuluyan na akong makalapit, I knocked at the window kaya agad naman nila itong binuksan, revealing Lea who's sitted at the shotgun sit and Kuya's beside him, they both looked anxious.
"Analaine?" Lea uttered in disbelief, tumango lang ako at bumaling kay Kuya.
"What happened? Si Chiara? Saan kayo pupunta?" sunod-sunod kong tanong dito.
"Nasa bahay si Chiara and we're heading back to the hospital, something bad happened to
Alysse." sagot niya kaya mariin naman akong napapikit dahil dun, mas inuna naman nila ang batang iyon kesa sa sarili nilang anak?!
Sabagay, wala pala silang alam.
Pero mas mabuti na rin ito, wala sila sa bahay so I supposed, Chiara's fine.
"Open the door at the back, sasama ako sa inyo." I said firmly, naguguluhan man, sinunod nila ang sinabi ko kaya agad akong naglakad patungo sa pintuan at pumasok sa loob ng sasakyan.
"Damn this traffic, Alysse needs
us." mangiyak-ngiyak na sambit ni Lea, making my eyebrows arched. Needs us? Eh si Chiara, kailangan rin sila ng batang iyon ah.
Time to spill the beans, Analaine. I heaved a deep breathe at ngumiti ng matipid, I'm ready to hear whatever words they're going to throw after confessing everything.
"Eh si Chiara ba, 'di niya kayo kailangan?" I asked kaya kapwa naman silang napalingon sa gawi ko.
"Alam mo ba kung ano ang ginawa ng pamangkin mo, Analaine?" malamig na tanong ni Kuya.
Ang babaw nila, they did really believed the lies that the woman told them!
"Kuya, Lea, ngayon pa lang, I'm sorry. I'm hoping na sana mapatawad niyo ako sa kabila ng lahat even tho that sounds impossible but still, I'm really sorry." hinging paumanhin ko ng nakayuko.
"So--sorry for what?" tanong ni Lea, umangat ako ng tingin at ngumiti muli ng matipid.
"Alysse is not your daughter, everything was planned and Chiara, she's your real daughter. She's Sabel." wika ko na ikinanlaki ng mga mata nilang dalawa.
___
Lea
"You're kidding, right?" 'di makapaniwalang tanong ko after hearing those words from Analaine.
What the fuck is she talking about? Hindi ko totoong anak si Alysse at si Chiara? Siya ang anak ko? Impossible.
But the pictures Lea, the pictures. The back of my mind said pero umiling ako, that thing might be pure coincidence.
"I wish I am but I'm not Lea, believe me." seryosong wika niya, I can feel the sincerity but I just can't believe it.
Right! She's Clara's sister, what if inutusan lang siya ng kapatid niya? How ridiculous.
"Stop it, Analaine. Hindi ka nakakatuwa." Aga said furiously pero 'di natinag si Analaine.
"Kuya Aga maniwala ka, patay na ang pamangkin ko, matagal ng patay ang anak niyo ni Ate! Matagal ng patay si Chloe!" she exclaimed na ikinatahimik ni Aga.
"Premature baby ang naging anak niyo, 'di ba? Yes, nagawa nga siyang maipanganak ni Ate pero days after that, she died Kuya! Hindi niya kinaya! Ate's almost in the verge of mental breakdown but your Mom, Tita Ariella, saved her from distress! They're up to something at 'di ko inakala na pati si Lea, idamay pa nila sa mga kademonyohan nila sa buhay! They took Lea's daughter away at binayaran ang mga doktor upang palabasing patay na ito. Hindi naman sila nahirapan dahil dun because Chloe and your daughter looked alike. At iyon nga, sa loob ng labinganim na taon, nabuhay kayo sa kasinungalingan at nabuhay rin ang pamangkin ko sa pagkatao ng anak niyo, si Chiara." she told us and I was too shocked to move a muscle.
Is it true? Si..si Chiara?
"Kung ayaw niyo pa rin akong paniwalan, hear this out ng malinawagan kayo." aniya at nilabas ang cellphone niya at may pinindot na kung ano doon.
"So how's it Tita?" kumulo bigla ang dugo ko upon hearing Clara's voice.
"Everything's perfectly fine, my dear. Paniwalang-paniwala ang anak ko at si Lea na anak nga nila si Aly." sagot naman ng isa pang pamilyar na tinig as my body trembled upon hearing what she said, rinig ko rin ang mahinang pagmura ni Aga.
"That's good Tita. Alam niyo po ba? Si Chiara? Napapaikot ko na rin sa kamay ko, she's doing everything basta lang iutos ko. Magkatulad nga talaga sila ng Ina niyang si Lea, mga tanga." saad ni Clara at nagsimula ng tumulo ang mga luha ko dahil dun.
So it's true? Si Chiara nga? Now, that explains everything. Kaya magaan ang loob ko sa kanya, kaya maraming nagsasabi na magkamukha kami, she's my daughter!
Pero... nasaktan ko siya at gusto ko ring saktan ang sarili ko dahil dun. I fucking hurt my own daughter and I'm the worst. Damn Lea.
"That was recorded nang magkita sila sa isang cafe, I hired a private investigator to follow the both of them at 'di nga ako nabigo." pagkwento niya, I was still crying at nanginginig na ako dahil sa galit.
After all these years, ginawa nila akong tanga. They made me believe na patay na pala ang anak ko, they made me suffer in agony kahit na ang totoo, kasama ko lang pala siya.
"Alam ba 'to ni Chiara?" I managed to asked Analaine. Basag na ang boses ko, tumango lang ito at mas lalo akong napahagulhol dahil dun. Shit.
"Suicidal tendency.." napatingin kami kay Aga nang may bigla siyang binulong, "Suicidal tendency. Damn, si Chiara!" ulit niya at nanlaki ang mga mata ko sa narinig, bigla na lang siyang lumabas ng sasakyan at tumakbo, leaving us inside.
Biglang pumasok sa memorya ko ang pangyayari ng madatnan namin kanina si Chiara, she's holding a blade. Shit!
Napamura na lang ako at lumabas rin as I ran as fast as I could, following Aga who's ahead of me. Naramdaman ko rin ang pagsunod ni Analaine at para kaming mga tanga na nagtatakbuhan dito but who cares, my daughter's at sake.
Hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyari kay Chiara. Hinding hindi.
Chiara
Minutes had passed, wala akong ibang ginawa kundi ang umupo lang sa sahig habang umiiyak ng umiiyak. Is it horrible kung sabihin kong hinihintay ko sila na balikan ako? Na I'm hoping na bumalik nga sila at magsorry? But, that's impossible. Nawawalan na ako ng pagaasa.
I wipe my tears as I bit my lower lip, gathering all the remaining strength that I have, tumayo ako habang hawak-hawak ang box ng blade na tinapon kanina ni Daddy sa harapan ko, I sat at the edge of my bed at kumuha ng isa at kaagad na binuksan ang wrapper nito.
It's been a long time and here I am again, holding a blade, planning to end up my freaking life, again. Pang ilang beses na ba 'to?
Hmm, this is my sixth time pala. Parang kailan lang, sinabi ko sa sarili ko na ayaw ko pang mamatay dahil gusto ko pang maranasan ang pakiramdam na maging parte ng isang masayang pamilya pero ngayon? Ayaw ko na pala at isa pa, parang impossible ng mangyari iyon.
My life.. it's already complicated 'tas madaming drama pa ang dumagdag, kamusta naman iyon? Kung saan medyo maayos na ang relasyon namin ni Daddy, doon naman pumasok ang sari-saring dillema't problema. I can't take these shits anymore. I can't.
Gusto ko ng mamatay, iyan naman ata ang main goal ko sa buhay ko 'di ba, ang mamatay na.
Funny to think how other people want to stay alive and live longer while me on the other hand, thinks the opposite.
I heaved a deep breathe, with my trembling hands, I push the blade unto my bare skin, this time, I'm way confident na wala ng pipigil sakin, na wala ng iistorbo.
Mariin akong napangiwi ng makita ko ang dugong tumutulo papunta sa damit ko, I should feel the pain right now but I don't, and I can't. Napakamanhid ko na ata, I can't feel anything. Sakit? I've been through that a lot and I don't even know what does that word even means anymore.
Gusto ko ng mamatay. Ayoko na. Ayoko na talaga. This is too much for me to bear. I quit. I surrender.
I closed my eyes as I felt my body falling unto the ground, they will probably be suprised to see a corpse body in here, sleep well Chia, sleep well..
I, Chiara Isabel Muhlach, am tired of all the shits I have in life.
* * * * * *