Chapter 12 | Confession
[ 12 - in which they decided to confess their real feelings for each other. ]
~♥
"Seungcheol? Gising ka pa pala? Gabi na ah."
Seungcheol's world stopped. And his heart skipped a beat. He turned around, finding the man he's been dying to see and he's missing so much.
"Jihoon?"
What happened to the older also happened to Jihoon. Hearing his name coming from the guy he wanted to see and he's been longing.
Teka, tama na nga muna english—
"B-bumalik ka na pala." Wala ng maisip si Seungcheol na mga salitang sasabihin kundi 'yan. What a lie. Alam niya sa sarili niyang marami siyang dapat sabihin, pero hindi niya inaasahang ngayon na.
"A-ah oo. Natapos ko na din kasi 'yung mga kanta." Sagot naman ni Jihoon na kinakabahan na rin. Sa totoo lang, hindi din niya pinaghandaan 'to. Dahil ang akala niya ay bukas pa sila magkikita. Well, wala na siyang magagawa kahit hindi pa siya handa.
Tumango lang si Seungcheol at nilamon na naman sila ng katahimikan. Nasa garden sila ngayon, nakatayo habang nakaharap sa isa't-isa, naghahanap ng mga salitang maaaring sabihin, o di kaya paraan para makapagtapat na.
"M-may sasabihin sana ako sa'yo / M-may kailangan kang malaman." Sabay nilang sabi, na naging dahilan para di sila magkaintindihan. Tumawa sila ng bahagya at nilamon na naman ng awkwardness.
"A-ah, may sasabihin ka ba?" Tanong ni Seungcheol, na nagipon ng lakas ng loob para simulan na ang paguusap nila. Well, he can't think of any other time, magandang magtapat ngayon. Pero wala siyang maisip na magandang lugar, "G-gusto mo, ngayon na tayo magusap? May kailangan din kasi akong sabihin."
Kinabahan din naman si Jihoon, eto na ba 'yun? Ngayon ko na ba aaminin? At ano naman 'yung sasabihin niya? Baka tungkol na naman kay Jeonghan hyung? "U-uhmm, sige hyung. Sa r-rooftop gusto mo?" Well, wala ng mas gagandang lugar na makapagusap ng maayos kundi ang lugar kung saan lagi silang magkasama.....noon.
Pumayag naman si Seungcheol sa ideya at pinasok muna ni Jihoon ang gamit niya sa loob bago sila sabay na umakyat. Bumungad naman sa kanila ang napakagandang tanawin, maraming bituin sa langit at maliwanag ang buwan.
Ang sarap umamin. Hayst.
Umupo ang dalawa sa usual spot nila, sa dulo ng rooftop habang sabay na tumingin sa langit, "Ang ganda." Pamamangha nilang dalawa. Napatingin naman sila sa isa't-isa at napangiti nalang.
"S-so? Ano 'yung sasabihin mo Seungcheol?" Tanong ni Jihoon. Kung tungkol ito kay Jeonghan, baka hindi na umamin si Jihoon. Dahil, para saan pa diba?
"G-gusto mo bang mauna?" Tanong naman ni Seungcheol. Kinakabahan din siya. Dahil baka hindi matanggap ng nakababata ang nararamdaman niya. At hindi din niya alam ang sasabihin nito.
"Ah, i-ikaw na Cheol." Pilit na ngiting sabi ni Jihoon. Awkward pa rin sila sa isa't-isa, siguro ay dahil matagal-tagal na rin silang hindi nakakapag-usap. Matagal-tagal na din silang hindi nagkakasama ng sila lang. Kaya normal lang iyon.
"O-okay." Seungcheol started. Sa isip niya ay nagdadasal na siya sa lahat ng anghel, santo at Diyos sa langit kagaya ng pinayo sa kanya ni Jisoo, at halos lahat ng lakas ng loob na meron siya sa buhay niya ay iniipon na niya.
"Hmm." Tahimik lang si Jihoon para makinig sa sasabihin ng kanyang hyung, at sobra din ang kabog ng dibdib niya. Kinakabahan din siya, okay?!
"Lee Jihoon." Panimula ni Seungcheol na handa ng ilabas lahat ng damdamin at nasa puso niya, "Hindi ko alam kung kailan, saan o paano nagsimula 'to. Pero masasabi kong, hindi ko alam ang gagawin ko 'nung mga panahong nalaman kong may kakaiba akong nararamdaman para sa'yo. Nung una, inisip ko na baka namimiss lang kita, o pumasok ka lang sa isip ko. Pero di ko mapigilang sabihin sa sarili ko na, iba na'to. At 'dun ko nga nakumpirmang gusto kita. Sinabi ko ulit sa sarili ko na baka panandalian lang 'to. Na baka mawawala din 'to kinabukasan o sa mga susunod na araw. Pero hindi nangyari 'yun Ji, dahil habang tumatagal, habang araw-araw kitang nakakasama, habang araw-araw kitang nakikita, nakakausap, naririnig, naiisip, mas lalo akong....mas lalo akong nahuhulog sa'yo. Para bang palalim ng palalim 'tong nararamdaman ko. Na para bang hindi mabubuo ang araw ko ng hindi ko nasisilayan ang cute mong mukha, kapag hindi ko naririnig ang maganda mong boses, kapag hindi ko nakikita 'yang mga ngiti mo, kapag hindi kita nakakausap. At 'dun ako nagsimulang magtaka sa totoong nararamdaman ko, 'dun ako nagsimulang maguluhan kung ano ka nga ba sa'kin. Jihoon, ano ka nga ba para sa'kin? Ang akala ko, isa ka lang sa miyembro ng Seventeen na best friend ko, 'yung taong pinakamatagal kong nakasama, 'yung taong nandyan lagi para sakin. Pero Hoonie, hindi lang 'yun. Hindi ka lang ganun para sa akin. Dahil pagkaraan ng ilang araw, hindi ko alam kung bakit pero nahanap ko nalang ang sarili ko na umiiwas sa'yo, dahil akala ko, hindi mo na ako kailangan, na wala na tayong koneksyon. Pero walang epekto, kasi ikaw pa rin ang palaging nasa isip ko, ikaw pa rin ang lagi kong hinahanap, ikaw pa rin ang nagpapangiti sa akin at ang bumubuo sa araw ko. Ikaw pa rin. At nitong mga nakaraang araw, halos araw-araw para akong nagdudusa dahil wala ka dito, dahil sobrang miss na miss na kita. At ngayon ko lang din nalaman ang totoo. Ang totoong nararamdaman ko na makakapagpaliwanag sa lahat ng 'to. 'Yung paghanap-hanap ko sa mga mura at pananakit mo, 'yung boses at ngiti mo, 'yung tawanan, asaran at kulitan nating dalawa, 'yung mga yakap at halik ko sa'yo. Lahat iyon, hinahanap ko, at para bang hinihiling ko na mabalik ang nakaraan. Pero hindi ko na kailangan 'yun, dahil uulitin ko nalang ang lahat." Napaluha na si Seungcheol sa lahat ng sinabi. Tuloy-tuloy na ang tulo ng luha nito habang nakatulala pa rin si Jihoon.
"Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita Lee Jihoon. Sobrang mahal na mahal kita. Sa'yo ko lang naramdaman ko at handa akong patunayan 'yun. Ayaw ko ng maduwag kaya eto na. Gusto ko lang malaman mo na ikaw lang at wala ng iba ang mamahalin ko. I love you so much, Jihoonie ko." Wala na talagang tigil sa pagluha si Cheol, habang si Jihoon ay nakatingin pa rin sa kanya, he stopped and smiled sadly. Para bang may namumuo ng sagot sa isipan niya.
"P-pero, kung h-hindi mo tatanggapin, a-ayos lang naman." Ayos lang daw, pero halata naman ang sakit sa tono ni Seungcheol. But to his surprise, Jihoon smiled. "J-Jihoo—"
"Shh. Di ko pa sinasabi 'yung dapat kong sabihin eh." Jihoon said, kaya naman tumahimik si Seungcheol. Kinuha ni Jihoon ang mga kamay nito at hinawakan ng mahigpit, "Choi Seungcheol. Hindi ko alam kung saan ko 'to sisimulan pero eto lang ang alam ko. Natakot ako. Natakot ako nung una kong naramdaman 'tong kakaiba kong nararamdaman para sa'yo. Ikaw ang laging nasa isip ko, ikaw ang lagi kong namimiss, ikaw ang naging inspirasyon ko, ikaw ang nakikita ko sa mga panaginip ko. At hindi ko alam kung bakit ganun. Hindi ko 'yun pinansin pero para bang mas lumalala. Kaya naman nung nakumpirma kong gusto kita, mas lalo akong natakot. Simula nun, halos ginawa ko na ang lahat para iwasan ka. Akala ko, 'yun yung paraan para mawala na 'tong nararamdaman ko at hindi na ako masaktan. Pero para bang mas lalo akong nasaktan nung nakita kong mas nagiging malapit ka kay Jeonghan hyung. Para bang sinabi ko sa sarili ko na, 'ako dapat 'yun'. Kaya naman kahit nasa malayo lang, pinapanood nalang kita. Kasi kahit ang pinakanakakainis na araw ko, magiging maganda makita ko lang 'yang ngiti mo na labas pa ang shining gums. Haha. Yung tunog ng tawa mo at yung boses mo? 'Yun lang ang nagpapagaan sa looban ko. Kaya alam ko, alam ko, na lumalalim na. Na iba na talaga 'tong nararamdaman ko sa'yo. Pero kilala mo naman ako di'ba? Takot akong sumubok sa mga bagay. At siyempre, natakot akong alamin at tanggapin 'yung nararamdaman ko, dahil baka masaktan lang ako. Pero wala eh, habang tumatagal, habang paulit-ulit kong tinatanggi, habang paulit-ulit kong iniiwas, mas nahuhulog ako. Mas nahuhulog sa'yo. At kaya ako umalis, dahil gusto kong makumpirma ang lahat. Pero Cheol, para akong pailit-ulit pinapatay araw-araw dahil wala ka sa tabi ko, dahil gusto kitang makasama. Hinahanap kita. 'Yung kalokohan mo, 'yung pangungulit mo, 'yung boses at tawa mo, 'yung pangaasar mo, 'yung gilagid mo, 'yung biglaang yakap mo at 'yung mga nakaw na halik mo. Bumabalik sa akin lahat ng pinagsamahan natin at lahat ng mga ala-ala na para bang gustong-gusto kong balikan. Kaya nung mga panahong 'yun? Dun ko na narealize ang lahat. Dun ko narealize ang totoo. Dun ko narealize na dahil sa'yo, naging ganito ako. Dun ko narealize na baliw na pala ako. Baliw na baliw sayo." Jihoon's tears doesn't stop pouring. Kasabay ng mga nararamdaman niya na nilalabas na niya ang mga luhang palatandaan na totoo lahat.
"Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal din kita Choi Seungcheol. Sobra-sobra 'yung pagmamahal ko sa'yo na nagiging corny na ko. Pero ayos lang, dahil ikaw naman 'yan. I love you so much, Seungcheollie ko." Jihoon smiled as Seungcheol's tears poured more. They were both happy.
They hugged each other, still crying because of the happiness they're experiencing. The sky, moon, stars, wind and both of them are the witness of this love.
"I love you, Lee Jihoon— soon to be Choi Jihoon ko."
"I love you too, Choi Seungcheol ng buhay ko."
July 19, at exactly 11:19 p.m.
~♥
Maybe this is the end, but maybe this is not.
Naiiyak ako habang tinatype ko 'to, sana naappreciate niyo, on the spot ko 'tong sinulat, ngayon lang. Sana nagustuhan niyo ♡
i hate you for making me cry, jicheol.
yours,
yumi yuozii