"โลกิ! โลกิ!"
เสียงธอร์ โอดินซันลั่นๆราวกับจะพังเพดานวังให้ถล่มให้ได้ หากพอถึงหน้าห้องนอนน้องชายก็ต้องเบรกจนตัวโก่ง "โอ๊ะ"
ฟริกกา มารดาของเขายืนกอดอกอยู่หน้าประตู
"เบาๆหน่อยสิธอร์ จะปลุกน้องหรือยังไงกัน เพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง...น้องไม่สบาย ห้ามไม่ให้เข้าไปหานะจ๊ะ"
"ท่านแม่" น้ำเสียงธอร์มีทั้งแววประจบและเอาแต่ใจ "น้องไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนไม่ใช่หรือ ทำไมลูกไม่รู้เรื่อง"
"ไม่รู้เรื่องแล้วมาถามแม่อยู่นี่ได้ยังไง"
"โธ่ ก็น้องไม่ไปเข้าเรียนทั้งวัน วิชาอาวุธน่ะช่างเถอะ แต่โลกิไม่เคยโดดวิชาวาดเขียน เป็นแบบนี้ทีไรก็ไม่สบายทุกที ทำไมทุกคนต้องช่วยกันปิดลูกด้วยว่าน้องไม่สบาย!"
เช่นเดียวกับราชนิกูลจำนวนมาก พระเชษฐาและอนุชา แม้พระชนม์จะห่างกันเล็กน้อยก็เรียนด้วยกัน มีอาจารย์คนเดียวกัน การจะปิดธอร์ไม่ให้รู้ว่าโลกิไม่สบายนั้นที่จริงนับว่าเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้
ฟริกกาถอนหายใจ ความจำเป็นจริงแท้นั้นไม่ใช่การปิดบังลูกชายคนโตว่าน้องไม่สบาย หากแต่เป็นการไม่ให้เข้าเยี่ยมในเวลาที่โลกิไม่สบายต่างหาก
"ไม่มีใครเขาปิดเราสักหน่อย กล่าวหาไปเรื่อย"
"ถึงไม่ปิดแต่ก็ไม่มีใครบอกลูก น้องไม่สบายทั้งคนนะท่านแม่ ทำไมโลกิไม่สบายทีไรลูกต้องโดนกันออกไปห่างๆทุกที ลูกเป็นห่วงน้อง อยากอยู่ใกล้ๆเวลาที่น้องไม่สบาย"
ราชินีแห่งแอสการ์ดแย้มสรวล "ลูกน่ะเหรอเป็นห่วงน้อง เห็นชอบแกล้งน้องออกจะตายไป"
"โธ่ ก็โลกิน่ะน่าแกล้งออกจะตายไปท่านแม่"
ธอร์ออด รู้ดีว่าขอร้องพ่อน่ะไม่สำเร็จแน่ ดังนั้นจึงต้องมาประจบแม่
"ให้ข้าเข้าไปพบโลกิหน่อยเถิดนะ นะ"
เสียงฟริกกาอ่อนลง "แม่รู้ว่าลูกเป็นห่วงน้อง แต่...น้องป่วยเป็นโรคติดต่อ เราเสี่ยงให้รัชทายาทแห่งแอสการ์ดสองคนล้มป่วยพร้อมกันไม่ได้ ลูกก็เข้าใจนี่จ๊ะ"
โรคติดต่ออีกแล้ว! ธอร์หงุดหงิดอยู่ในใจ โลกิไม่สบายทีไรเป็นต้องเป็นโรคติดต่อทุกที ไอ้โรคธรรมดาน่ะเป็นไม่เป็นบ้างเหรอ "โรคอะไรครับท่านแม่ หวัดอีกเหรอ"
"จ้ะ โรคหวัด"
โธ่ แค่หวัด ธอร์ โอดินซัน ต้องกลัวด้วยหรือ แค่หวัดนี่น่ะหรือที่ขวางไม่ให้เขาเข้าพบน้องชายในเวลาที่อีกฝ่ายอ่อนแอแบบนี้
การลืมตาขึ้นมาเห็นเงาตะคุ่มที่ข้างเตียงทำเอาหัวใจหล่นวูบได้ชะงัดดี โลกินอนตัวแข็ง มองภาพนั้นไม่กะพริบอยู่เกือบนาที ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเงานั้นพูดออกมาจนได้ว่า
"พี่เองน่า ไม่ใช่ผี"
"ธอร์" ก็ไม่ใช่เจ้าตัวหรอกหรือที่ชอบสรรหาสารพัดเรื่องผีมาเล่าให้ฟังจนเขากลัว "เข้ามาได้ไงน่ะ"
ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจอะไร ถึงโลกิจะรู้ว่าพี่ชายโดนห้ามเข้ามาเยี่ยมเวลาเขาไม่สบายทุกครั้ง แต่ก็ไม่แปลกอะไรขนาดนั้นหากธอร์เกิดอยากจะเข้ามาแล้วจะเข้ามาจนได้ในสักวันหนึ่ง
จะว่าไปแล้ว...นี่เขา 'ป่วย' เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนี่ ทำไมพี่ชายไม่รู้จักเจ็บจักไข้กับเขาบ้างนะ
ทำไมเขาช่างร่างกายอ่อนแอไม่เหมือนธอร์เอาเสียเลย
"เออแน่ะ ท่าจะป่วยจริงแฮะ เสียงแหบๆ หน้าตาก็ซีดๆ"
ธอร์แกล้งทำท่าขนลุกขนพอง "เหมือนผีเลย!"
โลกิชักใจไม่ดี นี่ธอร์เข้ามาแล้วจะออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มาบอกว่าเขาเหมือนผี งี้เขาก็กลัวตัวเองน่ะสิ
"จ..จริงเหรอ"
"อืม ไม่เคยเล่าให้ฟังหรือไง ตอนนั้นนะ ในห้องคนป่วยแบบนี้นี่แหละ มันมี..."
"อย่าเล่านะ!"
โลกิอยากจะยกมือขึ้นปิดหู แต่จนใจที่แขนเขาโดนตรึงไว้ เลยได้แต่ขู่ "ถ้า...ถ้าท่านพี่จะเล่า ข้าจะเรียกท่านแม่"
"ท่านแม่เก๊าะมาลากพี่ออกไปน่ะสิ ทีนี้เจ้าก็อยู่ในความมืด...คนเดียว" ธอร์ลากเสียงยานคาง "ระวังเถอะโลกิ นอนๆอยู่นะ มันจะมีหัว...ยื่นลงมาจากเพดาน..."
"ธอร์!!"
เจ้าของชื่อหัวเราะ "ก็ได้ๆ ไม่เล่าแล้วๆ"
คนป่วยหน้างอเป็นม้าหมากรุก เม้มปากเป็นเส้นบางเฉียบ
"อ้าว โกรธพี่แล้วเหรอ โอ๋ๆ ไม่โกรธกันนะ เจ้าหญิงน้อยๆ"
"ท่านน่ะสิเจ้าหญิง!" ถ้าไม่ติดว่าโดนตรึงไว้ทั้งตัวจนขยับไม่ได้แม้แต่คอ เขาคงจะลุกขึ้นมาทุบพี่ชายสักสองสามอั้กด้วยความรัก
"ว่าแต่แค่เป็นหวัดเจ้าต้องโดนมัดแน่นหนาขนาดนี้เลยเหรอโลกิ เป็นแบบนี้ทุกทีเหรอ?"
โลกิเบ้หน้า "ก็โดนแบบนี้ทุกทีแหละ ท่านพี่ไม่เคยป่วยน่ะซิถึงไม่รู้"
"แต่หวัดเจ้าก็ไม่ได้ดูหนักมากนะ ยังพูดกับพี่ได้ออกยืดยาว แถมมีโมโหเสียด้วย"
"ก็ใครกวนโทสะข้ากันล่ะ!"
ธอร์ยกมือเป็นเชิงยอมแพ้ เขาอยากจะจุดเทียนเพื่อเห็นหน้าโลกิให้ชัดกว่านี้ แต่ก็เกรงว่าแสงสว่างจะทำให้คนข้างนอกรู้
เขาแอบเข้ามาดูน้องจนได้เพราะเป็นห่วง แต่โลกิก็พูดจาได้เป็นปกติดี ไม่ได้ดูอ่อนแรงถึงขนาดไปเรียนไม่ไหว นั่นทำให้เขาคลายความเป็นห่วงลงเล็กน้อย
แต่ที่สงสัยจนอยากจุดเทียนดูน่ะ...ปกติตาของเจ้าเด็กนี่สีเขียวสวยออกขนาดนั้น ทำไมคืนนี้มันแดงๆแปลกๆ ตอนแรกโลกิลืมตาขึ้นมาเขายังตกใจยืนนิ่งอยู่เกือบนาทีกว่าจะทักออกไปได้ กับผิวซีดๆคงเพราะไม่สบายจริงแหละมั้ง!
แต่พออ้าปากพูด ก็เป็นเจ้าโลกิเด็กขี้แยคนนั้นนั่นแหละ
เอ...ท่านแม่ไม่ให้เขาเข้ามาเพราะกลัวติดหวัด หรือกลัวจะเห็นสภาพน้องแล้วตกใจกันแน่ ท่าทางโลกิก็ไม่เคยเห็นหน้าตาตัวเองตอนป่วยหรอก การที่มัดเอาไว้กับเตียงไม่ให้ขยับน่าจะเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าตัวเห็นตัวเองมากกว่า โลกิเข้าใจไม่ถูกต้องเสียทีเดียว แม้จะร่างกายแข็งแรงกว่าน้องชายมาก แต่ธอร์ก็ไม่ใช่ไม่เคยเจ็บป่วย ถึงจะไม่เข้าขั้นต้องนอนแช่อยู่กับเตียงแบบโลกิ แต่เขาก็รู้ว่าคนเป็นโรคหวัดน่ะไม่จำเป็นต้องถูกมัดแน่นหนาจนขยับตัวไม่ได้แบบนี้
โลกิเองก็เห็นหน้าพี่ชายไม่ถนัด เลยไม่รู้ว่าธอร์กำลังมองเขาอย่างฉงนสนเท่ห์ ไอ้การไม่สบายน่ะมันก็ดีอยู่หรอกตรงที่ได้โดดเรียนวิชาอย่างวิชาอาวุธ ที่ถึงเวลาฝึกซ้อมทีไรเขาแพ้ธอร์ทุกที แต่ไม่ดีตรงต้องขาดวิชาวาดเขียน กับไม่ได้เจอหน้าพี่ชายที่ถึงจะชอบแกล้งแต่พอไม่ได้เจอหน้าก็รู้สึกเหงา
"ตัวร้อนไหม?"
มืออุ่นๆแตะลงบนหน้าผาก โลกิเพิ่งรู้สึกว่ามือธอร์อุ่นมาก ใบหน้าที่เห็นเป็นเงาๆนั้นดูราวกับจะขมวดคิ้ว
"ตัวไม่ร้อนนะ เย็น..."
"คนป่วยอะไรตัวเย็น" โลกิเถียง "มือท่านอุ่นเกินไปต่างหาก"
"นั่นซิ" ธอร์เออออ "นี่เจ้าแกล้งไม่สบายรึเปล่าโลกิ การโดดเรียนคนเดียวไม่ชวนพี่ชายน่ะเป็นนิสัยที่ไม่ดีรู้ไหม"
"ใครเขาจะแกล้งไม่สบาย!"
จริง...ข้อนี้ธอร์เองก็รู้ว่าเป็นความจริง ถึงโลกิจะไม่ชอบบางวิชาที่เรียนสู้เขาไม่ได้อยู่บ้าง แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดโดดหรอก มีแต่จะพยายามมุเรียนเพื่อจะเอาชนะเขาให้ได้ด้วยซ้ำไป
บางทีธอร์ก็ไม่เข้าใจเลย ทีโลกิวาดรูปได้สวยกว่าเขา(มาก)เขายังไม่เห็นว่าอะไรนี่นะ
"เอาล่ะ นอนได้แล้ว!" สั่งดื้อๆ หลังจากวางใจแล้วว่าโลกิไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกจากตัวเย็น ผิวซีด กับตาสีพิลึก "คนกำลังไม่สบายต้องนอนมากๆ พี่ก็จะกลับไปนอนแล้วเหมือนกัน"
เขาหันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่โดนเรียกเอาไว้เสียก่อน
"ธอร์..."
โลกิเสียงอ่อย
"ท่าน...อย่าเพิ่งไปจนกว่าข้าจะหลับได้มั้ย"
ธอร์ขันปนอ่อนใจ...ความผิดเขาใช่ไหมนี่ ขนาดเล่าไปนิดเดียว แต่คนจินตนาการเก่งอย่างโลกิคงหลอนแล้วล่ะ
เขากลับไปที่ข้างเตียง จับมือน้องชายที่โดนมัดอยู่บีบเบาๆ
"รีบๆหลับล่ะ พี่ง่วงแล้ว"