Baby Don't Cry (Part 3)
GIREEL TFHHAE RNOMRL EGMOOE ESTTFV
1 3 4 5 2
B I R T H
G R E E T
I N G S F
R O M T H
E M O T H
E R O F A
L L E V E
I rewrote it in sentence form sa maliit kong memo notebook and read it this way. GREETINGS FROM THE MOTHER OF ALL EVE.
I absentmindedly tap the tip of my pen on my notebook as I let myself drown in thoughts. Who is Eve? Anong kinalaman niya sa kasong to? Posible bang siya ang nagpalit ng mga bangkay ng dalawang sanggol?
"Sabihin niyo nga saking hindi kayo natatakot pumasok dyan."
Nabalik lamang ako sa reyalidad nang magsalita si Tobbie. Nahinto na pala siya sa pagmamaneho. Tinapunan ko ng tingin ang tinitignan nilang dalawa ni Taki. Pinagmamasdan nila ang bahay ng mga Dela Vega. Unlike a few hours ago, their house was enclosed with darkness and its aura emits terror.
Kahit na nasa isang subdivision sila ay may kalayuan ang bawat mga bahay na naririto. Tanging ang tanglaw lamang ng mga ilaw sa lamp posts ng labas ng bahay ang nagbibigay liwanag sa paligid. There were nothing else inside the house aside from that. Nasaan na ang mga taong nakatira rito?
Bahagya akong nangilabot nang marinig ang tahol ng mga aso na nasa tapat lang ng bahay. Napatingin ako kay Taki nang buksan na niya ang pinto ng kotse sa gawi niya.
"Ang tapang ah." Komento naman ni Tobbie.
"I need to save my friend." Mababakasan ng lungkot at pag-aalala ang tono ng boses niya.
I always admire those people who would truly gave up and do everything for friendship. Friends who stay by our side in times of trouble are valuable and I do believe on that but meeting someone like Taki who could risked and put herself in danger just to save her dear friend is incredibly unbelievable and fascinating.
Nang makalabas na siya ay saka naman kami sumunod ni Tobbie. Kinuha muna ni Tobbie ang flamethrower at gas sa compartment ng sasakyan saka kami binigyan ni Taki ng isa-isang flashlight. Pinangunahan kami sa paglalakad ng nag-iisang lalaki. Aaminin kong natatakot ako pero hindi para sa sarili ko kundi para sa mga kasama ko.
"Maghanda na kayo ah. Magbibilang ako ng is- ano ba Taki! Kj nito!" Naputol ni Tobbie ang sasabihin dahil nauna nang maglakad sa amin si Taki papunta sa bahay.
Mabibigat ang bawat hakbang ni Tobbie habang sinusundan namin siya kaya sa tingin ko ay naiinis itong bespren ko dahil nasira ang dramatic scene na gagawin niya sana para sa isang horror movie. In observing him, I atleast know how he was feelings. Funny but until now, I still couldn't feel the emotions that Tobbie are having and I started to wonder why.
Sinundan ko din naman sila kaagad. Hinayaan namin ni Taki si Tobbie na buksan ang pinto. The creaking sound of the door adds more to the horror that's building up in the air. Maingat kami na para bang may kung anong nag-aantay sa aming hindi maganda sa likod ng pintong nagsisilbing harang.
Tahimik at magkakasabay kaming pumasok sa loob at kaagad na pinailaw ang mga dala naming flashlight bago pa kami tuluyang kainin ng kadiliman.
London bridge is falling down, falling down, falling down
London bridge is falling down~
Nagulat kaming tatlo nang bigla naming marinig ang kanta ng isang lumang nursery rhyme. Sinuyod namin ng tingin ang paligid gamit ang ilaw ng nga flashlight namin kaya nakita namin agad ang vintage disk player na siyang pinanggagalingan ng ng tunog. We instantly compressed ourselves when we realized that the darkness inside the house was due to the absence of electricity. We figured it out kanina nang mapansin namin ang nasirang kable sa poste ng kuryente na nasa gilid ng bahay nila. So how come that a disk player would play without the use of electricity? Pero mas kinilabutan ako nang mapansing may tunog ng umiiyak na sanggol ang sumasabay sa tugtog ng disk player.
"Narinig niyo yun?" Tanong ko sa dalawang kasama ko.
"Oy! Wala namang ganyanan!" Kinakabahang wika ni Taki.
"Alam niyo ba na ayon sa mga sabi-sabi ay kapag nakarinig daw ng malakas na iyak ng sanggol ay malayo para daw iyong tiyanak pero kabaligtaran naman iyon kapag humina na ang tunog. Ibigsabihin kasi nun ay nasa malapit lang ito." Paliwanag ni Tobbie at isiniksik ang sarili sa amin ni Taki.
Kung totoo man ang sinasabi niya ay pasalamat kami at malakas pa ang iyak na naririnig namin. Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa kanilang sala. We all halted in between our steps when we spotted something. Inilawan namin iyon at bahagya kaming napaatras dahil si Manang Melba iyon na naliligo sa sarili niyang dugo habang dilat na dilat ang mga mata.
"Si... si Manang Melba yan di ba?" Nanginginig na tanong ni Taki.
Nilapitan ni Tobbie ang katawan at tsinek ang pulso nito. Marahan niyang binitawan ang palapulsuhan nito at umiling. Dahil doon ay naramdaman kong mas kinabahan tuloy lalo si Taki sa tabi ko.
"Taki!" Magkapanabayan naming tawag ni Tobbie sa kanya nang bigla siyang tumakbo paakyat ng pangalawang palapag.
Sa tingin ko ay pupuntahan niya ang kwarto ni Mariel. I understand that she's very eager to save her friend but she must also have to learn to calm down and not to act on mere reflex! Ako kinakabahan sa kanya e! Paano na lang kung makabangga niya bigla yung tiyanak?
Mabilis namin siyang hinabol ni Tobbie paakyat ng hagdan. Maya-maya pa ay may narinig na kaming pagbagsak ng kung ano sa may pangalawang palapag. Nahinto kami ni Tobbie at nagkatinginan.
"Anong nangyari?" I asked but he shook his head and took big and faster steps going there instead. I did the same too.
Pagkarating namin doon ay nakahinga kami ng maluwag ng makita si Taki na ligtas at inaalalayan ang walang malay na si Mr. Dela Vega. Maagap naman siyang tinulungan ni Tobbie sa pagbubuhat sa ginoo.
"Anong nangyari?" Tanong ko kay Taki.
"Nadapa ako nang makatungtong na ng tuluyan sa second floor dahil kay Mr. Dela Vega na nakahiga dito na walang malay."
Binuksan ko ang isang pinto ng kwarto na malapit sa amin para sa kanilang tatlo. Inilawan ko muna ang buong paligid para masigurong ligtas iyon para amin. Nang masiguro ko na ay pumasok na kami doon at ipinahiga si Mr. Dela Vega sa kama.
"Pakiilawan please." Ani Taki sabay bigay sa akin ng flashlight niya. Kinuha ko iyon at sinunod ang utos niya.
Pinanood namin siya ni Tobbie habang sinusuri niya ang sugat ni Mr. Dela Vega sa noo.
"Buhay pa siya at hindi naman malalim yong sugat niya. Guys, pwede ba kayong maghanap ng first aid kit sandali?"
Tumango kaming dalawa ni Tobbie at magkahiwalay na humanap ng first aid. Nagtungo ako sa banyo at tsinek ang bawat laman ng mga kabinet na naroroon. Nang makita ko na iyon ay kaagad ko iyong kinuha pero natigilan naman ako ng maramdaman ko ang takot na takot na emosyon sa kabilang kwarto. Nilapitan ko ang pader kung saan ko iyon naramdaman. I placed my palm to feel the emotion in there more. Nang masiguro iyon ay napagtanto kong nasa kabilang kwarto iyong pinagmumulan ng emosyong iyon.
Bumalik kaagad ako sa kinaroroonan nina Taki pagkatapos niyon para dalhin ang first aid kit kay Mr. Dela Vega. Nagpasalamat si Taki sa akin nang maibigay ko iyon sa kanya saka sinimulan na niyang gamutin ang ginoo.
"Marunong ka niyan?" Biglaang tanong ni Tobbie na sinuklian naman siya ng ngiti.
"Oo. Madalas kasi akong magvolunteer sa mga medical mission doon sa amin sa Bukidnon kaya natuto ako." Pagpapaliwanag ni Taki.
Nang matapos na ni Taki ang panggagamot ay di parin nagigising si Mr. Dela Vega. Maging ako ay hindi din mapakali dahil sa kung sinumang naroroon sa kabilang kwarto.
"Buko, ayos ka lang?" Biglaang tanong ni Tobbie sa tabi ko. Marahil ay napansin niyang kanina pa ako tahimik and that even caught Taki's attention who turned to us.
"May naramdaman kasi akong takot na takot na emosyon sa kabilang kwarto. Iniisip ko na baka may tao roon na nangangailangan ng tulong natin."
Saglit silang natahimik kaya alam kong nag-iisip sila. I can't clearly see their expression but I can feel it in Taki's aura.
"Kwarto ni Mariel ang nasa kabila." Pagputol niya sa katahimikan. Pagkatapos nun ay walang naglakas loob na sumagot. Hindi ko rin kasi alam ang sasabihin ko.
"You want me to check it?" Pagpepresenta ni Tobbie na maagap ko namang inilingan. Sinulyapan ko ang wala paring malay na si Mr. Dela Vega na nakahiga sa kama.
"Sasamahan kita." Determinadong wika ni Taki.
"Tobs, I guess it would be better if you'll stay here with Mr. Dela Vega. Kasi kapag isa sa amin ni Taki ang naiwan ay hindi namin makakayang kargahin siya kung sakali mang sumugod dito bigla ang tiyanak." I stated and it took him a minute or two to process my proposal. I know that he's having inhibitions about this but it is the better plan that I thought of.
Maya-maya pa ay ibinigay niya sa akin ang flamethrower na dala niya pero kaagad ko iyong ibinalik sa kanya.
"You'll be needing that more. Escape would not be easy if you're with an unconscious man. Mas kakailanganin mo iyan. Maniwala ka. "
Nakipagtitigan sa akin si Tobbie at saglit ding sinulyapan si Taki na tsinitsek naman si Mr. Dela Vega ulit. Ibinalik niya ang tingin sa akin saka napabuntong-hininga.
"Mag-iingat kayo doon kung ganon and promise me you'll be back." Tumango naman ako upang makasigurado siya.
☠️☠️☠️
Nang makalabas kami ng kwarto ni Taki ay hindi na namin narinig pa ang iyak ng sanggol but that doesn't indicate that we're lucky. We only became more unaware of the tiyanak's whereabouts.
"Taki, talasan mo ang pang-amoy mo. Tell me kung may naamoy kang formalin sa malapit."
Tumango si Taki sa bilin saka namin pinihit ang seradula ng pinto ng kwarto ni Mariel at pumasok. Madilim din doon kagaya nung kwarto sa kabila. Pinaraanan ng tingin at ng ilaw ng flashlight ni Taki ang buong paligid. She's probably looking for her friend. Nararamdaman ko parin hanggang ngayon ang emosyong naramdaman ko kanina kaya kaagad kong natunton ang pinagmumulan niyon. Naglakad ako papunta sa closet ni Mariel at walang pagdadalawang-isip na binuksan iyon.
"Mico." Bulalas ni Taki nang makita ang batang kapatid ni Mariel na tahimik na umiiyak at nagsusumiksik sa kabinet niyon.
"Mico, wag kang matakot. Kami to. Si Ate Coco at si Ate Taki. Natatandaan mo?" Sinusubukan kong pagaanin ang loob ng bata at kumbinsihin siyang pagkatiwalaan kami.
Saglit siyang napatitig sa akin nang ilawan namin siya ni Taki ng mga flashlight na dala namin. Mabilis siyang napayakap sa akin saka humagulgol ng muli.
"Natatakot po ako dito." Humahagulgol niyang sabi.
"Nandito na kami okay? Ililigtas ka namin." Hinagod ko ang kanyang likod upang patahanin siya. I know that a memory like this doesn't serve as a good one for a child like him.
"Coco." Binuhat ko muna si Mico bago ko hinarap ang ngayo'y seryoso ng si Taki. Pinipigilan niya ang sarili niyang kabahan. Ramdam ko iyon.
"I am smelling it right now." Mahina niyang bulong. It triggered my senses to function and I instantaneously felt the vehemence from someone under the bed.
Napaatras kaming dalawa ni Taki nang marinig ang tunog na ginagawa ng kung sinumang gumagapang sa hardwood floor. Kahit pareho kaming kinakabahan at kasalukuyang nakasandal na sa pinto ay naglakas loob kami ni Taki na ilawan ang maliit na nilalang. A normal baby went out crawling from the bed. If I didn't know that he's sort of a monster then I would probably ran near him and carried him away from this horrible place but then again he's the reason behind all these.
Ramdam kong unti-unti ng lumalambot ang katabi ko at konting-konti na lang ay tatakbo na siya para lapitan ang sanggol. When she stepped one foot forward I quickly blocked my right arm to prevent her from whatever she's about to do.
"Taki, tiyanak siya." Mahina subalit may diin kong paalala sa kanya. Mapupungay ang mga mata niyang tumitig sa akin at alam kong awang-awa na siya sa bata.
Pareho naming itinuon ang atensyon sa sanggol at naabutan na namin itong nakatitig sa amin na animo'y tutang nagmamakaawa. Hahakbang sanang muli si Taki subalit pinigilan ko siyang muli. Naramdaman kong mas tumindi ang galit ng sanggol dahil sa ginawa ko hanggang sa nagsimula ng magbago ang itsura niya. Ang bata niyang balat ay unti-unting napalitan ng mga kulubot na niminsan ay hindi ko pa nakikita sa mga kakilala kong matatanda. Maging ang mukha niya ay nabalot narin ng karima-rimarim na klase ng kulubot at ang mata niya'y nagkulay itim ang lahat ng bahagi. Ibinuka niya ang bibig niya at ang mga matutulis niyang ngipin ang bumati sa amin.
Saglit kaming naestatwa ni Taki sa kinatatayuan namin at nabalik lamang kami sa tamang huwisyo nang mabilis itong gumapang papunta sa direksyon namin. Kaagad kaming tumalikod sa tiyanak para buksan ang pinto at lumabas. Kumaripas kami ng takbo papunta sa kabila at walang tigil na kinatok ang pinto para pagbuksan kami.
"Tobbie! Buksan mo yong pinto!" Kinakabahang sigaw ko na sinundan din ni Taki.
"Tobbie! Bilis! Buksan mo n-"
Nanlalaki ang mga mata kong napatitig kay Taki ng hilahin siya pahiga ng tiyanak. Huminto ako sa pagkatok at binaba muna si Mico saka hinabol si Taki.
"Taki!" Sigaw ko at mabilis na hinawakan ang dalawang kamay niya habang hila-hila parin ng tiyanak ang mga paa niya! I wasn't informed that they're this strong!
Bahagyang humina ang puwersa ng tiyanak sa paghila kaya sinulyapan ko siya. Binayo ulit ako ng kaba nang mapansing nakatitig siya kay Mico na nakatayo sa harapan ng pinto. Tuluyan na niyang binitawan si Taki at mabilis na tinahak ang puwesto ng bata.
"Mico tumakbo ka na!" Sigaw ko sa bata na patuloy parin sa pag-iyak dahil sa takot.
Bago pa man tuluyang makalapit ang tiyanak sa kanya ay laking pasalamat ko ng bumukas ang pinto at lumabas mula roon si Tobbie saka ginamit ang flamethrower na dala niya para sunugin ang tiyanak. Napatakip kami ng tenga dahil sa matinis na iyak ng sanggol dahil doon ay nabitawan ni Tobbie ang flamethrower kaya nagkaroon ng pagkakataon ang tiyanak para tumakas.
Si Tobbie ang unang nakabawi sa amin kaya hinawakan niya ang kamay ni Mico at naglakad papunta sa amin para tulungan kami.
☠️☠️☠️
"Anong ginagawa niyo rito sa bahay?! Ganito ba ang modus operandi niyo?! Kunyare ay kakaibiganin niyo ang anak ko tapos nanakawan niyo kami!" Dumagundong ang boses ni Mr. Dela Vega sa kabuuan ng kwarto. Yakap-yakap niya ang umiiyak parin na si Mico at kanina pa kami ayaw paniwalaan dito.
We explained every single thing on him but seems like he was closing his mind to listen to us and he was being blinded by his faulty reasoning and refused to consider the evidences around him. Nakakatawa't nakakainis isipin na sa kabila ng sitwasyon niya ay nagmamatigas parin siya. He keep on insisting that we're robbers at pakulo lang namin lahat ng ito!
"Magkano bang gusto niyo?! Pagbibigyan ko kayo palayain niyo lang kami ng pamilya ko!"
Napansin kong napangiwi ang may pasa sa labi na si Tobbie na sinuntok niya kanina kaya hindi kami nito kaagad nabuksan.
"Isang suntok lang sa mukha niya magigising na yan kaya pagbigyan niyo na ako." I guess his temper already went beyond boundaries now. Ikaw ba naman tumulong at suntukin matutuwa ka?
Umiling naman si Taki na katatapos lang i-cold compress ang pasa niya.
"No." May diin niyang tugon na animo'y nanay na binabalaan ang anak niya. I like that side of her tho.
"Mr. Dela Vega, hindi po kami magnanakaw at hindi kami ang may gawa ng lahat ng ito." Magalang at halatang nagpipigil na paliwanag ni Taki. Hindi ko tuloy maiwasang mapahagikhik sa puwesto ng kwarto kung saan ako nakasandal sa pader habang nakaupo. Batuhin mo na ng medicine kit yan!
"Mga sinungaling! Kapag kami nakatakas dito ipapakulong ko kayo! Pera lang bang kailangan niyo?"
May kinuha si Mr. Dela Vega sa bulsa ng coat niya. We all gasped when he threw the bundle of cash on Taki's face. Mariing napapikit ang huli para pigilan ang sarili niyang magalit sa ginoo sa ginawa nitong pagpapahiya sa kanya pero tumayo na ako mula sa kinauupuan ko at nilapitan si Taki.
"Kayo na nga po tinutulungan kayo pang may ganang mambastos!" Sigaw ni Tobbie sa ginoo. Kanina pa siya nagtitimpi sa ugali nito kaya hindi ko siya masisisi.
Natahimik sila nang isa-isa kong pinulot ang mga pera sa sahig. Nang makuha ko na iyon ay inilapag ko iyon ng maayos sa harapan ni Mr. Dela Vega.
"With all due respect sir, we are not like you. Kagalang-galang kayong tignan pero masahol pa pala kayo sa mamamatay tao. How does it felt killing your own blood? Kilala niyo ba si Patrick Dela Vega?" Despite his stern expression, I can feel that he's surprised. I caught him there.
"You're a monster you knew that? Mariel's afraid of you and your oldest daughter Karen chose to leave this house because of your hostility and I would like to congratulate you because you turned your youngest child Patrick into another greedy monster."
Mr. Dela Vega wasn't able to utter even a single word. Nakuha ko ang impormasyong iyon tungkol kay Ate Karen nang mabasa ko ang padala niyang sulat kay Mariel. I wonder how proud he is right now. I smirked at him. He's probably in the moment where he realized what he had done to destroy his very own family.
"Coco, nag-aalala parin ako kay Mariel. Pwede bang hanapin natin siya?" Napatingin ako kay Taki. Muntikan ko ng makalimutan si Mariel.
"Hahanapin natin siya." I assured her.
☠️☠️☠️