เช้าวันนี้ทุกคนตื่นเร็วกันเป็นพิเศษหน่อยเพราะต้องมาบอกลาพวกเด็กๆพอเห็นพวกเด็กๆที่ทำหน้าตาแป้นแล้นน่ารักน่าหยิกแล้วก็สงสารจับใจจริงๆทำไมถึงได้มีคนใจร้ายเอาพวกแกมาทิ้งไว้ถ้าตั้งใจให้พวกแกเกิดมาก็ต้องดูแลดีๆสิ เฮ้อ~
พอมองไปทางซ้ายก็เห็นเด็กฝาแฝดผู้หญิงสองคนมองมาทางฉันด้วยดวงตาใสแป๋วคู่นี้จนฉันอดอมยิ้มไม่ได้จึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับนั่งย่อลงที่ตรงหน้าเด็กทั้งสองคนฉันเอามือไปลูบหัวเด็กทั้งสองพอเห็นฉันเป็นแบบนั้นเด็กทั้งสองก็เข้ามากอดแล้วผละออก
"พี่ๆอย่าลืมมาอีกนะคะ"
สาวแฝดคนที่หนึ่งบอกด้วยรอยยิ้มแย้มแจ่มใสเผยให้เห็นลักษ์ยิ้มเด่นชัดที่แก้มข้างขวา
"ได้สิจ๊ะ"
ฉันยิ้มให้จนตาเป็นสระอิกลับไป
"แน่นะคะ สัญญานะคะ"
สาวแฝดคนที่สองบอกพร้อมยิ้มอวดฟันหลอ
พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกเอ็นดูเด็กพวกนี้จริงๆ
"สัญญาด้วยใจเลยจ๊ะ"
"อลิซใกล้เวลารถออกแล้วนะ"
โดโลธีที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้นบอกฉันจนต้องหันขวับไปหาเขาหลังจากมองฉันอยู่นานจนฉันต้องรีบหันมาหาเด็กแฝดสองคนแล้วบอกลาเสร็จก็ตรงดิ่งไปหาโดโลธีซึ่งตอนนี้เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว ~\\(≧▽≦)/~
"อยากกลับมาอีกหรือเปล่า"
โดโลธีหันมาถามฉันที่กำลังเดินอยู่ข้างเขาไปขึ้นรถคันเดิมที่ขับมาตอนแรก
"สนุกดีนี่ได้ทำอะไรหลายอย่างมากถึงมากที่สุดนี่เกิดมาฉันเพิ่งเคยทำกิจกรรมอะไรแบบนี้แหละ"
"งั้นปีหน้ามาใหม่โอเคไหม หืม"
ฉันหันไปบอกโดโลธีที่เอียงหน้ามาทางฉันรอยยิ้มเขาดูมีความสุขมากจน.... ฉันต้องเผลอยิ้มตาม
"นายก็มากับฉันก็แล้วกัน"
เราสองคนก็มาถึงรถนั่งรถกลับไปที่หน้ามหาวิทยาลัยอีกตามเคย
"กลับยังไงเหรออลิซ"
โดโลธีถามหลังจากที่ถือกระเป๋าของฉันลงมาจากรถแล้ว
"โทรบอกพ่อแหล่ะมั้ง"
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเตรียมพร้อมจะกดเบอร์โทรไปหาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อโดโลธีพูดแทรก
"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง จะได้ทำความรู้จักกับพ่อตาด้วย"
เขาชูกุญแจรถออกมาพรางยักคิ้วใส่ฉัน
เดี๋ยวนะเมื่อกี้เขาพูดว่า พ่อตางั้นเหรอ! (⊙o⊙)โอ้ววว แม่คะ แม่จะมีลูกเขยแล้วค่ะหวังว่าพ่อกับแม่ต้องเข้าใจ๋
ตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้วเขาพาฉันเดินห้างกินนั่นกินนี่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้อยู่เรื่อยฉันชักจะสงสัยแล้วว่าเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคนอะไรชอบเดินห้างแถมซื้อนั่นซื้อนี่แต่สุดท้ายที่รักของฉันก็พามาส่งที่บ้านจนได้
เอี๊ยด~
รถโดโลธีก็มาจอดที่หน้าบ้านฉัน
ไม่ช้าประตูรั้วก็เปิดออก(ฉันกดรีโมทเองพกไว้ตลอด)โดโลธีขับรถเข้าไปจอดในโรงรถซึ่งมีรถอีกสองคันจอดก่อนแล้วและนั่นคือรถพ่อกับรถแม่ฉันเอง
ฉันพาโดโลธีเข้ามานั่งในห้องรับแขกพร้อมรับกระเป๋าของฉันที่เขาถือเอาขึ้นไปไว้บนห้องแล้วกลับลงมาหาเจ้าตัวที่นั่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน
"พ่อกับแม่เธอล่ะ"
เขาถามพลางหันไปทางซ้ายทีขวาที
ไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะอยากเจอพ่อแม่ของฉันขนาดนี้
"คุณพ่อน่าจะอยู่หลังบ้านส่วนคุณแม่น่าจะอยู่ในครัวเดี๋ยวฉันจะไปตามพวกท่านให้นายรออยู่นี่แหล่ะ"
พอบอกเสร็จฉันก็เดินเข้าไปหาคุณแม่แมร์รี่มารดาของฉันเองที่ตอนนี้กำลังอบขนมอยู่ในเตาพร้อมกับจานอาหารหลายอย่างมีแต่ของโปรดฉันทั้งนั้นว่าแล้วก็เข้าไปโอบคุณแม่จากด้านหลังจนทำให้ท่านสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับหันมาตีแขนฉันเบาๆ
"นี่แนะ! เล่นอะไรนะเราเดี๋ยวแม่ก็หัวใจวายหรอก! "
"โห แม่อ่าาา (￣ε￣；) แล้วนี่ทำไมทำอาหารเยอะแยะเลยล่ะมีอะไรสำคัญหรือเปล่าค่ะ"
"ก็วันนี้เป็นวันเกิดพ่อเราไงจ๊ะ นี่ลูกลืมเหรอถ้าพ่อเราได้ยินมีหวังงอนตุ๊บป่องแน่"
คุณนายแมร์รี่บอกพรางทำหน้าระอาเพราะคุณโบ๊ทบิดาของฉันเองเป็นคนขี้งอนเสียเต็มประดา
"จริงด้วย! หนูลืมไปเลย! ของขวัญก็ไม่ได้เตรียมเลยค่ะแม่! "
"เฮ้อ จริงๆเลยลูกคนนี้งั้นก็หาลูกเขยให้พ่อเราซะสิ แม่ก็อยากได้เหมือนกันนะ เราไม่เคยพาใครมาให้พ่อกับแม่รู้จักเลยซักคนนอกจากเพื่อนลูกหน่ะ"
คุณนายแมร์รี่บอกด้วยน้ำเสียงติดตลกสิ่งที่ฉันตกใจเกือบสะอึกคือคำว่า
'ลูกเขย' อ๊ากกก หนูมีแฟนแล้วนะแม่
ส่วนเรื่องลูกเขยก็.... >//<
"เอาอาหารไปจัดโต๊ะได้แล้วเร็วเข้า"
"คะ.. ค๊าาา"
ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสดใสตามปกติ
พอจัดจานเสร็จแล้วฉันก็บอกกับแม่ว่าวันนี้จะมีคนมากินข้าวด้วยซึ่งตอนแรกแม่ก็ทายเป็น ซันย่าบ้าง ซันนี่เอย ริชเอยแต่ก็ไม่ถูกเลยบอกให้ฉันไปตามมาให้รู้จักเดี๋ยวนี้ ฉันก็เลยเดินกลับมาที่ห้องรับแขกเพื่อที่จะชวนเขามากินข้าวด้วยแต่แล้วก็ต้องชะงักอยู่ที่หน้าประตูเพราะตอนนี้โดโลธีกำลังคุยอยู่กับพ่อของฉันนะสิ! เขาสองคนจ้องกันตาไม่กระพริบฉันลอบมองดูอยู่ซักพักก่อนที่โดโลธีจะเป็นฝ่ายหันหน้ามาหาฉันที่ยืนอยู่ตรงประตู
"หายไปนานเลยนะอลิซ"
ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไป
"คุณแม่เรียกทานอาหารแล้วค่ะคุณพ่อ นายก็ด้วยนะโดโลธี"
ฉันหันไปบอกผู้เป็นพ่อที่มองมาทางฉันพอดีก่อนที่จะหันไปบอกโดโลธีต่อ
บรรยายกาศเป็นไปอย่างครื้นเครงแม่ของฉันดูท่าจะชอบโดโลธีมากหลังจากที่ฉันบอกพ่อกับแม่ว่าเขาคือแฟนฉัน(คบกันเมื่อคืน) ส่วนพ่อก็ดูจะเข้ากันได้ดีกับโดโลธีเลยทีเดียวทำอย่างกับฉันไม่มีตัวตนไปในพริบตาหลังจากทานอาหารเสร็จแม่ก็เอาเค้กที่ทำไว้มาให้คุณพ่อเป่าเทียนฉันลองหันกลับมาดูโดโลธีที่ในมือมีถุงถืออยู่เขาเดินเอาถุงไปให้พ่อฉันจนท่านต้องบอกชอบในสิ่งที่อยู่ด้านในมากนั่นก็คือนาฬิกาแบรนด์หนึ่งที่พ่อฉันชอบใส่มาให้แต่เขารู้ได้ไงว่าพ่อฉันชอบแบรนด์นี้ล่ะ หลังจากที่เขาให้ของขวัญเสร็จก็ขอตัวกลับซึ่งฉันก็เดินมาส่งเขาอีกนั่นแหละ
"ขับรถดีๆล่ะ"
"คับ^__^"
"ความจริงนายไม่ต้องอยู่จนดึกเลยนะ"
"ก็งานวันเกิดพ่อเธอนี่จะไม่ให้ฉันอยู่ได้ไงล่ะแล้วทำไมพ่อเธอถึงไม่ชวนคนมางานเยอะๆ"
"ก็พ่อกับแม่ฉันจัดงานอยู่ที่บริษัทแล้วส่วนที่จัดอยู่บ้านก็คือให้ฉันมีส่วนร่วมนะ"
"อ่อ.. "
"ขอบใจสำหรับที่มาส่งนะ กลับได้แล้ว"
ฉันไม่รอให้เขาพูดจบฉันก็ชิงพูดซะเลยเพราะไม่อยากให้แม่ออกมาตามแล้วโดนดุต่อหน้าเขาหรอกนะ-.. - ว่าแล้วฉันก็เตรียมตัวหมุนกลับไปทางเดิมแต่ก็โดนมือหน้าจับแขนข้างหนึ่งแล้วกระชากเข้าไปหอมแก้มรัวๆ
"จุ้บ!"
ข้างขวาทีนึง
"จุ้บ! "
ข้างซ้ายทีนึง
ปึก!
ก่อนที่เขาจะเข้ามาหอมแก้มฉันอีกฉันก็รีบสบัดมือออกจากการจับของเขาฉันก็เอากำปั้นเล็กๆของฉันทุบอกเขาจนเจ้าตัวทำแก้มตุ๊บป่องทันที
"ฉวยโอกาส ชิ! "
ฉันไม่รอให้เขาพูดรีบจ้ำเอ้าขึ้นมาอาบน้ำบนห้องทันที ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามากำลังจะหัวแตะหมอนนั้นเสียงไลน์ก็ดังขึ้นซะก่อน
ไลน์~
โดโล: นอนหรือยังที่รัก
-//- ที่รัก! ที่รัก! ที่รัก! ถ้าได้ยินจากปากเขาจะฟินกว่านี้แต่จะว่าไปเปลี่ยนชื่อไลน์ให้เขาเป็น'ที่รัก'ดีกว่า
อลิซ : กำลังอ่ะ
ซักพักโดโลธีก็ส่งคลิปเสียงมา
ที่รัก:(ฝันดีนะครับที่รัก)
อลิซ: (เช่นกันน่ะ.. ที่รัก)
(๑><๑）