Orkun gözlerindeki yaşları silip hışımla Ruhi'yi üzerimden attı. Anın korkusuyla çığlık atarak yattığım yatağın bir köşesine sindim. Orkun kolumdan tutup beni ayağı kaldırdı.
"Korkma bebeğim, seni bu salaktan kurtaracağım!" dediğinde ona aşkla bakıp "Teşekkürler sipyadi." dedim.O benim sipaydimdi.Her ne kadar saçma işler yapsa da.
Orkun beni omzuna atıp odadan çıkardı. Şu an ne olduğu hakkında bir fikrim yoktu ama beni kaçırmasına da engel olmayacaktım. Hastaneden çıkarken zenci doktor karşımızdaydı. Orkun beni yere indirip zenciye sarıldı. Çok kıskanmıştım. Ayrıldıklarında Orkun "Teşekkür ederim Obayana sen olmasan onu bulamazdım." dedi. Adının Obayana olduğunu öğrendiğim doktor "Önemi yok Orkun, sen de Osman'la benim kavuşmam için az şeyler yapmadın." dedi. Orkun gülümsedi ve kolumdan çekiştirerek beni hastaneden çıkardı.
Siyah bir arabaya bindiğimizde "Noluyor?" diye sormaktan alamadım kendimi.
"Seni evimize götürüyorum. Ruhi'den uzaklaşmamız gerek."
Durdum. Ruhi benim kardeşimdi. Ondan uzaklaşmamı nasıl beklerdi?
Derin bir nefes alıp konuştu, "Kardeş olduğunuzu biliyorum. O da biliyor. Ama yine de seni seviyor. Bu zamana kadar senden uzaklaşması için her şeyi yaptım. Ama engel olamadım o gün kendime. Üstelik..."
Çok şaşırmıştım, gözlerim dolmuştu. "Üstelik ne?"
"Üstelik sen hamilesin! Obayana'ya yalan söylettim senden uzak durması için. Hamilesin Berkcan..."
Gözlerimden yaşlar akarken sordum. "Kimden?"
Bana gülümsedi. Ellerini yanaklarıma koydu. "Benden bebeğim, bizim çocuğumuz olacak."