Teoman - Uçurtmalar
Hung Grant - A Way Back İnto Love
"Bütün umut ve rüyalarımı saklamıştım uzak bir yerler, belki bir gün tekrar onlara ihtiyaç duyarım diye..."
İÇİMDEKİ SEN GİBİ | 1. Kısım
1. BÖLÜM | "Yeni Hayat"
Ancak sevilmek güzelleştirir bir kadını, çirkin kaldık.
Mutlu hikayeniz elinizden alınsa ne yapardınız?
Mesela bazıları her şeyi yakar, bazıları etrafındakı insanlara zarar verir, bazıları da her şeyi taşıyamaz intihar eder. Benim gibiler ise bir kenara çekilib sessizce olub biteni izler. Dakikalarca, saatlerce, bazende günlerce...
Hayat bazen acımasız. Hatda çok acımasız. Dün sevdiklerinle gülüb eğlenirken bugünse gidenlerin arkasından ağlıyorsun. Her kes bir şeyini kaybetmişdir şu dünyada. Kimisi evini, kimisi arabasını, kimisi defterini, kalemini, parasını...
Kimisi ise her şeyden değeri olan ailesini.
Tam bir yıl önce annemi kaybetdim. Annemle birlikde de ailemi. Çünki hayat da ondan başka kimsem yokdu, tabi şimdi dayım dışında. Babam ve ailesi beni istemememìş. Tabi annemin aileside. Bir tek annem ve dayım beni kabul etmiş. Babam kabul etmemiş, kendi kızını ama dayım kabul etmiş. Ne komik ama.
Acaba hangi baba kendi kızını istemez?
Telefonum çaldığında arıyanın dayım olduğunu gördüm.
"Efendim dayı?"
"Belinay nerdesin?" sesi telaşlıydı. Sanki oyuncağını kaybetmiş bir çoçuk gibi.
"Hava almaya çıkmıştım. Bir sorunmu var?" Dayımın sesi onun yanına taşındığımdan ilk kez böyle telaşlıydı, ya da bana öyle geliyordu.
"Eve gel. Önemli bir şey konuşmamız lazım." Merak beni içten yiyib bitiriyordu. Dilimin ucunda onlarlaca soru varken tamam diyib kapatmışdım.
🎈
30 dakika sonra aylardır yaşadığım, ama bana her zaman yabancı gelen evin kapısındaydım. Lakin ne çalmaya, ne de ordan kaçıb gitmeye takatım vardı. Ama dayımın dedikleri kulağımda çınladıkca mecbur kapı ziline bastım. Ve gözlerimi kapatdım belki annem açar diye. Gözlerimi açtığımda dayımın bana sarıldığını gördüm.
"Neden haber vermedin Belinay? Çok merak etdim." O an ağlamak istedim. Hemde saatlerce, günlerce, belki de haftalarca. Annem öleli ilk kez tek başıma dışarı çıkmıştım. Ve annem beni merak etmemişdi.
"Toplantıdasın diye rahatsızlık etmek istemedim." Aslında yalandı sadece her şeyden kaçmak istemişdim. Belki bir kaç saatliğine, ya da dakikalığına. Ama hiç kimse beni anlamıyordu.
"Senden önemli diğildi. Hem bu gün müayineye gitmemişsin. Hatda bir kaç gündür ilaçlarını bile kullanmıyormuşsun." Dayımın ağzından çıkan her kelime ok olub sanki kalbime giriyormuş kimi his ediyordum. Her kes bana deli muammelesi yapıyordu. Kendi dayım bile.
"İhtiyaç duymuyorum artık onlara." diyib odama yönelince dayımın söyledikleriyle sanki olduğum yere çivilendim.
"Belinay ben bir süreliğine yurt dışına gitmeliyim." Gitmeli. Dayım gidiyor. Annem gibi bırakıyor. Yalnız kalıcaksın. Yalnız. Peki ne için?
"Önemli olmasa gitmezdim, ama gitmeliyim." diyib sustu. Oda bırakmak istemiyordu. Lakin mecbur. Önemli sonuçta. Dayımın yüzünü görmesemde sesinden anlıyordum.
"Eğer istemezsen gitmem, sonuçta sen işden önemlisin." İş için gitmeli. Onun için önemli olmalıydı. Yoksa beni yalnız bırakmazdı.
"Tabi dayı sonuçta önemli." diyib yüzüme sahte gülümsememi yerleşdirib ona taraf döndüm.
"Sadece bir ay. Söz bir ay sonra geri dönücem." Dayım verdiği sözleri tutardı. Odama doğru ilerlerken sessizce mırıldandım
"Süren başladı o zaman."
🎈
"Belinay eşyalarını arabaya yerleştirdim." Evet dayım bir aylığına İtaliya'ya gidiyordu. Kabul etmiştim,çünki onu kalmaya mecbur edemezdim.
"Geliyorum dayı" diye seslenib Vena'yı kucaklayıb aşağı indim.
"Hazırmısın Prenseses'im." Bu kelimeyi babalar kızlarına söylerdi. Ama benim BABAM yokdu.
"Belinay sana sesleniyorum bak eğer istemezsen gitmem." Benim için hayatını mahv edemezdi tabi. Çünki benim için değmezdi.
"Hayır dayı. Hem benim için iyi olacaktır belkide." Yalan. Hiç bir boka yaramıyıcaktı. Dayımı kandırıyorumdum sadece. Belki de Kendimi.
"Belkide." diyib kapıya yöneldi. Bende son kez 1 yıldır yaşadığım eve baktım. Aslında hiç iyi anısı yokdu benim için. Sonra bende kapıyı açıb dışarı çıktım. Sonra dayım kapıyı kilitledi. Sadece bir aylığına. Bir ay.
🎈
"Belinay sen in ben arabayı park edib geliyorum." Başımı sallamakla yetindim. Çünki ağzımı açsam şurada oturub dayımın beni bırakmaması için yalvarıcaktım.
Kapıyı açıb kendimi dışarı atdım. Sanki yangından mal kaçırıyordum. Temiz hava yüzüme çarpınca kendimi biraz iyi hissediyordum. Sonra okula taraf yürüdüm. Bahçede bir kaç kişi dışında kimse yokdu. Boş bankların birine yönelirken, kafamdan yediğim darbeyle yere düştüm.
"Ah." Ağzımdan kaçan çığlığa mane olamadım. Kafam fena halde acıyordu. Geçmesi için gözlerimi kapatdım. Ve yere iyice yayıldım
"Lan naptın güzelim kızın kafası gitdi." Sesleri tam işitemiyordum. Kafamda sanki biri davul çalıb, diğerleride halay çekiyordular.
"Barın eğer bir kızı öldürmek istiyorsansa lütfen çirkin olsun. Bu çok güzel laaanğğğ." Bu sesi tanımıyordum. Ama insanları çirkin kategoriyasına ayırması hiç hoş değildi.
"Öldü kız. Vallahi öldü. Barın katil oldun olum."
"Ya ailesine yazık. Ama en çok da bana tanışamadan gitdi."
"Ecer bir sus ya kafama işedin." Gerçekten kendimi bir rüyada hissediyordum. Ya da bir korku filminde. Tam ağzımı açıb cevab vericeken...
"Noluyor burda." Mesela bir sese hayran olunurmu?
"Ayy iyiki geldin Arın'ım. Barın Pamuk Prensesi öldürdü." Güzel ismi varmış. Ne şaçmalıyorsun kendine gel. Asıl konu Pamuk Prenses ne ya?
"Barın ne saçmalıyor bu?" Sesinden asilik akıyordu.
"Kim ben mi? Barın topu ilk okul çoçukları gibi kızın kafasına atdı. Pardon yardı."
"Kazaydı bir kere o." Şu an kendimi bir hint filminin içinde hissediyordum. Ben bir hintli, onlarsa başımda tepişen filler.
"Bak n'apalım biliyormusunuz?Barın sen kaç, Arın da Pamuk Prenses'i öpüp uyandırsın." Bunlar ne şaçmalıyordular böyle.
"Öpsene lan." Ya şu an kalk kaç ya da kaderine razı ol. Ne kaderi ama ya.
"Belinay!" Dayımın sesi kulaklarıma ilişti.
"Noldu burda." O an bir tavşan gibi hemen yerden şıçradım. Bütün her kesin gözü beni buldu hemen.
"H-hiç bir şey dayı. Hadi gidelim." Dayım çoçuklara bakıb tam ağzını açıb bir şey söyleyecekken telefonu çaldı. Kurtarıcım (!)
"Hadi Belinay."diyib ilerleyince ben de hemen yerden çantamı alınca asi çoçukla göz - göze geldik. Gözleri siyahdı. Karanlığı andırıyordu sanki. Gözleri insanları günaha sürüklüyordu. Bende günaha sürüklenmek istemediğim için ordan ayrılmalıydım.
"Ya kusur-"
Sonra hemen ordan kaçarcasına ayrıldım.
Adı Arın'dı. Temiz,arı,saf. Peki gerçekten temizmiydi?
Okula girmemiş okulun adı dikkatimi çekti. 'ÖZEL Çamlıca KOLEJİ'. Pardon koleji (!)
Yeni hayatım. Artık bu okula girdikten sonra başlayan, bir ay sürecek olan okula. Bu okul ya bana huzur,mutluluk getirecek ya da acı, mutsuzluk getirecekdi. Bu şansı ben yaratıcakdım.
Ve sonra adımımı yeni kolejim (!) olan Çamlıca KOLEJİ'NE atdım...
Bölüm sonu.
07.06.2019
İlk hikayemle karşınızdayım. Lütfen acemiliğim yüzünden yalnış ve hatalarımı bağışlıyın. ♡